Auteur: AllemaalUniek

Geplaatst op

Happy New Year!

Kerststress?

Niet voor mij. Deze december is relaxed. De inkopen op tijd gedaan. Niet keihard werken voordat de vakantie begint. Of een actielijst waar geen einde aan komt. Eigenlijk is het voor mij juist het tegenovergestelde. Ik voel een rust in mij die ik het hele jaar niet heb gehad. Meerdere lange wandelingen per week, inclusief een vakantie in Zeeland met ex-pleeghond Cartouche. Mijn thuis is gezellig en opgeruimd (alleen de studeerkamer nog). Tijd genoeg om terug te kijken op 2019. Een mooi jaar, met pieken en dalen.

Tadaa!

Mijn favoriete Tadaa!-moment blijkt de bevalling van pleegpoes te zijn. Zo bijzonder om mee te maken. Verwondering. Bewondering. Ik was nerveus en bemoeide me ermee terwijl dit niet nodig was, maar ik kon het niet laten. Ik maakte de bekjes schoon, terwijl moederpoes druk met de placenta bezig was. Ik heb zelfs een navelstrengetje afgebonden (goed voorbereid na talloze Youtube tutorials). En ik heb gehuild toen een van de kittens dood bleek te zijn. Mijn hele wereld bestond die ochtend uit deze poezen familie. Zo intens. De aansluitende 10 weken waren dat ook. Zowel positief als negatief. De ontwikkeling van de kittens is prachtig, maar als het niet goed gaat dramatisch. Het schuldgevoel dat ik had toen ik vond dat ik niet goed genoeg kon zorgen voor zieke Pip. De extra tijd die ik daarvoor kreeg toen ik, na een aanrijding, verplicht een week op de bank moest liggen. Met Pip op mijn borst. Elk uur voeden. We zijn allebei gelukkig helemaal hersteld.

Afronden

In 2019 heb ik veel afgerond. Drie opdrachten, mentorschap, kernteam Agile Organiseren, bestuur KO!, een relatie en ik heb besloten niet verder te gaan met het laseren van het litteken op mijn neus. Ook mijn neus is uniek. En dat is goed. Door deze periode van afronden is ruimte ontstaan. En rust. Terwijl ik nog niet weet wat ervoor in de plaats gaat komen. Ik vind dit een fijne fase, want alles is nu mogelijk. Eerst ga ik nog even verder met afronden. Zaterdagochtend ga ik 5 dagen het klooster in voor een retraite. Helemaal losgekoppeld ga ik ontdekken. Wat? Ik heb nog geen idee. Er is een heel programma met boeiende onderwerpen. Doe ik mee? Trek ik me terug? Ga ik genieten? Waarschijnlijk wel. Ik ben dol op genieten.

Happy New Year!

Ook met Oud & Nieuw ben ik nog in het klooster. Daarom wens ik je bij deze alvast een mooie Oudejaarsavond en een goed begin van een fantastisch 2020! Ik hoop dat het een jaar wordt met veel liefde en Magische Momenten.

Geplaatst op

Ochtendrituelen

 

’s Ochtends om 7 uur gaat de wekker. Elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Als ik later dan 1 uur ga slapen dan zet ik hem op 7.30 en in het weekend soms helemaal niet. Meestal schrik ik wakker als hij afgaat. De laatste weken graai ik verward onder de klamboe door naar mijn nachtkastje om het geluid zo snel mogelijk stil te krijgen. En dan begint het beste moment van de dag. Sluimeren. Niet alleen mijn iPhone sluimert. Ik doe dat zelf ook. Zoek mijn favo plekje in bed. Favo positie. Een diepe zucht van geluk. Vaak probeer ik de volle 9 minuten wakker te blijven om optimaal van het sluimeren te genieten. Dit lukt zelden. Veel vaker ga ik in de herkansing. Het ritueel herhaalt zich dan. Nog een keer sluimeren. Op speciale verwendagen kan het zomaar gebeuren dat er tot 8 uur gesluimerd wordt.

Kittenkamer

Maar niet nu. Niet met de kittens in huis. Nu is het veel leuker om uit bed te springen (bij wijze van) en de slaapkamerdeur open te doen. Het gemiauw begint meteen. Een miniconcert begint. En sinds deze week – ze zijn nu 6 weken – verschijnen en kleine, drukbewegende pootjes onder de deur van de kittenkamer. Superschattig. Ik loop er naartoe en begin te praten. Het maakt absoluut niet uit wat ik zeg, dus daar denk ik ook niet echt over na. Het gaat veel meer om de toon en het volume. Voor buitenstaanders zou dit best een vreemde gewaarwording kunnen zijn, besef ik mij nu. Heel voorzichtig schuif ik de deur, inclusief de daarachter liggende kittens, een stukje open. Zo blij met mijn gietvloer, die glijdt prima. 

Ontdekken

Moederpoes staat altijd vooraan. Veel geluid, een paar snelle kopjes en dan zo snel mogelijk de gang op. Alsof er van alles veranderd kan zijn in de afgelopen nacht. Hoe groter de kittens worden, hoe enthousiaster zij ook de gang op willen. Om de wereld te ontdekken. Van hen geen kopjes, maar 2 a 3 klimmen zo hoog mogelijk mijn benen op. Au! Ik aai ze allemaal. Al moet ik ze ervoor onder het schoenenrek vandaan trekken. Stuk voor stuk begroet ik ze en zo leer ik de verschillen. De kleine knuffelaar, de lawaaipapegaai, de dikke buddha, het stoere meisje en de mooi boy. Moeders staat ongeduldig te wachten. Voor een knuffelbeurt, denk ik dan. Meestal is het echter omdat het voerbakje leeg is. Terwijl de kittens de badkamer onveilig maken zorg ik voor 2 volle bakjes met brokjes en daar een beetje water bij. Dat slobbert zo lekker. En ik mag de kattenbakken schoonmaken. 3 stuks. 2 kleine kittenbakjes en 1 supergrote voor moeder. Niet omdat ze zelf zo groot is – ze is graatmager en weegt slechts ruim 2 kilo – maar omdat ze zo hard graaft en rondstapt voordat ze haar ding doet, dat kleinere kattenbakken omvallen. En alle inhoud dus op mijn vloer komt.

En nu ik..

Dit alles gebeurt op mijn nuchtere maag. Met name door die kattenbakken. Maar nu is het even tijd voor mezelf. Ik sneak de woonkamer in. Voordat ik de deur dichtdoe nog even extra checken of er geen kitten tussen zit. Ze worden steeds sneller. Glaasje water, gordijnen open en het balkon op. Even de buitenwereld begroeten. En meteen de planten water geven. Daarna eindelijk ontbijt. Er komen regelmatig geluiden van de gang. Gemiauw in alle toonaarden. Of een klap van iets dat omvalt. Echt serieus kan het niet zijn, want die ruimtes zijn aardig kittenproof. Hoop ik in ieder geval. Met mijn bakje yoghurt zit ik op de bank en lees de krant op mijn iPad. Shit! Weer niet gemediteerd. Het kan nog… Nee, liever nog even kittens kroelen.

 

Geplaatst op

Same same, but different

Ik ben toch van slag. Aan de buitenkant lijkt het allemaal pragmatisch. Ook voor mezelf. Maar tegelijkertijd voel ik dat het me echt raakt. Anders dan de vorige keer, maar ook nu voelt het groter dan het objectief gezien is.

Er is een tweede diagnose huidkanker. Of tumor. Of plekje. Weer in mijn gezicht, Weer op een lastige plek. Weer Basaalcelcarcinoom, dus de beste van de slechten. De diagnose zag ik afgelopen zaterdag al in mijn digidossier van het ziekenhuis. Het telefonisch consult met de dermatoloog was woensdag. Helaas in het halletje van de intercity Schiphol -Amersfoort. Hij raakte van zijn apropos door het “Geachte reizigers..’ op de achtergrond. Ik niet. Vooraf was ik bang de telefoon niet te horen, maar eenmaal in gesprek kon ik me van de omgeving afsluiten en hem goed verstaan. Hij vertelde me de diagnose. Die ik al wist. Daardoor konden we snel naar de behandeling. Hij had al overleg gehad met de plastisch chirurg. Dit stelde mij niet gerust. Samen konden zij niet besluiten wat de beste behandeling is. Dus mocht ik dat zelf doen. Daar in de trein. Emoties aan de kant en kiezen. A) de kanker moet weg. B) het litteken graag zo mooi mogelijk. Dat beloofde hij bij beide. Snelheid is ook een dingetje voor mij. Bij de operatie aan mijn neus werd ik gek van de drie keer verlengde wachttijd. Helaas ben ik vergeten hiernaar te vragen.. Er was namelijk een andere snelheid; twee keer naar het ziekenhuis (met een week tussenpauze) of klaar in 1 dag met Moh’s micrografische chirurgie. Ik wist het meteen.

Hij beloofde de aanvraag dezelfde dag nog in gang te zetten en precies toen ik hem een fijne vakantie wenste gingen de treindeuren open op Amersfoort CS. De passagiers die hadden meegeluisterd keken me nog even aan voor ze uitstapten. Zag ik verbazing, medeleven? Geen idee. Ik was nog steeds in mijn eigen wereldje. In gedachten verzonken liep ik over het drukke perron naar de roltrap. En boven rechtstreeks naar de AH To Go. Voor chips. Dat had ik wel verdiend, vond ik. Ik koos mijn favoriet, maar een andere smaak. De nieuwste.

Geplaatst op

Waarom moeilijk doen als het moeiteloos kan?

In de waan van de dag was het een beetje weggezakt, maar sinds een paar weken is het in alle hevigheid terug. Mijn liefde voor Moeiteloosheid. De verwondering als je merkt dat het ook makkelijk kan. Het hoeft niet ingewikkeld. Liever niet zelfs. De flow waar je in komt als er verschillende dingen opeens zomaar lukken. Zodat je in korte tijd opeens heel veel realiseert.

Extra lekker na een ‘moeilijke’ periode

Na mijn reis naar Bali en Sri Lanka raakte ik in een soort van dipje. Vooral professioneel. De escape naar het buitenland zat erop, dus nu moest ik eindelijk maar eens serieus op zoek naar een opdracht. Er moest omzet worden gemaakt. Geld in het laatje. Genoeg gespeeld; tijd voor serieuze zaken. Vond mijn omgeving. In ieder geval een enkeling. En vond vooral ikzelf. Hoewel ik er kramp van in mijn buik kreeg. Ik zou mijn netwerk vertellen dat ik op zoek ben. Dat ik een opdracht nodig heb. De hele wereld moest het weten. Eerst nog even mijn CV op orde en dan moest ik aan de slag. Werken. Moeite doen, want het komt je niet vanzelf aanwaaien. Als ervaren HR pro weet ik natuurlijk precies hoe zo’n CV er uit moet zien. En ik had al een objectieve tegenlezer bereid gevonden. Maar het CV kwam er niet.

Opeens ben ik ziek

De weerstand werd zo groot dat ik er letterlijk buikpijn van kreeg. Ik ging stug door. Totdat mijn lichaam een joker inzette; het plekje dat ik al bijna een jaar op mijn neus heb zitten leek huidkanker. Na een biopt moest ik 2 weken wachten op de uitslag. Mijn wereld stond even op zijn kop. Ik ziek? Een tumor? Naar het ziekenhuis? Ho eens even, dat gebeurt alleen anderen. Ik voelde me kwetsbaar. En onzeker. Gevoelens die ik niet vaak zo bewust heb ervaren. Mijn werk opeens minder belangrijk. Gelukkig bleek de diagnose ‘goedaardig”. De tumor wordt binnenkort verwijderd. Met een speciale techniek om de wond zo klein mogelijk te maken. Daarna is waarschijnlijk geen verdere behandeling nodig. Ik moet alleen geduldig wachten totdat er, ergens in april, plek is in het ziekenhuis.

Heftige emoties en heel veel aandacht van lieve vrienden en familie. Dit heeft mij echt geholpen. Toch had ik ook juist behoefte aan alleen zijn. Vorige week heb ik daarom een paar dagen kluizenieren ingelast. Helemaal alleen, geen afspraken en minimaal contact met de buitenwereld. En het was goed. Het heeft me geholpen om de dingen weer in perspectief te zien. Vanuit rust terugdenken aan mooie, inspirerende gesprekken, aan dingen waar ik blij van word. Aan wat ik echt belangrijk vind in mijn leven.
En moeiteloos hoort daarbij. Vanzelfsprekend. Ik heb mezelf permissie gegeven hier ook vol voor te gaan. Dus geen struggle met een standaard CV, omdat ik gewoon geen standaard carrière heb. Ik kies ervoor mij te gaan presenteren op een manier die bij mij past. En daarmee een plek te vinden die ook echt bij mij past. Geen energie op wat ik niet wil, maar juist op wat ik wel wil. En dan voelt het moeiteloos.

Het is er al, ik hoef het niet zelf te doen

Vandaag ben ik een dagje aan het werk bij Seats2Meet. En de moeiteloosheid werkt. Ik wilde vandaag weer eens ‘een stukje’ schrijven. Nog geen idee waarover. Als ik mijn MacBook openklap zie ik een bericht op LinkedIn; “Agile HR; het einde van de HR Business Partner”. Wow! Dat is precies hoe ik erover denk! Had het zelf willen schrijven, maar het is er dus al. Alles wat ik hoef te doen is het delen op LinkedIn en Twitter. Check!
Zal ik het dan gaan hebben over Kluizenieren? Net als Spaanse Dagen voor mij heel gewoon, maar niet voor veel anderen. Wellicht kan ik ze inspireren? Ik google op Kluizenieren en zie mijn eigen blogpost! Uit 2014, maar nog zeker bruikbaar. Lees maar 🙂 Check!
Aha, het onderwerp is uiteraard ‘Moeiteloos’. Ik wil graag een keer een rijtje maken. Met tips. Gericht op jou als lezer. Dat bewonder ik vaak zo in andere stukjes. En ook nu weer; “6 gouden tips voor een Moeiteloos Leven”. Niets aan toe te voegen. Check!

Mijn werkdag zit erop. Ik ga een stukje wandelen. Lekker.

Geplaatst op

Nagenieten

Er is zoveel te vertellen over mijn reis naar Bali en Sri Lanka. Toch wordt het in gesprekken vaak ingehaald door andere onderwerpen. Actueler. Zo snel gaat dat. Hier neem ik even de tijd om een paar Magische Momenten van de tweede helft van mijn reis in het zonnetje te zetten (die van de eerste helft vind je in de vorige post ‘Halverwege’) en te kijken naar wat ik heb ontdekt.

Magische momenten

  • De eerste is de dag dat ik met mijn motorbike op pad ging. Vanuit een heerlijk huisje in het midden van Bali naar verschillende tempels, een vlinderhuis en apenbos. Het gevoel van vrijheid toen ik door kleine dorpjes reed en bij locals terechtkwam voor een lekkere lunch was echt mooi. Mijn eerdere angsten voor het rijden op de motorbike overwonnen en echt genieten van het moment. Heerlijk!
  • Een ander moment was de fotosessie bij de waterval. Een prachtige omgeving, ik met 3 leuke yoga ladies en een enthousiaste guide/tassendrager/fotograaf. Er ontstond een vrolijke en verfrissende foto-sessie, waarbij ik – na enig aandringen – ook meedeed aan de ‘sexy’ poses. Buiten mijn comfort-zone en ik genoot ervan! Dat straalde ik ook uit, zag ik achteraf op de foto’s. Ik vond ze echt mooi, zonder zelfkritiek. En ik kijk er nog steeds met plezier naar. Magisch!
  • En natuurlijk het moment dat we een leopard zagen. Eindelijk. Wat me in Afrika niet lukte, gebeurde in Yala National Park, Sri Lanka. Onze driver hoorde viavia dat er 1 was gespot. Waarschuwde dat we ons goed moesten vasthouden en scheurde naar een boom. Precies de goeie boom! De boom waarin, op een tak slechts 1 meter van de grond, een leopard lag. Vlakbij de weg. Goed zichtbaar. Hij (of zij) keek op en gleed soepeltjes van de tak en liep van ons weg. Relaxed, elegant, gespierd. Prachtig! Het gebeurde zo snel dat we geen foto’s hebben gemaakt en dat is ook niet nodig; dit vergeet ik nooit. Net als de rij jeeps die achter ons bleek te staan. Zij hadden allemaal de leopard gemist. En stiekem genoot ik nog een beetje extra.

En zo zijn er veel meer mooie herinneringen; Hiking naar Worlds End en Ella Rock, fietsen in Negombo, de heerlijk warme houtkachel in het koude Newara Eliya, de apen op ons balkon in Ella, de turtles in Tangalle en Unawatuna, de zwembaden, massages en zonsondergangen. Zelfs de trainride zonder zitplaats. Mooie herinneringen en ik heb de afgelopen weken kunnen nagenieten.

Ontdekkingen

  • Het was lang geleden dat ik 2,5 week 24/7 samen was met iemand. Ik ben blij dat het samenreizen met mijn vriendin goed ging. We hadden hetzelfde ‘reisritme”. En er waren verschillen. Vaak praktisch. Maar dat bleek geen probleem. We vonden een oplossing. En een paar keer merkte ik zelfs dat ik het wel fijn vond om ‘te volgen’ in plaats van alles zelf beslissen.
  • Ik kan heel goed in het moment leven. Dat is niet echt nieuw voor me, maar het is deze reis wel bevestigd. Ik vind het heerlijk om niet te ver vooruit te plannen en open te staan voor wat een dag me gaat brengen. Tegelijkertijd vind ik het ook echt leuk om naar iets toe te leven. De yogaretreat in week 7 heb ik in week 2 al geregeld. Dus in Bali wist ik wekenlang dat dit deel van mijn reis vastlag. Was ook prima. Het gaf me richting. En de week zelf was onvergetelijk.
  • Tijdens en ook na mijn reis ben ik bewust met mijn lichaam en mijn vrouwelijkheid bezig; er zat een knobbeltje in mijn borst. De vanzelfsprekendheid van gezond zijn veranderde en ik realiseerde me dat mijn lijf mij zo dierbaar is. Alle kritiek die ik jarenlang op een paar uiterlijkheden heb gehad bleken onbelangrijk en ik ben een stuk milder. Sterker nog, ik geniet nu echt van mijn lichaam. Een mooie ontwikkeling, zeker toen er terug in NL goed nieuws kwam over het knobbeltje.
  • Last but not least; ik ben klaar om weer te gaan werken. Samen te werken met anderen. Een gemeenschappelijk doel te hebben. Het liefst pionieren en iets nieuws neerzetten. Hiervoor ga ik in gesprek met mensen die mij inspireren. Ik heb er zin in!
Geplaatst op

Halverwege


Soms besef ik pas achteraf dat ik vooraf verwachtingen had. Klinkt stom, maar is wel waar. Ook deze reis naar Bali. Vooraf had ik het met anderen gehad over werken als Digital Nomad in Ubud, een maand een mooi huis huren om lekker te schrijven en fijn elke dag yoga. Dat paste bij een bestemming als Bali, het eiland van de Goden. En hoewel ik pas halverwege ben weet ik nu al dat ze het alledrie niet gaan worden. Jammer en ik was zelfs een beetje teleurgesteld. Waarom gaan ze niet door? Nou heel simpel; de eerste ben ik eigenlijk gewoon vergeten toen ik in Ubud was en voor de tweede was ik te lui om concrete stappen te zetten, zoals mensen bellen en huizen bezichtigen. Het heeft even geduurd voordat ik accepteerde het volledig aan mij ligt.
Het alternatief past op dit moment beter bij mij. Ik plan niet teveel van tevoren. Ik leef zoveel mogelijk in het nu. En ik voel niet de neiging om superactief de highlights van Bali te bezoeken. Dit levert een interessante route op, waarbij ik ergens langer blijf als het goed bevalt. Het geeft een gevoel van vrijheid dat ik bijzonder prettig vind. Ik lees veel, ben veel alleen, ontmoet interessante mensen en negeer die mensen die dat niet zijn. Het contact met NL is veel intenser dan ik gewend ben. En er is natuurlijk De Vulkaan. Of het risico op uitbarsting, beter gezegd. En nog specifieker, de impact van angst. Niet dat ik zelf bang ben, maar de cancellations, de berichten op FB en de vragen vanuit NL gaven toch een gevoel van onrust. Dat is ondertussen gelukkig volledig afgezwakt.

Mijn route. 

Ik ben begonnen in Sanur (strand) , van daaruit een week naar Nusa Ceningan en Nusa Lembongan (eilandjes). Vierde stop was Ubud (rijstvelden, toerisme). Daarna Munduk (in de bergen) en door naar Temukus Bay (yoga) bij Lovina. Afgelopen week in Pemuteran (strand, snorkelen en duiken) en nu in Tabanan (heuvels). 

Mijn magische momenten:

  • Het vrije gevoel tijdens de brommertochtjes op Nusa Lembongan en naar de Tempels in Pemuteran
  • Intens genieten van natuur en eigen kracht op een fietstocht door de rijstvelden
  • Yoga vanaf 6 uur ’s ochtends met Dayu op Pantai Mas 
  • Wandelen: op het strand, tussen de rijstvelden, door dorpjes, naar watervallen.
  • Relaxed Duiken bij Menjangan
  • Snorkelen in de baai van Pemuteran
  • Chilling @ Ketut’s Beachbar
  • Night tour naar vulkaan Ijen op Java
  • De variatie aan pancakes en fruit die ik elke ochtend als ontbijt eet
  • Douchen met de zon op mijn lichaam in de buitenbadkamers
  • Afkoelen in de mooiste zwembaden
  • Contact met Balinezen. Alleen de stalende ‘Hello’s’ zijn al hartverwarmend, maar tussen de echte gesprekjes zitten echt pareltjes.
  • Last but not least: Balinese Massages. Zucht!

En de tweede helft?

Die wordt anders. Heel erg of een klein beetje. Geen idee. Ik voel me anders na een rigoreuze beslissing over de contacten met NL. Voel me vrijer & weer thuis in mezelf. Sta ook meer open voor contact hier. Een fijn gevoel en ik ben heel benieuwd hoe dit verder ontwikkelt. Praktisch gezien wordt het ook anders; volgende week een yoga retreat en een paar dagen later naar Sri Lanka. Mooie vooruitzichten.

Geplaatst op

Kikkers in mijn keel

Kikkertjes

Mijn geliefde zussen hebben mij een bijzonder verjaardagscadeau gegeven. Vijf privé zanglessen. Zwager twijfelde over deze keuze, maar de zussen wisten het zeker; een perfect cadeau voor iemand die zo graag ontdekkingen doet. En die de voorkeur geeft aan ervaringen boven materiële zaken.

Kinderkoor
Voor het gemak vergaten zij mijn mislukte zangcarrière bij het kinderkoor, heel lang geleden. De dirigent vond het destijds nodig om mijn zangkwaliteiten te verbeteren en stelde bijlessen bij hem thuis voor. Ik heb dit afgewimpeld met de wijze raad van mijn ouders om niet met vreemde mannen naar huis te gaan. Niet lang daarna heb ik het koor verlaten.
Enkele decennia later word ik dus lichtelijk gedwongen tot een herkansing. Bij een eerdere ontdekking (Emotioneel Lichaamswerk) heb ik ervaren dat ‘Geluid’ wel een dingetje voor mij is. Iets met mijn keelchakra. Niet dat ik een stil typetje ben, maar echt in het middelpunt staan en dan uit volle borst… Nou nee. Ik heb wel eens enthousiast meegezongen in een groot koor. En ik heb mantra’s gechant. Fijn opgaan in het geheel, lekker comfortabel. Soms zing ik echt voluit, maar dan ben ik alleen in de auto. En staat de muziek nog harder.

Mijn eerste keer
Op slechts 10 minuten fietsen is het adres van de zangleraar. Ik voel spanning in mijn buik. ‘Waarom? Waarom doe ik dit soort dingen? Hoezo vind ik dit leuk?’ Direct bij binnenkomst vergeet ik mijn nervositeit. Ik word afgeleid door de enorme man die op mij afstapt en zijn huis. Met een diepe, warme stem heet hij me welkom. Hij is vast bariton, denk ik. Of bas. In ieder geval het zwaarste wat je kunt hebben in de zang. Ik ben complete leek. Kan ook geen noten lezen, bijvoorbeeld. De gang en keuken zien er niet echt proper uit. De woonkamer is eigenlijk geen woonkamer. Een enorme vleugel vult de achterste helft. Op deze vleugel liggen stapels papier, waaronder bladmuziek. Verder staat er een boekenkast, bureau met PC en een soort van slaapbank. Automatisch ga ik bij de vleugel staan. We babbelen wat. Het gaat vooral over hem. Dat doet hij vast om mij gerust te stellen denk ik dan nog. Later blijkt dat niet zo te zijn. Hij praat gewoon graag over zichzelf.
Opeens slaat hij toetsen aan en word van mij een toonladder verwacht. Slik. Dapper zing ik hem na. Het klinkt vreselijk en ik stop halverwege.. Maar dat is dus niet de bedoeling. Ik moet doorgaan; het hoeft niet mooi te klinken. Dat komt later. Slim vult hij meteen aan dat ik daar wel meer dan 5 lessen voor nodig zal hebben.. De tweede poging klinkt niet veel beter, maar ik zet door. We gaan variëren. Verschillende klinkers komen aan bod. Vreemde standjes van mijn mond. Of ik mijn gehemelte even wil laten trillen. Welja. Ik kijk hem met grote ogen aan en hij ziet dat het genoeg is geweest voor mijn eerste keer. Ik krijg bladmuziek mee. Klassiek; ‘Nel cor piu non mi sento’ van Paisello. Gewoon opzoeken op Youtube en dan lekker oefenen. Tuurlijk!

Sopraan
De volgende lessen blijven we toonladderen. Vanuit het midden omhoog. En uiteraard ook omlaag. Met trillend gehemelte, opkomend strottenhoofd, wiebelende stembanden of kikkers in je keel. Alles komt aan bod. Soms zie ik hem even met zijn ogen knijpen. Heel kort even in elkaar krimpen. Ik realiseer me dat ik echt geen talent ben. Onder pianobegeleiding zing ik ondertussen de klassieke muziek. Niet mooi, maar dat schijnt nog te komen. Ik word enthousiast. Iets te, want ik begin mee te wiegen op de maat van de muziek. Dat mag niet. Hoofd stil en de rest van het lichaam al helemaal. Ik krijg een tweede stuk om in te studeren; Sebben Crudele van Antonio Caldara. Ook dit oefen ik thuis. Als sopraan. Ik haal de hoge tonen (beter dan de hele lage) dus ben ik sopraan. Wie had dat gedacht? Ik voel me bijna trots. Geen idee waarom. IJverig studeer ik, want de laatste les wil ik beide stukken kunnen zingen.

Grande finale
Weer ben ik vooraf een beetje gespannen. Ook nu toonladders en de persoonlijke verhalen. Maar dan is het zover. De Grande Finale! Ik voel me bijna een operadiva. Fier rechtop, bladmuziek schuin voor me, als hij op de vleugel aan het intro begint. Precies op tijd val ik in. Het gaat lekker. En voor ik het weet dein ik mee alsof het een schlager is. Ik zie hem afkeurend kijken, maar ga door. Ik ben in mijn element! Uit volle borst. Nee, niet stoppen na het eerste nummer! Ik heb de smaak te pakken en wil ook de tweede. Hij geeft toe en ik waan me in een volle concertzaal. Bij de laatste akkoorden maak ik stiekem een kleine buiging. En dan is het afgelopen. Ik bedank hem oprecht en stap op de fiets. Luidkeels zingend over straat. Zelfs bij AH neurie ik door. Langzaam ebt het zingen weg, maar het goede gevoel blijft nog heel lang hangen.

Thanxx lieve zussen, voor een onvergetelijke ervaring!

Geplaatst op

Rimpeldingetje

p1050090

“Je bent 50 en je ziet eruit als 50.” Een open deur natuurlijk, maar voor mij een nieuwe invalshoek. Vanuit mijn positieve inborst denk ik heel even aan een compliment.

“En tja, ik denk dat een vrouwtje van 45 toch beter bij mij past.” Het blijft stil. Ik ben verbaasd. Hoor ik het goed? Dan zie ik de ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij beseft best wel dat hij zich op glad ijs begeeft. Er schiet van alles door mijn hoofd. Van erg gemene kritiek op zijn uiterlijk tot diep medelijden met de persoon die op deze manier bevestiging zoekt van eigen verdriet of onzekerheid. We praten verder, maar ik ben er met mijn gedachten niet meer bij. We zitten in de afrondingsfase van de break-up. Hij is niet verliefd op mij. Lichtelijk strategisch koos ik voor dit gevoelige onderwerp. Om er vooral zeker van te zijn dat een laatste restje spijt om wat-niet-meer-is-en-nooit-zal-zijn weg te vagen. En het werkt. Ik ben er klaar mee.

Mooi op tijd voor de film vertrekt ex-vriendje en stap ik op de fiets. 10 minuten later krijg ik de mededeling dat de film is uitverkocht. In het filmhuis met een legendarisch slechte bezettingsgraad. Weer verbaas ik mij. Het eerste alternatief dat opkomt is sushi. Dat heb ik wel verdiend. Ik fiets weg uit het centrum. Het begint lichtjes te regenen. Sushi-tent dicht. Waarom word ik nog steeds niet chagrijnig? Geen idee. Ik stap weer op en fiets wat rond. Dan wordt er gebeld. Als ik zie wie het is neem ik op en begin te vertellen dat ik ben gedumped. Lekker dramatisch, maar dat is het toch ook? Voor de zoveelste keer deze avond huil ik. En ik vertel dat ex-vriendje niet verliefd op me is. Dat ik teveel rimpels heb. Het slaat in als een bom. “Wat zeg je? Wat is dat voor een lul? Je bent prachtig!” Deze reactie bevalt me wel. En hoewel het een ietwat vrije vertaling van de waarheid is besluit ik een paar appjes te sturen naar familie en vrienden, in binnen- en buitenland. Het worden er best wel veel. Gewoon, om mijn drama te delen.

De hieropvolgende 24 uur krijg ik alle aandacht die ik de voorgaande weken miste bij ex-vriendje. En meer. Naast lieve woorden en scheldkanonnades, word ik uitgenodigd voor etentjes, wandelingen en vooral veel wijntjes natuurlijk. Ik geniet van de lieve reacties en realiseer me dat ik me een gelukkig mens voel. Het helpt ook echt, want de volgende avond ben ik – na mijn vijfde wijntje – zover om de chronologie van de break-up realistisch te vertellen. En zelfs een beetje voor ex-vriendje op te komen. Ik ben dan misschien een oud wijf; ik ben ook een lieffie!

Geplaatst op

Het perfecte cadeau

schermafbeelding-2016-11-08-om-12-23-14

Ik wilde absoluut geen feestje geven. Niet voor mijn verjaardag. Ook niet mijn vijftigste. En toch heb ik het gedaan. Vooral het argument van vrienden dat zij zichzelf wel kunnen vermaken op een feestje sprak me aan. Zeker toen ze benadrukten dat ik me vooral niet verantwoordelijk moet voelen voor hen. Dat dat zelfs een beetje arrogant zou zijn. Goede vrienden zijn goud waard.

Moeiteloos

Een feestje zou er komen. Enthousiast produceerde ik een vrolijke uitnodiging en maakte een lijst van vriendjes en vriendinnetjes. Als ik het toch allemaal zelf mocht bepalen, dan ook meteen de beslissing om de familie een dag later uit te nodigen. Voor hen wilde ik koken. En dat heeft tijd nodig. En ruimte. Ik dacht natuurlijk ook al aan cadeautjes. Allerlei wilde plannen van voor mijn feestjesbesluit gingen de prullenbak in. 50 mooie gesprekken; weg ermee. 50 bijzondere foto’s met een eigen verhaal; doei! Veel te ingewikkeld. Ik wilde juist ‘Moeiteloos’, want dat is nog steeds mijn thema. En op dat moment ontstond het idee voor wat achteraf Het Perfecte Cadeau blijkt te zijn.

50 ontdekkingen op mijn 50ste

Slechts een kort brainstormpje was er nodig om de “50 ontdekkingen op mijn 50ste” te formuleren. Ze stroomden uit mijn pen. Ik kon het bijna niet bijhouden met schrijven. In no-time had ik er 26. Prima om mee te beginnen. De rest volgde later in het jaar, dat wist ik zeker. Deze lijst plakte ik op een collage die ik nog had liggen en stuurde ik mee met de uitnodiging voor het feestje. Of mijn lieve vrienden mee wilden op ontdekking? En zo ja, welke? En of zij me konden helpen met het realiseren van andere ontdekkingen? Dat soort cadeautjes wilde ik. Alleen de voorpret was al heerlijk.

Iedereen doet mee

Tijdens het feestje kreeg ik vrolijk verpakte wandelboekjes, zakken meel, flessen drank. Allemaal ingrediënten voor mooie ontdekkingen. Uitnodigingen voor expedities naar ongekende oorden. De lieve gevers bleken super enthousiast. Ze waren zelf ook gaan nadenken over ontdekkingen die zij wilden doen. Ze deelden dit cadeau-idee met anderen, die ook enthousiast werden. En vrienden die niet op het feest konden komen deden wel mee met ontdekken. Nog voor mijn eerste ontdekking was het al een Perfect Cadeau.

Genieten

We zijn bijna een half jaar verder. De teller staat op 33 ontdekkingen die ik heb gedaan. Sommigen alleen, andere met vrienden of familie. En het is echt super. Supergaaf. Zo bewust genieten en delen van mooie ervaringen. Op mijn nieuwe collage krijg je een indruk van wat ik heb ontdekt. Een mooi beeld waarvan ik automatisch ga stralen.

De tweede helft

En we zijn er nog niet. Ik ga nog tractor rijden, geblinddoekt boswandelen, logeren bij mijn nichtje, 5-ritmedansen etc. Nog niet afgesproken, maar op mijn wishlist staan een gesprek met een Tibetaanse monnik, een streepjescodekassa bedienen, zweethut en brommertocht in NL. En natuurlijk is er ruimte voor verrassingen!

Geplaatst op

Hier & Nu

Versie 2

 

Hier zit ik

Mijn horloge niet bij me. Telefoon ook niet. En hier zit ik. Naast mijn tent op een foute kunststof klapstoel. Ik kijk om me heen en zie alleen maar groen. Het gras met dauwdruppels. De bomen naast me, waarin ik de blaadjes zachtjes hoor ritselen. Door de bomen heen zie ik een veld vol met aardappelplanten. In de verte rijdt een tractor. Achter het veldje met wuivende grassen en gele weidebloemen is een boerderij. Ik zie hem niet, maar weet dat ie er is. Vol met mensen. We zijn op retraite. Op de Hondsrug in Drenthe en ik heb geen flauw idee waar die vreemde naam vandaan komt.

Rituelen

Tot half 10 hebben we onze eigen ruimte voor ontbijt en andere ochtendrituelen. Dat klinkt heel Zen. En dat is het natuurlijk ook, maar ik realiseer me opeens dat dit voor mij dagelijkse kost is. Wat het bijzonder maakt is dat 14 mensen dit tegelijkertijd doen. Zonder te praten; wat niet zo goed lukt. En de rituelen lopen soms wel erg synchroon. Met douchen bijvoorbeeld.

Na twee regenachtige dagen is het vanochtend droog. Gelukkig! Ik heb een lekker ontbijtje gemaakt van kwark, fruit, noten, zaden en muesli met een kopje kruidenthee. Dit heb ik meegenomen naar mijn tent. Een paar honderd meter lopen over kronkelende paadjes door het natte gras. Hier geniet ik volop. Ik ben in het Hier & in het Nu.

Goed

In het Hier & Nu is de voorkeursstand deze dagen. Best lastig, want je merkt opeens hoeveel en hoe vaak gesprekken gaan over het verleden of de toekomst. Als we worden gecorrigeerd is er verwarring, want we willen het ‘goed’ doen. ‘Goed’ is niet altijd duidelijk. Goed is als het gaat over het Hier en het Nu. Of over echt Verbinding maken met elkaar. Gisteren had ik een verbindingsmomentje met andere reizigers en duikliefhebbers. Helaas is dat niet in het hier & nu. Was het dan ‘Fout’? Als scholieren knipoogden we naar elkaar, checkten even of de leiding niet in de buurt was en genoten vervolgens extra van onze reisverhalen.

Zorgen

Ook oefenen we met eerst goed voor onszelf zorgen voordat we voor anderen zorgen. Easy, dacht ik. Daar ben ik echt goed in. Complex wordt het pas als je ook zelfverzorgend bent in het huishouden. Voorbeeldje; na het eten wandel ik graag, maar gisteren werd verwacht dat ik me door een berg afwas heenworstelde. Wat doe je? Ik heb een compromis gesloten; helft van de afwas gedaan, hulp voor de rest geregeld en lekker gaan wandelen. Niet zo Zen, maar wel lekker praktisch.

Terug

Terug naar het Hier & Nu. Ik geniet van de natuur. Ik denk zo min mogelijk. Ik ben gelukkig. Relaxed. Maar hoe laat is het eigenlijk? Is het al half 10?

 

Bovenstaande is geschreven tijdens de retraite. Mijn volgende stukje gaat over wat ik tijdens en na retraite over mijzelf heb ontdekt.

Geplaatst op

Beetje dom

skippybal en plu

Zo leuk! Een vriendin bood mij aan haar lekke ergonomische skippybal uit te proberen. Voor een actieve zit. Goed voor je rug. Uiteraard wilde ik dit graag ontdekken.

Skippybal

Een week later gaf ze mij bij Seats2Meet een grote blauwe Ikea tas vol met zilverkleurig plastic. Of rubber. Geen idee. Mijn lekke skippybal en ik bezochten twee workshops, een stoelmassage en de afsluitende borrel. Nauwlettend hield ik de tas in de gaten. Om te voorkomen dat ik hem zou vergeten en de gulle geefster zou denken dat ik haar cadeau niet waardeerde ofzo. Dat mocht niet gebeuren. Het lukt en samen gaan we naar huis. Linea recta naar de slaapkamer. Dat is momenteel de enige kat-vrije ruimte, want mijn pleegkittens en hun moeder mogen alle andere kamers ontdekken. Door deze kittens vergat ik al snel de skippybal. Volledig in beslag genomen door vier stuiterballetjes.

Plu en pomp

Een paar dagen later belt de gulle geefster. Of toevallig haar favoriete plu is meegekomen met de skippybal? Geen idee.. de Ikea tas staat onaangeroerd in mijn slaapkamer. Oei, dat klinkt niet erg enthousiast. Gelukkig blijkt de plu er te zijn. Nog steeds kletsnat, dus snel te drogen in de douche. Ik vertel over mijn vergeefse google-activiteiten om een skippybalpomp te vinden. Deze pomp is noodzakelijk om ergonomisch en optimaal van mijn lekke skippybal te profiteren.

Shopping

Het duurt nog een week voordat ik besluit dat het echt tijd is voor actie.. Ik ga de stad in en zal een pomp vinden. Punt. Maar waar haal je zo’n ding? Niet meer bij de oude vertrouwde V&D. Dan maar naar Perry Sport. Helaas. Vorige week nog volop in de Sale, nu een lege winkel. Xenos? Nee, alleen een ballonpomp. Blokker? Uit het assortiment. Zelfs mijn persoonlijke favoriet stelt teleur; de Hema heeft ze ook niet meer.

Bingo!

Met bezwaard hart betreed ik de Action. Meteen komen beelden in mij op van uitgebuite kinderen in donkere fabriekjes. Maar nood breekt principes. Ja hoor, ze blijken zowel een skippybalpomp (inclusief skippybal) als een voetbalpomp te verkopen. Logischerwijze kies ik de voetbalpomp. En het zal flink pompen worden, want mijn skippybal heeft een doorsnee van 65 centimeter. Ook zonder exacte berekening snap ik dat er heel veel voetballen in mijn skippybal gaan. Jammergenoeg blijkt de laatst overgebleven pomp onvolledig. De verpakking is opengescheurd en de losse, scherpe punt ontbreekt. Shit, het zit me niet mee. Voor deze keer ben ik blij met de overdaad aan Actions en vastberaden fiets ik naar de volgende. Bingo! Hier liggen er wel twintig. Voor €0,79 ben ik een gelukkig mens. Blij fiets ik naar huis.

Anders dan gedacht

Na slechts 5 minuutjes spelen met de miauwende stuiterballen pak ik de skippybal. Voor de eerste keer bekijk ik hem goed. Het ventiel is anders dan verwacht. Er is helemaal geen voetbalpomp nodig. Sterker nog, die past niet eens. Dit ventiel vraagt om een ‘pomp-voor-luchtbedden’.

En die staat gewoon bij mij in de kast.

Zucht.

Geplaatst op

Boeddhaput

Schermafbeelding 2016-06-02 om 11.32.41

De kans is groot dat alleen Amersfoorters de Boeddhaput kennen. Het is de dubieuze titel van een plek in de stad waar de afgelopen jaren slechts een bouwput is te vinden. Of eigenlijk niet eens dat. Een kaal stuk grond. En waarom Boeddha? Niets spriritueels, maar een referentie aan het Chinese restaurant dat in het pand zat voor het werd gesloopt. Zelf heb ik meer met de bestemming daarvoor; Hotel Café Restaurant De Witte.

Geen keukenprinses

Ik blijk een overeenkomst met TV-kok Robert Kranenborg te hebben, zo ontdek ik in de ochtendkrant. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet ligt op het vlak van mijn keukenkwaliteiten. Nee, wij zijn allebei onze carrière gestart in “De Witte’. Er zijn ook verschillen; zowel als het gaat om het vervolg van onze carrières als om de herinneringen aan dit startpunt.

Monumentenzorg

Voor Robert was het zijn opstap naar de haute cuisine. Ver voor mijn tijd blijkt het restaurant van De Witte een Michelinster te hebben gehad. Hij genoot van de hoogspanning waaronder hij werkte (ik niet) en kijkt met smart terug op de tijden van weleer. Stelt zelfs Monumentenzorg voor om dit soort prachtplekken te behouden. Onze verschillen worden groter. Bij Monumentenzorg denk ik aan het grapje dat mijn vader maakte als hij mijn moeder naar de schoonheidsspecialiste bracht. Niet aan De Witte zoals ik het ken.

Kamermeisje

Ik werkte zo’n 10 jaar later als kamermeisje in het hotel. Elke zondag om 8 uur ’s ochtends aan de bak. Blij met mijn eerste baantje leerde ik de trucjes om een bed strak op te maken. De opwinding als er een ‘rijke’ gast vertrok en wij de kamer ingingen, hopend op een grote fooi. De teleurstelling toen een echte sjeik alleen de doosjes van –heel veel- panties achterliet. De spannende verhalen van de nachtportiers die samen op een zolderkamertje in het hotel woonden.. De ontbijtjes die we voor onszelf klaarmaakten in de, door Robert geroemde, maar in mijn tijd behoorlijk ranzige keuken. De ontbijtkelner die verklapte waarom hij bij de start van zijn dienst eerst het licht in de kelder aandeed. Om de kakkerlakken de kans te geven zich te verstoppen. Ik snapte best wel dat hij eigenlijk bang was voor deze beestjes. En elke maand weer naar de boekhouder, omdat hij een foutje in de berekening van mijn salaris had gemaakt. Twee gulden vijfenzestig bruto verdiende ik per uur, ook in die tijd niet veel.

Smartegeld

Met smart denk ik niet aan terug aan De Witte. Ik heb er wel veel geleerd, zoals ik jaren later pas besefte. Over het gedrag van mensen in organisaties. Over mijn eigen gedrag. Dat het bijvoorbeeld niet okay was dat ik mijn lage uurloon compenseerde door af te dalen naar die enge kelder en handenvol sjieke Lindt paaseitjes mee te nemen. Maar wel lekker!

Geplaatst op

Kodak-momentjes

IMG_0474

Is het de tijd van het jaar? De fase van de maand? Of gewoon een mooie dag? En nog een. En nog een. Het regent Kodak-momentjes. Steeds weer die momenten waar ik een foto van wil maken. Mijn telefoon staat niet stil.

Als ik in de slaapkamer sta om het bed op te maken valt mijn oog op het raam. Of eigenlijk erachter. De groene waas is weer iets groener. Het grijs van de miniknoppen maakt steeds meer plaats voor miniblaadjes. Ik loop naar het raam om het eens uitgebreid te bekijken. Het is zo mooi. En ik verwonder me. Dat dit gewoon gebeurt. Helemaal vanzelf. Het bewaterings-systeem is zelfs nog niet aangesloten. Die van mij dan. Die van de hemel doet het natuurlijk altijd.

Als mijn favoriete buurkindjes op bezoek zijn. Zomaar spontaan, omdat we elkaar buiten tegenkwamen. Ik hoef niets te doen of te bedenken. Ze weten precies wat ze willen. Spelen op het grote bed, met de kussens en de ijsbeer. Ze doen zelf hun schoenen uit. En het lukt de kleinste deze keer om helemaal zelf op het bed te klimmen. Even lekker springen. Weet je wat? Logeren! Logeren! Superspannend, want ik wens ze welterusten en loop de kamer uit. ‘Doeidoei.’ Meteen klop ik op de deur; ‘Mag ik binnenkomen?’ Schaterlachend klimmen ze bovenop de dekens en klappen in hun handjes. ‘Nog een keer!’ 100 Kodak-momentjes in een kwartiertje.

Als ik zondag al om 12 uur met vrienden aan de wijn zit. De start van een tour. 8 restaurants verspreid over de stad met allemaal een bijzondere amuse. En een goed glas wijn. Leuk om elkaar weer te zien bij deze traditie. Zo durven we het na 4 keer wel te noemen. De aard van de gesprekken wordt beïnvloed door het aantal wijntjes dat we proeven. De locaties zijn bekend, de amuses niet. Het is steeds weer een verrassing. 8 plaatjes worden deze middag een Kodak-collage.

Met mijn smart phone kan ik foto’s maken wanneer ik wil. Maar soms ga ik zonder op pad. Dan mis ik de belletjes, appjes en andere berichtjes totaal niet. Wat ik wel mis is mijn ingebouwde camera. Bijvoorbeeld als ik boven een sluis naar beneden kijk om even lekker duizelig te worden van het snel stromende water. Het kolkt en bruist zo mooi. Shit, mijn iPhone ligt thuis aan de oplader… Na een korte teleurstelling realiseer ik me dat ik ook een Kodak-momentje ‘in mijn hoofd’ kan maken. Een prachtige ontdekking. Ik blijf nog even genietend hangen. Opeens springt er een vis omhoog! Glinsterend met oranje vinnen. Klik. Precies op het juiste moment.

Geplaatst op

Voorjaarsschoonmaak

IMG_0139 2

Wat is een passend moment om lentekriebels te krijgen? Voor mij is het dit jaar al vroeg. Nadat mijn leven 4 weken op zijn kop heeft gestaan door het gezelschap van een jonge, grote, enthousiaste, zware, verharende en schetenlatende schat van een hond blijf ik achter in een leeg huis.

Een vies huis

Mijn huis is behoorlijk vies en dat zeg ik niet snel, want een propere huisvrouw zal ik nooit worden. Als ik de tijdelijk geblindeerde ramen ontdoe van plakplastic en houten planken (hond werd onrustig van stadse drukte, na 4 maanden asiel in de zeeuwse polder) zie ik een slagveld. Regelmatig stofzuigen heeft niet kunnen voorkomen dat er plukjes haar ronddwarrelen nu eindelijk de balkondeur weer openkan (hond kon heel hard blaffen; angst voor overlast). Ook zie ik de kwijlvlekken, de sporen van sambal en peper (om hond weg te houden van verboden plekken als tafel en bank), de stukgebeten plantenbladeren en krassen op de vloer.

De eerste kriebels

Nog nasnikkend van het recente afscheid begint het te kriebelen. Niet meer 4 maal daags thuis zijn om hond uit te laten, geen gepieker over de opvoeding, geen afleiding van een speelse puber als ik een boek lees. Geen spierpijn meer, omdat het uitlaten van 40 kilo hond fysiek behoorlijk zwaar is. De wereld ligt voor me open. Het verdriet en de eenzaamheid druk ik voor het gemak even weg.

Aan de slag

Op het balkon zie ik dat de vlinderstruik alweer nieuwe blaadjes krijgt. Lente! Nieuwe start. Weer die kriebels. En het kriebelt zo, dat ik echt iets wil gaan doen. Met mijn handen. Ik krijg zin in een voorjaarsschoonmaak. Ik ken mezelf en weet drommels goed dat ik dit soort impulsen direct moet opvolgen. Ze zijn zo weer weg. Mijn gele electrische ramenwasser gaat in de oplader en de woonkamer haal ik leeg. Ik ga het grondig aanpakken.

Resultaat

Als het donker wordt heb ik 9 grote ramen ramen gelapt. Trots op mezelf. De volgende dag is het tijd voor de vloer. Zuigen, schrobben, dweilen; een grote beurt. Bezweet en zwaar vermoeid realiseer ik me dat ik pas bijna op de helft ben. Respect. Respect voor alle mensen die wel regelmatig schoonmaken. En stug ga ik door. Als de volgende avond mijn huis spik-en-span is, ben ik een tevreden mens.

En het gaat verder

Ik kan niet stoppen. Ik besluit om ook figuurlijk de bezem door mijn huis te halen. De werkkamer is nu wel schoon, maar niet opgeruimd. Er ligt overbodig materiaal. Dingen die ik niet meer nodig heb. Boeken, werkstukken, informatie van oude banen, het kan allemaal weg. Ruimte creëren voor nieuwe initiatieven. Dit is een voorjaarsschoonmaak die veel verdergaat dan mijn huis.

Geplaatst op

Size matters

IMG_0168

Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.

De match

Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet té.

Vrolijke kanjer

Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.

24/7 in training

Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.

Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.

Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team

Geplaatst op

Knuffelkont

Uren, dagen, maanden, jaren. Het is niet meer bij te houden hoe lang ik gepassioneerd persoonlijk aan het ontwikkelen ben. Allerlei interessante fases doorlopen, of er nog middenin. Globaal gezegd van niet blij met mezelf naar zo blij, dat ik het met anderen wil delen. Met een man bijvoorbeeld.

Ben ik zijn type?

Diep van binnen ga ik er nog steeds van uit dat mijn ridder op zijn witte paard onderweg is. Maar door de Wet van de Aantrekkingskracht realiseer ik me dat alleen hieraan denken niet voldoende is. En zelfs dan. Er kan ook best nog het een en ander aan dat beeld worden bijgeschaafd, want een paard is best wel groot en eng. Maar goed, ik wist dat de tijd was aangebroken om actie te nemen. En dat heb ik geweten. De volgende strategie ontstond. Via het internet een select groepje mannen benaderen. Gefilterd op leeftijd en lengte. Verder niet. De ene helft ouder dan ik, de andere jonger. Handig, want dan kon ik tegelijkertijd testen of het klopt dat alle mannen op jongere vrouwen vallen. En meteen mijn foto’s meesturen, want daarmee voorkom ik de afknapper dat ik na een paar intelligente mailtjes, bij het vrijgeven van mijn foto’s “toch niet zijn type’ blijk te zijn.

Een man of liever een hond?

Voor de zekerheid heb ik ook een tweede spoor uitgezet. Pleegopvang voor honden. Zodat ik in ieder geval iets te knuffelen zal hebben. En dit staat al heeel lang op mijn wensenlijstje. Sterker nog, ik heb lange tijd getwijfeld of ik nou liever een hond of een man in mijn leven zou willen.

Knuffel-adresje

Het ene traject loopt voorspoediger dan het andere. Aan aandacht van de mannen geen gebrek. Leuke berichtjes en boeiende dates. Volop in beweging. Van het asiel kreeg ik echter, tot groot verdriet, te horen dat er eigenlijk geen behoefte is aan een extra knuffel-adres. Niet voor honden dan. Voor kittens juist wel, maar da’s pas in het voorjaar.

Boem! Daar gaat mijn hart

Vanochtend veranderde alles. Op mijn iPad zag ik zijn foto. Boem! Daar gaat mijn hart. Hij raakt me. Na alle foto’s is deze speciaal. Meteen. Ook eng natuurlijk, want opeens wordt het echt. Durf ik dat wel aan? Ik ben niet zo van de lange termijn.. Alle pragmatische details gaan overboord. Lange termijn, korte termijn. We zullen zien hoe lang het gaat duren. Ik ga er echt voor deze keer. Binnen 5 minuten een mooi bericht geformuleerd. Hopelijk op tijd, want in dit soort situaties is haast uiteraard geboden. De reactie komt snel. Of ik een paar vragen wil beantwoorden. Tuurlijk. Het is goed om zorgvuldig te zijn. Maar. Maar. Mag ik? Mag ik een poosje genieten, rust bieden, regelmaat, beweging. Ik beloof dat ik niet teveel zal knuffelen. Alleen als hij het zelf ook wil.

Schermafbeelding 2015-12-21 om 12.09.00

Geplaatst op

Cold Feet

Terwijl ik dit schrijf heb ik dikke sokken aan en schapewollen pantoffels. Mijn vaste outfit voor als ik thuis ben. Of thuis werk, zoals ik het eerst had opgeschreven. Maar dat is niet waar. Het is niet alleen als ik ’werk’. Zeker in de zomer is het bijna continu. Dat komt door mijn vloerverwarming. Ongevraagd (en heel duur) wordt mijn vloer in de zomer niet verwarmd, maar juist gekoeld. Dit gebeurt door koud water door de leidingen in de vloer te jagen. Automatisch. En ik kan het niet stoppen. En de vloer wordt koud! Veels te. Van blote voetjes kan geen sprake zijn. Sokken en pantoffels dus. En als ik vervolgens mijn dakterras op stap, schrik ik van de warmte. Soms ga ik zelfs even naar buiten om mijn voeten op te warmen. En ik heb een oud paar schoenen gesloopt om de zooltjes te gebruiken voor mijn pantoffels. Dat helpt ook weer een beetje.

Nu is het herfst. Sinds vorige week is de vloer minder koud. Toch zit ik hier weer. In vol ornaat. Wellicht is het de houding? Moet ik gewoon even gaan stofzuigen? Dat helpt altijd goed. Vooral als ik het heel grondig doe. Er is een andere oplossing. Vol weemoed denk ik aan de momenten dat ik warme voeten had. Zo warm dat ik zelfs met de koude vloer mijn sokken uit wilde doen. In die situaties deed ik meer uit dan mijn sokken. Alles eigenlijk. En nog steeds niet koud! Ongelooflijk wat een man met je kan doen. Was het gisteren? Vorige week? Vorig jaar? In ieder geval te lang geleden, want mijn voetjes zijn weer koud. Hoewel? Alleen het opschrijven van deze herinneringen verwarmt al een beetje. Een klein beetje. Niet genoeg om de voeten te bereiken.

Een nieuwe uitdaging is geboren; ik wil van mijn Cold Feet af. Helemaal niet zo nieuw als ik het nu doe vookomen, maar sommige dingen hebben tijd nodig. Terwijl de jaren voorbijvliegen kan dan zomaar opeens iets uit het verleden weer actueel worden. Na 12 jaar komen ze terug! Een van mijn TV klassiekers. De serie over de hoogte- en dieptepunten in de relaties van Jenny & Pete, Karen & David en natuurlijk Adam & Rachel. Even geduld, want het filmen moet nog beginnen. Komende winter ga ik de oude afleveringen terugkijken. Barefoot.

Schermafbeelding 2015-10-08 om 11.36.04 ©ITV

Geplaatst op

Donkere wolken

Een beetje licht in het hoofd stapte ik op de fiets. De zon scheen op mijn gezicht en ik voelde me heerlijk. De ontspanningsmassage had zijn werk gedaan. Zo goed zelfs dat ik realiseerde een snurkje te hebben gelaten. Volledig relaxed fietste ik richting het bos. Ik was nog niet klaar met mezelf verwennen. Mijn fotocamera brandde in mijn tas. Blij met de nieuwe accu die haar een tweede leven schonk.

Herfst
De vorige avond had ik voor het eerst weer kaarsjes en wierook gebrand. Voor mij een teken voor de overgang van zomer naar herfst. Ik was benieuwd of het bos hier ook zo over dacht. De bevestiging kwam snel. Prachtig bloeiende heide in de duinen! Ik parkeerde mijn fiets en met de camera in de aanslag genoot ik van het uitzicht. Niet lang, want ik zag talloze invalshoeken voor de mooiste plaatjes. Enthousiast hupte ik van de hoogste duin naar beneden. Lag op mijn buik, hurkte te lang en werd uiteindelijk rustig. Een meditatief momentje en ruimte voor mijn andere zintuigen. Met deze rust kwam er ook inspiratie.

Inspiratie uit de natuur
In – en uitzoomen, focus, visueel, resultaat, genieten van het bezig zijn. Deze elementen van fotografie spreken mij aan en kan ik gebruiken bij de trainingen die ik ga geven. De vanzelfsprekendheid van veranderingen in de natuur vind ik ook inspirerend; accepteren dat de zomer niet blijft en daarom zoeken naar de positieve kanten van de herfst. Zelfs de donkere wolken die zich boven mij samenpakten hielpen mee. Normaal zou ik op mijn fiets springen om droog thuis te komen. Nu accepteerde ik dat ik nat kon worden. Met mijn fiets aan de hand wandelde ik genietend verder en werd getrakteerd op prachtige paddestoelen, bramen, de symmetrie van de spoorlijn en prachtig wegrottende boomstronken.

Schoonheid van imperfectie
In plaats van mooie dingen ging ik letten op juist het tegenovergestelde. Een soort visueel ‘omdenken’. En ik genoot. Opeens werden de omgevallen paddestoelen interessant. De dode bomen. En zelfs het afval bij een piqniq tafel. Hoewel? Dat ging wel erg ver; ik draafde door. Het was tijd om naar huis te gaan. Daar bekeek ik de foto’s en genoot van wat ik zag. Ik ontdekte dat imperfectionisme veel creatiever is dan alles foutloos moeten doen.

P1080002

Wil jij ontdekken hoe de natuur jou kan inspireren? Je bent van harte welkom om een keer mee te doen aan een Walkshop in de Soesterduinen.

Geplaatst op

Wilde wieven

 

De aantrekkingskracht van Facebook is kleiner geworden. Op de tijdlijn lijken er steeds meer berichten van fanpagina’s te zijn en minder persoonlijke verhalen. Op de foto’s van de harde kern na. En hoewel er wonderbaarlijke mooie quotes voorbij dobberen, sla ik tegenwoordig regelmatig een dagje over. Er is 1 uitzondering op de regel; de Wild Woman Community. Gevormd door Samantha Wilson en haar fans. Haar teksten en plaatjes vallen mij altijd op. Ze raken me. Zelfs ondanks mijn lichte weerstand om het zo apart benoemen van vrouwen. De inhoud is wat mij betreft ook van toepassing op mannen. Nou heb ik dat wel vaker. Natuurlijk realiseer ik me dat er verschillen tussen de geslachten zijn, maar die zijn er ook binnen diezelfde geslachten.

Tijdens een recent weekendje weg met 5 vrouwen was het overduidelijk dat er grote verschillen zijn. In persoonlijkheid, sociaal gedrag, voorkeuren en communicatie. Om maar eens wat te noemen. Als introvert moet ik echt serieus kluizenieren om weer op te laden na zo’n kleine vakantie.

De hoofdpersoon in mijn boek werd een man. Met vrouwelijker trekjes dan ik bij mijzelf bespeur, in ieder geval op het gebied van kleding. Maar overall een personage die zowel man als vrouw zou kunnen zijn. Vind ik. De feedback van mijn lezers hierover ontbreekt nog.

Misschien wil ik gewoon zelf ’the best of both worlds’? Geen beperkingen. En als ik daar eens over nadenk valt het nog best wel mee met mijn wensen. Ik zou vooral man willen zijn:

  • als ik alleen op reis ga. Gewoon omdat er dan meer landen zijn waar ik naartoe zou kunnen.
  • bij het internetdaten. Want dan is de leeftijdsfilter een stuk breder. Er zijn niet veel vrouwen  die als vijftiger in hun profiel stellen dat zij uit ervaring weten dat jonge dertigers de beste match vormen.

En verder? Verder eigenlijk niet. Mijn leventje bevalt me prima en ik voel me niet belemmert. Soms ben ik een Wild Woman. En soms een duffe doos. En heel af en toe zijn er speciale momenten. Bijvoorbeeld als je met 2 moeders & vriendinnen, na een relaxed tochtje met een sloep over de Eem, door de bejaarde mannelijke fans aan de wal liefkozend ‘Wilde Wieven’ wordt genoemd.

11873742_736178543178663_3582776561813139602_n

Geplaatst op

Kissing the frog

In Azië zag ik een mooie, grote kikker en ik wilde hem dolgraag kussen. Maar hij stond middenin een tempel, dus ik was bang dat het niet mocht. Ik had gelijk. Ik knielde naast hem en deed een wens. Ik wenste dat de volgende kikker die ik kuste spontaan zou veranderen in mijn ideale man. Want ik wist best wel dat je geen prins moet wensen. Visualiseer-technisch was mijn alternatief ook niet erg concreet.

Op een zwoele zomeravond in NL dacht ik terug aan de kikker en mijn wens. Maar waar vind je de perfecte kikker? En omdat het wel erg spannend is om zomaar op een onbekende vijver af te stappen, keek ik eerst naar mijn eigen modderpoeltje. Er kwaakten kikkers. Sommigen had ik al tijden niet gehoord. Mijn favoriete kikker had nog steeds zijn eigen prinses. Ik voelde me even heel erg zielig, totdat ik me herinnerde dat er ook stoute kikkers in mijn poeltje zitten. Dus riep ik één van hen. En hij kwaakte terug. Het werd een mooie ontmoeting met een onthutsende ontdekking. Hij leek meer een vriend dan een stoute kikker! En er is niet gezoend.

Ik wist dat het tijd was. Tijd voor een grote nieuwe vijver. En ik ben op onderzoek gegaan. Er zijn er veel. De één wat duurder dan de ander. En ook de kikkers schijnen nogal te verschillen. Ik moest vragen beantwoorden over mijzelf en wat voor kikker ik zoek. Kikkers blijken erg gevoelig voor foto’s, dus selecteerde ik 3 exemplaren. Braaf heb ik alles gedaan. Zo eerlijk en kwetsbaar mogelijk. Dat was een tip van de stoute kikker. Hij weet heel goed hoe het werkt tussen mannetjes en vrouwtjes. Na zoveel werk en openhartigheid verdiende ik de mooiste kikker van de hele wereld, vond ik. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen natuurlijk. Duh. Tot mijn verbazing werd mij zelfs een hele lijst met coole (en uiterst betrouwbare) kikkers beloofd. De spanning steeg en vroeg om een wijntje.

In no-time arriveerde de digitale post. Yes! Ik ga hem zien, voor de allereerste keer. Maar helaas zag ik alleen maar vrouwtjes.. Er ging iets mis, waar is mijn prins? Gespannen checkte ik mijn wensenlijstje. In mijn enthousiasme bleek ik de eerste 2 vragen te hebben overgeslagen. En dat leidde automatisch tot de aanname dat ik een mannetje ben op zoek naar een vrouwtjeskikker..

Genoeg out-of-my-comfortzone voor vandaag. Ik kan even geen kikkers meer zien. Het is een goed moment om mezelf lekker te verwennen met een Thaise massage.

IMG_0008