Kevin’s ontdekkingen

Kevin was in 2013 op ontdekkingsreis: “Het is al langer een droom van mij om een tijd te gaan reizen, om je in een andere omgeving te begeven. Een kijkje te krijgen in de levensstijl en gedachten van een andere cultuur.” Zie ook ‘Kevin op reis‘.

Hier deelt hij zijn verhaal. Het tweede deel van zijn reis; Azië
_____________________________________________________________________________________
30 november 2013
Sorry, het is een tijd geleden dat ik iets gestuurd heb. De combinatie van de tijd dat het kost om grotere bestanden te versturen en hoe de dagen hier verlopen, zorgen ervoor dat ik er simpelweg de tijd niet voor heb genomen door alles wat ik hier te doen heb en dat ik het hier dus goed naar me zin heb.

Ik zal even in mijn geheugen graven om te zien wat ik zoal heb meegemaakt sinds mijn laatste update.

Na Ari ontmoet te hebben tijdens mijn verblijf in Berry hotel heb ik gekeken hoe de kamer was bij de pro surf school. Ik wilde weten waar ik aan toe was, omdat ik al meerdere dagen slecht geslapen had. Ik nam een taxi richting het strand en de taxi chauffeur was iemand die ik eerder al ontmoet had bij de Berry hotel. Kennelijk voelde hij zich op zijn grmsk , want hij vertelde mij zijn hele levensverhaal, dat zijn vrouw hem verlaten had voor een Australiër. Een terugkerend fenomeen in mijn leven ;-).
De slaapzaal voor 4 personen zag er goed uit, dus ik besloot om hiervoor te gaan. Ik moest de volgende ochtend terugkomen. De volgende ochtend bleek echter dat er inmiddels twee meiden bij waren gekomen, in een kamer van 4 waren inmiddels 3 meiden, waarvan er één lang verbleef. De jongen ban receptie vroeg hen of ze er nog een jongen bij wilden, maar dat wilden ze niet en dus kon ik er niet verblijven. In plaats daarvan kon ik in de slaapzaal voor 6 personen verblijven, daar was op dat moment niemand anders. Omdat ik al mijn spullen bij mij had besloot ik dat dan maar te doen. Niet lang daarna sprak ik de drie Nederlandse dames die verbleven in de andere kamer en geen van hen gaf aan moeite te hebben dat ik in hun kamer te verblijven, maar ik liet het maar zo voor de nacht. Ik ontmoette Calvin, de andere vriend die ik 3 jaar geleden gemaakt heb. Die dag was surfdag één. Was lang geleden, maar leuk, al had ik flink last van mijn rug erna, ouderdom. De nacht bleek erg lang helaas. Allereerst was het zaterdag en de club naast ons had een feest tot half vier in de nacht met luide muziek. En daarnaast bleek ik nogal wat vrienden te hebben in de kamer. Bedbugs, insecten dus die zich in de omgeving van je bed bevinden en die jouw zien als een open buffet. Mijn klamboe hielp totaal niet, het was een leger van insecten, ik streed met alle middelen die ik had, maar het was een strijd die ik niet kon winnen. De consequentie hiervan was dat ik de gehele nacht niet heb kunnen slapen. Ik was meer dan kapot. Om 6 uur hoorde ik dat er wat mensen waren gearriveerd dus ging ik naar beneden, want ik wilde zo snel mogelijk iemand spreken voor een oplossing want ik moest echt slapen. Het duurde nog even, maar toen er iemand gearriveerd was heb ik met hem afgesproken om de boeking te cancellen en naar het hotel erachter te verhuizen om eindelijk een beetje te slapen. Ik was niet echt in een bui om te praten, dus ik liep iedereen straal voorbij. Ik wilde enkel en alleen maar slapen! Gelukkig was de kamer daar een stuk beter, daar heb ik heel stuk van mijn slaap in kunnen halen. Omdat ik nieuwe mensen heb leren kennen in de pro surf school, kwam ik daar wel telkens terug om een board te huren en te eten, want het eten was er wel erg goed. Het heeft een leuke sfeer. Het personeel daar is super vriendelijk. Gedurende de twee weken dat ik daar verbleven ben leer je mensen ook beter kennen. Deze keer in Bali is anders voor me, omdat ik langer verblijf en vooral langer op één plek, leer je de achtergronden van mensen kennen. Ik heb met mensen gesproken over hun dromen en de dingen waar ze tegenaan lopen in het dagelijkse leven en dan merk je dat tradities en de westerse levensstijl met al zijn eigen offers dikwijls een moeilijke combinatie blijkt te zijn. Twee werelden botsen en dat maakt het voor mensen niet altijd makkelijk, vooral vrouwen. Er is een hoog verwachtingspatroon om te presteren en een groot verlangen om vooral de familie trots te maken met je acties. 6 dagen per week werken, voor de werkdag begint schoonmaken en koken, voorbereidingen voor ceremonies, de ceremonies zelf, het is veel ren en vlieg werk, wat niet in de koude kleren gaat zitten. Maar de mensen hier houden zich sterk met die glimlach die altijd weer opduikt. Maar ik zie het in de ogen en bij navraag blijkt dat er serieuze vermoeidheid en andere lichamelijke klachten zijn. Maar mijn respect voor hun doorzettingsvermogen is groot, met als gevolg dat ik in tegenstelling met drie jaar geleden weinig neer onderhandel, sterker nog ik geef vaak wat extra.

Het is fijn om weer in het water te liggen met mijn plankje, de eerste twee dagen heb ik het surfen weer een beetje opgepikt. Ondanks dat ik het al een tijd niet meer gedaan heb, ben ik niet alles verleerd. Na die twee dagen kreeg ik echter wel wat problemen met mijn rug. Het afgelopen jaar heb ik hier al wat problemen mee gehad en dat blijkt dus nog niet weg te zijn. Dus even pas op de plaats gemaakt en een massage geboekt. De masseur heeft mijn rug gehandeld, maar hij gaf aan dat mijn spieren keihard aanvoelden en vroeg om advies bij de ‘grandmaster’, omdat hij niet wist waarom en hoe het op te lossen. Volgende dag een afspraak gemaakt bij hem. Toen ik daar de volgende dag kwam was het, nou ja, een ervaring. Allereerst toen ik wachtte in de wachtkamer raakte ik aan de praat met de eigenaresse en ik gaf aan wat ik zoal kwam doen in Bali en puntje bij paaltje, ik ga hun website maken haha… Toen ik bij de grandmaster kon komen, was het een aparte verschijning, hij leek op een shaolin monnik in zijn onderbroek. Hij ging mij energie geven gaf hij aan. Hij draaide zijn vingers en maakte cirkelbewegingen op mijn huid bij mijn hoofd, schouders, borst. Ik had mijn ogen dicht en het voelde op een gegeven moment anders en ik opende mijn ogen en hij was verdwenen en het was een masseuse die het had overgenomen. Ik heb hem ook niet meer gezien, het was heel apart. Bij de kassa gaven ze aan dat ik de volgende dag weer moest komen, maar mijn gevoel zei laat maar zitten haha… Was niet erg goedkoop namelijk.

In de pro surf school heb ik verschillende mensen leren kennen. Xavier een Franse jongen die zich op deze reis had voorgenomen surfen en free diving te leren. Zo besteed hij zijn vakanties… Salsa dansen leren in Argentinië, capoeira in Brazilië, etc. Goed idee. Er waren ook twee Nederlandse meiden, Lieke, die helaas tyfus had opgelopen waardoor ze alleen maar in en nabij pro surf school kon verblijven. Colm een dokter uit Canada die 3 maanden reist voor hij begint aan een cursus op de universiteit en een samen met wat vrienden een bedrijfje gaat starten, gaetan en Laura beiden stagiaires uit Frankrijk, het Duitse stel Sarah en Robert, Fabrizio uit Zwitserland en Bonnie uit Nederland.

Met Sanne ben ik de eerste dagen opgetrokken, heb haar een beetje geholpen met het surfen. In de avond zijn we naar een bar gegaan met livemusic en dat was zeer gezellig. Daar hebben we een groep Australische vrouwen ontmoet die ons wel aardig vonden, we zijn uiteindelijk heel de avond met ze opgetrokken, dansend en zingend en we werden meegesleurd naar een ladiesboys bar. Dat was niet echt mijn ding haha.

We hebben veel relaxte avonden gehad en veel goede gesprekken, wat avonden uit, surfen en eten. Één in het bijzonder, er zijn weinig mensen die me echt de slappe lach kunnen geven, maar gaetan met dat grappige Franse accent kreeg het altijd voor elkaar. Ik heb me krom gelachen.

Ik heb Ari nogmaals ontmoet, het is heel fijn om te praten, omdat het altijd ergens over gaat. Aan de andere kant is het ook moeilijk omdat ze het moeilijk heeft met wat dingen waar ik geen advies in kan geven en het raakt je om dat te zien.

De dag voordat ik naar keremas vertrok om les te geven, had ik weer pijn in mijn rug dus nog één massage…. De masseuse merkte waarschijnlijk dat ik pijn in mijn rug had, want na afloop deed ze een gebedje en ga ze aan dat ze het herkende, toen wees ze naar haar schouder en zei voel dit. Haar schouder kraakte alsof haar schouder gebroken was of haar spier gescheurd. Ik vroeg haar of dat niet ontzettend zeer deed, vooral bij het geven van een massage en ze zei ja. Vooral sommige klanten die wat dikker en groter zijn. Ik zei maar zo kan je toch niet doorgaan, kan je niet met je baas praten. En ze zei dat ze dat wel wilde gaan doen, maar ze ook het geld nodig heeft. Op zo’n moment voel je je wel erg rot, want jij bent degene die voor een klachtje een massage komt nemen en zo’n vrouwtje heeft het echt moeilijk en er is niets wat je kan doen. Ze kwam ook nog eens uit keramas. Dus dat was wel even een wake-up call.
_______________________________________________________________________________

Van Bangkok naar Bali
Op het vliegveld naar de taxi de gebruikelijke geldklopperij, tasje 50 m rijden en geld voor vragen. Had geen puf om me er nee tegen te zeggen. Taxibedrag nog even 10 erboven op gooien, ook nu dacht ik ach ja. Aangekomen bij het hostel, nou ja, de lange steeg er naar toe, die me niet zo prettig lijkt in het donker, kwam ik aan. Was wat anders dan ik gedacht had. Ik naar binnen en nog geprobeerd weer niet zeker of de reservering staat, jawel die staat. Had het stikheet en toen ze de kamer liet zien zag die er ook zo uit. En druk.. Ik dacht weer geen slaap en ik had er vier nachten geboekt. Ik dacht ga het gewoon uitleggen hoe het zit en of ik het nog kon skippen. Het was een hele aardige meid, want niet alleen dat mocht, ze gaf me ook nog het paswoord voor WiFi om een alternatief te zoeken, wees me de weg en vertelde me hoeveel de taxi zou gaan kosten. Vond ik wel heel aardig. Heb uiteindelijk een vertrouwd hotel geboekt, een relaxed hotel die we drie jaar geleden ook geboekt hadden, daar zou ik wel wat rust kunnen vinden. Het bedrag was toen ik het bij de receptie vroeg meer dan twee keer zo hoog dan op internet. Dat liet ik ook zien en ze vroegen me het dan ook om het op internet te boeken vlak voor de receptie, on vervolgens de creditcard betaling weer te skippen omdat ik het contant betaal. Hoe afhankelijk zijn we tegenwoordig van techniek, funny. Kamer was lekker koel, gelijk relaxen. De rest komt later wel. En later kwam, even een paar praatjes gemaakt met het personeel, door de straten door iedereen aangesproken, ze doen dan zo lacherig, beetje plagerig, meer niet, witte beentjes enzo he, maar anno 2013 met mijn 31 jaartjes kan ik me daar nu niet zo druk meer over maken en ik kaats de bal gelijk terug en ga er bij zitten en Viola, acceptatie, ze groeten me iedere dag, prachtig! Wilde even naar de supermarkt, heb een kwartier staan wachten on over te steken… En vergeet het maar, echt niet dat je oversteekt er rijden 20 scooters naast elkaar met honderden erachter, mijn god, dat was ik weer even vergeten. En die vriendin uit Bali tegen mij zeggen, huur een scooter, nou mijn niet gezien, dan moeten ze eerst nog 8 paar ogen plastisch aanbrengen, maar bij hen gaat het goed kennelijk. Viel om 7 uur in slaap, met alles nog aan, van vermoeidheid. Twaalf uur s’nachts weer wakker om vervolgens pas wee om 7 uur in slaap te vallen. Stom, maar ik moest gewoon slapen. Rond half drie weer wakker en toen maar gaan eten. Omdat ik thuis eigenlijk veel salades eet, mis ik dat. Alleen hier moet je erop vertrouwen dat ze het niet met kraanwater wassen. Daarom dacht ik, ik vraag het aan ze, met een leugentje om bestwil, dat ik in een ander hotel wel eens flink ziek ben geworden, wat trouwens Zomaar zou kunnen, maar dat ik het daarom eigenlijk standaard vraag. Dat ik het weet. Ze wisten niet wat ik bedoelde, terwijl ik het in goed Engels zei, maar dat was misschien net het probleem haha.. Ik dacht ik neem wel wat sandwiches, maar ze kwamen met een salade aan met een fles mineraalwater, ik dacht what the hell, ik heb het geprobeerd, ook goed! Uiteindelijk begreep iemand het toen ik het uitbeeldde en ze wassen er dus met mineraalwater, dus heb me groentes wel binnen gekregen. Nog even met een meisje van de staf gesproken, die zich schaamde voor haar Engels, maar toen wel loskwam toen ik haar een paar woordjes leerde. En weer een facebookvriend haha.. Ze vroeg erom namelijk. Ik mag die mensen wel hier, ook al hebben sommige rare streken. S’middags afgesproken met Ari, een vriendin waar ik al drie jaar mee schrijf, was zo benieuwd om haar te ontmoeten, wij hebben over de mail best een sterke band gekregen, ze weet dingen die niet iedereen weet, een wederzijds dagboek. Die dus nu ook een gezicht en een stem zou krijgen. Afgesproken in de Starbucks , omdat ik zo van koffie hou 😉 problemen met de WiFi, en toen ik hem eindelijk aan de praat kreeg, vroeg ze waar ik bleef, en dat ze me in de taxi had gezien. Alleen zat ik niet in een taxi, maar in de Starbucks honderd meter verder op, een misverstandje. Nu kreeg ze ook nog een noodbericht, dus ging niet door. Ze vond het zo erg, of ik boos was of ik haar had teleurgesteld, maar ik vond het helemaal niet zo punt, kon ik weer gaan slapen. Heb het wel 6 x moeten zeggen of ik echt niet boos was, toch wel weer lief. S’avonds roomservice en wat filmpjes op filmnet gekeken. Moe ja, slapen nee. Heel de nacht opgewerkt, voelde geen vermoeidheid totdat ik buiten kwam. Al rennend, want had nu om 1 uur afgesproken in de Starbucks, maar ik was in slaap gevallen en werd half twee wakker, oh oh. Rennen als je moe bent en gestresst en 33 graden, is natuurlijk niet slim. Maar ze kwam nog. Kon pauze nemen.
Het is toch raar om iemand te zien diende door en door kent en andersom, maar tegelijkertijd zie je iemand voor het eerst. Ari is wel een sterke persoonlijkheid, bescheiden net zoals iedere Balinees, maar met een sterke mening, gaat wel power vanuit, zo had ik het niet verwacht, positief verrast en sprak geweldig Engels. Was echt een goed gesprek. Ze heeft in veel opzichten gelijkenissen net mij, heeft veel lessen on het leven gehad die ik ook gehad heeft en zoekt dezelfde oplossingen, dus dat praat heel fijn. Na een uurtje weer afscheid genomen, maar zal er wel vaker zien en haar zus. Was wel weer even fijn om zo’n gesprek te kunnen hebben, had ik wel even behoefte aan. Het gesprek daarna was net even anders. Ik liep richting hotel er zaten een groepje gasten en die vroegen waar ik vandaan kwam, dus ik zei blanda (Nederland). Het grappige is dat iedereen maar ook echt iedereen dezelfde reactie heeft; ‘ ahhhh football, van persie!’ En ik maar denken waarom altijd van persie, omdat één van zijn ouders Indonesisch is dus… Het waren een stel grappige gasten bij elkaar. Kreeg gelijk een watertje aangeboden en ik hun bombardement aan vragen beantwoorden en toen kwam er een zekere vraag… ‘ do you have a girlfriend?’ En ik zei nee. Toen vroeg die ‘ do you have a girlfriend for me’ dus ik zei, Nederland is misschien een Beetje ver voor je. Toen zei die een foto. En toen vroeg ik waarom en dat had ik niet moeten doen, want toen vertelde die namelijk dat die 3 z per dag aan zijn tuinslang trok en een nieuwe foto daarbij welkom was en de rest van die gasten kwamen toen ook met hun bewegingen en er was Zelf een ‘jerk’ lied en toen zei ik maar eens, ik deed dat dit het moment is dat ik maar eens moet gaan, en nee we gaan geen handjes schudden haha.. Oh oh… Ik vraag het me weleens af, hebben jullie dat nu ook of ben ik de enige die dat soort dingen ook vertel, al met al prachtig weer. S’avonds de taxi naar centraal kuta gepakt om daar de nieuwe kamer voor de komende week te kijken, een dorm in een surfschool. De taxi chauffeur gaf aan geen Indonesische vriendin te nemen, want ze gaan alleen maar voor het geld. Het bleek dat zijn vrouw net kind hem had verlaten onverwachts voor een Australische man, hij was op een ander eiland voor een tijd, ze stuurde hem een foto vanuit Australië. Wel sneu. Dat is wel een keerzijde van het tourisme en het westerse geld en verleidingen, het wordt een totale competitie, waarin gevoelens niet gemeden worden. Ik denk dat ze hier daarom ook zoveel vreemdgaan, eigenlijk wil niemand gekwetst worden, maar om het voor te zijn verlaten ze het schip al voor dat er überhaupt de mogelijkheid is dat die kan gaan zinken. Heb iemand gezien die haar liefde voor iemand niet onder stoelen of banken steekt en dat vond ik mooi, leek me echt een sterk koppel. Maar dan hoor je uit betrouwbare bron dat er nog twee Australiërs op stand-by staan. En ik durf te wedden dat er nog geeneens kwaad achter zit, maar door haar gevoel die zo sterk is is er denk gewoon een grote angst om weer gekwetst te worden en dus moet je dat voor proberen te blijven. Wordt dan een beetje een cirkeltje.
Het is mooi hoe serieus service hier wordt genomen. Je vraagt waar je muggenspray kan kopen en je krijgt het antwoord dat hebben wij wel we brengen het naar je kamer als we het hebben gevonden. Ik ben op mijn kamer en de telefoon gaat, receptie, ze kunnen de muggenspray niet vinden, maar er komt iemand anders langs om ervoor te zorgen. Paar minuten later, er wordt geklopt, ik doe open en zeg: ‘ha, jij komt voor de muggenspray’ Hij begrijpt het niet en ik zeg sorry, hij zal wel verkeerd zitten. De telefoon gaat 1 minuut later, receptie, die jongen kwam langs om je te aan te geven waar je er kan vinden. Hij komt weer, klopt aan, ik doe open en loop achter hem aan. Beneden vraag ik is het dichtbij, ja we zijn er zo. Ik dacht hij wijst het aan, nee hij pakt zijn scooter en ik achterop. Hij rijdt een rondje en komen aan bij de supermarkt, die als je de andere richting van het rondje neemt gewoon op loopafstand is. Vraag hem of hij nog wat wilt, dat hoefde niet. Dat is wat ik zo van die mensen hier mag, tuurlijk willen ze geld verdienen op allerlei manieren eb maniertjes, maar vaak krijg je er ook een service voor terug waarvan je zelf bijna zegt, nou zoveel hoeft nu ook weer niet.
Een taxichauffeur dacht me te kunnen pakken, door de meter niet aan te zetten. Ik zei er wat van, deed net of die het niet hoorde. Nog een keer, drukte op een knopje liep weer niet. Vroeg het nog een keer met de tekst dat ik die rit al 40 x had gereden en het altijd 25.000 RP kost en of die nu wel of niet aanzet, dat dat alles was dat die kreeg. Toen zei die sorry, ik spreek slecht Engels. Toen zei ik maar dit versta je wel met een knipoog en hij zei uiteindelijk ja. En zette hem aan. Omdat dat later pas was bleef de meter op 21.000 RP staan. Dat had hij niet door maar ik wel. Ik zei het kost nog steeds 25 ipv 21, want zo doen eerlijke mensen het met een knipoog. En blij dat die was… Moet het eigenlijk niet doen, maar kon het niet laten hem een levenslesje mee te geven.. Al geloof ik niet dat het indruk zal maken…haha..
Aangezien ik weer lekker kort van stof ben geweest, wie is er bondiger dan ik, steek nu je vinger maar op… Nee jij niet haha… Voor nu is het genoeg.
______________________________________________________________________________
Vertrek naar Bangkok
Zondag was het dan zover, de lange reis zou gaan beginnen. Ik was goed zenuwachtig, want dit die je niet iedere dag. Gelukkig waren mijn moeder, broer en beste vriend er om nog even afscheid te nemen. Normaal ben ik vrij nuchter, maar nu had ik het er toch wel even moeilijk mee, had ik niet verwacht. In het vliegtuig trof ik het met de personen die in mijn directe omgeving zaten, een oudere vrouw en haar man achter mij, die vertelde ze later een zoon heeft die qua beslissingen ongeveer een kopie was van mijzelf, heel typisch weer. Naast mij zaten twee meiden die samen voor een half jaar naar nieuw Zeeland en Australië zouden reizen. Ze moesten totaal 27 uur in het vliegtuig zitten, dus die hadden aardig wat voor de boeg. Het meisje naast mij deelde mijn passie voor nieuwe ontwikkelingen en denkwijzen, dus dat waren leuke gesprekken. Kon zowaar ook achter elkaar films kijken, goede selectie ook, meestal ben ik daar te duf voor, maar ging aardig. Aan het eind kreeg ik wat zitpijn, maar al met al viel het me niet tegen.
Op het vliegveld aangekomen moest ik naar immigratie, dat vliegveld is groot!!!!! My god, en de rij daar lang, voor de terugreis weet ik dat ik goed op tijd moet zijn haha.. Toen ik op zoek was naar de uitgang ging er een muziekje spelen, achteraf begreep ik dat het het volkslied was, iedereen, maar echt iedereen stond stil, hand op hun borst. Raar schouwspel, toen ik zag dat niemand bewoog ben ik ook maar stil gaan staan. Nadat ik de uitgang gevonden had, ben ik een taxi gaan zoeken. De taxichauffeur sprak bijna geen woord Engels, maar zingen kon die wel haha… Had geen schaamte ook, allemaal van die hoge nummertjes, vaak haalde die het wel, soms niet.
Aangekomen in het hotel, was mijn kamer niet meer beschikbaar en kreeg ik een upgrade, al was dat niet geweldig mooi, muur had wat schimmelvlekken van vocht, maar voor twee nachten prima. De airco deed het geweldig kreeg het gewoon koud, blij mee, want buiten was het echt niet te harden zo warm. Ik had een aardige jetlag en met een pilletje heb ik geprobeerd wat te slapen, met wisselend succes. Was daar ochtend en wilde tot 12 uur slapen, werd alleen veel later wakker en dat was het begin van een biologische klok die totaal de weg kwijt was. Was echt kapot en besloot alleen even kort in de omgeving te kijken, even naar een supermarktje wat spullen halen. Moet zeggen dat het vooroordeel van oude westerse man met jonge Thaise vrouw wel aardig klopt, zag ze overal. Zag ook vrouwen die er totaal mismaakt uitzagen, weer niet of het plastische chirurgie was, maar zoiets heb ik nog niet eerder gezien. Moet je eerlijk bekennen, dat soort taferelen zijn niet echt mijn ding. Merkte ook dat ze overal extra proberen te rekenen als ze de kans krijgen, logisch misschien, Ze hebben het minder daar, maar ik hou er niet van om in de maling te worden genomen, heb daar een zesde zintuig voor ;-). Dat is niet echt mijn energie waarmee ik me graag omring. Beetje sin city achtig.  Ik hoorde dat er wat politieke probleempjes zijn in het zuiden van iemand en dat het onzettend druk is in het hoofdseizoen, dus er is een goede kans dat ik mijn plannen wijzig. Kreeg ook een uitnodiging van een jongen die ik ontmoet heb on IJsland om naar switzerland te komen, dus wie weet ga ik na Bali wel die kant op. Dat is het fijne van flexibel reizen, dan kan je dat doen.
Terug naar het hotel heb ik daar wat gegeten, lekker maar wel heel heet. Mijn maag kreeg gelijk de vuurdoop haha.. Daarna heb ik geprobeerd weer te slapen, maar was onrustig, maag voelde niet lekker, veel onrust. Goede jetlag dus. De volgende dag ook alles op mijn gemakje gedaan, vooral in het hotel gebleven, geen puf voor wat anders. Om half twee in de nacht naar beneden gegaan om uit te checken en een taxi te regelen voor naar het vliegveld, don muang een oud vliegveld dit keer. Toen ik tegen de taxi chauffeur aangaf dat ik uit Nederland kwam, waren ze helemaal happy, good football!! Er komt niet zoveel uit bij Thaise mensen, degene die ik ontmoet heb, spreken ook niet echt Engels, dat mis ik dan wel, want ik ben een prater.
In de taxi zat ik niet geweldig op mijn gemak, het is namelijk niet de beste coureur, reed heel apart, op de rijksweg, afremmen, naar linker baan, bijna stilstaan om vervolgens weer vaart te maken en heel apart rechts in te voegen. Waarom? Geen idee.. Echt niet. Dit keer ook geen gordel te vinden, maar kwam aan. Vliegveld was web beetje uitgestorven. Op de site stond dat je drie uur van te voren kan inchecken, maar de balie ging pas om 4 uur open en mijn vlucht ging om 6 uur. Weer in de rij staan, koffer op band gelegd, gewicht, 3 kilo meer dan op Schiphol, nu had ik gelukkig al online wat speling gehouden, maar blijft wel apart natuurlijk en kwam op mij over dat ze toch nog wat extra geld proberen te verdienen. Ook wel humor, een balie met grote letters ask us, en ik had een vraag, stelde die vraag… Antwoord: we spreken geen Engels.. Dat is wel weer mijn humor. Was daar nog een Amerikaans stel een jongen die voor zijn werk les geeft in Thailand en zijn vriendin die net over was gekomen, daar nog een tijdje mee gekletst om na inchecken door de douane te gaan. Ik had een leger groene broek aan en overhemd en ik vermoed dat ze dachten dat ik uit het leger kwam, want mij fouilleerde ze niet en alle andere mensen wel? Misschien een tip…
Net voor het vliegtuig zou vertrekken ging het onweren en keihard gieten. We zaten in een pendelbus en moesten daarom nog even wachten voor we het vliegtuig in konden, half uurtje. Uiteindelijk het vliegtuig in, klein vliegtuig. Normaal vind ik vliegen niet zo eng, maar dit keer vond ik het niet zo tof. Tijdens het opstijgen kwam er allemaal soort van stoom de cabine in, misschien dat iemand weet of dat normaal is, maar ik had dat nog nooit gezien. En flink wat turbulentie ook, was aardig aan het hobbelen. Maar de rest bleef stoicijns, dus zal wel normaal zijn.
Nu een afspraak met iemand, dus later verder…
______________________________________________________________________________

Laatste dagen IJsland
Vroeg opgestaan en snel weg uit die puinhoop. Beneden in de algemene ruimte nog even wat dingen opgezocht op mijn tablet, mijn notenontbijt naar binnen gewerkt en nog even een gesprekje gehad met een Ijslandse jongen. Ik was onder meer nieuwsgierig naar hoe ze omgaan met noodgevallen, wat als iemand een hartaanval krijgt ofzo, hoe kom je er dan zo snel mogelijk bij. Ze hebben niet in ieder dorpje een ziekenhuis en met een ambulance door dat berglandschap zal ook niet altijd opschieten. Het blijkt dat ze drie helicopters hebben. 1 is er in gebruik, de andere twee zijn reserve, waarvan er eentje in geleend is van Noorwegen. Het schijnt ook dat je aardig goed kan surfen in IJsland, iets wat ik niet verwacht had. Hij gaf aan dat hij in de zomer soms samen met een vriend tot 12 uur s’nachts aan het surfen was, ik dacht hoe doe je dat in het donker, maar IJsland ligt natuurlijk dicht bij de noordpool, dus in de zomer kan het er tot middennacht licht zijn. Dit in tegenstelling tot hartje winter, waar ze slechts 4 uur daglicht hebben. Er zijn hier dan ook genoeg mensen die kampen met winterdepressie. En wanneer het slecht weer is kan ik me dat ook best wel goed voorstellen, dan ziet het er allemaal een beetje troosteloos uit. Na het gesprekje ben ik even gaan tanken en naar het autoverhuurbedrijf gereden om de auto terug te brengen. Het zag er allemaal prima uit en waren zo vriendelijk om me daarna af te zetten bij mijn nieuwe hostel. Daar kon ik echter nog niet inchecken, omdat dat pas vanaf 2 uur s’middags kon. Kon mijn spullen achter de balie zetten en besloot daarom Reyjavik maar eens te gaan verkennen, want dat had ik de eerste dagen dat ik er was nog niet gedaan. Bij touristeninformatie even een kaart gehaald en daar nog wat tips gekregen en met mijn camera in de aanslag op stap gegaan. Het was een beetje een gure dag, er stond al aardig wat wind en het regende van tijd tot tijd. Ik zag van alles, maar niets spectaculairs, was een heuvel opgeklommen door de rimboe, omdat daar nog een kunstmatige geiser zou zijn, maar ook dit was niet echt bijzonder. Na een paar uur besloot ik daarom om terug te gaan richting Hostel. Ik kwam daar om een uur of 1 aan en wist het meisje aan de Balie te overtuigen om mij alvast in te checken. Dit hostel was weer het andere uiterste, het zag er allemaal supernetjes uit, de badkamer was top, een hele geordende en uitgebreide keuken, dus ik had eindelijk het gevoel dat ik eens fatsoenlijk kon koken, had ook nog aardig wat boodschappen die ik nog moest opmaken in de dagen die mij reste, dus dat kwam wel goed uit. Toen ik op de kamer kwam was er gelijk een Canadees meisje Amelie, die mij spontaan begroette. We hadden het over wat we zoal hadden gedaan en zei vertelde dat ze gisteren naar Smokey Valley was geweest, de vallei die ik ook de dag eerder op de planning had, maar uiteindelijk besloot toch te skippen, door een gebrek aan tijd. Ik vroeg haar of ze foto’s had, want ik was wel benieuwd wat ik gemist had. Die had ze, maar ze waarschuwde me, je mag ze niet allemaal zien, want op een aantal foto’s ben ik topless haha.. Zij liever dan ik, het was echt verrot koud daar. Dus met mijn hoofd afgewend van de foto’s wachtte ik af totdat zij het sein gaf dat het ok was. Het zag er best gezellig uit allemaal. 😉 Er was een Amerikaanse man die nog steeds op bed lag, hij vertelde mij later dat hij een flinke jetlag had. Het was een veteraan uit het leger, die de laatste 9 jaren van zijn leven een totaal andere weg ingeslagen was en veelal onderweg is. Heb mooie gesprekken met hem gehad. Toen ik alles op orde had, ging ik naar de algemene ruimte en ging daar alleen aan een tafeltje zitten. Het duurde niet lang voordat ik in gesprek raakte met een Russisch meisje Katy, die sinds de laatste paar jaar in Amerika leeft en studeert. Ze was het een beetje zat in Rusland en heeft de droom om deel uit te maken van de UN. Inmiddels spreekt ze 5 talen vloeiend, dus ze is goed op weg. Het is een klein grietje, met een babyface, net als ik. Ik word vaak voor jonger aangezien, maar in haar geval was dat nog extremer. Mensen op het vliegveld vragen haar dikwijls of ze haar ouders kwijt is, ze krijgt kleurplaten in het vliegtuig, het is echt humor! En ze ziet er zelf ook de humor van in en dat vind ik een geweldig mooie eigenschap. Er was dan ook gelijk een klik. Ze nodigde mij samen met het Canadese meisje en een jongen die oorspronkelijk uit Puerto Rico komt, uit om op een spooktour te gaan door Reyjavik. Ik vond het best, weer eens wat anders. Uiteindelijk ging die tour niet door, omdat de wind echt extreem sterk werd. Windstoten van 25 m/s, dus niet te misselijk. Daarom besloten we wat te gaan eten en drinken in de stad. Het was nog even wachten op de twee vrienden Kim en Oliver, komend uit Duitsland en Zwitzerland, en toen we compleet waren gingen we op zoek naar een leuk en betaalbaar restaurantje. Het werd uiteindelijk een restaurant waar ze als specialiteit soep in brood hadden en ik moet zeggen het was goed te eten. Daarna nog een afzakkertje gedaan in een cafe. Heel gezellig. We gingen bij tijds weer weg, want ik zou de volgende dag weer vroeg opgehaald worden om te gaan snorkelen in Silfra.
Iets vroeger dan gehoopt werd ik wakker, en dat was door een stommiteit weer eens mijn eigen schuld. Het alarm op mijn tablet was nog ingesteld van een week eerder en die tablet lag in mijn kluisje afgesloten met een cijferslot. En het volume was goed hoorbaar. En om het slot te kunnen openen, had ik licht nodig… Dus een aantal van de kamergenoten waren niet zo blij met mij haha.. In het bijzonder één, maar die was sowieso al niet zo vrolijk volgens de anderen ook. De rest vond het niet zo’n ramp, maar ik schaamde me kapot, echt weer iets voor mij. Om acht uur werd ik opgepikt. De chauffeur was een Poolse jongen, die over heel de wereld al duiklessen had gegeven. En we hadden nogal dezelfde humor, dus alle gekke verhalen werden over en weer gedeeld. Nu is dat ook een uitlaatklep voor mij, want volgens de vooruitzichten zouden de condities verbetert zijn in vergelijking met de dag van gisteren, toen er dus al aardig wat wind stond. Nu was het eigenlijk nog gekker. 30 m/s rukwinden, de bus werd geregeld alle kanten opgeblazen… Hij gaf aan dat we in ons droogpak zo’n 350 meter moesten lopen, dus ik dacht alleen maar, waar ben ik aan begonnen. Het was echt noodweer en dan ook nog eens in ijskoud water.. Die Poolse jongen gaf ook aan, dat ze nog nooit eerder met zulke condities waren gestart, maar omdat ze nu toch al voornemens waren, gingen ze het toch proberen. Het weer werd alleen maar erger en ik begon hem toch wel te knijpen, dus om de goede moed erin te houden zat ik een beetje te geinen met de andere “slachtoffers”. Ik vertelde dat als ik iets ging doen waar ik toch een beetje schijterig voor ben, dat ik dan altijd “three little birds” van Bob Marley in mijn hoofd zing. En wat schepte mijn verbazing? Iedereen had zijn eigen liedje haha.. zo zie je maar weer. Op het parkeerterrein aangekomen, moesten we gaan omkleden, dit was nogal een operatie, alsof je gereed wordt gemaakt voor de maanlanding. Veel lagen en een dik pak. Om aan te geven dat er veel wind stond…. De deur van één van de busjes stond open en de kracht van de wind deed de ruit barsten. het glas werd naar voren geblazen. Gek genoeg kreeg ik er alleen maar meer lol in, omdat we er ook gewoon zo stom uitzagen. We liepen of bliezen naar het water. Een van de deelnemers werd het teveel en besloot toch maar niet te gaan en ze ging weer terug. Toen ik het water in ging, viel het me eigenlijk mee qua kou, ze zeiden dat je hoofd en handen heel koud zouden aanvoelen, beetje dat gevoel als je te snel een ijsje eet, maar ik had er totaal geen last van, misschien omdat ik ook gewend ben om te surfen in de winter. Het water was heel helder, maar er stonden toch een soort van golven. Normaal zouden we door de stroming een dik half uur door het parcours worden geleid, maar door de wind was dit slechts 10 minuten. Ik moest ook contant het water uit mijn snorkel spuiten. Het was een korte maar wel heel mooie ervaring. Toen moesten we nog teruglopen, ik werd met mijn twee meter en lichtgewicht lichaam alle kanten opgeblazen, dus ik was blij toen we er eindelijk waren, was kapot. Maar voordat we terug gingen naar het busje vroeg de instructeur ons eerst nog of we nog van een cliff wilden springen. Hij sprong er het eerst vanaf en daarna was het opvallend stil, want de meesten vonden het toch wel wat freaky, ik ook trouwens. Maar ik dacht, ik ben er nu toch, dus verstand op nul en gaan, dus ik sprong er ook maar vanaf. De rest volgde toen snel. Alleen wat dat betreft is dit al een goede trip geweest, heb me over veel angsten heen gezet gedurende de trip. De duikers waren uiteindelijk niet geweest, de condities voor hen waren toch net iets te gevaarlijk. Toen we omgekleed waren reed dezelfde Poolse jongen mij terug naar mijn hostel. En ik heb me kapot gelachen, hij vertelde me over alle streken die hij zoal had uitgehaald in zijn leven en dat was wel precies in mijn straatje. Ik had zijn thermoskan bijna in mijn eentje leeggedronken, want vond dat ik dat nog wel wat tegoed had, omdat het slechts zo’n korte ervaring  was, maar hij vond het allemaal prima.

In de hostel had ik een heel goed gesprek met de Amerikaanse man Tony. Het was wederom een voorbeeld van iemand die zijn leven totaal had omgegooid en zijn leven daardoor verrijkt heeft. Hij kon zich helemaal vinden in mijn verhaal en het is gewoon fijn om dat te horen en te zien, dat je bevestigd wordt in je gevoel. Eerst met z’n allen gegeten. Manuel uit Puerto Rico kan wel een kippetje klaarmaken, zo goed, heerlijk! Ik had daarna zelf nog spaghetti gemaakt en dat weer aan iemand anders gegeven, want zonde om het weg te moeten gooien. Dat meisje uit London kwam dus precies op het juiste moment. De rest van de houdbare boodschappen heb ik geschonken aan de overblijvende hostelgenoten, scheelt het hun weer in boodschappen. Katy moest haar vliegtuig ook pakken, dus daar heb ik ook nog even afscheid van genomen. Vond het wel jammer, want het was een leuke persoonlijkheid.
In het begin van de avond ging ik met Tony. Amelie en Manuel nog even een drankje drinken in de stad. Waar Tony me nog even wat handige life tricks leerde. Toen we terugkwamen wilden we nog even een theetje doen in de keuken, dit was namelijk een afzonderlijk gebouw, maar dat liep even anders. In die keuken waren namelijk 8 Belgische meiden, meeste van de Franse kant, flink aan het drinken en het feesten. Er werd mij gelijk een drankje in mijn hand gedrukt met een camera in mijn snufferd. Nou ben ik al geen drinker, maar dit was ook nog eens van dat zoete straffe spul.. maar onder druk van het publiek en de camera en begeleid onder gejoel en groot applaus heb ik het weggekregen, oh oh.. Hoe moet ik het zeggen, die meiden uit België waren zeer vriendelijk en dat lieten ze ook goed merken, 1 meisje in het bijzonder. Er werd van alle kanten tegen je aan geschuurd en de tent werd op zijn kop gezet. De anderen waren inmiddels al gevlucht, dus nu moest ik me er nog uit zien te redden. Ze hadden hem goed zitten en één meisje had haar zinnen op mij gezet, ze moest en zou me kussen en de deur werd versperd. Nou waren ze allemaal vrij jong en ook nog eens dronken en dan ben ik toch altijd maar weer de dodelijk saaie verstandige jongen in zo’n situatie, dus ik gaf aan dat ik haar vader zou kunnen zijn en dat ze dronken was en er vast nog een leuke IJslandse jongen op haar pad zou komen tijdens haar vakantie. Maar daar ging ze toch allemaal niet mee akkoord. Ze dacht dat het kwam omdat ze geen make-up op had, dus ik moest er ook nog een complex uit haar hoofd praten… Ik moest praten als brugman, maar uiteindelijk ontkwam ik er niet aan om er een snel kusje te geven haha, om mijn vrijheid weer terug te krijgen, ik moest de volgende dag toch ook weer snel op, moest vroeg naar het vliegveld. En laten die 8 meiden ook nog eens op mijn kamer liggen. Ze dreigde nog een paar keer mijn bed in te kruipen, maar gelukkig lieten ze het toch maar gaan. Zo zie je maar, mag er nog wezen met mijn dertig jaar 😉
Volgende dag weer terug naar huis. Het was een mooie reis geweest. Heb veel gezien en het was een machtige en mooie omgeving, maar buiten dat heb ik in die twaalf dagen ook heel veel over mezelf geleerd. Ik weet nu dat het een genot is om alleen te reizen, omdat je zo ontzettend makkelijk mensen ontmoet die in een zelfde mindset. Dingen waar je aanvankelijk over twijfelt, blijken vanzelf te gaan of veel gemakkelijker dan je van te voren bedenkt. Ik heb voor mezelf ook best wat hachelijke momenten meegemaakt en zat weleens te vloeken in mezelf, maar ook daar kom je uit. En het klinkt misschien raar, maar ik ben trots op mezelf dat ik dit gedaan hebt. Er is een geheel nieuwe wereld voor me open gegaan. Ben voor verschillende uithoeken in de wereld uitgenodigd om eens langs te komen wanneer ik dat wil. Het heeft mijn horizon verbreedt. Ik leef dan ook met vol vertrouwen toe naar de volgende reis en ben benieuwd naar de mensen die ik daar weer zal ontmoeten en en de avonturen die ik daar mag gaan beleven. Nu ben ik weer thuis en dit slotverhaal liet even op zich wachten, want mijn welkom terug geschenk was een griepje. Mijn immuunsysteem krijgt ook nog even een onderhoudsbeurt voordat de volgende trip begint. Tot dan!

______________________________________________________________________________

Dag 8

Vandaag hoefde ik niet vroeg op, want de reis naar Reykjavik zou maar iets van 2 uur duren. Ik belde voor een hostel, alleen dit keer ging dat wat lastiger, bijna alles was volgeboekt. En ik zat nog met de auto, die ik de volgende morgen terug moest brengen en ik niet in de stad kwijt kon, omdat ze ook parkeermeters in IJsland hebben. Maar eerst moesten we nog terug. Ik was moe en het meisje dat meereed ook, had niet echt puf voor een gesprek en ik denk zij ook niet. De omgeving rond Reykjavik was ook minder spannend, zeker met het slechte weer, dus radio aan en plichtmatig rijden. Ik moest me nog wel goed concentreren, want het was flitspaal central op de route naar Reykjavik. Maar reed niet te hard, dus dat moet goedkoper, hopelijk, want de boetes hier wordt je niet vrolijk. De laagste boete is 35 euro en de duurste 2000 euro. Voor 10 km te hard betaal je al 100 euro. Met dat in je achterhoofd, ik kwam aan bij een toltunnel, net voor de tolpoort, flits! Ik dacht nee, dat kan niet! Je mocht er 30 en ik dacht ook dat ik dat reed, maar ik had er wel even de ziekte in. Maar achteraf had ik het opgezocht en het blijkt dat ze dat altijd doen, om zo mensen die bij een tolpoort doorrijden zonder te betalen te pakken. Opluchting.. Die tunnel was 6 km lang en het was de eerste kilometers enkel afdaling, je mocht niet harder dan 70, dus het was constant remmen. Maar ging allemaal prima uiteindelijk. Rond twaalf uur had ik het meisje afgezet bij haar hostel en de auto even op een parkeerplek gegooid om te kijken wat ik zou doen. Ik was eerder van plan om naar Smokey valley te gaan, een rivier van 95 graden, die samenkomt met een koude rivier en zo eigenlijk een natuurlijke spa vormt. Het was alleen anderhalf rijden, 3 uur hiken en het weer was nou ook niet echt goed te noemen. Toe. Ik uiteindelijk een hostel had gevonden was het al half drie, dus leek het me geen wijs plan meer, omdat ik ook nog moest inchecken en eten. Helaas heb ik dit dus moeten skippen. Bij de hostel kon ik de auto na vieren gratis parkeren, dus rond vier uur was ik daar ook, nadat ik eerst nog boodschappen had gedaan. Bij binnenkomst zag het er ok uit, modern, maar dat beeld veranderde toen ik bij de kamer aankwam. Ik deed de deur open en er kwam me een tenenkaaslucht uit, man! Ik vertelde me zelf toen maar, het is maar 1 nacht, veel buiten de kamer doen, vroeg op, maakt niet uit. Het was inmiddels een uur of zes en toen besloot ik de auto toch nog voor één laatste trip te gebruiken, bestemming, blue lagoon, een kuuroord met melkblauw water. Het is gebouwd op een lavaveld, de kleur verkregen door een menselijk proces, maar vol mineralen. Het zag er erg onwerkelijk uit, heel apart, beetje lavacreme op je gezicht…. Het is echter wel toeristisch en dus niet goedkoop. Maar toch leuk om mee te maken, al had ik liever Smokey ballet bezocht… Teruggekomen in het hostel, het was inmiddels donker geworden, was ik op zoek naar de keuken om nog wat eten te maken, maar eerlijk gezegd, had ik hem maar niet gevonden, ranzig!!!! Een oven die zes jaar geleden al was overleden, aangekoekt met ik wil het geeneens weten. Overal potten en pannen, vuilnis was zeker al dagen tot misschien wel langer niet geleegd was. Er was een jongen die een pizza wilde bakken, maar zelfs dat was een uitdaging. Ik had een verse maaltijd in me hoofd, maar voor vrees voor schurft heb ik het maar even anders gedaan 😉 De smaak politie was er niet vrolijk van geworden. Daarom snel naar bed, vroeg opstaan en op naar de volgende. Het gekke hier is, dat ik minder vermoeid wakker word met minder uren slaap. Of dat door de ervaringen komt of de bedden, ik weet het niet, maar het is wel opvallend.
______________________________________________________________________________

Dag 7

Vandaag de wekker gezet voor 6 uur, omdat ik veel in de dag probeer te stoppen. Of iedereen had hetzelfde plan of de wekker stond een tikkeltje te hard, want naast mij ontwaakten drie andere kamergenoten. Een Duits meisje vroeg of ze met mij mee kon rijden en dat vond ik geen probleem. Ik moest om half negen in een klein vissersplaatsje zijn om daar de boot op te gaan om te wat walvissen te bekijken. Omdat het de vorige dag niet door kon gaan, was de zee nog niet gekalmeerd. Nu ben ik wel een zeerot, maar aangezien ik nog wat vliegtuig pilletjes bij me had tegen bewegingsziekte, dacht ik laat ik er maar één nemen. Toen we op de boot stapten, werd ons aangeraden om een speciaal pak aan te doen tegen de kou, tuurlijk waren er weer een aantal stoere gasten die dat niet nodig hadden, maar die kwamen er snel op terug. Ik had buiten dat speciale pak, drie broeken, een t-shirt, trui, twee jassen aan en nog had ik het koud, die wind is echt killing hier. Het is raar weer, met de zon is het goed te doen, maar verdwijnt die, dan is het onmiddellijk steenkoud. De golven waren behoorlijk en het duurde dan ook niet lang voordat de eerste passagiers ouderwets over de reling stonden te nekken. Ik bewoog mee met het ritme van de zee en dat ging best, misschien hielp dat pilletje ook wel mee. Het grappige was dat er voor iedereen warme chocomelk en IJslandse koek was, maar er maar weinig gegadigden waren, maar bij mij ging het er goed in. Tijdens de boottocht hebben we zes bultrug walvissen gezien, soms op 5 meter van de boot. Jammer genoeg altijd met de rug naar ons gekeerd, had ze graag in de ogen gekeken. Zijn geweldig grote beesten, kunnen zo’n 16 meter lang worden. Deze waren dat niet trouwens. Vond het wel leuk, maar stiekem had ik gehoopt op een dichtere encounter. Toen ik weer op de kade aankwam was het 12 uur en eigenlijk lunchtijd, maar omdat de afstanden groot waren en de reistijd lang besloten we om de lunch dan maar tot bij de volgende stop uit te stellen. Er was namelijk nog één waterval te bezoeken, het schijnt de waterval te zijn met de grootste hoeveelheid water. Het was weer eens wat anders voor een lunch. Rond drie uur waren we gereed om weg te gaan om de 4,5 uur te reizen naar de nieuwe hostel. Zeker de tweede helft van de reis was oogstrelend mooi, misschien wel het mooiste wat ik persoonlijk gezien heb. Groen gras, goudkleurige begroeiing, met verschillende riviertjes die er al kronkelend doorheen lopen, een berg met besneeuwde toppen op de achtergrond en kraakhelder zonlicht dat het hele gebied belicht. Het leek de garden of Eden wel, ben blij dat ik dit heb mogen zien.
Het hostel ligt aan een meer, afgelegen van de bewoonde wereld. Ik heb nog veel boodschappen over, omdat de informatie aangaf dat je het beste boodschappen kon doen in Reykjavik, omdat het daar goedkoper zou zijn, maar dat bleek wel even anders te liggen. Maar omdat ik geen zin heb om het meeste mee te nemen heb ik maar een ratjetoe van alles gemaakt, fruit, brood en soep. De soep was een experimentje door IJslandse soep met asperges en wortels te combineren. Maar dat was geen succes haha.. Daarna besloten om nog even in the hottube te springen die hier aan het meer ligt achter de hostel. Maar die hottube was alleen niet zo had, was half onderkoeld en dan moet je nog een 25 m door de regen en wind in je zwembroek. De volgende morgen gaf een andere gast aan dat er nog een hottub was, direct gelegen aan het meer en deze was wel warm. Een gemiste kans helaas… Voor het slapengaan was ik eerst nog onderdeel van de Duitse enclave, ze waren allemaal Duits aan het praten, maar gewoon voor mijn eigen amusement liet ik zo af en toe een woordje vallen, een Duits woord die zij zeiden vertaald in het Engels, gewoon om te even te jennen, zodat ze dachten. Dat ik het allemaal verstond. En heel melig 99 liftballon neurien. Ze stelden mij nog de vraag wat een reden zou kunnen zijn voor hun om Nederlands te willen leren, tja waarom niet? Haha..
______________________________________________________________________________

Dag 6

Vandaag liep het allemaal even anders, het heeft hier vannacht aardig gestormd en dat was vanochtend ook nog aardig te merken, er stond veel wind en het regende behoorlijk. ik wilde vandaag eigenlijk gaan walvis kijken, maar kwam er al snel achter dat daar er niet inzat. Door de wind zag ik het ook niet zitten om de bergen in te gaan op jacht naar de grootste waterval en krater, dus het was eigenlijk een beetje dag dat het er allemaal niet inzat. Heb dan ook niet veel gedaan. Ja ik heb gepuzzeld voor morgen hoe ik zowek de walvissen, de waterval en krater kan zien om vervolgens een vier uur durende trip naar mijn volgende hostel te maken in het westen. Ik moet daarheen, want ik moet uiterlijk de 15e in Reykjavik zijn om de auto terug te brengen. Ik heb dus maar gewoon besloten om vroeg op te staan, en kijken hoe ver ik kom met de bezichtigen. Uiterlijk 3 uur vertrek ik richting hostel, zodat ik daar ben voordat het donker is. Ach we zien het wel, zal vast wel weer anders lopen.

______________________________________________________________________________

Dag 4 en 5,

Na het opstaan om een uur of 8, begint het ritme, van wachten, douchen, inpakken, checken, uitchecken en afscheid nemen van nieuwe vrienden. Het klinkt misschien raar, maar zelfs die ene avond dat je iemand spreekt kan je band krijgen met iemand. Wat opvalt is dat iedereen echter enorm open is naar elkaar, iets wat ik zelf ook ben en dat zorgt voor leuke gesprekken en situaties. Gisteren hebben we met zijn allen naar het noorderlicht gekeken, we hadden namelijk het geluk dat we op de plek waren waar de hemel het helderst was. We zagen een wat lichtere plek in de donkere hemel en er werd al geroepen, dat is het noorderlicht. Ik was wat sceptisch, want noorderlicht is in mijn beleving groen en niet wit. Twee Duitse broers hadden hun camera al in de aanslag staan en namen een aantal foto’s. En wat schepte mijn verbazing, op de foto was dat licht dus wel ineens groen, iets wat je met het blote oog niet kunt zien. Buiten dit vreemde en bijzondere natuurverschijnsel, viel het mij ook op hoe helder de hemel was en hoeveel sterren je kon zien. De nachten hier zijn bezaaid met sterren en als je even geduld heb zijn vallende sterren ook goed zichtbaar. Daar sta je dan in het pikkedonker in het natte gras van een waterkoud heuvellandschap gewoon te genieten van iets dat voor iedereen zichtbaar is. Ik voel me echt vrij op zo’n moment, helemaal in rust met mezelf en de omgeving. Het geeft me dat gevoel van als kind samen kamperen en rond het kampvuur verhalen vertellen. Echt genieten!

De volgende dag ben een stukje teruggereden op de route. Marina, een duits meisje die ik ontmoet heb in de hostel in hofn, gaat met mij mee. We gaan namelijk hiken in de bergen bij skaftafjell. Het was prachtig weer in de ochtend, dus ideaal. Ik wilde aanvankelijk naar een grot van ijs, maar in deze tijd van het jaar is deze nog niet gevormd, dus besloten we om er dan maar zelf op uit te trekken. Marina maakte een foto van de routekaart en ik heb de navigatie, dus good to go. In het begin hing mijn tong al op mijn schoenen, dus ik dacht dat kan nog leuk worden. Maar toen ik eenmaal warm was ging het best. Dat moest ook wel want Marina hield er goed de pas in, Duitser he ;-). Het zijn niet de standaard paden, wel veilig, maar je kijkt zo nu en dan nog wel eens in een afgrond. En Marina had zelf geen hoogtevrees, want die ging iedere keer bij de randjes staan, en ik haar maar terug roepen. Omdat je samen loopt heb je genoeg tijd voor een goed gesprek, dus zo leer je elkaar ook gelijk beter kennen. Marina is een grafisch ontwerper, valt wel op dat bijna iedereen hier iets met creativiteit heeft. Kon haar gelijk even mijn eigen werk laten keuren en ik krijg goede berichten. Ze is net klaar met school en begint maandag aan haar echte grote job. Boven op de berg was het muisstil, zo bijzonder,stilte is echt een schaars goed geworden, dus dat hebben we even waargenomen. Daarnaast moesten we het besluit nemen, verder gaan, dat zou betekenen een extra 4 uur of teruggaan, een uur of twee. Maar het besluit werd voor ons genomen, het weer sloeg drastisch om, het begon flink te gieten. Dus gingen we terug. Moet zeggen dat het aardig melig was haha, beetje het regent, het regent de pannetjes worden nat niveau ;-). Marina was namelijk iedere keer zo leuk om een boom vast te pakken en los te laten, precies wanneer ik eronder stond. Moet zeggen dat die army broek het toch een aardig tijdje droog houdt. Maar toen we beneden waren brak ook bij mij de dijk. Omdat we toch al nat waren en we daar toch waren hebben de bevroren rivier ook nog maar even meegenomen. Het werd wel aardig koud dus we besloten al snel om terug te gaan naar de auto. Was al laat ook. Ik had eigenlijk geboekt in een hostel verder, maar ik zag het niet zitten om daar om zeven uur door het noodweer nog doorheen te rijden. Gelukkig kon ik het omzetten en kon ik nog een dag verblijven in hofn. Daar lag ik samen op een kamer met Marina en nog een Canadese en Duitse jongen. Met de twee meiden gegeten in een pompstation, broodje kip met friet, maar het was verrassend goed eigenlijk. En je krijgt letterlijk een berg friet. Terug in de hostel had de Duitse jongen het geniale idee om een filmavond te houden met zijn vieren met mijn tablet. Dus daar lagen we dan met zijn vieren, eurotrip te kijken via YouTube, de techniek staat voor alles. Moesten wel om de twaalf minuten laden, maar dat mocht de pret niet drukken.

In de morgen afscheid genomen van de Rick en de meiden en mezelf klaargemaakt voor een lange trip naar akayuri, in het noorden van IJsland, een autorit van 7 uur met stops, maar omdat het zo goed weer was, besloten om het het vandaag te doen, moest namelijk weer door berggebied. Onderweg een franse lifter opgepikt, die 100 km met me meegereden is. Hij maakte voor mij foto’s onderweg zodat ik niet telkens hoefde te stoppen, dus goede deal. Het was voor hem ook de eerste keer dat hij alleen reisde, alleen hij ging in zijn eentje kamperen, echt stoer. Was mooi weer dus onderweg genoemd mooie plaatjes gezien. Ook weer even wat angst gehad, omdat ik op een gravel weg, gelukkig wel een redelijke met haarspeltbochtjes omhoog moest met de auto die eerder al aantoonde daar geen ster in te zijn en natuurlijk zat er precies weer iemand achter me. Maar goed, ik ben er gewoon geen held in, maar deze keer ging het allemaal zonder problemen, de auto had genoeg grip op deze droge weg en langzaam kwam ik boven. Daarna ging alles van een leien dakje. Even bijgetankt, ik en de auto, die hot dogs hier zijn echt geweldig, en daarna de laatste drie uur. Onderweg nog gestopt bij thermisch actieve kraters, alleen ik kwam er pas later achter dat ik daar het kroonjuweel van gemist heb. Kijken of ik daar morgen nog even naar terug kan. Ook weer een prachtige waterval meegepakt. Nieuwe hostel ligt in de tweede stad van IJsland, op het eindpunt van een fjord. Heel mooi om te zien vanaf de weg. Hoop morgen naar walvissen te kunnen kijken, maar het weer voorspelt niet veel goeds, dus kijken morgen wel even. Heb mijn ritme inmiddels wel gevonden, kook lekker zelf, anderen vragen me zelfs om tips haha.. Leuke kamer weer, een oudere vrouw uit Canada, die me de oren van het lijf vroeg over Nederland en nog een aantal gasten uit Duitsland en Zwitserland. Dus ik hou de eer hier hoog voor Nederland. Tot morgen!

______________________________________________________________________________

Dag 3

Veel gereden, maar wat een topdag. Het was schitterend weer en om iedere hoek was er weer een andere horizon. Het lijkt alsof je door een levend schilderij rijdt. Ik probeer er foto’s van te maken, maar het is gewoon niet vast te leggen, het is een gevoel van één zijn met een omgeving die in al zijn vormen zijn grootsheid toont. Daarbij heb ik ook vandaag ontdekt dat ik mijn iPod op de autoradio kan aansluiten en met a ‘wonderful world’ op de achtergrond is het relaxed rijden. Bovendien was ik voor een groot stuk niet alleen, omdat ik een lifter had opgepikt, die ik bij een hikingspot heb afgezet. Jongen uit Israel, alleen voor een maand slechts gewapend met zijn kampeerspullen. Twee dagen geleden was er een flinke storn , waar hij midden inzat. Ik vroeg hem of die niet bang was, tuurlijk zei hij, maar zolang ik weet dat ik er niet dood aan ga geeft me innerlijke rust. Vond dat wel een mooie les om mee te nemen. Het stomme was dat ik hem daar afzette en zelf naar de volgende locatie reed, eigenlijk wilde ik dat ook wel meemaken om over die glaciers te lopen. Ik realiseerde me toen alleen niet dat de afstand tot de volgende locatie behoorlijk ver was. Wat ik daar zag was trouwens niet minder mooi, aan het eind van de glaciers, is door de afgebroken stukken ijs een meer ontstaan, met drijvende ijsblokken. Daar zijn we met een boot doorheen gevaren. Ruwer kan de natuur niet zijn. Daarna de laatste 70 km gereden naar mijn hostel. Het zijn afstanden, maar je ziet zoveel, dat je zo af en toe toch even moet stoppen om het in je op te nemen. De hostel was groot dit keer, ik denk dat het een bejaardenhuis geweest, zo ruikt het in ieder geval. Tijdens het koken ontmoette ik Monique, meisje uit zuid Afrika, wonend in London, logereerd in Oslo bij haar zus, reizend in IJsland. Ze had 9 uur non-stop gereden, maar was nog niet te moe om haar levensverhaal te vertellen. Het is erg gek, maar op één of andere manier trekken mensen hier naar mij toe. Het Duitse stel knuffelde bij het afscheid en nodigde met uit om eens naar Düsseldorf te komen, en ook in dit hostel komen de mensen op me af. Ik moet zeggen dat ik daar vol van geniet. Misschien klinkt het een beetje raar, maar ik denk of verlang helemaal niet naar thuis. De manier van communicatie, het gevoel van vrijheid, de mensen die je overal ontmoet, het geeft me een gevoel dat ik thuiskomt in mezelf. Pretentieloos, ik weet dat iedereen hier in een vakantie gevoel zit, maar ik zuig het op zolang ik kan. Heb trouwens ook een tip gekregen voor mijn maag, IJslandse malt. Iedereen krijgt dat wanneer ze last van hun maag hebben en ik moet zeggen dat het werkt, bovendien is het nog goed te drinken ook. De plaats van het hostel was de ideale plek voor het noorderlicht en die zagen we dan ook. Met je blote ogen is het slechts een lichtere plek in de duisternis, maar op de foto is het groen. En de sterrenhemel hier, ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Alleen ik miste telkens de vallende sterren, waar de anderen ze wel telkens spotte. Kennelijk had ik niets te wensen 😉 Morgen moet ik beslissen welke kant ik op ga, terug naar de hikingplek of toch verder naar het noorden. Keuzes… Gewoon uitstellen totdat ze voor je gemaakt worden.

______________________________________________________________________________

Dag 2

Ik vind het grappig hoe mijn dagen verlopen. Soms vervloekt ik het hier, als ik weer op een weg terecht kom waar ik niet moet zijn met die autootje. Of als mijn maag weer eens niet meewerkt. Vandaag moest ik een berg oprijden op road 1, de hoofdweg. Dat is de weg die door alles en altijd te gebruiken is, met wat voor auto dan ook. Maar die weg was nogal stijl en de weg van gravel, dus mijn auto met het zijn lichte motortje kon niet genoeg grip krijgen om te blijven gaan, dus van 50, naar 40, 30, auto’s achter mij, heb ik hem maar halverwege aan de kant gezegd. Toen er niemand achter met zat poging twee, heel langzaam, maar begon al te ruiken dat de motor het zwaar had. Dan kan ik je vertellen dat ik het niet naar me zin heb, de zenuwen gierde door mijn lichaam. Voorlopig zal er plat land op mijn weg liggen en ik hoop maar dat ik zo’n weg niet meer tegenkom. Het was sowieso al niet zo’n gelukkige dag, want op mijn gekregen route omschrijving stond een weg, die ik dus ook nam, maar die weg liep dood. Nou is dat normaal niet zo erg, maar aan het eind stond een boerderij en die boerderij werd kennelijk bewaakt door een hond en die zag mijn auto als de vijand. In mijn wielen bijten, om mijn auto cirkelen. Dat is leuk als je dan moet keren in een gravel ondergrond. Om het nog leuker te maken, kwam er nog een hond bij. Inmiddels had de boer het ook opgemerkt, maar die zal het wel grappig hebben gevonden, want hij deed dus niets. Denk dat ze me nog twintig meter achterna zijn gegaan. Vervolgens naar de volgende stop, alleen de aangekondigde weg komt niet. Uiteindelijk neem je dan maar de andere weg. Het lastige is namelijk dat het een rechte weg is, zonder ruimte aan de kant om even te stoppen, pas als je het bord ziet moet je beslissen, je kan niet kijken, en dus neem je hem dan maar in de hoop dat je snel wel even kan stoppen. Het begon als een redelijke weg, maar al snel werd het een weg met keien en gaten. Je denkt het zal wel afgelopen zijn binnen korte tijd, maar op ten duur ben je al zover dat teruggaan ook geen zin meer heeft. Tel daarbij op dat je constant keien tegen de auto hoort ketsen, nou danb zit ik niet op mijn gemak. Uiteindelijk was het 25 km en ik heb er anderhalf uur over gedaan. Ik dankte god op mijn knieën dat ik er uit was. Ik ga het zoveel mogelijk bij de hoofdweg houden, dat is over het algemeen asfalt en dat gaat prima. Heb vandaag toch nog drie watervallen gezien, het is echt prachtig en je wrdt er zeiknat van. Maar ik weet nu ook dat mijn hoogtevrees nog niet weg is. De laatste waterval had een platform bovenop de berg, begaanbaar per trap, allemaal veilig, maar zo’n stalen met een open rooster. En je kijkt daaronder dus in de afgrond, nou ik kwam niet van de reling af, mijn benen waren spaghetti. Ik heb het wel gedaan. Kom mijn angsten dus ook wel tegen. Ik had s’ochtends geboekt, maar kennelijk voor de volgende dag, dus moest last minute dus toch weer doorrijden, waar precies weer 1 plekje vrij was. Wat dat betreft komt er toch altijd weer een oplossing. Ik was zo blij dat ik daar was! Ik heb voor het eerst gekookt en stelde de show, misschien om de spanning van de dag te ontladen, maar de grappen waren raak. Heb een Duits paar ontmoet waar ik heel goed mee kon praten. Weer een jongen die van baan was geswitched en voor zichzelf begonnen is. Een grafisch ontwerper, hij heeft mij een vriend van hem aangeraden, waar ik eens mee kan sparren met mijn eigen ideeën, die ik door een gebrek aan it kennis niet alleen kan opzetten. Kortom de avond was weer top.

______________________________________________________________________________

8 september 2013

De eerste dagen..

Moet zeggen dat er veel op me af komt, het is allemaal nog wat onwennig allemaal, maar aan de andere kant went het ook wel weer snel. Ik ben het niet gewend om met 7 anderen op een kamer te zitten, wat kan en wat kan niet. Zijn er ongeschreven backpackersregels… Ik wil mij uit beleefdheid altijd aanpassen aan de gebruiken in een ander land en andere omgeving. Maar omdat er zoveel verschillende culturen samen komen, maakt dat het juist ook weer erg interessant. Lag op een kamer met een Amerikaans meisje en man, een Engelse jongen, een Spaans stel en een Franse vrouw en een John doe ;-). Ik kwam in de avond aan dus een echte kennismaking kon ik er niet ingooien, maar in de ochtend had ik het eerste leuke gesprekje te pakken. Het meisje (vergeef me, maar al die namen die ik hoor, kan ik niet allemaal onthouden) verblijft hier zes dagen, het was een compromis, omdat ze eigenlijk naar zuid Amerika wilde, maar het niet mocht van ouders. Ze was op een Quest naar een yogacenter. De Amerikaanse man, reist al een tijd door Europa en is nu bang om terug te moeten naar de USA. Daarom langzaam er naar toewerken via IJsland, er zijn hier sowieso veel Amerikanen. Het grappige is dat zijn vriendin gewoon thuis is en zijn reizen financiert. Als je iemand financiert om weg te kunnen blijven, dat kan je liefde noemen in een extreme vorm. Hij is op zoek naar een andere richting in zijn leven en is bezig met het ontwikkelen van een internetsite. De Engelse jongen ben ik gelijk mee opgetrokken. Het is zo grappig, want hij deed werk in financieringen, heeft filosofie gestudeerd en was ongelukkig in zijn werk en stopte ermee, via een vriend kwam hij terecht in computergames business, hij had er geen achtergrond in behalve dat hij altijd al graag computergames speelde. Hij rolde er door een tip van die vriend in en bleek er zoveel talent in te hebben dat hij nu vier jaar verder eindtester is van een aantal grote games, een team aansturend van 40 man, 29 jaar. Het lijkt wel of ik die mensen moet ontmoeten, want het doet me goed om die succes stories horen, het laat je zien dat echt alles mogelijk is. Het is bovendien heerlijk om het met hen te hebben over hoe het er in Amerika en Engeland voor staat en hoe zij tegen bepaalde wereld ontwikkelingen aankijken. Het avondeten heb ik nog niet echt op mijn gemak kunnen doen. Normaal eet je dan gewoon even in een restaurant, maar als je dat hier doet moet je onderhand een hypotheek afsluiten ;-). Ik heb al boodschappen gehaald, maar ook vandaag kom ik er niet aan toe even te koken. Was pas laat in de hostel en er ziet hier een team van 15 Franse gidsen hier te eten, en om dan te gaan koken, is ook weer zowat… Je zou bijna aanschuiven, maar geloof niet dat ze dat kunnen waarderen haha. Ik wacht wel tot ze klaar zijn en afgewassen hebben dan kijk ik wel of ik flans ik nog wat in elkaar kan flansen, als ik de proteïne en vitamientjes maar binnen krijg.

Maar wat heb ik nu eigenlijk gedaan.. Gister had ik de mazzel dat één van de bekendste ijslandse zangeressen in mijn hostel optreedde. Er werd op mijn hart gedrukt dat het echt een big deal was. Een roommate ging er ook kijken, dus waarom niet, was wel benieuwd. Ging naast een meisje zitten en vroeg haar in mijn beste engels, wat volgens haar het muziekgenre was, ze wist het niet zeker, vroeg haar of ze ook een top 40 hebben in IJsland en toen antwoordde ze droog, ben jij misschien ook Nederlands? Haha, maar ze zag er IJslands uit, die hebben namelijk wel een typisch uiterlijk… Maar het was eigenlijk wel een goede zangeres, beetje dromerig, hoog stemmetje. Hing sowieso een heel huiselijke sfeer. De IJslanders komen op mij ook heel bescheiden over. Zelfs die zangeres, het is een beroemdheid in IJsland, maar toch heeft ze een soort van verlegen bescheidenheid. Meestal proberen artiesten hun zenuwen te verbergen door te doen alsof ze alles onder controle hebt, maar ik vond het wel mooi dat ze zo’n ontwapenende bescheidenheid over zich had, gewoon uiten zoals je bent. Heeft is heel gemoedelijks. Waren ook veel gehandicapten in die zaal en het warmt mijn hart hoe normaal ermee om wordt gegaan, niets zielig of raar, Kees is niet gehandicapt, nee Kees is Kees.

Als afsluiter nog een goed gesprek gehad met het Nederlandse meisje, die mede een internationale lezing in goede banen moest leiden volgende week, ze had zelf de site gepimpt, helemaal trots liet ze dat zien. En daarna nog even een filosofisch onderonsje gehad met die Engelse gast. Ging daardoor eigenlijk weer te laat naar bed, was al gaar namelijk, maar dat mag de pret niet drukken. Volgende dag vroeg wakker, doordat kennelijk mijn tablet precies op die ochtend was ingesteld op zeven uur, ik had hem helemaal niet ingesteld, ik dacht dat iemand anders zijn wekker niet uitzette, dus ik vond het al irritant, bleek het dus uit mijn tas te komen. Daarna was ik er vroeg uit en de rest ook, opvoeden die gasten;-). Vonden ze volgens mij niet zo leuk, ik ook niet toen. Gek genoeg vond ik het wel jammer dat ik die mensen maar 1 dag heb mogen zien, zo snel heb je er dan toch ook weer een gevoel bij.

Auto ophalen… duurde ook weer wat langer, want moest op het vliegveld zijn, daar was ik ook netjes, maar zij dus niet, hebben ze me opgehaald, was ik bijna weer terug waar ik was. Boodschappen gehaald en toen afgereist naar Geysir, waar zich natuurlijke geisers bevinden, 1 in het bijzonder ging spoot 20 meter de lucht in , met water a 80-100 graden, mooi om te zien, foto hou je te goed. Daarna naar een waterval geweest. Wow, dat was echt zo bijzonder, zo natuurgeweld, normaal zie je dat alleen maar in films. Was aardig nat, maar dat was het waard.

Oh en Jacco, ik ben natuurlijk weer een aantal keer verkeerd gereden, maar het was niet altijd mijn eigen schuld. Ik heb een Madurodam autootje en er zitten wegen tussen met steentjes, stenen en keien en putten. En daar zigzag ik dan doorheen, dat gaat best, wel langzaam, maar als je dan ineens ziet dat de weg waarop je rijdt wordt doorbroken door een stromend beekje met echte keien, dan begrijp je wel dat ik dat even heb overgeslagen met die iniminnie. Zag het namelijk al weer voor me dat ik daarin vast bleef staan. Het is wel echt vet dat je alleen rijdt met een berg aan de linkerkan en een prachtige vlakte aan je rechterkant, aangekeken door een overstekend schaap, die daar gewoon los leven. Het is allemaal zo groen, zoals in the lord of the rings films, moest daar echt aan denken. Ik zit nu in een hostel in de middle of nowhere, behalve de groep Fransen is hier niemand, heb een kamer voor mijzelf. Daarom dacht ik goed moment om even te schrijven. De gastvrouw is echt een lieverd, ze heeft een goede routeomschrijving gemaakt voor morgen. Alleen de mooiste waterval kan ik niet bereiken, die weg is niet te doen met die playmobile, dus daar luister ik dan ook maar naar. Ik ga wel kijken of er een andere oplossing is. Voor nu is het genoeg, het is op zijn kevin’s weer lekker lang van stof…

Tot de volgende keer…

_____________________________________________________________________

20 augustus 2013

Kevin gaat binnenkort op reis. Hier zal hij zijn ontdekkingen met ons delen. Wordt vervolgd..