Het is 30 december. Ik lig volledig relaxed op een grote sofa naast de weldadig brandende open haard. Tegenover me ligt een vriendin. Ook op een grote sofa. We zijn bij haar thuis. In een dorpje aan de Ierse westkust. Rozig na een uitgebreide strandwandeling en dito pub-bezoek. Relaxed, omdat haar man en kinderen een paar dagen weg zijn naar familie.
Wat vooral betekent dat ze al een paar nachten echt geslapen heeft. Want ze hebben een moeilijk slapende 3,5 jarige dochter. Echt moeilijk. Problematisch kun je wel zeggen. Niet een halfuurtje waken bij het slapengaan. Of een keer een slechte nacht. Nee, veelvuldig gebroken nachten. Al ruim 3 jaar. Alles geprobeerd. Goedbedoelde adviezen uit de omgeving. Betweterende tips. Schuldgevoel. Niets helpt. Geradbraakt en wanhopig, maar toch liefdevol vertellen dat het ook zwaar is voor de dochter. Gelukkig wordt er van mij geen advies verwacht. Het gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
Hoewel? We raken niet uitgesproken over de 4 maanden oude puberende pup. De nieuwste aanwinst in de familie. Ik ben dol op honden en speel volop met Storm. Hij luistert niet echt naar me. Tenzij ik snoepjes als beloning gebruik. Dat doe ik vaak, want ik ben niet erg geduldig. Twee keer proberen hem een rondje te laten draaien is leuk. Maar als hij bij mijn derde commando weer gedwee plat op de grond gaat liggen is de lol er af. Ik vertel haar wat de Dogwhisperer zegt; “Je moet Packleader zijn.” Overwicht voelen en uitstralen. Woorden worden overbodig. Geduld niet. Dat is essentieel. Net zolang doorgaan totdat de ander doet wat jij wilt.
Deze liefdevolle moeder krijgt nieuwe moed. Zij besluit het in het nieuwe jaar anders aan te gaan pakken. Zij kiest voor strategisch geduld. Van moeder naar ‘Leader of the pack’. Ze geeft niet meer toe. En zal in ieder geval geduldiger zijn dan haar dochter. Na Oud & Nieuw. Dus even geduld nog..
