Tring, Tring! Triiiiiiing!
“Hallo, met Ellis Haring.”
“Met meneer Augurk. Zullen wij een rolmops vormen?”
Klik………..
Een jeugdtrauma in 4 regeltjes. Jaren heb ik geweigerd een telefoon op te nemen. En daarna is het nog heel lang met alleen mijn voornaam geweest. Achteraf zie ik dat het best grappig was. Waarom vond ik het dan zo erg? Ik heb mijn achternaam gehaat. Mijn vader vervloekt om het feit dat ik door hem Haring heet.
Normaal zijn. De grootste wens van mensen met een afwijkend uiterlijk. In ieder geval zij die ik zag in documentaires op televisie. Ze willen niet meer opvallen, nagekeken of beroddeld worden. Ze willen normaal zijn. Opgaan in de menigte. Anonimiteit die vrijheid geeft.
Anders zijn. Dat is de wens van anderen. Afwijkende ideeën. Juist niet zoals de rest. Het kan om kleding gaan. Om kunstenaars. Om dat wat je laat zien. Maar ook om wat je liever voor jezelf houdt.
Of we nu op willen gaan in de massa of juist niet. We zijn allemaal uniek. Als je dat accepteert en ervan geniet, ontstaan er mooie dingen. En het relativeert ook zo lekker.
Mijn kleine tante die ‘De lange haring’ heet.
Of mijn moeder; van huis uit ‘Van den Hengel’…
Allebei bijzonder.
Dus ben ik trots op mijn naam. Ik noem hem meestal zelfs twee keer. Om misverstanden te voorkomen. Haring, gewoon Haring.
Haring:
Haring het is maar net waar je het mee associeert.
Ik denk bij jouw naam altijd aan ‘Keith Haring’. Dus meer herring… en ook zo’n mooi kleurrijk beeld erbij: http://www.haring.com/!/year/1987
‘Elmer de olifant’.
Alle olifanten zijn grijs, behalve elmer. Elmer is zo kleurig als een lappendeken. Er valt heel vaak te lachen met elmer, maar hij is niet gelukkig met zijn kleuren. Hij wil niet meer anders zijn, hij wil niet meer dat ze hem uitlachen. Stiekem rolt hij zich in het grijze bessensap en wanneer hij helemaal grijs is, begeeft hij zich weer in de kudde. Daar is het een saaie, slaperig boek geworden omdat elmer de gangmaker er niet meer is. Na een poosje kan elmer zich niet meer inhouden en laat de andere olifanten schrik- ken. Als het dan ook nog eens gaat regenen, komen alle kleuren van elmer weer te- voorschijn. De olifanten rollen over de grond van het lachen en elmer erbij. Ze nemen zich voor om elkaar één dag per jaar helemaal te beschilderen in alle kleuren die je maar kan bedenken. Een dag is iedereen anders en toch zichzelf. En tussen al die kleurige olifanten loopt één grijze olifant rond. Elmer natuurlijk.
De kracht van Story telling! Nu wil ik graag een kleurrijke haring zijn!
De kracht van visual storytelling! leuk verhaal en comment:-)