Woedend was ik. Stampvoetend ben ik de hele weg naar huis gelopen. Een gulden bespaard, maar ook mijn fiets kwijt. Mijn mooie fiets. Mijn stalen rots in de branding. Wat een stortvloed aan emoties na een dagje Tienertoeren door NL. De woede. Eigenlijk meer op mezelf gericht, dan op de fietsendief. En machteloosheid. Wat kun je nog doen als je 2x langs alle, echt alle, fietsen van het station bent gelopen? Jaloers was ik ook. Op alle mensen die daar nog wel hun fiets hadden staan. En ik voelde me eenzaam. Die fiets was mijn eerste grote-mensen-fiets. We hebben heel wat kilometertjes afgelegd. Vaak kletsend met vriendinnen, maar ook gewoon samen stil. Zelfstandigheid hebben we ontdekt. Niet meer onder begeleiding van Pa, Ma of grote zus. Afstanden die ik alleen niet had kunnen overbruggen heb ik met hem bijna moeiteloos overwonnen.
Mijn eerste lekke band. Hele verhalen had ik er al over gehoord, en eindelijk was ik zelf aan de beurt. Ik wist precies wat er van me werd verwacht. Bandenlichters, fietspomp, even extra op het ventiel letten, beetje schuren, plakken maar. En dan de test. Liefdevol dompelde ik zijn binnenband onder water. Op zoek naar belletjes. Niets. Het was gelukt! Alleen nog oppompen & klaar. Wat was ik trots op ons.
Zijn opvolger was een opoe-fiets. Ook bijzonder, op zijn eigen manier. We zijn lang samen geweest. Woonden in Amersfoort, Deventer en Amsterdam. Hij was duidelijk ouder en meer ervaren. Ik heb hem overgenomen van een dame die te oud voor hem werd. Na jaren trouwe dienst heb ik hem doorgegeven.
Toen kwam de yuppenfiets. De verkoper adviseerde een goedkoper model, maar ik wist dat ik deze wilde hebben. De kleur was echt fantastisch. Het lastige van zo’n exclusief model is dat je er zo zuinig op bent. Hij stond heel wat jaartjes in de schuur. Tot de dag dat ik besloot hem echt te gaan gebruiken. Het waren mooie jaren. Zijn laatste dagen slijt hij in de fietsenflat op Amsterdam Centraal.
Mijn huidige Human Powered Vehicle is super chill. We cruisen door stad en platteland. We genieten volop, maar er zit iets oppervlakkigs aan. De laatste maand van de 3-jarige fietsverzekering heb ik hem de hele maand buiten laten staan. In afwachting van het lot. Als hij zou worden gestolen kreeg ik een flinke som geld uitgekeerd. En zou ik een nieuwe kunnen kiezen. Maar hij is gebleven.
Mijn eerste fiets. De fiets die mij ontnomen is. Hij was mijn eerste grote liefde..
mooi verhaal! Roept veel herinneringen bij me op… en emoties die waarschijnlijk alleen voor Nederlanders te begrijpen zijn:-) Want ik denk dat we nog steeds het meest fietslustige volk zijn en dus ook de meeste 2-wielers verslijten.