Ideale omstandigheden. Alle randvoorwaarden ingevuld. Voldoende tijd beschikbaar. En toch lukt het niet. Help! In mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik een interessante fase bereikt. De fase waarin ik vastloop. Grrr. Mijn probleem? Of uitdaging? Ik kan niet dromen.
Dat is best wel jammer. Er zijn mensen die de hele dag dromen en vervolgens moeite hebben hun droom om te zetten in concrete doelen of stappen. Ik ben juist heel goed in doelen stellen en gewoon stappen zetten. Het wordt voor mij pas lastig als ik grenzeloos moet/mag dromen. Bij de eerste de beste poging tot fantaseren – over wat ik het allerliefste wil, als alles mogelijk is – begint mijn pragmatische-ik meteen bezwaren op te noemen. Steeds weer. En dat remt de spontaniteit nogal. Vol verbazing en bewondering luister ik naar echte dromers. Zo vrij. Creatief. Ongegeneerd.
– Schrijver worden! Ja, lekker relaxed bij je eerste boek. Maar wat als er elk jaar minimaal 1 boek van je wordt verwacht?
– Combi half jaar Spanje en half jaar NL! Weet je nog hoe koud je het had in Malaga in maart? Je hebt zelfs de elektrische oven aangezet, alsof het een kacheltje was.
– Trainingen geven! Verzin eerst eens een onderwerp dat je langer dan een week blijft boeien.
– Zo leuk die gepassioneerde mensen bij Masterchef! En hoe vaak sta jij zelf in de keuken?
Zucht. Extra diepe zucht als ik eraan denk dat “je krijgt wat je denkt”. De wet van de Aantrekkingskracht zorgt daarvoor. En daar ben ik behoorlijk fan van. Dus mijn pragmatische-ik staat mijn dromen-ik behoorlijk in de weg. Nou is dat niet alleen maar dramatisch. Het is ook wel makkelijk. Lekker praktisch en oplossingsgericht. That’s me. Ik zou er mijn werk van kunnen maken 🙂 Maar ik wil dromen. Groots en meeslepend. Wegdromen met de meest fantastische ideeën. Alles mogelijk. Verrassende ontwikkelingen. Wendingen waar ik nooit aan dacht. Van de ene passie naar de andere. Heerlijk!
Ik ga het gewoon doen. Sterker nog. Ik word een superdromer. Ik ga zoveel dromen dat mijn leven 1 grote droom wordt. Dan leef ik mijn droom. En eigenlijk leef ik mijn droom al. Ik koop geen lot voor de Staatsloterij, omdat ik vind dat anderen het geld veel harder nodig hebben. En als ik een miljoentje zou winnen, dan zou er niet zoveel veranderen in mijn leven. Ik zou niet verhuizen. hooguit een huisje erbij. Ik zou niet meer of minder gaan werken, wat ik nu doe is precies goed. Ik zou filantroop worden! En mijn geld aan anderen geven. Maar dat is behoorlijk lastig. Hoeveel geef je? Wie wel en wie niet? En hoe beoordeel je dat? Zucht..
