Ellis ontdekt

Geplaatst op

Kissing the frog

In Azië zag ik een mooie, grote kikker en ik wilde hem dolgraag kussen. Maar hij stond middenin een tempel, dus ik was bang dat het niet mocht. Ik had gelijk. Ik knielde naast hem en deed een wens. Ik wenste dat de volgende kikker die ik kuste spontaan zou veranderen in mijn ideale man. Want ik wist best wel dat je geen prins moet wensen. Visualiseer-technisch was mijn alternatief ook niet erg concreet.

Op een zwoele zomeravond in NL dacht ik terug aan de kikker en mijn wens. Maar waar vind je de perfecte kikker? En omdat het wel erg spannend is om zomaar op een onbekende vijver af te stappen, keek ik eerst naar mijn eigen modderpoeltje. Er kwaakten kikkers. Sommigen had ik al tijden niet gehoord. Mijn favoriete kikker had nog steeds zijn eigen prinses. Ik voelde me even heel erg zielig, totdat ik me herinnerde dat er ook stoute kikkers in mijn poeltje zitten. Dus riep ik één van hen. En hij kwaakte terug. Het werd een mooie ontmoeting met een onthutsende ontdekking. Hij leek meer een vriend dan een stoute kikker! En er is niet gezoend.

Ik wist dat het tijd was. Tijd voor een grote nieuwe vijver. En ik ben op onderzoek gegaan. Er zijn er veel. De één wat duurder dan de ander. En ook de kikkers schijnen nogal te verschillen. Ik moest vragen beantwoorden over mijzelf en wat voor kikker ik zoek. Kikkers blijken erg gevoelig voor foto’s, dus selecteerde ik 3 exemplaren. Braaf heb ik alles gedaan. Zo eerlijk en kwetsbaar mogelijk. Dat was een tip van de stoute kikker. Hij weet heel goed hoe het werkt tussen mannetjes en vrouwtjes. Na zoveel werk en openhartigheid verdiende ik de mooiste kikker van de hele wereld, vond ik. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen natuurlijk. Duh. Tot mijn verbazing werd mij zelfs een hele lijst met coole (en uiterst betrouwbare) kikkers beloofd. De spanning steeg en vroeg om een wijntje.

In no-time arriveerde de digitale post. Yes! Ik ga hem zien, voor de allereerste keer. Maar helaas zag ik alleen maar vrouwtjes.. Er ging iets mis, waar is mijn prins? Gespannen checkte ik mijn wensenlijstje. In mijn enthousiasme bleek ik de eerste 2 vragen te hebben overgeslagen. En dat leidde automatisch tot de aanname dat ik een mannetje ben op zoek naar een vrouwtjeskikker..

Genoeg out-of-my-comfortzone voor vandaag. Ik kan even geen kikkers meer zien. Het is een goed moment om mezelf lekker te verwennen met een Thaise massage.

IMG_0008

Geplaatst op

Ik ben stout

Heel stout. Mijn geheimpje. Misschien zelfs een taboe, maar dat zou je op het verkeerde been kunnen zetten. Een vreemd gezegde trouwens, nu ik het zo opschrijf. Dat heb ik wel vaker als ik ergens op ga focussen. Het grote verschil tussen echt letterlijk en meer figuurlijk. Jaren terug heb ik mij intens verbaasd over het woord ‘koe’. Als je het vaak zegt en er hard bij nadenkt is het uitermate vreemd dat we met deze klanken allemaal weten dat we een wandelende melkmachine bedoelen.

Lekker ver weg afgedwaald van mijn geheimpje. Toch is dit het moment om met de billen bloot te gaan. Dit gezegde liever niet te letterlijk nemen. En zeker niet gaan focussen. Of visualiseren. Alsjeblieft.

Ik kijk graag TV. En ik kijk graag veel. En lang.
Oef, ik voel de schande. De neerbuigende blikken. In hedendaags hoogopgeleid NL is het zooo ‘not done’ om TV te kijken. Alleen Boer Zoekt Vrouw lijkt een uitzondering. Waarom? Waarom?? En de praatprogramma’s. Of het Journaal. Dat lijkt logisch, maar minder als je beseft dat bijna iedereen het nieuws al heeft vernomen via mob of tablet. Netflix hoor ik ook regelmatig voorbijkomen. Bingewatching. Hele series achter elkaar. Dat doe ik nooit. Of beter gezegd; dat abonnement heb ik niet aangeschaft, omdat ik druk genoeg ben met het reguliere aanbod.
Wat ik zoal kijk?
In willekeurige volgorde een grove selectie;
– The Dog Whisperer (Training people, Rehabilitating dogs & Treadmills)
– Property Ladder (eigenwijze mensen verbouwen huizen in UK)
– Criminal Minds (gestoord gedrag analyse)
– Expeditie Robinson (‘onbewoond eiland’, al 100 jaar hetzelfde)
– River Monsters (met mijn held Jeremy Wade)
– Rudolphs Bakery (rustmomentje)
– Deadliest Catch (stoere vissers in Alaska)
– Choccywoccydoodah (Chocolat Art)

Een bonte verzameling. Op zoek naar een rode draad in deze wirwar kom ik op: Samenwerking tussen mensen blijft me boeien, zowel de positieve als de negatieve uitschieters. En wat doe je allemaal voor geld? De magie van mensen met een Passie.
Deze rode lijnen kloppen voor mijn gevoel. Sterker nog. Als ik het zo opschrijf komt het wel erg in de buurt van waar ik met allemaalUNIEK ook mee bezig ben. En als ik dat lijntje dan weer doortrek ben ik eigenlijk met persoonlijke ontwikkeling bezig als ik voor de buis hang. Dat klinkt toch heel anders. Niet stout, maar juist bijna heel professioneel.
Wat is er vanavond op TV?
Rianne & Ellis

Geplaatst op

Dag boom, dag droom

In de tuin van mijn ouders staat een ruim 40 jaar oude lariks. Vorig jaar werd duidelijk dat deze boom gekapt moet worden, hij is veel te groot en zorgt zelfs voor een beetje overlast. Het was best lastig om een stoere bomenkapper te regelen. In januari bleek de aanvraag verdwenen en vorige week werd mij verteld dat er pas vanaf half september weer gekapt kan worden. Omdat dan de vogels zijn uitgebroed. Sinds ik ben benoemd tot ’tuinman van mijn ouders’ baal ik stevig van dit soort tegenslagen. Een dag later was het opeens toch mogelijk, en snel ook. Zonder morren zaten deze tuinman en haar ouders daarom afgelopen maandagochtend om half 8 ’s ochtends klaar voor het schouwspel. We vroegen ons af hoe de hoogwerker de achtertuin zou kunnen bereiken. En hoe ze de kap van onze reuzenlariks zouden aanpakken. “Eerst de top en dan stap voor stap naar beneden werken” gokte ik. Ik bleek er compleet naast te zitten.

Twee stoere bomenkappers arriveerden in een busje met aanhanger. Geen hoogwerker te zien. Wel stak er een ladder onder het donkergroene zeil uit. “Nee toch, een gewone ladder??” Ook nu had ik het fout. We zaten nog niet klaar om vanachter het raam van het spektakel te genieten of er hing al 1 stoere man in de boom. Hij klom nog wat hoger en spotte een nest plus een vogelhuisje met wespen. Ik rende naar buiten om hem te garanderen dat het geen actief nest was, dit om te voorkomen dat de heren onverrichterzake huiswaarts zouden keren.
Hierna begon het pas echt. Kabels, haken, klimharnas en kettingzaag kwamen tevoorschijn. Als eerste werd de boom van zijn onderste takken ontdaan. Gestructureerd en beheerst werkten onze stoere helden door. We moesten dichter bij het raam gaan zitten om de klimmende kapper nog te kunnen zien, daar hoog in de boom. Takken zo groot als kleine bomen gleden langs de stam naar beneden en nadat ook de top was verwijderd begonnen ze aan de stam. Flinke blokken werden aan kabels omlaag geleid. Slechts een enkeling stuiterde ietwat onbeheerst over de dak van het schuurtje. Voordat de laatste blokken uit ons zicht verdwenen heb ik er 1 gered. Als eerbetoon aan onze mooie boom maak ik daar een tafeltje van. Of krukje, maar mijn vader waarschuwde voor de hars die het zitten wat plakkerig kan maken. Ter afronding van dit huzarenstukje werd al het zaagsel met een grote blazer de tuin uit geblazen, wat mij gelukkig een flinke veegbeurt bespaarde.

Naast tuinman ben ik ook superklusser, dus het gat dat onze reuzenlariks in het tuinhek achterliet werd meteen gerepareerd. Ik timmerde er stevig op los en dagdroomde even weg. Ik zag mezelf heel stoer hoog in bomen klimmen en fantastische dingen zien.
“Auww!!”

ipp

Geplaatst op

Adult Entertainment

Schrikbarend stil. Zo omschreef een vriendin gisteren het uitblijven van een nieuwe blogpost. En dat klopt. Het is me de afgelopen weken niet gelukt om zorgeloos te genieten van mijn “ontdekspeeltuin”. Ik ben zeker 5 keer begonnen met schrijven, maar het stokte. Het ging niet moeiteloos. De inspiratie ontbrak. Ook concentratie is ver te zoeken en ik weet heel goed waarom. Ik zeg het niet snel en gelukkig niet vaak; ik zit in een rotperiode. Niet een dip-dagje of -dagen, maar al weken.

Twee maanden geleden bleek mijn vader ongeneeslijk ziek. Superheftig. Mijn ouders zijn in de 80 en het is hard om te zien wat zij nu mee moeten maken. Ik help zo goed als ik kan en voel me gesteund door familie & vrienden.

De afgelopen 2 weken werd Sam ook ziek. Mijn kat. Dat klinkt voor velen absurd, zo in combinatie met mijn vader, maar dit hakt er stevig in. In plaats van thuis opladen om daarna weer te kunnen helpen is het nu thuis een drama. Ik zie dat Sam pijn heeft en ik maak me zorgen. Verder behandelen of opgeven & loslaten? Ik voel me schuldig als ik hem op zie liggen. Steeds een andere positie om zijn pootje te ontlasten. Of ben ik te dramatisch? Hij eet & drinkt. Poept & plast. De basisfuncties doen het. Alleen zijn linker achterpootje niet. Die is enorm. En er komen ook pijnlijke bulten op zijn staart. Vanavond lijkt hij toch echt wat beter te lopen.. Zou het dan toch? Maar knuffelen doet pijn en hij wil echt alleen zijn. Als ik eerlijk ben weet ik dat het tijd is.
Morgen ga ik weer naar de dierenarts. En moet ik besluiten. Met een brok in mijn keel en een zware last op mijn schouders loop ik rusteloos door “ons” thuis. Alle klusjes zijn gedaan. Sudoku kan ik niet meer zien. De mail moet maar wachten. Het enige dat even rust geeft is mijn “Kleurboek voor volwassenen”.

Blog April

Geplaatst op

Mijn droom

Ideale omstandigheden. Alle randvoorwaarden ingevuld. Voldoende tijd beschikbaar. En toch lukt het niet. Help! In mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik een interessante fase bereikt. De fase waarin ik vastloop. Grrr. Mijn probleem? Of uitdaging? Ik kan niet dromen.
Dat is best wel jammer. Er zijn mensen die de hele dag dromen en vervolgens moeite hebben hun droom om te zetten in concrete doelen of stappen. Ik ben juist heel goed in doelen stellen en gewoon stappen zetten. Het wordt voor mij pas lastig als ik grenzeloos moet/mag dromen. Bij de eerste de beste poging tot fantaseren – over wat ik het allerliefste wil, als alles mogelijk is – begint mijn pragmatische-ik meteen bezwaren op te noemen. Steeds weer. En dat remt de spontaniteit nogal. Vol verbazing en bewondering luister ik naar echte dromers. Zo vrij. Creatief. Ongegeneerd.

– Schrijver worden! Ja, lekker relaxed bij je eerste boek. Maar wat als er elk jaar minimaal 1 boek van je wordt verwacht?
– Combi half jaar Spanje en half jaar NL! Weet je nog hoe koud je het had in Malaga in maart? Je hebt zelfs de elektrische oven aangezet, alsof het een kacheltje was.
– Trainingen geven! Verzin eerst eens een onderwerp dat je langer dan een week blijft boeien.
– Zo leuk die gepassioneerde mensen bij Masterchef! En hoe vaak sta jij zelf in de keuken?

Zucht. Extra diepe zucht als ik eraan denk dat “je krijgt wat je denkt”. De wet van de Aantrekkingskracht zorgt daarvoor. En daar ben ik behoorlijk fan van. Dus mijn pragmatische-ik staat mijn dromen-ik behoorlijk in de weg. Nou is dat niet alleen maar dramatisch. Het is ook wel makkelijk. Lekker praktisch en oplossingsgericht. That’s me. Ik zou er mijn werk van kunnen maken 🙂 Maar ik wil dromen. Groots en meeslepend. Wegdromen met de meest fantastische ideeën. Alles mogelijk. Verrassende ontwikkelingen. Wendingen waar ik nooit aan dacht. Van de ene passie naar de andere. Heerlijk!

Ik ga het gewoon doen. Sterker nog. Ik word een superdromer. Ik ga zoveel dromen dat mijn leven 1 grote droom wordt. Dan leef ik mijn droom. En eigenlijk leef ik mijn droom al. Ik koop geen lot voor de Staatsloterij, omdat ik vind dat anderen het geld veel harder nodig hebben. En als ik een miljoentje zou winnen, dan zou er niet zoveel veranderen in mijn leven. Ik zou niet verhuizen. hooguit een huisje erbij. Ik zou niet meer of minder gaan werken, wat ik nu doe is precies goed. Ik zou filantroop worden! En mijn geld aan anderen geven. Maar dat is behoorlijk lastig. Hoeveel geef je? Wie wel en wie niet? En hoe beoordeel je dat? Zucht..

ipp

Geplaatst op

Doelloos?

Net terug van mijn reis naar Azië had ik op zaterdag 3 januari een afspraak met twee vriendinnen om de doelen die we een jaar eerder stelden te evalueren en onze nieuwe doelen voor 2015 te delen. Dit lukte niet in een middag en daarom besloten we de hele maand januari de tijd te nemen voor het concretiseren van de doelen.

 

Het is mij niet gelukt. Vanuit mijn HR en pragmatische achtergrond moeten doelen SMART zijn en ik wilde er minimaal twee voor alle 7 gebieden uit het format dat we gebruiken. Maar er kwam niets.. Geen sprake van weerstand, wel van uitstelgedrag. Zeker als het over mijn werkdoelen ging. Ik had al zo’n vermoeden. Eind december heb ik in Thailand een Tadaa! lijst voor 2014 gemaakt en een ToDo lijstje voor 2015. Toen ik deze vergeleek met het format dat we dit jaar gaan gebruiken bleek ik niets te hebben genoemd over werk.. In ieder geval geen dingen die ik als werk beschouw. Na het afronden van mijn HR-opdracht afgelopen herfst heb ik veel mensen verteld dat ik met pensioen ben gegaan. Dit lijkt nu toch dieper in mijn onderbewustzijn te zitten dan ik dacht. En heel stiekem vind ik het ook wel prima. Maar het ‘mag’ natuurlijk niet.. Niet van mijn rationele zelf. Niet van anderen, verwacht ik. En het mag zeker niet als ik met iemand anders heb afgesproken ze op papier te zetten.

 

De afgelopen week ben ik daarom gaan focussen op doelen stellen en ik ben enkele interessante dingen tegengekomen. Er vielen ook heel veel tips, trucs en tools af. Vooral omdat ik wil dat het moeiteloos gaat. Mijn 2 favorieten zijn:

Absolute aanraders. En als het niet voor dit onderwerp is; de content op hun websites is veel breder en echt boeiend! Van dit soort informatie kan ik echt genieten. Energie borrelt en ik lees ongeduldig verder. En verder. En dan zie ik nog een leuk onderwerp. Uiteindelijk heb ik nog steeds niet de geformuleerde doelen die ik zocht. Shit! Of heb ik ze wel, maar stap ik er te snel overheen?

  • Ik ga dit jaar mijn eerste boek uitgeven.
  • En ik ga de 10 km van Amersfoort (hard-)lopen.

Allebei behoorlijk concreet! Een kwestie van stappen koppelen aan mijn agenda. Ook ga ik heel veel nieuwe dingen ontdekken, mezelf verder ontwikkelen en anderen inspireren. Deze klinkt heel erg leuk, maar behoorlijk on-SMART. En zo’n vaag doel is ook wel lekker. Een goede oefening voor mijn pragmatische ik om het ‘moeten concretiseren’ los te laten en te ontdekken wat er dan ontstaat.

 

ipp

Geplaatst op

Thuis

Ik ben weer thuis. Vorige week ben ik teruggekomen van mijn reis naar Azië. Echt thuiskomen duurde iets langer. Mijn thuisgevoel stond nog in de reismodus. Als ik op reis ben kan ik me overal thuis voelen. ‘Home is where the heart is.’ Of in mijn geval: mijn tandenborstel. Ik heb een reisritueel waarbij het plakken van mijn tandenborstel-koetje op de badkamerspiegel mijn nieuwe thuis markeert. Ook mijn rugzak is belangrijk. Ik heb een haat/liefde verhouding met hem. Hij was te zwaar en ik schaamde me rot dat ik 17kg meezeulde. Tientallen malen heb ik me bij kleine Aziaten verontschuldigd als ze hem van me overnamen, nog net niet kreunend onder het gewicht. Maar ik hield ook van mijn mini-caravan. Het is tijdens mijn reis toch mijn mobiele huis en bevat alles wat ik mee wilde nemen. Op een gegeven moment kon ik er zelfs om lachen. Zoveel reiservaring en dan zo slecht gepakt. Ik reis vaker zwaarder bepakt dan ik zou willen, maar deze keer heb ik spullen en kleding geselecteerd.. zo slecht. En geen idee waarom. Accepteren & loslaten; die grote rode hobbezak hoort gewoon bij mij en bij mijn reizende thuis.

Mijn thuisgevoel op reis zit verder natuurlijk vooral in mezelf. Juist omdat de stabiliteit van mijn vertrouwde omgeving ontbreekt. Tegelijkertijd besef ik dat ik er eigenlijk altijd goed in ben om activiteiten te ondernemen waar ik me lekker bij voel. Op reis heb ik daar nog meer ruimte voor dan in NL. Ik geniet echt intens van de tochtjes op mijn brommertje, van de tropische regenbuien, van de schitterende natuur en de prachtige mensen. Ik ben gelukkig als ik op een schommel zit en zie hoe het langzaam vloed wordt. Gewoon, omdat ik de tijd kan en wil nemen om het te zien. Ik wacht geduldig tot de krabben op het strand weer uit hun holletje durven te komen. Ik geniet van het maken van foto’s, van het heerlijke eten en van de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik leef vooral in het nu, maar kan ook genieten van mooie herinneringen en blij worden van nieuwe plannen. Ik geniet ook van mijn slechte momenten. Omdat ik ook op reis een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ ben. Misschien zelfs wel meer. Dus huil ik als een vriendin ziek blijkt te zijn. En een andere ook. Ik praat erover met de reisgenoten van dat moment. En laat ongegeneerd mijn emoties zien. Juist op reis vind ik dat makkelijk. En als ik me eenzaam voel, dan mag dat. Sterker nog, dan voel ik me de eenzaamste mens van de hele wereld. Dan ben ik echt heeeel erg zielig. Met een passend muziekje trek ik me me terug. En als het over is, of als ik echt trek heb, kom ik weer tevoorschijn. En voel ik me een stuk beter.

Ik heb mij deze reis ook asociaal gedragen. Mijn empathie-radar op 0 gezet. Net als mijn nieuwsgierigheid. Erg vaak. Ik was namelijk ‘schrijver’. Het plan was om een boek te schrijven deze reis. Een nogal vaag plan vonden anderen. Ik eigenlijk ook wel, maar het voelde gewoon goed. Magisch & moeiteloos was voor mij het thema. Heel breed, want ik wilde dat het schrijfproces zelf ook magisch & moeiteloos zou zijn. De eerste 3 weken heb ik geen woord geschreven. Wel heb ik ruimte in mijn hoofd gemaakt. En daar bleek al van alles te gebeuren. En toen ik echt ging zitten, klaar om te schrijven.. Kwamen de woorden als vanzelf. Meestal maar een uurtje of 2 per dag. En dan stopte ik ook weer. Het verhaal groeide. Als vanzelf. Soms lachte ik tijdens het schrijven. Verrast door de ontwikkelingen. Het schrijven werd mijn thuis. Ik koesterde het. Maar het verhaal ging verder. De afronding kwam en bleek onvermijdelijk. Na een dag treuzelen kon ik het niet langer tegenhouden. Op kerstavond was mijn schrijven klaar. Hoofdpersoon Max was thuis, maar ik voelde me ontheemd.

Niemand heeft het nog gelezen. Ikzelf ook niet. Daar ben ik nu pas klaar voor. Ik ben ook weer thuis. Nu kan ik van mijn verhaal mijn boek gaan maken. Samen met anderen, want dit kan ik niet alleen. Wat een mooi thema voor 2015!!

ipp

Geplaatst op

Mingalabar!

Automatisch zeg ik het de dag na terugkeer in Thailand nog steeds tegen iedereen die ik tegenkom. Mingalabar! (hallo). Maar de reacties hier zijn heel anders: ze kijken me onbegrijpend aan. Of ze kijken weg. In Myanmar werd ik beloond met een stralende glimlach. Telkens weer. Zelfs als ze in eerste instantie een beetje stug keken. Een glimlachend ‘Mingalabar!’ van mijn kant en de zon brak door op hun gezicht. Soms gevolgd door hun vraag ‘Where you from?’. Holland werkte dan niet als antwoord. Nederland wel. ‘Good country!’ Of ze het echt kenden? Ik durf het te betwijfelen. Met name omdat mijn toevoeging ‘Amsterdam’ helemaal niets deed. 1 jongen kende ons land echt; ‘Robben! Good!’. Jongeren gaan vaak speciaal naar toerist-verzamelpunten, zoals Pagodes, om hun engels te oefenen. Zo’n gesprekje duurt meestal niet langer dan 5 minuutjes en er wordt volop gegiecheld. Ik trof vooral beginners, wat leidde tot interviewtjes met als vervolgvraag ‘Your name?’ en ‘You only 1 people?’. Automatisch stelde ik hen na elk antwoord een wedervraag en dat vonden ze best spannend. Als ik daarna vroeg of ze genoeg hadden geoefend was dat altijd het geval! Dat het wel werkt blijkt uit de ervaring van een gids die ik ontmoette. Zij ging 2 jaar lang elke dag op pad om te oefenen. En nu werkt ze dus als gids. Ze is ook advocaat, maar dat vindt ze saai.

Ik heb in een kleine 2 weken Yangon, Bagan, Mandalay en Inle Lake bezocht. Twee keer de nachtbus, 1x de dagboot en 1 binnenlandse vlucht maakten dit mogelijk. Evenals kleine bootjes, taxis, brommertaxi (ik achterop en mijn rugzak tussen de benen van de chauffeur door het drukke Mandalay), tractor-taxi, e-bike en gewone fiets.
De natuur is vaak schitterend. Met Bagan als hoogtepunt, maar ook het platteland en de bergen. En overal in het land kom je Pagodes tegen. Goed onderhouden en druk bezocht door alle leeftijden. Mensen knielen in devotie en offeren geld, bloemen of eten. Op sommige plekken wassen ze de boeddha van hun geboortedag (er zijn er 8; woensdag heeft er 2). Er zijn veel rituelen en ze worden in alle rust uitgevoerd. De pagode is echt onderdeel van het dagelijks leven.
In dorpen en steden is het vaak super smerig op straat. Open riool. Afval overal en uitlaatgassen. Yangon is verstopt met auto’s en in Mandalay rijden duizenden brommers rond. Verkeersregels lijken niet te bestaan. Maar echte agressiviteit ook niet.
Veel restaurantjes hebben ‘kindermeubilair’, de kleine plastic stoeltjes en tafeltjes. Ze worden de hele dag door druk bezocht. Net als de eetstalletjes langs de weg. Daarnaast heb je Beerhouse & BBQ’s. En zoals te verwachten wordt hier inderdaad veel bier (& lokale whisky) gedronken. Relatief weinig ‘westerse’ terrassen met enige gezelligheid en in ieder geval grote stoelen. Je herkent ze meteen aan de toeristen. November en december is hoogseizoen, wat met name leidt tot veel tourgroepen met 60-plussers. Vooral Fransen en Duitsers, maar ook Aziaten en Nederlanders. Fox vakanties komt hier nu ook.. Wat er niet zoveel is? Shared taxis of tours voor solo reizigers of duo’s. Je huurt een taxi, een gids of allebei en met hoeveel personen je bent maakt niet uit.
Ik heb genoten van de longhi (een soort omslagdoek) als nationaal basiskledingstuk, eenden op de rijstvelden, een ossenkar langs de weg, kletsende mensen, een visser die trots zijn dagvangst toont, elegante vrouwen achterop de brommer, spelende kinderen, prevelende monniken, de rust & schoonheid van zonsopgang en –ondergang op een Pagode in Bagan en nog veel meer.
Het blijkt weer dat, naast de mensen, juist de contrasten een land voor mij bijzonder maken.

IMG_0660-3.JPG

Geplaatst op

Tropische monsters

Reizen in de tropen klinkt voor veel mensen heerlijk. Anderen vinden het een drama. Het is te hopen dat zij hier nooit belanden. Waar beginnen de tropen? Ik heb op televisie ooit een programma gezien waarin toeristen die op Isla Margarita zaten dachten dat ze in Spanje waren.. Voor mij is er een direct verband tussen de Tropen en de insecten. Hoe groter en irritanter het insect, hoe tropischer. Vanuit deze invalshoek zit ik er nu echt middenin. Ik heb een “irritant insect” top 3 gemaakt;
1. Kakkerlakken
2. Muggen
3. Bloedzuigers

De muggen zijn eigenlijk een buitenbeentje. Ze zijn natuurlijk niet zo groot. Best klein zelfs. Maar de impact die ze op mij hebben is enorm. ’s Nachts 1 mug in mijn mosquitonet is genoeg om mij wakker te houden. En dat is niet makkelijk, want ik slaap prima. Ook is het opvallend dat ze feilloos de plekjes weten te vinden die ik ben vergeten te sprayen. Ai, alweer gebeten! Om nog maar niet te spreken over de malaria & dengue dreiging die aan hun tere lijfje hangt. Ik heb er meerdere vermoord; vegen bloed over mijn laken. Mijn bloed. Een voldaan gevoel gemixed met excuses voor de executie.

Nooit eerder heb ik tijdens mijn wandelingen nagedacht over bloedzuigers. In Danum Valley, Sabah zijn ze in overvloed. “Tijger” bloedzuigers zelfs. Extra groot, aggressief en met streepjes. Ze weten de vreemdste plekjes te bereiken om zich vol te zuigen met bloed. Hun slijm bevat een stofje waardoor de wond wel 2 uur kan blijven bloeden. Het beste wapen is Deet! Zodra je dit op ze spuit laten ze los en krimpen in elkaar. Volgens mij gaan ze ook hartstikke dood.

Nummerrrrrrr 1: kakkerlakken. Al meer dan 15 jaar vind ik ze vreselijk. Ze bewegen zo snel, zo neurotisch. En ze lijken altijd (onbedoeld?) naar je toe te rennen in plaats van de andere kant op. Op een dag ontdekte ik ook nog dat de grote kunnen vliegen.. Gisteravond zat er een joekel onder de toiletbril. Zeker 6 cm. Gelukkig check ik de deksel altijd. De bril klapte van schrik boven op hem. Hij viel in de pot. Bliksemsnel trok ik door. En nog een keer. En voor de zekerheid ook een derde keer. Die beesten zijn prehistorisch. Ze overleven alles.. Kon ik veilig gaan zitten? Of zou hij terugkomen?
Ik kon echt niet langer wachten..

IMG_0589-0.JPG

Geplaatst op

Thaise SM

Tegenwoordig mag het gewoon. Na 50 tinten grijs is SM geen taboe meer. In de trein, op het strand, bij de speeltuin. Overal popte het boek op. En er werd over gesproken. Niet over de eigen ervaringen, maar iets afstandelijker. Over wat in het boek gebeurde. Persoonlijk ben ik blij dat er geen reality soap over is gemaakt.

Momenteel ben ik in Thailand. Geen Patong of Pattaya beach. Gewoon een klein eilandje. Met best wel weinig toeristen. Sex is hier niet zo hot. Massage wel. Gisteren ben ik enthousiast naar het beste adresje hier gegaan. De dame bleek bezet (phone first, phone first). Dus kleedde de husband zich voor me om. En ik kleedde me uit.

Ervaren. Zo mag ik mezelf noemen. Talloze massages heb ik gehad. Chinees, Thais, nederlands, Ayurvedisch. Met of zonder kleren. Met of zonder olie. Maar wat er gisteren gebeurde is nieuw voor mij. Feilloos wist hij mijn pijnpunten te vinden. Daar drukte hij stevig op. En lang. Bij het loslaten streelde hij me. Een bijzonder begin, vond ik. Maar het ging zo door. Van de wreef naar de knie, en hoger. Op een gegeven moment werd ik geblindoekt. Het zal bescherming zijn geweest voor de positie die hij op dat moment innam. Ik probeerde ‘door’ de pijn te ademen. En niet te zuchten als hij me streelde. Vond ik het lekker? Of toch niet? Kletsende klappen luidden het einde van de massage in. Op mijn wreef. Steeds weer. Roodgloeiend waren mijn voeten. En mijn hoofd. Verdwaasd ging ik rechtop zitten. Was het afgelopen? Hij sprak geen woord, maar bond het glanzende laken vast om mijn bovenlichaam en boog zich met zijn volle gewicht over me heen. Terwijl ik in lotusposition zat. Na de derde keer stond hij op en verdween..

“It’s a fine line between pleasure and pain.”

IMG_0553-1.PNG

Geplaatst op

Zwoegen op het strand

Na mijn eerste kopje koffie wandel ik naar het strand. Naar ‘mijn’ plekje. Tussen de bomen verscholen hangt een schommel. Zo breed dat ik dwarsover kan zitten, met mijn voeten omhoog. Dat is belangrijk. Voor de krabben.

Vanaf mijn schommel staar ik in de verte naar de zee. Het is eb. Het water is ver weg. Maar ik heb alle tijd, dus zie ik de waterlijn veranderen. Heel langzaam. En ik blijf kijken. Mijn gedachten dwalen alle kanten op, maar komen regelmatig terug. Terug bij de zee. En bij de krabben.
De wereld van de krab openbaart zich aan mij. In ieder geval een stukje. Ze voelen het als het vloed wordt. Nog voordat het water terugkeert rennen ze over het wad naar het echte strand. Daar zijn al holletjes of worden nieuwe gegraven. Op de een of andere manier weten ze welk holletje goed is. Soms zie ik er een een holletje induiken, maar onverrichterzake er weer uit en verdergaan. Of ze treffen een andere krab. Dan wordt het echt leuk. Op hoge poten duwen ze tegen elkaar aan. Of cirkelen rond. Tot er een winnaar is. De dans gaat vaak zo snel dat ik niet kan zien wie er gewonnen heeft.
Heb je eenmaal een plek dan begint het zware werk. Graven. Met de scharen en een paar poten vol zand komen ze boven. Lopen een stukje verder en gooien het zand neer. Teruglopend trappen ze het zand aan. Klaar voor de volgende laag. Gestaag werken ze door. Zolang er geen mensen of andere indringers zijn. Bliksemsnel schieten ze dan hun schuilplaats is. Of ze blijven – op gepaste afstand – halverwege doodstil hangen. Alsof ze je kunnen zien. Of voelen?
Stel je voor hoe dat er in de spits uitziet. Ik loop over het strand/wad en tientallen, zo niet honderden krabben en krabbetjes schieten weg. Een krioelende massa, die voor je voeten verdwijnt. Oplost.

En op mijn schommel mijmer ik over het krabbenleven. Het lijkt een beetje zinloos. Elke keer weer je huis op orde brengen. Steeds weer gebeurt er iets waar je snel op moet reageren. En regelmatig vechten voor je eigen plekje.
’s ochtends vroeg, hier op het strand, realiseer ik me dat krabben meer op mensen lijken dan ik ooit had gedacht.

IMG_0552-2.JPG

Geplaatst op

Bachelor Bill

Alistair had zijn zaakjes prima voor elkaar. De vrouwtjes waren gek op hem en zijn familie werd steeds groter. Life is good. Bachelor Bill had het lastiger. De vrouwtjes zagen hem niet staan. Ooit zou dat toch anders kunnen? Die ‘ooit’ kwam sneller dan verwacht. Indringers kwamen en vernietigden hun leefomgeving. In een razend tempo gingen de bomen om. Ook duurde het droge seizoen al veel te lang. Alistair wist niet wat te doen. Stoer doen en stoer zijn bleken een te groot verschil. Bachelor Bill daarentegen bloeide op. Hij regelde eten en betrad als eerste de Sanctuary die voor hen werd opgericht. Hij paste zich snel aan de nieuwe situatie aan. Onweerstaanbaar voor de vrouwtjes. Dat wilden zij zien in een man! Zonder om te kijken boden zij zich gewillig aan bij Bill. En Alistair? Hij kon terug naar de bachelors.

Bovenstaande film kreeg ik gisteren te zien bij mijn bezoek aan de Sanctuary. De andere kant van het verhaal, zeg maar. De kritische versie laat zien dat de palm oil plantations op Borneo zoveel regenwoud verwoesten dat de Proboscis apen nog maar een ‘postzegel’ hebben om op te wonen. De gebroeder Lee, grootgondbezitters van deze plantages, hebben besloten van deze postzegel een Sanctuary te maken. Waar veel toeristen op afkomen. En grif entree betalen..

Film en realiteit. Gaat dat samen? Gisteren voor mij wel. Ik bleek de enige passagier in de shuttle bus. Bij de Sanctuary schrok ik een beetje van de afstanden. Dat zou nog een hele (hete) trip worden om de feedings op beide platforms mee te maken! Onnodige zorgen. De chauffeur zette mij af bij de eerste. Daar genoot ik van de “Belanda” apen, zoals de Proboscis ook wel worden genoemd. Omdat ze op de NL man lijken… hihi. Bleek de chauffeur op mij te wachten om me naar een resort te brengen waar ik kon lunchen. En bovenstaande film zag. Ruim op tijd bracht ‘mijn’ chauffeur me naar het andere platform waar een tweede groep apen werd gevoerd. Toen ik ook daar genoeg had gezien werd ik thuisgebracht. Letterlijk. Ik werd voor mijn eigen resort afgezet! En ik was tevreden. Life is good. Net als in de film.

image

Geplaatst op

Zeepaardje

Stoer. Zo werd ik laatst genoemd. Best wel stoer natuurlijk. En leuk om te horen. Tegelijkertijd maakte het me weer duidelijk hoe sterk mensen reageren vanuit hun eigen referentiekader. Want wat is stoer? Voor mij is dat buiten je comfort zone stappen. Ik werd stoer genoemd omdat ik weer ga reizen. En daarmee stap ik juist in mijn comfort zone. Ik vind het heerlijk om te doen. Ik weet dat er onverwachte gebeurtenissen op mijn pad gaan komen, waar ik geen controle over heb. En ik vertrouw erop dat daaruit mooie ervaringen ontstaan. Ik ga op ontdekkingsreis.

Volgende week vlieg ik naar Singapore. Eindelijk op bezoek bij vrienden die daar al bijna 2 jaar wonen. Na het weekend moet ‘hij’ werken en gaat ‘zij’ met mij naar Sabah, Maleisië. Wij zijn al eerder samen op pad geweest. Naar Zuid Afrika en Mozambique. Op zoek naar de mooiste duiklocaties. En whalesharks. En Manta rays. Een fantastische ervaring. Deze reis gaan we eerst het oerwoud in. Vriendin heeft geregeld dat wij 2 dagen worden ontvangen in een onderzoekscentrum. Toeristen zijn eigenlijk niet welkom, maar ze waren gecharmeerd van mijn Zuid-Afrikaanse Ranger opleiding. Oops, dat is lang geleden.. Naast wonderschone natuur kunnen we daar ook veel kakkerlakken en bloedzuigers verwachten. Duidelijk een gevalletje van NIET mijn comfort zone. Na afloop van deze uitdaging wacht een mooie beloning; 5 dagen naar een eiland om te duiken bij Sipadan. Een toplocatie. Op mijn ‘onder-water-ontmoetingen-wishlist’ staat al jaren een zeepaardje. En hij zwemt daar!

Zonder vriendin gaat mijn reis verder. Ik ga apen en schildpadden bezoeken in Sanctuaries – zo’n mooi woord, dat vertaal ik niet. Daarna vertrek ik naar een Thailand. MIjn eerste idee was om daar 2,5 maand neer te strijken op een eiland om mijn boek te schrijven. Helaas blijkt dit niet zomaar te kunnen. Visumgedoe. Ik ben nog niet op reis, dus in dit stadium is dat wel een dingetje voor mij. Dat het niet gaat zoals ik wil. Irritant. Na een nachtje slapen besloot ik dat ik geen zin had om dit tot op de bodem uit te zoeken. En ook niet om t.z.t. van mijn eiland af te moeten om bij de Immigration Office om een stempeltje te bedelen. Dus maakte ik van de nood een deugd en boekte een ticket naar Myanmar. A.k.a. Birma. Yes! Bijna vergeten, maar dat land wilde ik ook nog ontdekken. En er blijft nog steeds 2x een maand Thais strand over. Met yoga, massages en heerlijk eten. En ruimte om te schrijven, in de flow te raken en mijn boek te creëren. Het thema? Magisch & moeiteloos.

zeepaardje

Geplaatst op

Wilde zwijnen

Steeds vaker heb ik geen zin in ‘het nieuws’. Het gebeurt regelmatig dat ik dingen zie waardoor ik echt van streek raak. Onmenselijk nieuws.

Wat ik heb geleerd is dat er voor mij grofweg 2 manieren zijn om dit te voorkomen. Consumeren of negeren. Bij de eerste luister ik ‘oppervlakkig’. Ik hoor het. Ik zie het. Maar het raakt me niet. Zodra er iets van emotie dreigt dan zet ik het geluid uit, check ik mijn iPad of knuffel ik mijn kat. En bij een volgend nieuwsitem kijk ik weer op. Negeren is; gewoon niet kijken. Op TV zapp ik weg zodra het nieuws start, de nieuws-apps blijven gesloten en tweets worden niet aangeklikt. Ik voel me dan een beetje stout, want ik saboteer mijn algemene ontwikkeling. Foei! Maar ik voel me ook licht doordat ik bewust kies wat goed voor me is. Voor mijzelf.

Heel soms zoek ik het op. Zwelg ik in emotie. Omdat dat past. Bij de tragiek. Bij het moment. Vorige week weer 2 documentaires over 9/11 gezien. En na al die jaren stel ik me wederom voor hoe dat moet zijn. Op je kantoor uit het raam klimmen en geen andere mogelijkheid zien dan te springen.. Met MH17 heb ik heel bewust de kistenceremonie meegemaakt. Het respect. Het verdriet. De aandacht voor persoonlijke verhalen en het hiermee doorbreken van de anonimiteit van een ‘lading’ passagiers. Ik leefde mee met mensen die hun dierbaren kwijtraakten en met de arme bewoners op de rampplek. In andere gevallen ben overvoerd. Good Guys & Bad Guys; de verschillen zijn vervaagd. Bij Palestina/Israël had ik dat al. Syrië is erbij gekomen. En door de overdosis aan Afrikaanse ellende kan ik niet eens meer onthouden om welke landen het dit keer gaat.

Regelmatig mislukt het consumeren of negeren. Vooral bij dierenleed. De tientallen paarden die zijn mishandeld. Terwijl ze gewoon in de wei staan. Het gebeurt zelfs overdag. Wat gaat er om in het hoofd van de dader? Hoe praat hij/zij dit goed voor zichzelf? Mijn empathie is ver te zoeken en ik visualiseer wat ik bij hem zou doen. Met een scherp voorwerp..

Zondag was het ook weer raak. 8 wilde zwijnen die in een rivier terecht kwamen. 5 van hen verdronken. De overige 3 zijn gered door de brandweer. Fijn! Helaas werden ze aan de verkeerde kant van de rivier aan wal gezet. Daar stond een koene jachtopziener met een mantra; ‘Nulstand. Nulstand. Geen wilde zwijnen in mijn land.’ Voor de ogen van de verbouwereerde brandweermannen executeerde hij de geredde zwijnen. Niet alleen ik, ook de rest van NL was verontwaardigd en vol ongeloof. Al snel kwam er een officiële reactie; “De jachtopziener was fout.” Gelukkig, er is gerechtigheid. “Hij had niet op zondag mogen schieten.” …..

698681ANP

Geplaatst op

Vrij rijk

Vanaf vandaag ligt de wereld weer helemaal voor me open. Alles is mogelijk. En ik mag helemaal zelf kiezen hoe ik het ga invullen. Wat een rijkdom! Wat een vrijheid!

Vorige week heb ik een interim opdracht afgerond waaraan ik de afgelopen 9,5 maand heb gewerkt. Als niet-moeder durf ik de vergelijking met een zwangerschap te maken. In november begon ik plotseling (in 1 week gevraagd en gestart) en ik had geen idee wat me precies te wachten stond. Een nieuwe organisatie, ontstaan uit twee “ouders”. De eerste maanden werkte ik op een aparte locatie, waar alleen de projectorganisatie kwam. Na 3 maanden mocht iedereen het weten en betrokken we het nieuwe kantoor! Het halfjaar dat volgde was onrustig. Er gebeurde zoveel! Iedereen werkte keihard en ging door, ondanks vermoeidheid of andere lichamelijke klachten. Eind juni was het feest. De officiële start van de organisatie en de definitieve keuze voor mijn opvolgster. Twee maanden resteerden om alles in orde te maken. Opruimen, archiveren en afmaken wat in de maanden ervoor was blijven liggen. De laatste weken was ik druk met de overdracht. Vertellen, laten zien, vragen & antwoorden. Grote lijnen en details. Samen overleggen. Maar ook; geen eigen werkplek meer hebben.. De opvolgster pakte het supergoed op en het werd tijd om los te laten. Eind vorige week was het zover. Kadootjes, bedankjes, mooie complimenten, bloemen en borrel. Een heerlijk afsluiting! Een pijnlijke bevalling is mij bespaard gebleven. De afdeling staat en collega’s & opvolgster kunnen samen verder.

En ik? Mijn cooling down was een weekend vrijwillig achter de festivalbalie van een Street Art Festival. Waar ik alles vergat wat ik net had losgelaten, omdat ik druk was met kassa, muntjes, programmaboekjes, kaartjes, artiesten, andere vrijwilligers en -soms verrassende- bezoekersvragen.

Nu is het maandagochtend. Ik heb gemediteerd. En ik schrijf. Verder niets. Life’s good. Ik voel me rijk. En ik ben vrij!

IMG_20140901_111932

Geplaatst op

Geen doolhof

Zondag was een speciale dag. Een me-time dag. Of eigenlijk een goed-voor-mezelf-zijn-dag. Lekker uitslapen (wat prima gaat als ik eerst opsta om de kat te voeren) en daarna meditatie en yoga. Allebei! Geen iPad, Huawei of iMac. Op 1 mailtje na; checken of de buurtkatten voer nodig hadden. Gezond ontbeten met havermout en later op de fiets naar de Stad Gods. Echt iets voor de zondag. Een flink stuk gefietst om er te komen. De locatie had ik trouwens ook nog opgezocht op Google Maps. Een leven zonder internet is misschien wel Zen, maar ook best onhandig. 1,5 uur fietsen op mijn stadsfiets met te zachte banden en mijn slippertjes aan. Ik hou van zongebruinde voeten.

2 fietsende nonnen in wit habijt. Gevonden! De Stad Gods was verder verlaten, dus vroeg ik de dames of het goed was dat ik dat ‘rondje’ ging wandelen. U bedoelt?? Oh dat. Ja hoor, ik mocht dat ‘rondje’ wel wandelen. Dit begon niet goed! F*ck (sorry non) hoe heet het nu ook alweer? Het is geen doolhof. Het is een …. Nee, ik kwam niet op het woord. Gewoon verdergaan, dan komt het vanzelf. Fiets parkeren en even naar het stiltecentrum – een verbouwde hooiberg – om tot mezelf te komen. 2 lange minuten later.. nog steeds geen alternatief voor doolhof. Dan maar gewoon beginnen.

Ik loop naar buiten en start. Voet voor voet. Bewust. Adem in. Adem uit. Doolhof. Doolhof.. Iets met een ‘y’.. Nee. Loslaten. Loslaten. Leef in het nu. Stap, stap. Aha, mijn voeten worden echt al lekker bruin! Zen, Ellis. Nu! Stap, stap. En eindelijk. Eindelijk wordt mijn hoofd stiller. Ik loop het pad. Ik draai bewust de bochten. En ik word rustig. Ruimte om te genieten, want ik hoef alleen maar te lopen. De weg wijst zich vanzelf. Geen idee hoe lang nog, want ik heb geen overzicht. En dat hoeft ook niet. Stap, stap. Ik zie de kuddes schapen naast mij. Ik hoor de lunchende nonnen. Stap, stap. Ik ruik de bomen en voel de zon.

Na afloop geniet ik nog even van het uitzicht en de stilte voor ik mijn fiets pak en terugga naar de echte wereld. Waar ik meteen een file zie met in de verte  brandweer. Een enorme, zware tak is van de boom gebroken en versperd het fietspad waarover ik aankwam. Geluk gehad! Opgelucht fiets ik verder. En verder. En verder. Moe gefietst kom ik thuis. Eerst genieten van een gerookt makreeltje en walnoten. Alleen fruit was toch niet zo’n goed idee. Met de bruine voetjes op de bank pak ik toch mijn iPad weer. Googelen op ‘geen doolhof’. Vooral uitleg over doolhof. Grrr. Maar dan zie ik het!

ippla·by·rint (het; o; meervoud: labyrinten)

Geplaatst op

Vakantiewerk

Voor de meesten van ons staat vakantie gelijk aan “niet werken”. Voor pubers is het heel spannend dat je in de vakantie juist wel gaat werken. Vandaag is het zover voor mijn nichtje. Ze is bijna 16 dus ‘-tje’ klinkt trouwens wat overdreven, maar ik vind het echt lastig om haar ‘nicht’ te noemen. Dat voelt toch als een scheldwoord.

Via haar eigen netwerk heeft zij een vakantiebaan geregeld. Vier hele dagen gaat ze werken in een kinderdagverblijf. Aanvankelijk samen met een vriendin, maar een dubbele bezetting bleek niet nodig dus hebben zij de dagen verdeeld. Vriendin alle dagen tijdens de vierdaagse-feesten en mijn nichtje de week erna. Goed geregeld kun je wel zeggen! Ook goed geregeld is het feit dat zij het loon van een 16-jarige zal ontvangen. Vet binnenlopen, zeg maar. Zij verwacht in deze periode wel €100 te verdienen!

Na wat snel rekenwerk heb ik mijn eerste reactie voor mezelf kunnen houden; zo weinig?? Hoeveel verdient een 16-jarige eigenlijk? Een klein onderzoekje; het uurloon voor 16 jaar is ruim een derde van dat van een volwassene. Volgens minimumjeugdlonen.nl komt dat op €2,94 bruto per uur. Dus 3 pubers produceren hetzelfde als 1 volwassene? Volwassene is trouwens verkeerd geformuleerd. Ik ben de weg een beetje kwijt, maar ga er voor het gemak van uit dat je met 18 jaar volwassen bent. Nou, niet in minimumlonenland. Een 18 jarige krijgt 45,5%. En mocht toch 21 jaar de officiële volwassen-leeftijd zijn; 72,5% van het minimumloon.

Waarom accepteren jongvolwassenen dit? Of komt het minimumloon in de praktijk nauwelijks meer voor? Als HR professional kreeg ik ooit het lachende verwijt geen idee te hebben van het minimumloon. Nu weet ik het; het is nu bijna €1.500 per maand. Als je 23 jaar of ouder bent. En ik voel me een Jordanese Yup omdat ik werkelijk geen flauw idee heb voor hoeveel mensen in NL dit mooie bedragen zijn. Mijn nichtje is er absoluut blij mee. En een long, long time ago gold hetzelfde voor mij. Als kamermeisje bij Hotel De Witte verdiende ik 2 gulden 64 per uur. Genoeg om een schitterende racefiets bij elkaar te sparen!

vakantiewerk

Geplaatst op

Vlinders in mijn oog

Een lazy Friday Afternoon. Geen ToDo-lijst. Aangenaam warm & bewolkt. Vol goede moed fiets ik de duinen in om lekker te schrijven en plannen te maken. Maar het klopt niet. Ik schrijf wel wat, maar ben onrustig en heb een zwaar hoofd. Een fantastisch plan blijkt op 1 A4-tje al klaar.. Lichtelijk geïrriteerd en een beetje ongerust besluit ik weer naar huis te gaan. Vind ik allemaalUNIEK nog wel leuk? Waarom lukt het dan niet als ik het wil? Niet dezelfde weg terug naar huis. Zelfs niet in deze bui. Zonder na te denken kies ik een ander pad. Te druk in mijn hoofd met andere zaken. Wat nou Magisch & Moeiteloos? Ik zie een vrij bankje en stop. Maar ik vind het te vochtig om op te zitten. Oei, wat negatief allemaal. Ik schrik er van. En dan komt het terug. Van behoorlijk ver eerlijk gezegd. Loslaten. Niets moeten. Stel je open en ervaar wat er gebeurt.

Dus ik pak mijn fiets en loop de kant op die me roept. Lopend zie ik heel andere dingen dan daarvoor. En ik krijg zin om te stoppen en foto’s te maken van al het prachtigs dat ik zie. Een bij op een bloeiende distel. Een bloem van rupsen. En vlinders. Heel veel vlinders. Een scherpe foto lukt niet en relaxed besluit ik het idee van het perfecte plaatje te laten varen. Een zijpad lonkt. Na veel modder en plassen kom ik bij een mooi veldje dat ik nooit eerder zag. Het pad loopt dood.. Ik moet terug & accepteer dat. Soms is dezelfde weg terug nodig. Bijvoorbeeld als je je fiets bij je hebt en niet door de brandnetels wil. Ik zie een lelijke dode boom die erg afsteekt tegen de groene rest. Bij het maken van de foto blijkt mijn eerste indruk niet te kloppen. Deze boom heeft een onverwachte schoonheid. Een andere boom. Een hoge kale stam met slechts enkele afgestorven takjes. Maar boven de rest uit een stevig bladerdak. Voor ik verderga sta ik even stil. Ik adem diep in en uit. Ik hoor alleen de vogels. En dan weet ik het; allemaalUNIEK is leuk en mijn Walkshop blijft. Dit soort ervaringen wil ik met anderen delen. Kijken naar jezelf vanuit de natuur. Kijken met vlinders in je ogen!

bij

 

Geplaatst op

Speeltuin

Vroeger. Op de schommel. Zo hoog mogelijk! En zo lang mogelijk, want ik wist dat andere kinderen ook wilden. Dus genoot ik zo hard mogelijk. Het gevoel te vliegen. En de kriebel in je buik als je van het hoogste punt weer naar beneden ging. Aandacht op je voeten voor de afzet. En dan weer vliegen. Misschien is de schommel ook mijn speeltuinfavoriet door mijn eerste vakantieliefde. Ik zal 8 jaar zijn geweest. Ik op de schommel en hij erachter. Bij elke duw gaf hij een zoentje op mijn kont. Ik vond hem geweldig! Want hij nam het risico de harde schommel op zijn mond te krijgen. Stoere kinderromantiek.

Iets minder vroeger. Mijn kleine nichtjes wisten feilloos alle speeltuinen te vinden. Echt allemaal. En overal. Voor de ouders werd het de normaalste zaak van de wereld. “Natte glijbaan? Oh, dan gaat de jongste eerst. Die draagt een luier!” Opgewonden gegil. Blije gezichten. En een sterke voorkeur voor snelheid & uitdaging. Heel hard van een glijbaan en dan proberen weer terug omhoog te lopen. Regelmatig heb ik ze van het klimrek geplukt. Omdat ze als hangende aapjes naar de overkant wilden klauteren. En het hangen ging prima, maar de handjes verplaatsen nog niet.                                                                      Bijzonder vermakelijk vind ik de interactie in de speeltuinen. Hoe kinderen met elkaar omgaan; lief wachten of stug & stevig voordringen. En de moeders. De overbezorgde moeder die gaat gillen nog voordat haar kind iets doet, omdat ze al voor zich ziet hoe kindlief valt en per ambulance wordt afgevoerd. Of de moeder die zo met zichzelf bezig is dat ze vergeet dat ze in een speeltuin is. En, oh ja, er ook nog een kind van haar rondloopt.

Afgelopen jaar. Allemaal UNIEK is mijn speeltuin. Ik mag vliegen zo hoog als ik wil. Of zandkastelen bouwen. Deze speeltuin is magisch. Alles is mogelijk. En ik ontdek dat er heel veel kind in grote mensen zit. Soms ga ik voor snelheid. Voor uitdaging. Vaker nog zoek ik de moeiteloze weg. En mijn omgeving kan zorgen voor weerstand, me tegenhouden. Of zoveel ruimte bieden dat ik even niet meer weet wat te doen. In deze speeltuin probeer ik van alles. Gewoon omdat het leuk is. Of juist lekker eng. Goed of fout bestaat niet. Het gaat om ontdekken. Niets is gewoon normaal. Alles is bijzonder en we zijn allemaal uniek!

DSCN2234

Geplaatst op

Oud nieuws

Is dit hoe een journalist zich tegenwoordig voelt? Of altijd al voelde? Nog voor ik begin met schrijven weet ik dat het morgen oud nieuws zal zijn als anderen het lezen. Als het al gelezen wordt, want Facebook en Twitter lijken meer en meer gevuld met foto’s en inspirerende quotes. Niets mis mee. Ik doe er zelf graag aan mee. Maar doorklikken en een hele blogpost van zo’n 400 woorden lezen? Ik weet het niet. ‘Bring back our girls’ en ‘Adopteer een Bij’. Twee onderwerpen waar ik afgelopen week niet overheen kon zappen. Is er genoeg tijd om echt actie te nemen? Of is het morgen oud nieuws?

Daarmee zijn we terug bij mijn begin. Het Eurovisie Songfestival. Weemoed. Ik hoor de begintune weer. Een blauwe achtergrond met gele sterren. We zaten klaar voor een avond televisie. Fris en lekkere hapjes bij de hand. Het was een Belangrijke Dag. Zo een waar je al spanning voelde bij het opstaan. Net als bij de intocht van Sinterklaas. Of Koninginnedag met defilé op Soestdijk. In mijn herinnering wonnen we elk jaar. Totdat.. Eigenlijk weet ik niet precies waar het veranderde. Het vallen van de muur? En de Sovjet Unie? Al die Oost-Europese landen die altijd op elkaar stemden en niet op ‘ons’ ? Jaaaren geleden ben ik afgehaakt.

Vorig jaar kriebelde er iets. Kippenvel bij Anouk. Een glimpje trots. Niet genoeg om naar het programma te kijken. Laat staan de halve voorronden. Meer een soort voorspel. Afgelopen dinsdag meldde een FB-vriendinnetje dat ze zich verheugde op het songfestival en geen idee had waarom. En ik voelde het ook! Dus plande ik om 22 uur en om 23 uur kijktijd in. Niet zoals vroeger. Maar ook niet zoals nu; via Uitzending gemist. Echt Live. En ze deden het prima. Ik schrok een beetje toen ik de overige bijdragen zag, maar het gaat om het resultaat. We staan in de finale! En vanavond is het zover. Ik voel een klein kriebeltje in de buik. Wat zou het leuk zijn als… Even geen tijd om aan ontvoerde meisjes en zieke bijen te denken.

En morgen? Morgen is het Moederdag. Morgen liggen moeders onrustig in bed te wachten op het ontbijt. Zich zorgen makend om wat er allemaal mis kan gaan in de keuken. Blij met de aandacht. Het lieve cadeautje. Het complimentje waar ze natuurlijk eigenlijk elke dag recht op hebben. Morgen is het Songfestival ver weg.

abba