Mingalabar!

Automatisch zeg ik het de dag na terugkeer in Thailand nog steeds tegen iedereen die ik tegenkom. Mingalabar! (hallo). Maar de reacties hier zijn heel anders: ze kijken me onbegrijpend aan. Of ze kijken weg. In Myanmar werd ik beloond met een stralende glimlach. Telkens weer. Zelfs als ze in eerste instantie een beetje stug keken. Een glimlachend ‘Mingalabar!’ van mijn kant en de zon brak door op hun gezicht. Soms gevolgd door hun vraag ‘Where you from?’. Holland werkte dan niet als antwoord. Nederland wel. ‘Good country!’ Of ze het echt kenden? Ik durf het te betwijfelen. Met name omdat mijn toevoeging ‘Amsterdam’ helemaal niets deed. 1 jongen kende ons land echt; ‘Robben! Good!’. Jongeren gaan vaak speciaal naar toerist-verzamelpunten, zoals Pagodes, om hun engels te oefenen. Zo’n gesprekje duurt meestal niet langer dan 5 minuutjes en er wordt volop gegiecheld. Ik trof vooral beginners, wat leidde tot interviewtjes met als vervolgvraag ‘Your name?’ en ‘You only 1 people?’. Automatisch stelde ik hen na elk antwoord een wedervraag en dat vonden ze best spannend. Als ik daarna vroeg of ze genoeg hadden geoefend was dat altijd het geval! Dat het wel werkt blijkt uit de ervaring van een gids die ik ontmoette. Zij ging 2 jaar lang elke dag op pad om te oefenen. En nu werkt ze dus als gids. Ze is ook advocaat, maar dat vindt ze saai.

Ik heb in een kleine 2 weken Yangon, Bagan, Mandalay en Inle Lake bezocht. Twee keer de nachtbus, 1x de dagboot en 1 binnenlandse vlucht maakten dit mogelijk. Evenals kleine bootjes, taxis, brommertaxi (ik achterop en mijn rugzak tussen de benen van de chauffeur door het drukke Mandalay), tractor-taxi, e-bike en gewone fiets.
De natuur is vaak schitterend. Met Bagan als hoogtepunt, maar ook het platteland en de bergen. En overal in het land kom je Pagodes tegen. Goed onderhouden en druk bezocht door alle leeftijden. Mensen knielen in devotie en offeren geld, bloemen of eten. Op sommige plekken wassen ze de boeddha van hun geboortedag (er zijn er 8; woensdag heeft er 2). Er zijn veel rituelen en ze worden in alle rust uitgevoerd. De pagode is echt onderdeel van het dagelijks leven.
In dorpen en steden is het vaak super smerig op straat. Open riool. Afval overal en uitlaatgassen. Yangon is verstopt met auto’s en in Mandalay rijden duizenden brommers rond. Verkeersregels lijken niet te bestaan. Maar echte agressiviteit ook niet.
Veel restaurantjes hebben ‘kindermeubilair’, de kleine plastic stoeltjes en tafeltjes. Ze worden de hele dag door druk bezocht. Net als de eetstalletjes langs de weg. Daarnaast heb je Beerhouse & BBQ’s. En zoals te verwachten wordt hier inderdaad veel bier (& lokale whisky) gedronken. Relatief weinig ‘westerse’ terrassen met enige gezelligheid en in ieder geval grote stoelen. Je herkent ze meteen aan de toeristen. November en december is hoogseizoen, wat met name leidt tot veel tourgroepen met 60-plussers. Vooral Fransen en Duitsers, maar ook Aziaten en Nederlanders. Fox vakanties komt hier nu ook.. Wat er niet zoveel is? Shared taxis of tours voor solo reizigers of duo’s. Je huurt een taxi, een gids of allebei en met hoeveel personen je bent maakt niet uit.
Ik heb genoten van de longhi (een soort omslagdoek) als nationaal basiskledingstuk, eenden op de rijstvelden, een ossenkar langs de weg, kletsende mensen, een visser die trots zijn dagvangst toont, elegante vrouwen achterop de brommer, spelende kinderen, prevelende monniken, de rust & schoonheid van zonsopgang en –ondergang op een Pagode in Bagan en nog veel meer.
Het blijkt weer dat, naast de mensen, juist de contrasten een land voor mij bijzonder maken.