Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.
De match
Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet té.
Vrolijke kanjer
Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.
24/7 in training
Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.
Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.
Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team