Speeltuin

Vroeger. Op de schommel. Zo hoog mogelijk! En zo lang mogelijk, want ik wist dat andere kinderen ook wilden. Dus genoot ik zo hard mogelijk. Het gevoel te vliegen. En de kriebel in je buik als je van het hoogste punt weer naar beneden ging. Aandacht op je voeten voor de afzet. En dan weer vliegen. Misschien is de schommel ook mijn speeltuinfavoriet door mijn eerste vakantieliefde. Ik zal 8 jaar zijn geweest. Ik op de schommel en hij erachter. Bij elke duw gaf hij een zoentje op mijn kont. Ik vond hem geweldig! Want hij nam het risico de harde schommel op zijn mond te krijgen. Stoere kinderromantiek.

Iets minder vroeger. Mijn kleine nichtjes wisten feilloos alle speeltuinen te vinden. Echt allemaal. En overal. Voor de ouders werd het de normaalste zaak van de wereld. “Natte glijbaan? Oh, dan gaat de jongste eerst. Die draagt een luier!” Opgewonden gegil. Blije gezichten. En een sterke voorkeur voor snelheid & uitdaging. Heel hard van een glijbaan en dan proberen weer terug omhoog te lopen. Regelmatig heb ik ze van het klimrek geplukt. Omdat ze als hangende aapjes naar de overkant wilden klauteren. En het hangen ging prima, maar de handjes verplaatsen nog niet.                                                                      Bijzonder vermakelijk vind ik de interactie in de speeltuinen. Hoe kinderen met elkaar omgaan; lief wachten of stug & stevig voordringen. En de moeders. De overbezorgde moeder die gaat gillen nog voordat haar kind iets doet, omdat ze al voor zich ziet hoe kindlief valt en per ambulance wordt afgevoerd. Of de moeder die zo met zichzelf bezig is dat ze vergeet dat ze in een speeltuin is. En, oh ja, er ook nog een kind van haar rondloopt.

Afgelopen jaar. Allemaal UNIEK is mijn speeltuin. Ik mag vliegen zo hoog als ik wil. Of zandkastelen bouwen. Deze speeltuin is magisch. Alles is mogelijk. En ik ontdek dat er heel veel kind in grote mensen zit. Soms ga ik voor snelheid. Voor uitdaging. Vaker nog zoek ik de moeiteloze weg. En mijn omgeving kan zorgen voor weerstand, me tegenhouden. Of zoveel ruimte bieden dat ik even niet meer weet wat te doen. In deze speeltuin probeer ik van alles. Gewoon omdat het leuk is. Of juist lekker eng. Goed of fout bestaat niet. Het gaat om ontdekken. Niets is gewoon normaal. Alles is bijzonder en we zijn allemaal uniek!