Zwoegen op het strand

Na mijn eerste kopje koffie wandel ik naar het strand. Naar ‘mijn’ plekje. Tussen de bomen verscholen hangt een schommel. Zo breed dat ik dwarsover kan zitten, met mijn voeten omhoog. Dat is belangrijk. Voor de krabben.

Vanaf mijn schommel staar ik in de verte naar de zee. Het is eb. Het water is ver weg. Maar ik heb alle tijd, dus zie ik de waterlijn veranderen. Heel langzaam. En ik blijf kijken. Mijn gedachten dwalen alle kanten op, maar komen regelmatig terug. Terug bij de zee. En bij de krabben.
De wereld van de krab openbaart zich aan mij. In ieder geval een stukje. Ze voelen het als het vloed wordt. Nog voordat het water terugkeert rennen ze over het wad naar het echte strand. Daar zijn al holletjes of worden nieuwe gegraven. Op de een of andere manier weten ze welk holletje goed is. Soms zie ik er een een holletje induiken, maar onverrichterzake er weer uit en verdergaan. Of ze treffen een andere krab. Dan wordt het echt leuk. Op hoge poten duwen ze tegen elkaar aan. Of cirkelen rond. Tot er een winnaar is. De dans gaat vaak zo snel dat ik niet kan zien wie er gewonnen heeft.
Heb je eenmaal een plek dan begint het zware werk. Graven. Met de scharen en een paar poten vol zand komen ze boven. Lopen een stukje verder en gooien het zand neer. Teruglopend trappen ze het zand aan. Klaar voor de volgende laag. Gestaag werken ze door. Zolang er geen mensen of andere indringers zijn. Bliksemsnel schieten ze dan hun schuilplaats is. Of ze blijven – op gepaste afstand – halverwege doodstil hangen. Alsof ze je kunnen zien. Of voelen?
Stel je voor hoe dat er in de spits uitziet. Ik loop over het strand/wad en tientallen, zo niet honderden krabben en krabbetjes schieten weg. Een krioelende massa, die voor je voeten verdwijnt. Oplost.

En op mijn schommel mijmer ik over het krabbenleven. Het lijkt een beetje zinloos. Elke keer weer je huis op orde brengen. Steeds weer gebeurt er iets waar je snel op moet reageren. En regelmatig vechten voor je eigen plekje.
’s ochtends vroeg, hier op het strand, realiseer ik me dat krabben meer op mensen lijken dan ik ooit had gedacht.