Tag: Aantrekkingskracht

Geplaatst op

Knuffelkont

Uren, dagen, maanden, jaren. Het is niet meer bij te houden hoe lang ik gepassioneerd persoonlijk aan het ontwikkelen ben. Allerlei interessante fases doorlopen, of er nog middenin. Globaal gezegd van niet blij met mezelf naar zo blij, dat ik het met anderen wil delen. Met een man bijvoorbeeld.

Ben ik zijn type?

Diep van binnen ga ik er nog steeds van uit dat mijn ridder op zijn witte paard onderweg is. Maar door de Wet van de Aantrekkingskracht realiseer ik me dat alleen hieraan denken niet voldoende is. En zelfs dan. Er kan ook best nog het een en ander aan dat beeld worden bijgeschaafd, want een paard is best wel groot en eng. Maar goed, ik wist dat de tijd was aangebroken om actie te nemen. En dat heb ik geweten. De volgende strategie ontstond. Via het internet een select groepje mannen benaderen. Gefilterd op leeftijd en lengte. Verder niet. De ene helft ouder dan ik, de andere jonger. Handig, want dan kon ik tegelijkertijd testen of het klopt dat alle mannen op jongere vrouwen vallen. En meteen mijn foto’s meesturen, want daarmee voorkom ik de afknapper dat ik na een paar intelligente mailtjes, bij het vrijgeven van mijn foto’s “toch niet zijn type’ blijk te zijn.

Een man of liever een hond?

Voor de zekerheid heb ik ook een tweede spoor uitgezet. Pleegopvang voor honden. Zodat ik in ieder geval iets te knuffelen zal hebben. En dit staat al heeel lang op mijn wensenlijstje. Sterker nog, ik heb lange tijd getwijfeld of ik nou liever een hond of een man in mijn leven zou willen.

Knuffel-adresje

Het ene traject loopt voorspoediger dan het andere. Aan aandacht van de mannen geen gebrek. Leuke berichtjes en boeiende dates. Volop in beweging. Van het asiel kreeg ik echter, tot groot verdriet, te horen dat er eigenlijk geen behoefte is aan een extra knuffel-adres. Niet voor honden dan. Voor kittens juist wel, maar da’s pas in het voorjaar.

Boem! Daar gaat mijn hart

Vanochtend veranderde alles. Op mijn iPad zag ik zijn foto. Boem! Daar gaat mijn hart. Hij raakt me. Na alle foto’s is deze speciaal. Meteen. Ook eng natuurlijk, want opeens wordt het echt. Durf ik dat wel aan? Ik ben niet zo van de lange termijn.. Alle pragmatische details gaan overboord. Lange termijn, korte termijn. We zullen zien hoe lang het gaat duren. Ik ga er echt voor deze keer. Binnen 5 minuten een mooi bericht geformuleerd. Hopelijk op tijd, want in dit soort situaties is haast uiteraard geboden. De reactie komt snel. Of ik een paar vragen wil beantwoorden. Tuurlijk. Het is goed om zorgvuldig te zijn. Maar. Maar. Mag ik? Mag ik een poosje genieten, rust bieden, regelmaat, beweging. Ik beloof dat ik niet teveel zal knuffelen. Alleen als hij het zelf ook wil.

Schermafbeelding 2015-12-21 om 12.09.00

Geplaatst op

Mijn droom

Ideale omstandigheden. Alle randvoorwaarden ingevuld. Voldoende tijd beschikbaar. En toch lukt het niet. Help! In mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik een interessante fase bereikt. De fase waarin ik vastloop. Grrr. Mijn probleem? Of uitdaging? Ik kan niet dromen.
Dat is best wel jammer. Er zijn mensen die de hele dag dromen en vervolgens moeite hebben hun droom om te zetten in concrete doelen of stappen. Ik ben juist heel goed in doelen stellen en gewoon stappen zetten. Het wordt voor mij pas lastig als ik grenzeloos moet/mag dromen. Bij de eerste de beste poging tot fantaseren – over wat ik het allerliefste wil, als alles mogelijk is – begint mijn pragmatische-ik meteen bezwaren op te noemen. Steeds weer. En dat remt de spontaniteit nogal. Vol verbazing en bewondering luister ik naar echte dromers. Zo vrij. Creatief. Ongegeneerd.

– Schrijver worden! Ja, lekker relaxed bij je eerste boek. Maar wat als er elk jaar minimaal 1 boek van je wordt verwacht?
– Combi half jaar Spanje en half jaar NL! Weet je nog hoe koud je het had in Malaga in maart? Je hebt zelfs de elektrische oven aangezet, alsof het een kacheltje was.
– Trainingen geven! Verzin eerst eens een onderwerp dat je langer dan een week blijft boeien.
– Zo leuk die gepassioneerde mensen bij Masterchef! En hoe vaak sta jij zelf in de keuken?

Zucht. Extra diepe zucht als ik eraan denk dat “je krijgt wat je denkt”. De wet van de Aantrekkingskracht zorgt daarvoor. En daar ben ik behoorlijk fan van. Dus mijn pragmatische-ik staat mijn dromen-ik behoorlijk in de weg. Nou is dat niet alleen maar dramatisch. Het is ook wel makkelijk. Lekker praktisch en oplossingsgericht. That’s me. Ik zou er mijn werk van kunnen maken 🙂 Maar ik wil dromen. Groots en meeslepend. Wegdromen met de meest fantastische ideeën. Alles mogelijk. Verrassende ontwikkelingen. Wendingen waar ik nooit aan dacht. Van de ene passie naar de andere. Heerlijk!

Ik ga het gewoon doen. Sterker nog. Ik word een superdromer. Ik ga zoveel dromen dat mijn leven 1 grote droom wordt. Dan leef ik mijn droom. En eigenlijk leef ik mijn droom al. Ik koop geen lot voor de Staatsloterij, omdat ik vind dat anderen het geld veel harder nodig hebben. En als ik een miljoentje zou winnen, dan zou er niet zoveel veranderen in mijn leven. Ik zou niet verhuizen. hooguit een huisje erbij. Ik zou niet meer of minder gaan werken, wat ik nu doe is precies goed. Ik zou filantroop worden! En mijn geld aan anderen geven. Maar dat is behoorlijk lastig. Hoeveel geef je? Wie wel en wie niet? En hoe beoordeel je dat? Zucht..

ipp

Geplaatst op

Bachelor Bill

Alistair had zijn zaakjes prima voor elkaar. De vrouwtjes waren gek op hem en zijn familie werd steeds groter. Life is good. Bachelor Bill had het lastiger. De vrouwtjes zagen hem niet staan. Ooit zou dat toch anders kunnen? Die ‘ooit’ kwam sneller dan verwacht. Indringers kwamen en vernietigden hun leefomgeving. In een razend tempo gingen de bomen om. Ook duurde het droge seizoen al veel te lang. Alistair wist niet wat te doen. Stoer doen en stoer zijn bleken een te groot verschil. Bachelor Bill daarentegen bloeide op. Hij regelde eten en betrad als eerste de Sanctuary die voor hen werd opgericht. Hij paste zich snel aan de nieuwe situatie aan. Onweerstaanbaar voor de vrouwtjes. Dat wilden zij zien in een man! Zonder om te kijken boden zij zich gewillig aan bij Bill. En Alistair? Hij kon terug naar de bachelors.

Bovenstaande film kreeg ik gisteren te zien bij mijn bezoek aan de Sanctuary. De andere kant van het verhaal, zeg maar. De kritische versie laat zien dat de palm oil plantations op Borneo zoveel regenwoud verwoesten dat de Proboscis apen nog maar een ‘postzegel’ hebben om op te wonen. De gebroeder Lee, grootgondbezitters van deze plantages, hebben besloten van deze postzegel een Sanctuary te maken. Waar veel toeristen op afkomen. En grif entree betalen..

Film en realiteit. Gaat dat samen? Gisteren voor mij wel. Ik bleek de enige passagier in de shuttle bus. Bij de Sanctuary schrok ik een beetje van de afstanden. Dat zou nog een hele (hete) trip worden om de feedings op beide platforms mee te maken! Onnodige zorgen. De chauffeur zette mij af bij de eerste. Daar genoot ik van de “Belanda” apen, zoals de Proboscis ook wel worden genoemd. Omdat ze op de NL man lijken… hihi. Bleek de chauffeur op mij te wachten om me naar een resort te brengen waar ik kon lunchen. En bovenstaande film zag. Ruim op tijd bracht ‘mijn’ chauffeur me naar het andere platform waar een tweede groep apen werd gevoerd. Toen ik ook daar genoeg had gezien werd ik thuisgebracht. Letterlijk. Ik werd voor mijn eigen resort afgezet! En ik was tevreden. Life is good. Net als in de film.

image

Geplaatst op

Alleen op pad

Op de fiets naar het bos. Het begint te regenen. Zachtjes nog. Twijfel of ik mijn paraplu tevoorschijn zal halen. Nee. Ik ben op weg naar de Walkshop om te ontdekken wat de natuur mij kan vertellen. Daar hoort de regen ook bij. Kleine drupjes op je gezicht. Als vanzelf stopt de regen en een stukje blauwe lucht verschijnt.

Bij het verzamelpunt zie ik twee vrouwen een derde troosten. Ik hoef hier niets mee te doen. Niet eens te bedenken waarom ze huilt. Ik hoef er niets mee, want vandaag ben ik alleen. Een prive Walkshop. Ik heb mijn camera bij me en zin om te beginnen. De stiltewandeling is minder vanzelfsprekend dan ik had gedacht. Stilte is meer dan niet praten. Dat wist ik al, maar ervaren is echt anders. Ik geniet intens. Van de kleuren, de geuren, de geluiden. Van mijn gedempte voetstappen op de bladeren. Al klikkend wordt mijn foto-thema duidelijk; boomstammen. De focus niet op de grond of de lucht. Gewoon op ooghoogte.

Ik kijk om me heen en kies een prachtig pad. Ruim, recht en licht. Al bij de eerste stappen voel ik rust. Berg mijn camera op. Adem bewust in en uit. En voel me aangetrokken tot het einde van het pad. Daar is iets. Geen idee wat. Ik kan het niet goed zien, maar wil er echt naartoe. Het is fijn om zo duidelijk een richting te hebben. Even niet denken, even geen keuzes. Genieten van de modderpoelen op het pad. Van kruisingen die niet afleiden. Van het zonlicht door de bomen.

Mijn doel wordt duidelijker. Het is geen mens. Het is geen rotsblok. Het zijn de wortels van een omgevallen boom. Als ik aankom bij de stronk sta ik op een tweesprong. Maar ik wil dichterbij. Over takken stappend stop ik uiteindelijk bij mijn boom. En neem er de tijd voor. De zon schijnt op mijn gezicht. Ik voel intuïtief dat de omgevallen boom voor mij een einde betekent. Zonder te beseffen welk einde. Ik voel geen verdriet. Eerder opluchting.

Nu stap ik terug naar de tweesprong. Welke kant kies ik? Aan de ene kant zie ik blauwe lucht. Aan de andere kant voel ik de zon. Beide richtingen aantrekkelijk. Toch loop ik bijna automatisch de zon tegemoet. Ik zie nog niet wat het gaat brengen. Maar het voelt goed.

P1070579

Geplaatst op

Naturally Delicious

Op mijn toilet hangt een Moodboard. Geen betere plek om regelmatig geconfronteerd te worden met mooie plaatjes en woorden die mij raken. Vorige week viel mij op dat ik selectief kijk. Het geheel is altijd duidelijk aanwezig. Maar wanneer ik inzoom op details, focus ik automatisch op slechts enkele woorden en beelden. En deze focus verandert regelmatig.

Het begon met “Allemaal Uniek”. Ik heb dit in januari al uitgeknipt en opgeplakt, realiseer ik me nu. Een paar maanden later bleek het de naam voor mijn Ontdekkingsreisbureau. Daarna kwam “Moeiteloos leven” bij een foto van een zweefmolen. Voor mij is dit het gevoel dat je krijgt als je de dingen doet waar je gelukkig van wordt. Het “Chillen met tuinkabouters” volgde. Ik begrijp nog niet echt waarom.. Het Moodboard bevat in ieder geval boeiende ingrediënten voor mijn ontdekkingsreis.

“Naturally Delicious” heeft de afgelopen weken bijzondere aantrekkingskracht. Zo sterk dat ik er ook echt naar ben gaan leven. Ik eet zoveel mogelijk natuurlijk; groenten, fruit, noten, peulvruchten, vette vis. Dit combineer ik op steeds nieuwe manieren. Gevarieerder dan ik ooit eerder at. En het klaarmaken? Zelfs dat vind ik leuk, want het bewust voeden van je lichaam is een mooi proces. In deze “mood” lukt het me ook om dagelijks te mediteren. En buikspieroefeningen te doen! Geen zware conditiesporten meer, maar Pilates, Yoga en regelmatig fietsen en wandelen in het bos.

Een mooi recept voor een heerlijke manier van leven. Vanuit een nieuw perspectief voel ik me “natuurlijk lekker”! Wat is voor jou Naturally Delicious?

P1070413