Free Spirit

Gratis drank? Of vrije geest? Bij de eerste poppen allerlei anekdotes op. Zowel ‘gratis’ als ‘drank’ zijn boeiende onderwerpen. Maar het gaat om de tweede. Een vriendin van mij en ikzelf kregen dit etiketje omdat wij ons leven anders inrichten dan de meeste anderen. Ik weet niet zeker of de boodschapper het positief of negatief bedoelde. Voor mij is het een compliment. En een ontdekking. Dat wat voor mij normaal is wordt met deze titel opeens bijzonder! Het voelt lekker. Maar hoe anders is anders eigenlijk?

Daarvoor moet ik eerst vaststellen wat normaal is. De 0-meting zeg maar. Logisch om met een klassieker te beginnen; Huisje – boompje – beestje. Hmm. Nou nee. Niks bijzonder; ik ben hartstikke normaal. Huisje; check. Boompje; check. 4 zelfs. Beestje; check. Sterker nog. Ik ben helemaal gelukkig met mijn huisje, boompjes en kattenmonster. Waar komt dan die ‘Free Spirit’ vandaan? We gaan een laagje dieper; Kinderen, man & carrière. Ja, nu hebben we iets! Of beter gezegd; niets. Geen ‘check’. Niet eentje. Wel roepen ze alle drie veel reacties op in mijn omgeving. Al jaren. Met name het ontbreken van echtgenoot & kinderen. Een heel scala aan reacties; van diep medelijden tot aan serieuze verwijten. Of afgunst. En die vooral als het gaat om Carrière. Mijn gebrek aan ‘zwoegen’ heeft al menig discussie aangewakkerd. Of eigenlijk alleen gestart. Want ik hou niet van discussiëren. Ik hou van moeiteloos. Dat is iets anders dan niets doen. Het gaat om dat doen wat je energie geeft. En om vertrouwen. Ik geef aan anderen. En dat komt bij me terug. Niet direct. Niet van dezelfde persoon. Ik maak me geen zorgen. Ook niet financieel. Waarschijnlijk is dat wat mij bijzonder maakt. Het wordt zo vaak gebruikt als argument om niet te veranderen. Om niet af te wijken van de rest. Om geen ‘gat op je CV’ te krijgen. Ik heb gaten in mijn CV. En in mijn pensioen. Iemand die zich daaraan stoort vertelt daarmee veel over zichzelf. Niet goed. Niet slecht. Ik ben gewoon blij dat ik anders ben!

oekie-fel-samenwonen---beestje

Haring, gewoon Haring

Tring, Tring! Triiiiiiing!
“Hallo, met Ellis Haring.”
“Met meneer Augurk. Zullen wij een rolmops vormen?”
Klik………..

Een jeugdtrauma in 4 regeltjes. Jaren heb ik geweigerd een telefoon op te nemen. En daarna is het nog heel lang met alleen mijn voornaam geweest. Achteraf zie ik dat het best grappig was. Waarom vond ik het dan zo erg? Ik heb mijn achternaam gehaat. Mijn vader vervloekt om het feit dat ik door hem Haring heet.

Normaal zijn. De grootste wens van mensen met een afwijkend uiterlijk. In ieder geval zij die ik zag in documentaires op televisie. Ze willen niet meer opvallen, nagekeken of beroddeld worden. Ze willen normaal zijn. Opgaan in de menigte. Anonimiteit die vrijheid geeft.
Anders zijn. Dat is de wens van anderen. Afwijkende ideeën. Juist niet zoals de rest. Het kan om kleding gaan. Om kunstenaars. Om dat wat je laat zien. Maar ook om wat je liever voor jezelf houdt.

Of we nu op willen gaan in de massa of juist niet. We zijn allemaal uniek. Als je dat accepteert en ervan geniet, ontstaan er mooie dingen. En het relativeert ook zo lekker.
Mijn kleine tante die ‘De lange haring’ heet.
Of mijn moeder; van huis uit ‘Van den Hengel’…
Allebei bijzonder.
Dus ben ik trots op mijn naam. Ik noem hem meestal zelfs twee keer. Om misverstanden te voorkomen. Haring, gewoon Haring.

rolmops