Mijn geliefde zussen hebben mij een bijzonder verjaardagscadeau gegeven. Vijf privé zanglessen. Zwager twijfelde over deze keuze, maar de zussen wisten het zeker; een perfect cadeau voor iemand die zo graag ontdekkingen doet. En die de voorkeur geeft aan ervaringen boven materiële zaken.
Kinderkoor
Voor het gemak vergaten zij mijn mislukte zangcarrière bij het kinderkoor, heel lang geleden. De dirigent vond het destijds nodig om mijn zangkwaliteiten te verbeteren en stelde bijlessen bij hem thuis voor. Ik heb dit afgewimpeld met de wijze raad van mijn ouders om niet met vreemde mannen naar huis te gaan. Niet lang daarna heb ik het koor verlaten.
Enkele decennia later word ik dus lichtelijk gedwongen tot een herkansing. Bij een eerdere ontdekking (Emotioneel Lichaamswerk) heb ik ervaren dat ‘Geluid’ wel een dingetje voor mij is. Iets met mijn keelchakra. Niet dat ik een stil typetje ben, maar echt in het middelpunt staan en dan uit volle borst… Nou nee. Ik heb wel eens enthousiast meegezongen in een groot koor. En ik heb mantra’s gechant. Fijn opgaan in het geheel, lekker comfortabel. Soms zing ik echt voluit, maar dan ben ik alleen in de auto. En staat de muziek nog harder.
Mijn eerste keer
Op slechts 10 minuten fietsen is het adres van de zangleraar. Ik voel spanning in mijn buik. ‘Waarom? Waarom doe ik dit soort dingen? Hoezo vind ik dit leuk?’ Direct bij binnenkomst vergeet ik mijn nervositeit. Ik word afgeleid door de enorme man die op mij afstapt en zijn huis. Met een diepe, warme stem heet hij me welkom. Hij is vast bariton, denk ik. Of bas. In ieder geval het zwaarste wat je kunt hebben in de zang. Ik ben complete leek. Kan ook geen noten lezen, bijvoorbeeld. De gang en keuken zien er niet echt proper uit. De woonkamer is eigenlijk geen woonkamer. Een enorme vleugel vult de achterste helft. Op deze vleugel liggen stapels papier, waaronder bladmuziek. Verder staat er een boekenkast, bureau met PC en een soort van slaapbank. Automatisch ga ik bij de vleugel staan. We babbelen wat. Het gaat vooral over hem. Dat doet hij vast om mij gerust te stellen denk ik dan nog. Later blijkt dat niet zo te zijn. Hij praat gewoon graag over zichzelf.
Opeens slaat hij toetsen aan en word van mij een toonladder verwacht. Slik. Dapper zing ik hem na. Het klinkt vreselijk en ik stop halverwege.. Maar dat is dus niet de bedoeling. Ik moet doorgaan; het hoeft niet mooi te klinken. Dat komt later. Slim vult hij meteen aan dat ik daar wel meer dan 5 lessen voor nodig zal hebben.. De tweede poging klinkt niet veel beter, maar ik zet door. We gaan variëren. Verschillende klinkers komen aan bod. Vreemde standjes van mijn mond. Of ik mijn gehemelte even wil laten trillen. Welja. Ik kijk hem met grote ogen aan en hij ziet dat het genoeg is geweest voor mijn eerste keer. Ik krijg bladmuziek mee. Klassiek; ‘Nel cor piu non mi sento’ van Paisello. Gewoon opzoeken op Youtube en dan lekker oefenen. Tuurlijk!
Sopraan
De volgende lessen blijven we toonladderen. Vanuit het midden omhoog. En uiteraard ook omlaag. Met trillend gehemelte, opkomend strottenhoofd, wiebelende stembanden of kikkers in je keel. Alles komt aan bod. Soms zie ik hem even met zijn ogen knijpen. Heel kort even in elkaar krimpen. Ik realiseer me dat ik echt geen talent ben. Onder pianobegeleiding zing ik ondertussen de klassieke muziek. Niet mooi, maar dat schijnt nog te komen. Ik word enthousiast. Iets te, want ik begin mee te wiegen op de maat van de muziek. Dat mag niet. Hoofd stil en de rest van het lichaam al helemaal. Ik krijg een tweede stuk om in te studeren; Sebben Crudele van Antonio Caldara. Ook dit oefen ik thuis. Als sopraan. Ik haal de hoge tonen (beter dan de hele lage) dus ben ik sopraan. Wie had dat gedacht? Ik voel me bijna trots. Geen idee waarom. IJverig studeer ik, want de laatste les wil ik beide stukken kunnen zingen.
Grande finale
Weer ben ik vooraf een beetje gespannen. Ook nu toonladders en de persoonlijke verhalen. Maar dan is het zover. De Grande Finale! Ik voel me bijna een operadiva. Fier rechtop, bladmuziek schuin voor me, als hij op de vleugel aan het intro begint. Precies op tijd val ik in. Het gaat lekker. En voor ik het weet dein ik mee alsof het een schlager is. Ik zie hem afkeurend kijken, maar ga door. Ik ben in mijn element! Uit volle borst. Nee, niet stoppen na het eerste nummer! Ik heb de smaak te pakken en wil ook de tweede. Hij geeft toe en ik waan me in een volle concertzaal. Bij de laatste akkoorden maak ik stiekem een kleine buiging. En dan is het afgelopen. Ik bedank hem oprecht en stap op de fiets. Luidkeels zingend over straat. Zelfs bij AH neurie ik door. Langzaam ebt het zingen weg, maar het goede gevoel blijft nog heel lang hangen.
Thanxx lieve zussen, voor een onvergetelijke ervaring!
