Tag: dromen

Geplaatst op

Size matters

IMG_0168

Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.

De match

Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet tƩ.

Vrolijke kanjer

Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.

24/7 in training

Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.

Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.

Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team

Geplaatst op

Dag boom, dag droom

In de tuin van mijn ouders staat een ruim 40 jaar oude lariks. Vorig jaar werd duidelijk dat deze boom gekapt moet worden, hij is veel te groot en zorgt zelfs voor een beetje overlast. Het was best lastig om een stoere bomenkapper te regelen. In januari bleek de aanvraag verdwenen en vorige week werd mij verteld dat er pas vanaf half september weer gekapt kan worden. Omdat dan de vogels zijn uitgebroed. Sinds ik ben benoemd tot ’tuinman van mijn ouders’ baal ik stevig van dit soort tegenslagen. Een dag later was het opeens toch mogelijk, en snel ook. Zonder morren zaten deze tuinman en haar ouders daarom afgelopen maandagochtend om half 8 ’s ochtends klaar voor het schouwspel. We vroegen ons af hoe de hoogwerker de achtertuin zou kunnen bereiken. En hoe ze de kap van onze reuzenlariks zouden aanpakken. “Eerst de top en dan stap voor stap naar beneden werken” gokte ik. Ik bleek er compleet naast te zitten.

Twee stoere bomenkappers arriveerden in een busje met aanhanger. Geen hoogwerker te zien. Wel stak er een ladder onder het donkergroene zeil uit. “Nee toch, een gewone ladder??” Ook nu had ik het fout. We zaten nog niet klaar om vanachter het raam van het spektakel te genieten of er hing al 1 stoere man in de boom. Hij klom nog wat hoger en spotte een nest plus een vogelhuisje met wespen. Ik rende naar buiten om hem te garanderen dat het geen actief nest was, dit om te voorkomen dat de heren onverrichterzake huiswaarts zouden keren.
Hierna begon het pas echt. Kabels, haken, klimharnas en kettingzaag kwamen tevoorschijn. Als eerste werd de boom van zijn onderste takken ontdaan. Gestructureerd en beheerst werkten onze stoere helden door. We moesten dichter bij het raam gaan zitten om de klimmende kapper nog te kunnen zien, daar hoog in de boom. Takken zo groot als kleine bomen gleden langs de stam naar beneden en nadat ook de top was verwijderd begonnen ze aan de stam. Flinke blokken werden aan kabels omlaag geleid. Slechts een enkeling stuiterde ietwat onbeheerst over de dak van het schuurtje. Voordat de laatste blokken uit ons zicht verdwenen heb ik er 1 gered. Als eerbetoon aan onze mooie boom maak ik daar een tafeltje van. Of krukje, maar mijn vader waarschuwde voor de hars die het zitten wat plakkerig kan maken. Ter afronding van dit huzarenstukje werd al het zaagsel met een grote blazer de tuin uit geblazen, wat mij gelukkig een flinke veegbeurt bespaarde.

Naast tuinman ben ik ook superklusser, dus het gat dat onze reuzenlariks in het tuinhek achterliet werd meteen gerepareerd. Ik timmerde er stevig op los en dagdroomde even weg. Ik zag mezelf heel stoer hoog in bomen klimmen en fantastische dingen zien.
“Auww!!”

ipp

Geplaatst op

Mijn droom

Ideale omstandigheden. Alle randvoorwaarden ingevuld. Voldoende tijd beschikbaar. En toch lukt het niet. Help! In mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik een interessante fase bereikt. De fase waarin ik vastloop. Grrr. Mijn probleem? Of uitdaging? Ik kan niet dromen.
Dat is best wel jammer. Er zijn mensen die de hele dag dromen en vervolgens moeite hebben hun droom om te zetten in concrete doelen of stappen. Ik ben juist heel goed in doelen stellen en gewoon stappen zetten. Het wordt voor mij pas lastig als ik grenzeloos moet/mag dromen. Bij de eerste de beste poging tot fantaseren – over wat ik het allerliefste wil, als alles mogelijk is – begint mijn pragmatische-ik meteen bezwaren op te noemen. Steeds weer. En dat remt de spontaniteit nogal. Vol verbazing en bewondering luister ik naar echte dromers. Zo vrij. Creatief. Ongegeneerd.

– Schrijver worden! Ja, lekker relaxed bij je eerste boek. Maar wat als er elk jaar minimaal 1 boek van je wordt verwacht?
– Combi half jaar Spanje en half jaar NL! Weet je nog hoe koud je het had in Malaga in maart? Je hebt zelfs de elektrische oven aangezet, alsof het een kacheltje was.
– Trainingen geven! Verzin eerst eens een onderwerp dat je langer dan een week blijft boeien.
– Zo leuk die gepassioneerde mensen bij Masterchef! En hoe vaak sta jij zelf in de keuken?

Zucht. Extra diepe zucht als ik eraan denk dat “je krijgt wat je denkt”. De wet van de Aantrekkingskracht zorgt daarvoor. En daar ben ik behoorlijk fan van. Dus mijn pragmatische-ik staat mijn dromen-ik behoorlijk in de weg. Nou is dat niet alleen maar dramatisch. Het is ook wel makkelijk. Lekker praktisch en oplossingsgericht. That’s me. Ik zou er mijn werk van kunnen maken šŸ™‚ Maar ik wil dromen. Groots en meeslepend. Wegdromen met de meest fantastische ideeĆ«n. Alles mogelijk. Verrassende ontwikkelingen. Wendingen waar ik nooit aan dacht. Van de ene passie naar de andere. Heerlijk!

Ik ga het gewoon doen. Sterker nog. Ik word een superdromer. Ik ga zoveel dromen dat mijn leven 1 grote droom wordt. Dan leef ik mijn droom. En eigenlijk leef ik mijn droom al. Ik koop geen lot voor de Staatsloterij, omdat ik vind dat anderen het geld veel harder nodig hebben. En als ik een miljoentje zou winnen, dan zou er niet zoveel veranderen in mijn leven. Ik zou niet verhuizen. hooguit een huisje erbij. Ik zou niet meer of minder gaan werken, wat ik nu doe is precies goed. Ik zou filantroop worden! En mijn geld aan anderen geven. Maar dat is behoorlijk lastig. Hoeveel geef je? Wie wel en wie niet? En hoe beoordeel je dat? Zucht..

ipp

Geplaatst op

Truus de luie Mier

Afgelopen donderdag had ik het voor het eerst in lange tijd weer. Op de middelbare school was het bijna normaal. Elke week weer. Ook bij mijn “vaste” banen had ik het regelmatig. Als interimmer bij opdrachtgevers veel minder, maar het kwam wel voor. Dit jaar was het anders en dat realiseerde ik me donderdag pas..

Weekendgevoel!! Dat heerlijke gevoel dat je vrij bent. Niet hoeft te werken. Voor een paar dagen, maar zo aan het begin lijkt dat een eeuwigheid. De wereld aan je voeten. Met of zonder een volle agenda; in ieder geval anders dan door-de-weeks.

Dit jaar heb ik een flexibele agenda. Ik deel mijn tijd echt zelf in. Dat betekent dat ik ook in het weekend met mijn werk bezig ben. Ontdekkingsreizen en wat je allemaal kunt doen met Allemaal Uniek is boeiend. Ik ontdek hoe het is om stil te zijn, te mediteren, niets te doen. Ik lees over persoonlijke ontdekkingen, praat en schrijf erover, surf het internet en als dat allemaal geweest is droom ik erover. Maar het is geen werk-werk.. Dus als de 90 jarige moeder van mijn zwager vraagt wat ik nou de hele dag doe, stap ik in de valkuil der verwachtingen en noem zoveel mogelijk acties. Vooral om de mogelijke indruk dat ik niets doe weg te nemen. Ze kijkt me doordringend aan. En zegt dat ze er niets van begrijpt, maar dat ik er in ieder geval enthousiast over lijk. Mijn gevoelige snaar is geraakt; falen.

Dus ben ik vorige week flink aan de slag gegaan. Met actielijst en ik heb me eraan gehouden. Donderdagmiddag blikte ik tevreden terug. Hard gewerkt en concrete resultaten. Deze Truus de Mier had dat toch maar even geflikt. Beloning? Weekendgevoel. Drie hele dagen vrij. En dat heeft mooie dingen opgeleverd; op maandag extra zin om, na Yoga, weer aan de slag te gaan. En vooral: de realisatie dat nietsdoen voor mij ook werk is!

P1070499

Geplaatst op

Koffers & komkommers

We zitten midden in de komkommertijd. Een bijzondere naam voor de zomermaanden. Waarom worden komkommers als optimaal vakantiegevoel genoemd? Voor mij is die link er niet echt. Of voor het ontbreken van belangrijk nieuws? Ook hier niet direct een logisch verband. Zo lang ik me kan herinneren zijn komkommers het hele jaar verkrijgbaar.

Ik heb deze zomer geen vaste vakantieplannen. Bij mij staat geen koffer gepakt en het echte vakantiegevoel ontbreekt. Omdat ik al een tijdje geen opdracht doe heb ik geen vast werkritme. Zonder deze verplichting voelt “vrij zijn” anders. Altijd vakantie is ook routine, zeg maar. Een aangename routine!Ā  Terwijl iedereen zijn koffers inpakt, of iets zuidelijker in NL ze alweer uitpakt, droom ik weg.. Waar stopt vakantie en begint het reizen? Is het compleet verschillend? Of eigenlijk gewoon hetzelfde?

Vakantie is een (te) korte onderbreking van de dagelijkse routine. Meer tijd met de familie en het liefst in een situatie die anders is dan thuis. Het Zuiden voor zon & cultuur of het Noorden voor sport & natuur. Met de nodige comfort natuurlijk! Heerlijk. En dan weer naar huis, waar de vakantie al een nieuwe herinnering is geworden.

Bij reizen is onderweg zijn en het buiten je comfortzone treden een manier om jezelf te leren kennen. Anders kijken en openstaan voor onverwachte wendingen. Pieken en dalen. Volop genieten van de reis. En van het thuiskomen. Je kunt hiervoor naar Aziƫ of nog verder weg. Maar het hoeft niet.

Ontdekkingen doe je overal en altijd. Tijdens je vakantie. Op reis. Of thuis. Wat heb jij ontdekt deze zomer?

komkommers1

Geplaatst op

Ik wil WOW!

Tijdens een ontdekkingsreis is dromen een belangrijke stap. Dromen over wat je het liefst zou willen. Daar rustig de tijd voor nemen en het zo concreet mogelijk maken. Zonder belemmeringen, maar wel gedetailleerd en met al je zintuigen.. Niet eens echt makkelijk dus. In ieder geval voor mij. Een pragmatische inslag kan je behoorlijk beperken.

Met wat oefening gaat het steeds beter en wordt het ook leuker! Want alles mag en niets moet. Een keuze in een droom is niet meteen definitief. Je kunt het beeld aanscherpen, veranderen of gewoon weer helemaal opnieuw beginnen. Een van de ideeƫn die mijn dromen hebben opgeleverd is dat ik een WOW product wil maken. Echt bijzonder, want ik heb nog nooit iets gemaakt en dan ook nog WOW!

Een van de mooiste winkels die ik ken was en heette WOW: World of Wonders in Amsterdam. WOW is ook een inspirerend initiatief; Women of the World. Maar vooral is WOW iets wat zo’n aantrekkingskracht op je heeft dat je het wilt hebben. En voor mij dan ook nog meteen. De prijs is secundair. Bijzonder dus! Mijn shortlist; eettafelstoelen, regenlaarzen, armband en Ganesha tuinbeeld.

Wat een heerlijke droom! Een WOW product succesvol maken. En daarmee ook nog een mooie baan voor anderen creƫren. Nu alleen nog het WOW product bedenken.. Ideeƫn?

P1070387