Tag: geduld

Geplaatst op

Same same, but different

Ik ben toch van slag. Aan de buitenkant lijkt het allemaal pragmatisch. Ook voor mezelf. Maar tegelijkertijd voel ik dat het me echt raakt. Anders dan de vorige keer, maar ook nu voelt het groter dan het objectief gezien is.

Er is een tweede diagnose huidkanker. Of tumor. Of plekje. Weer in mijn gezicht, Weer op een lastige plek. Weer Basaalcelcarcinoom, dus de beste van de slechten. De diagnose zag ik afgelopen zaterdag al in mijn digidossier van het ziekenhuis. Het telefonisch consult met de dermatoloog was woensdag. Helaas in het halletje van de intercity Schiphol -Amersfoort. Hij raakte van zijn apropos door het “Geachte reizigers..’ op de achtergrond. Ik niet. Vooraf was ik bang de telefoon niet te horen, maar eenmaal in gesprek kon ik me van de omgeving afsluiten en hem goed verstaan. Hij vertelde me de diagnose. Die ik al wist. Daardoor konden we snel naar de behandeling. Hij had al overleg gehad met de plastisch chirurg. Dit stelde mij niet gerust. Samen konden zij niet besluiten wat de beste behandeling is. Dus mocht ik dat zelf doen. Daar in de trein. Emoties aan de kant en kiezen. A) de kanker moet weg. B) het litteken graag zo mooi mogelijk. Dat beloofde hij bij beide. Snelheid is ook een dingetje voor mij. Bij de operatie aan mijn neus werd ik gek van de drie keer verlengde wachttijd. Helaas ben ik vergeten hiernaar te vragen.. Er was namelijk een andere snelheid; twee keer naar het ziekenhuis (met een week tussenpauze) of klaar in 1 dag met Moh’s micrografische chirurgie. Ik wist het meteen.

Hij beloofde de aanvraag dezelfde dag nog in gang te zetten en precies toen ik hem een fijne vakantie wenste gingen de treindeuren open op Amersfoort CS. De passagiers die hadden meegeluisterd keken me nog even aan voor ze uitstapten. Zag ik verbazing, medeleven? Geen idee. Ik was nog steeds in mijn eigen wereldje. In gedachten verzonken liep ik over het drukke perron naar de roltrap. En boven rechtstreeks naar de AH To Go. Voor chips. Dat had ik wel verdiend, vond ik. Ik koos mijn favoriet, maar een andere smaak. De nieuwste.

Geplaatst op

Size matters

IMG_0168

Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.

De match

Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet té.

Vrolijke kanjer

Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.

24/7 in training

Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.

Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.

Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team

Geplaatst op

Even geduld aub

Het is 30 december. Ik lig volledig relaxed op een grote sofa naast de weldadig brandende open haard. Tegenover me ligt een vriendin. Ook op een grote sofa. We zijn bij haar thuis. In een dorpje aan de Ierse westkust. Rozig na een uitgebreide strandwandeling en dito pub-bezoek. Relaxed, omdat haar man en kinderen een paar dagen weg zijn naar familie.

Wat vooral betekent dat ze al een paar nachten echt geslapen heeft. Want ze hebben een moeilijk slapende 3,5 jarige dochter. Echt moeilijk. Problematisch kun je wel zeggen. Niet een halfuurtje waken bij het slapengaan. Of een keer een slechte nacht. Nee, veelvuldig gebroken nachten. Al ruim 3 jaar. Alles geprobeerd. Goedbedoelde adviezen uit de omgeving. Betweterende tips. Schuldgevoel. Niets helpt. Geradbraakt en wanhopig, maar toch liefdevol vertellen dat het ook zwaar is voor de dochter. Gelukkig wordt er van mij geen advies verwacht. Het gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.

Hoewel? We raken niet uitgesproken over de 4 maanden oude puberende pup. De nieuwste aanwinst in de familie. Ik ben dol op honden en speel volop met Storm. Hij luistert niet echt naar me. Tenzij ik snoepjes als beloning gebruik. Dat doe ik vaak, want ik ben niet erg geduldig. Twee keer proberen hem een rondje te laten draaien is leuk. Maar als hij bij mijn derde commando weer gedwee plat op de grond gaat liggen is de lol er af. Ik vertel haar wat de Dogwhisperer zegt; “Je moet Packleader zijn.” Overwicht voelen en uitstralen. Woorden worden overbodig. Geduld niet. Dat is essentieel. Net zolang doorgaan totdat de ander doet wat jij wilt.

Deze liefdevolle moeder krijgt nieuwe moed. Zij besluit het in het nieuwe jaar anders aan te gaan pakken. Zij kiest voor strategisch geduld. Van moeder naar ‘Leader of the pack’. Ze geeft niet meer toe. En zal in ieder geval geduldiger zijn dan haar dochter. Na Oud & Nieuw. Dus even geduld nog..

even-geduld-aub