Tag: geld

Geplaatst op

Boeddhaput

Schermafbeelding 2016-06-02 om 11.32.41

De kans is groot dat alleen Amersfoorters de Boeddhaput kennen. Het is de dubieuze titel van een plek in de stad waar de afgelopen jaren slechts een bouwput is te vinden. Of eigenlijk niet eens dat. Een kaal stuk grond. En waarom Boeddha? Niets spriritueels, maar een referentie aan het Chinese restaurant dat in het pand zat voor het werd gesloopt. Zelf heb ik meer met de bestemming daarvoor; Hotel Café Restaurant De Witte.

Geen keukenprinses

Ik blijk een overeenkomst met TV-kok Robert Kranenborg te hebben, zo ontdek ik in de ochtendkrant. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet ligt op het vlak van mijn keukenkwaliteiten. Nee, wij zijn allebei onze carrière gestart in “De Witte’. Er zijn ook verschillen; zowel als het gaat om het vervolg van onze carrières als om de herinneringen aan dit startpunt.

Monumentenzorg

Voor Robert was het zijn opstap naar de haute cuisine. Ver voor mijn tijd blijkt het restaurant van De Witte een Michelinster te hebben gehad. Hij genoot van de hoogspanning waaronder hij werkte (ik niet) en kijkt met smart terug op de tijden van weleer. Stelt zelfs Monumentenzorg voor om dit soort prachtplekken te behouden. Onze verschillen worden groter. Bij Monumentenzorg denk ik aan het grapje dat mijn vader maakte als hij mijn moeder naar de schoonheidsspecialiste bracht. Niet aan De Witte zoals ik het ken.

Kamermeisje

Ik werkte zo’n 10 jaar later als kamermeisje in het hotel. Elke zondag om 8 uur ’s ochtends aan de bak. Blij met mijn eerste baantje leerde ik de trucjes om een bed strak op te maken. De opwinding als er een ‘rijke’ gast vertrok en wij de kamer ingingen, hopend op een grote fooi. De teleurstelling toen een echte sjeik alleen de doosjes van –heel veel- panties achterliet. De spannende verhalen van de nachtportiers die samen op een zolderkamertje in het hotel woonden.. De ontbijtjes die we voor onszelf klaarmaakten in de, door Robert geroemde, maar in mijn tijd behoorlijk ranzige keuken. De ontbijtkelner die verklapte waarom hij bij de start van zijn dienst eerst het licht in de kelder aandeed. Om de kakkerlakken de kans te geven zich te verstoppen. Ik snapte best wel dat hij eigenlijk bang was voor deze beestjes. En elke maand weer naar de boekhouder, omdat hij een foutje in de berekening van mijn salaris had gemaakt. Twee gulden vijfenzestig bruto verdiende ik per uur, ook in die tijd niet veel.

Smartegeld

Met smart denk ik niet aan terug aan De Witte. Ik heb er wel veel geleerd, zoals ik jaren later pas besefte. Over het gedrag van mensen in organisaties. Over mijn eigen gedrag. Dat het bijvoorbeeld niet okay was dat ik mijn lage uurloon compenseerde door af te dalen naar die enge kelder en handenvol sjieke Lindt paaseitjes mee te nemen. Maar wel lekker!

Geplaatst op

Mijn droom

Ideale omstandigheden. Alle randvoorwaarden ingevuld. Voldoende tijd beschikbaar. En toch lukt het niet. Help! In mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik een interessante fase bereikt. De fase waarin ik vastloop. Grrr. Mijn probleem? Of uitdaging? Ik kan niet dromen.
Dat is best wel jammer. Er zijn mensen die de hele dag dromen en vervolgens moeite hebben hun droom om te zetten in concrete doelen of stappen. Ik ben juist heel goed in doelen stellen en gewoon stappen zetten. Het wordt voor mij pas lastig als ik grenzeloos moet/mag dromen. Bij de eerste de beste poging tot fantaseren – over wat ik het allerliefste wil, als alles mogelijk is – begint mijn pragmatische-ik meteen bezwaren op te noemen. Steeds weer. En dat remt de spontaniteit nogal. Vol verbazing en bewondering luister ik naar echte dromers. Zo vrij. Creatief. Ongegeneerd.

– Schrijver worden! Ja, lekker relaxed bij je eerste boek. Maar wat als er elk jaar minimaal 1 boek van je wordt verwacht?
– Combi half jaar Spanje en half jaar NL! Weet je nog hoe koud je het had in Malaga in maart? Je hebt zelfs de elektrische oven aangezet, alsof het een kacheltje was.
– Trainingen geven! Verzin eerst eens een onderwerp dat je langer dan een week blijft boeien.
– Zo leuk die gepassioneerde mensen bij Masterchef! En hoe vaak sta jij zelf in de keuken?

Zucht. Extra diepe zucht als ik eraan denk dat “je krijgt wat je denkt”. De wet van de Aantrekkingskracht zorgt daarvoor. En daar ben ik behoorlijk fan van. Dus mijn pragmatische-ik staat mijn dromen-ik behoorlijk in de weg. Nou is dat niet alleen maar dramatisch. Het is ook wel makkelijk. Lekker praktisch en oplossingsgericht. That’s me. Ik zou er mijn werk van kunnen maken 🙂 Maar ik wil dromen. Groots en meeslepend. Wegdromen met de meest fantastische ideeën. Alles mogelijk. Verrassende ontwikkelingen. Wendingen waar ik nooit aan dacht. Van de ene passie naar de andere. Heerlijk!

Ik ga het gewoon doen. Sterker nog. Ik word een superdromer. Ik ga zoveel dromen dat mijn leven 1 grote droom wordt. Dan leef ik mijn droom. En eigenlijk leef ik mijn droom al. Ik koop geen lot voor de Staatsloterij, omdat ik vind dat anderen het geld veel harder nodig hebben. En als ik een miljoentje zou winnen, dan zou er niet zoveel veranderen in mijn leven. Ik zou niet verhuizen. hooguit een huisje erbij. Ik zou niet meer of minder gaan werken, wat ik nu doe is precies goed. Ik zou filantroop worden! En mijn geld aan anderen geven. Maar dat is behoorlijk lastig. Hoeveel geef je? Wie wel en wie niet? En hoe beoordeel je dat? Zucht..

ipp

Geplaatst op

Vakantiewerk

Voor de meesten van ons staat vakantie gelijk aan “niet werken”. Voor pubers is het heel spannend dat je in de vakantie juist wel gaat werken. Vandaag is het zover voor mijn nichtje. Ze is bijna 16 dus ‘-tje’ klinkt trouwens wat overdreven, maar ik vind het echt lastig om haar ‘nicht’ te noemen. Dat voelt toch als een scheldwoord.

Via haar eigen netwerk heeft zij een vakantiebaan geregeld. Vier hele dagen gaat ze werken in een kinderdagverblijf. Aanvankelijk samen met een vriendin, maar een dubbele bezetting bleek niet nodig dus hebben zij de dagen verdeeld. Vriendin alle dagen tijdens de vierdaagse-feesten en mijn nichtje de week erna. Goed geregeld kun je wel zeggen! Ook goed geregeld is het feit dat zij het loon van een 16-jarige zal ontvangen. Vet binnenlopen, zeg maar. Zij verwacht in deze periode wel €100 te verdienen!

Na wat snel rekenwerk heb ik mijn eerste reactie voor mezelf kunnen houden; zo weinig?? Hoeveel verdient een 16-jarige eigenlijk? Een klein onderzoekje; het uurloon voor 16 jaar is ruim een derde van dat van een volwassene. Volgens minimumjeugdlonen.nl komt dat op €2,94 bruto per uur. Dus 3 pubers produceren hetzelfde als 1 volwassene? Volwassene is trouwens verkeerd geformuleerd. Ik ben de weg een beetje kwijt, maar ga er voor het gemak van uit dat je met 18 jaar volwassen bent. Nou, niet in minimumlonenland. Een 18 jarige krijgt 45,5%. En mocht toch 21 jaar de officiële volwassen-leeftijd zijn; 72,5% van het minimumloon.

Waarom accepteren jongvolwassenen dit? Of komt het minimumloon in de praktijk nauwelijks meer voor? Als HR professional kreeg ik ooit het lachende verwijt geen idee te hebben van het minimumloon. Nu weet ik het; het is nu bijna €1.500 per maand. Als je 23 jaar of ouder bent. En ik voel me een Jordanese Yup omdat ik werkelijk geen flauw idee heb voor hoeveel mensen in NL dit mooie bedragen zijn. Mijn nichtje is er absoluut blij mee. En een long, long time ago gold hetzelfde voor mij. Als kamermeisje bij Hotel De Witte verdiende ik 2 gulden 64 per uur. Genoeg om een schitterende racefiets bij elkaar te sparen!

vakantiewerk

Geplaatst op

Waarom waardevol?

Geld is voor ons vanzelfsprekend als betaalmiddel, maar is ooit gestart als ruilmiddel. Als je iets wilt hebben, dan zoek je de prijs en die betaal je dan. Of niet. Je betaalt niet als je iets te duur vindt. Dat je dus meer euros zou moeten ruilen om te krijgen wat jij wilt hebben. Voor mij is dit een automatische gedachte. Ik noem het mijn prijs-kwaliteit afweging. Anderen noemen het zuinigheid. Mijn resultaat is dat ik bewust consumeer en dat ik weinig dingen heb waarvan ik voel dat het een slechte ruil is geweest. Vind ik. Want er zijn mensen die vinden dat ik juist teveel geld besteed aan reizen, aan massages en aan niet-werken. Nee, als het om geld ruilen gaat zit ik relaxed in mijn comfort zone.

Het wordt ietwat onrustig als ik op reis ben en een verkoper verwacht dat ik het spel van de onderhandeling met hem speel. En nu is er ook in NL een trend waarbij ruilen breder wordt getrokken. Geen vaste prijskaartjes meer, maar waardebepaling achteraf. Bijvoorbeeld bij een workshop of lezing. Op basis van je persoonlijke waardering van de geleverde dienst wordt jouw bijdrage verwacht. Ik vind deze behoorlijk lastig. Ben ik echt vrij om een bedrag te bepalen? Of is er een onuitgesproken sociaal acceptabel minimum? Ik wil niet te weinig geven, maar teveel   betalen voelt ook niet fijn.. Om het nog erger te maken zijn er de ‘wensenlijstjes’. In plaats van betalen met geld, vervul je een wens. Van boeken tot massages, van weekendje weg tot introducties bij netwerkcontacten. Help! De stabiele fundering van het ouderwetse prijskaartje zakt onder mijn voeten weg en ik word gedwongen actief na te denken over de waarde van wat ik heb ontvangen en wat ik bereid ben daarvoor terug te geven.

Magic happens outside your comfortzone… Natuurlijk ga ik hiermee aan de slag! Gewoon uitproberen..  Ik heb een bling bling kralenketting. Ruilen?

P1070478