Schrikbarend stil. Zo omschreef een vriendin gisteren het uitblijven van een nieuwe blogpost. En dat klopt. Het is me de afgelopen weken niet gelukt om zorgeloos te genieten van mijn “ontdekspeeltuin”. Ik ben zeker 5 keer begonnen met schrijven, maar het stokte. Het ging niet moeiteloos. De inspiratie ontbrak. Ook concentratie is ver te zoeken en ik weet heel goed waarom. Ik zeg het niet snel en gelukkig niet vaak; ik zit in een rotperiode. Niet een dip-dagje of -dagen, maar al weken.
Twee maanden geleden bleek mijn vader ongeneeslijk ziek. Superheftig. Mijn ouders zijn in de 80 en het is hard om te zien wat zij nu mee moeten maken. Ik help zo goed als ik kan en voel me gesteund door familie & vrienden.
De afgelopen 2 weken werd Sam ook ziek. Mijn kat. Dat klinkt voor velen absurd, zo in combinatie met mijn vader, maar dit hakt er stevig in. In plaats van thuis opladen om daarna weer te kunnen helpen is het nu thuis een drama. Ik zie dat Sam pijn heeft en ik maak me zorgen. Verder behandelen of opgeven & loslaten? Ik voel me schuldig als ik hem op zie liggen. Steeds een andere positie om zijn pootje te ontlasten. Of ben ik te dramatisch? Hij eet & drinkt. Poept & plast. De basisfuncties doen het. Alleen zijn linker achterpootje niet. Die is enorm. En er komen ook pijnlijke bulten op zijn staart. Vanavond lijkt hij toch echt wat beter te lopen.. Zou het dan toch? Maar knuffelen doet pijn en hij wil echt alleen zijn. Als ik eerlijk ben weet ik dat het tijd is.
Morgen ga ik weer naar de dierenarts. En moet ik besluiten. Met een brok in mijn keel en een zware last op mijn schouders loop ik rusteloos door “ons” thuis. Alle klusjes zijn gedaan. Sudoku kan ik niet meer zien. De mail moet maar wachten. Het enige dat even rust geeft is mijn “Kleurboek voor volwassenen”.
