Tag: Honden

Geplaatst op

Voorjaarsschoonmaak

IMG_0139 2

Wat is een passend moment om lentekriebels te krijgen? Voor mij is het dit jaar al vroeg. Nadat mijn leven 4 weken op zijn kop heeft gestaan door het gezelschap van een jonge, grote, enthousiaste, zware, verharende en schetenlatende schat van een hond blijf ik achter in een leeg huis.

Een vies huis

Mijn huis is behoorlijk vies en dat zeg ik niet snel, want een propere huisvrouw zal ik nooit worden. Als ik de tijdelijk geblindeerde ramen ontdoe van plakplastic en houten planken (hond werd onrustig van stadse drukte, na 4 maanden asiel in de zeeuwse polder) zie ik een slagveld. Regelmatig stofzuigen heeft niet kunnen voorkomen dat er plukjes haar ronddwarrelen nu eindelijk de balkondeur weer openkan (hond kon heel hard blaffen; angst voor overlast). Ook zie ik de kwijlvlekken, de sporen van sambal en peper (om hond weg te houden van verboden plekken als tafel en bank), de stukgebeten plantenbladeren en krassen op de vloer.

De eerste kriebels

Nog nasnikkend van het recente afscheid begint het te kriebelen. Niet meer 4 maal daags thuis zijn om hond uit te laten, geen gepieker over de opvoeding, geen afleiding van een speelse puber als ik een boek lees. Geen spierpijn meer, omdat het uitlaten van 40 kilo hond fysiek behoorlijk zwaar is. De wereld ligt voor me open. Het verdriet en de eenzaamheid druk ik voor het gemak even weg.

Aan de slag

Op het balkon zie ik dat de vlinderstruik alweer nieuwe blaadjes krijgt. Lente! Nieuwe start. Weer die kriebels. En het kriebelt zo, dat ik echt iets wil gaan doen. Met mijn handen. Ik krijg zin in een voorjaarsschoonmaak. Ik ken mezelf en weet drommels goed dat ik dit soort impulsen direct moet opvolgen. Ze zijn zo weer weg. Mijn gele electrische ramenwasser gaat in de oplader en de woonkamer haal ik leeg. Ik ga het grondig aanpakken.

Resultaat

Als het donker wordt heb ik 9 grote ramen ramen gelapt. Trots op mezelf. De volgende dag is het tijd voor de vloer. Zuigen, schrobben, dweilen; een grote beurt. Bezweet en zwaar vermoeid realiseer ik me dat ik pas bijna op de helft ben. Respect. Respect voor alle mensen die wel regelmatig schoonmaken. En stug ga ik door. Als de volgende avond mijn huis spik-en-span is, ben ik een tevreden mens.

En het gaat verder

Ik kan niet stoppen. Ik besluit om ook figuurlijk de bezem door mijn huis te halen. De werkkamer is nu wel schoon, maar niet opgeruimd. Er ligt overbodig materiaal. Dingen die ik niet meer nodig heb. Boeken, werkstukken, informatie van oude banen, het kan allemaal weg. Ruimte creëren voor nieuwe initiatieven. Dit is een voorjaarsschoonmaak die veel verdergaat dan mijn huis.

Geplaatst op

Size matters

IMG_0168

Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.

De match

Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet té.

Vrolijke kanjer

Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.

24/7 in training

Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.

Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.

Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team

Geplaatst op

Knuffelkont

Uren, dagen, maanden, jaren. Het is niet meer bij te houden hoe lang ik gepassioneerd persoonlijk aan het ontwikkelen ben. Allerlei interessante fases doorlopen, of er nog middenin. Globaal gezegd van niet blij met mezelf naar zo blij, dat ik het met anderen wil delen. Met een man bijvoorbeeld.

Ben ik zijn type?

Diep van binnen ga ik er nog steeds van uit dat mijn ridder op zijn witte paard onderweg is. Maar door de Wet van de Aantrekkingskracht realiseer ik me dat alleen hieraan denken niet voldoende is. En zelfs dan. Er kan ook best nog het een en ander aan dat beeld worden bijgeschaafd, want een paard is best wel groot en eng. Maar goed, ik wist dat de tijd was aangebroken om actie te nemen. En dat heb ik geweten. De volgende strategie ontstond. Via het internet een select groepje mannen benaderen. Gefilterd op leeftijd en lengte. Verder niet. De ene helft ouder dan ik, de andere jonger. Handig, want dan kon ik tegelijkertijd testen of het klopt dat alle mannen op jongere vrouwen vallen. En meteen mijn foto’s meesturen, want daarmee voorkom ik de afknapper dat ik na een paar intelligente mailtjes, bij het vrijgeven van mijn foto’s “toch niet zijn type’ blijk te zijn.

Een man of liever een hond?

Voor de zekerheid heb ik ook een tweede spoor uitgezet. Pleegopvang voor honden. Zodat ik in ieder geval iets te knuffelen zal hebben. En dit staat al heeel lang op mijn wensenlijstje. Sterker nog, ik heb lange tijd getwijfeld of ik nou liever een hond of een man in mijn leven zou willen.

Knuffel-adresje

Het ene traject loopt voorspoediger dan het andere. Aan aandacht van de mannen geen gebrek. Leuke berichtjes en boeiende dates. Volop in beweging. Van het asiel kreeg ik echter, tot groot verdriet, te horen dat er eigenlijk geen behoefte is aan een extra knuffel-adres. Niet voor honden dan. Voor kittens juist wel, maar da’s pas in het voorjaar.

Boem! Daar gaat mijn hart

Vanochtend veranderde alles. Op mijn iPad zag ik zijn foto. Boem! Daar gaat mijn hart. Hij raakt me. Na alle foto’s is deze speciaal. Meteen. Ook eng natuurlijk, want opeens wordt het echt. Durf ik dat wel aan? Ik ben niet zo van de lange termijn.. Alle pragmatische details gaan overboord. Lange termijn, korte termijn. We zullen zien hoe lang het gaat duren. Ik ga er echt voor deze keer. Binnen 5 minuten een mooi bericht geformuleerd. Hopelijk op tijd, want in dit soort situaties is haast uiteraard geboden. De reactie komt snel. Of ik een paar vragen wil beantwoorden. Tuurlijk. Het is goed om zorgvuldig te zijn. Maar. Maar. Mag ik? Mag ik een poosje genieten, rust bieden, regelmaat, beweging. Ik beloof dat ik niet teveel zal knuffelen. Alleen als hij het zelf ook wil.

Schermafbeelding 2015-12-21 om 12.09.00

Geplaatst op

Even geduld aub

Het is 30 december. Ik lig volledig relaxed op een grote sofa naast de weldadig brandende open haard. Tegenover me ligt een vriendin. Ook op een grote sofa. We zijn bij haar thuis. In een dorpje aan de Ierse westkust. Rozig na een uitgebreide strandwandeling en dito pub-bezoek. Relaxed, omdat haar man en kinderen een paar dagen weg zijn naar familie.

Wat vooral betekent dat ze al een paar nachten echt geslapen heeft. Want ze hebben een moeilijk slapende 3,5 jarige dochter. Echt moeilijk. Problematisch kun je wel zeggen. Niet een halfuurtje waken bij het slapengaan. Of een keer een slechte nacht. Nee, veelvuldig gebroken nachten. Al ruim 3 jaar. Alles geprobeerd. Goedbedoelde adviezen uit de omgeving. Betweterende tips. Schuldgevoel. Niets helpt. Geradbraakt en wanhopig, maar toch liefdevol vertellen dat het ook zwaar is voor de dochter. Gelukkig wordt er van mij geen advies verwacht. Het gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.

Hoewel? We raken niet uitgesproken over de 4 maanden oude puberende pup. De nieuwste aanwinst in de familie. Ik ben dol op honden en speel volop met Storm. Hij luistert niet echt naar me. Tenzij ik snoepjes als beloning gebruik. Dat doe ik vaak, want ik ben niet erg geduldig. Twee keer proberen hem een rondje te laten draaien is leuk. Maar als hij bij mijn derde commando weer gedwee plat op de grond gaat liggen is de lol er af. Ik vertel haar wat de Dogwhisperer zegt; “Je moet Packleader zijn.” Overwicht voelen en uitstralen. Woorden worden overbodig. Geduld niet. Dat is essentieel. Net zolang doorgaan totdat de ander doet wat jij wilt.

Deze liefdevolle moeder krijgt nieuwe moed. Zij besluit het in het nieuwe jaar anders aan te gaan pakken. Zij kiest voor strategisch geduld. Van moeder naar ‘Leader of the pack’. Ze geeft niet meer toe. En zal in ieder geval geduldiger zijn dan haar dochter. Na Oud & Nieuw. Dus even geduld nog..

even-geduld-aub

Geplaatst op

Verbinden verboden

Ben je net bewuster bezig met Verbinding, kom je ook de keerzijde tegen. Best logisch natuurlijk, want ik vind het wel vaker boeiend om meerdere kanten aan 1 verhaal te ontdekken. Maar toch is het lastig. Het gaat namelijk om honden.. En honden liggen gevoelig bij mij. Ik ben dol op honden!

Een van de grote liefdes in mijn leven is Dennis. Met deze hond heb ik jaren samengewoond en ik heb me met hem verbonden. Tot diep, diep in mijn hart. “Hoge pieken, diepe dalen” past goed bij mijn herinneringen. Naast veel schitterende momenten was er ook drama. Vooral aan het eind. Heb je de begrafenis van prinses Diana op TV gezien? Toen Elton John “Candle in the Wind” speelde? Op dat moment kreeg ik het telefoontje dat Dennis toch nog plotseling was overleden. Ik bedoel maar..

Als je je op het werk teveel verbindt met klanten, managers of medewerkers kun je “ingezogen” raken. Zo erg dat je hun probleem persoonlijk overneemt. Maar je kunt ook doorschieten naar de tegenovergestelde kant en zonder enige verbinding de belangen van de ander compleet uit het oog verliezen. Tijdens de opleiding Systemisch Adviseren heb ik kennisgemaakt met Afstandelijke Betrokkenheid. Een mooie vorm van Verbinding. In eerste instantie lijkt het te gaan om tegenstellingen, maar al snel komt het Yin Yang effect erbij. Het vult elkaar juist aan. Ik heb het daarom ook regelmatig toegepast.

Maar nog niet bij honden.. Sinds kort ben ik Hondenuitlater bij de Dierenbescherming. Wekelijks wandel ik met honden. Een tegelijk en altijd aangelijnd. Dus echte aandacht. En ja hoor. Slechts 1 wandeling is genoeg om me te verbinden! Kun je voorstellen hoe dat is na 3 keer. Alarmbelletjes rinkelen, ergens ver weg zie ik zwaailichten; Verbinden Verboden! Want morgen kunnen ze weg zijn. En dat hoop ik ook echt voor ze! En voor mezelf? Ik ga iets uitproberen. Morgen stap ik vol van afstandelijke betrokkenheid weer op de fiets en ga ik lekker wandelen met honden.

P1070419