Tag: Inspiratie

Geplaatst op

Het perfecte cadeau

schermafbeelding-2016-11-08-om-12-23-14

Ik wilde absoluut geen feestje geven. Niet voor mijn verjaardag. Ook niet mijn vijftigste. En toch heb ik het gedaan. Vooral het argument van vrienden dat zij zichzelf wel kunnen vermaken op een feestje sprak me aan. Zeker toen ze benadrukten dat ik me vooral niet verantwoordelijk moet voelen voor hen. Dat dat zelfs een beetje arrogant zou zijn. Goede vrienden zijn goud waard.

Moeiteloos

Een feestje zou er komen. Enthousiast produceerde ik een vrolijke uitnodiging en maakte een lijst van vriendjes en vriendinnetjes. Als ik het toch allemaal zelf mocht bepalen, dan ook meteen de beslissing om de familie een dag later uit te nodigen. Voor hen wilde ik koken. En dat heeft tijd nodig. En ruimte. Ik dacht natuurlijk ook al aan cadeautjes. Allerlei wilde plannen van voor mijn feestjesbesluit gingen de prullenbak in. 50 mooie gesprekken; weg ermee. 50 bijzondere foto’s met een eigen verhaal; doei! Veel te ingewikkeld. Ik wilde juist ‘Moeiteloos’, want dat is nog steeds mijn thema. En op dat moment ontstond het idee voor wat achteraf Het Perfecte Cadeau blijkt te zijn.

50 ontdekkingen op mijn 50ste

Slechts een kort brainstormpje was er nodig om de “50 ontdekkingen op mijn 50ste” te formuleren. Ze stroomden uit mijn pen. Ik kon het bijna niet bijhouden met schrijven. In no-time had ik er 26. Prima om mee te beginnen. De rest volgde later in het jaar, dat wist ik zeker. Deze lijst plakte ik op een collage die ik nog had liggen en stuurde ik mee met de uitnodiging voor het feestje. Of mijn lieve vrienden mee wilden op ontdekking? En zo ja, welke? En of zij me konden helpen met het realiseren van andere ontdekkingen? Dat soort cadeautjes wilde ik. Alleen de voorpret was al heerlijk.

Iedereen doet mee

Tijdens het feestje kreeg ik vrolijk verpakte wandelboekjes, zakken meel, flessen drank. Allemaal ingrediënten voor mooie ontdekkingen. Uitnodigingen voor expedities naar ongekende oorden. De lieve gevers bleken super enthousiast. Ze waren zelf ook gaan nadenken over ontdekkingen die zij wilden doen. Ze deelden dit cadeau-idee met anderen, die ook enthousiast werden. En vrienden die niet op het feest konden komen deden wel mee met ontdekken. Nog voor mijn eerste ontdekking was het al een Perfect Cadeau.

Genieten

We zijn bijna een half jaar verder. De teller staat op 33 ontdekkingen die ik heb gedaan. Sommigen alleen, andere met vrienden of familie. En het is echt super. Supergaaf. Zo bewust genieten en delen van mooie ervaringen. Op mijn nieuwe collage krijg je een indruk van wat ik heb ontdekt. Een mooi beeld waarvan ik automatisch ga stralen.

De tweede helft

En we zijn er nog niet. Ik ga nog tractor rijden, geblinddoekt boswandelen, logeren bij mijn nichtje, 5-ritmedansen etc. Nog niet afgesproken, maar op mijn wishlist staan een gesprek met een Tibetaanse monnik, een streepjescodekassa bedienen, zweethut en brommertocht in NL. En natuurlijk is er ruimte voor verrassingen!

Geplaatst op

Size matters

IMG_0168

Hoe graag kun je een hond willen? De afgelopen twintig jaar heb ik erover gedroomd. Nadat ik 5 jaar samenwoonde met man, hond en katten twijfelde ik lange tijd aan een nieuwe poging met een man. En een nieuwe relatie met een hond durfde ik niet in mijn eentje aan te gaan. Ik wilde wel. Heel graag, maar ik vond het praktisch niet mogelijk. Dus werd het een kat. Sam is 13 jaar geworden. Na zijn dood begon het vorig jaar weer te kriebelen. Hondenuitlater bij de Dierenbescherming was niet meer genoeg. Zeker toen vrienden zeiden; “Maar als je het zooo graag wilt. Dan regel je toch gewoon dat het wel kan?” Interessant. Een nieuwe invalshoek. Het idee groeide en in november voelde ik dat ik er klaar voor was. Nu nog een hond.

De match

Bij de dierenbescherming bleek geen behoefte aan extra tijdelijke opvang. Maar vlak voor kerst had ik een match. Op Facebook zag ik bij ALAS Rescue Team de foto van Cartouche en ik was verkocht. Ik wist meteen dat hij de hond is om de grote stap te zetten om hem in mijn eentje op te vangen. Tijdelijk. Totdat hij geadopteerd wordt. Dus niet voor de lange termijn. Dat is een stap te ver. Ik besef de praktische consequenties. In de beschrijving staat dat hij een paar uurtjes alleen kan zijn, dus werkafspraken kunnen doorgaan. Zijn schofthoogte van 70 cm probeer ik globaal in te schatten; ergens tussen knie en heup. Leuk. Lekker groot, maar niet té.

Vrolijke kanjer

Dinsdag 5 januari rijd ik naar Zeeland om Cartouche op te halen. Daar woont hij vanaf oktober in een kennel, nadat hij in Spanje een zwerfhond was. Een heftig eerste levensjaar. In het asiel wordt Cartouche er snel bij gehaald. Hij kondigt zijn komst aan met zwaar geblaf en daar zie ik opeens een vrolijke kanjer. Duidelijk herkenbaar van de foto, maar dan veel groter. Binnen een kwartier zit hij bij me in de auto. Niet in de (open) bagageruimte, zoals gepland. Op de achterbank, die hij volledig in beslag neemt. De rit naar huis is onrustig, maar verloopt goed. Eenmaal thuis verbaas ik me weer over zijn omvang. Mijn appartement lijkt opeens de helft kleiner. Nou ja, bij wijze van spreken.

24/7 in training

Moe van alle nieuwe indrukken is Cartouche meteen stil als ik zijn slaapkamer verlaat. En blijft dat 7 uur lang! Niet alleen de nachten gaan prima, de rest eigenlijk ook. Vooral mijn lessen in geduld. En in leiderschap. Initiatief nemen, consequent zijn, kalm blijven en focus op het positieve. Ik ben 24/7 in training en de eerste resultaten worden zichtbaar. We ontspannen allebei vaker.

Mooie lessen waar ik veel van leer. Over Cartouche, mezelf en anderen. De vergelijking met kinderen opvoeden wordt door een zus en een vriendin gemaakt. Ik ken organisaties die met deze vorm van leiderschap de motivatie van zowel managers als medewerkers kunnen vergroten. Ik zie mogelijkheden om er ‘werk’ van te maken. Maar nu even niet, nu ben ik in training. Bij Cartouche.

Meer weten over adoptie Cartouche? Check website ALAS Rescue Team

Geplaatst op

Donkere wolken

Een beetje licht in het hoofd stapte ik op de fiets. De zon scheen op mijn gezicht en ik voelde me heerlijk. De ontspanningsmassage had zijn werk gedaan. Zo goed zelfs dat ik realiseerde een snurkje te hebben gelaten. Volledig relaxed fietste ik richting het bos. Ik was nog niet klaar met mezelf verwennen. Mijn fotocamera brandde in mijn tas. Blij met de nieuwe accu die haar een tweede leven schonk.

Herfst
De vorige avond had ik voor het eerst weer kaarsjes en wierook gebrand. Voor mij een teken voor de overgang van zomer naar herfst. Ik was benieuwd of het bos hier ook zo over dacht. De bevestiging kwam snel. Prachtig bloeiende heide in de duinen! Ik parkeerde mijn fiets en met de camera in de aanslag genoot ik van het uitzicht. Niet lang, want ik zag talloze invalshoeken voor de mooiste plaatjes. Enthousiast hupte ik van de hoogste duin naar beneden. Lag op mijn buik, hurkte te lang en werd uiteindelijk rustig. Een meditatief momentje en ruimte voor mijn andere zintuigen. Met deze rust kwam er ook inspiratie.

Inspiratie uit de natuur
In – en uitzoomen, focus, visueel, resultaat, genieten van het bezig zijn. Deze elementen van fotografie spreken mij aan en kan ik gebruiken bij de trainingen die ik ga geven. De vanzelfsprekendheid van veranderingen in de natuur vind ik ook inspirerend; accepteren dat de zomer niet blijft en daarom zoeken naar de positieve kanten van de herfst. Zelfs de donkere wolken die zich boven mij samenpakten hielpen mee. Normaal zou ik op mijn fiets springen om droog thuis te komen. Nu accepteerde ik dat ik nat kon worden. Met mijn fiets aan de hand wandelde ik genietend verder en werd getrakteerd op prachtige paddestoelen, bramen, de symmetrie van de spoorlijn en prachtig wegrottende boomstronken.

Schoonheid van imperfectie
In plaats van mooie dingen ging ik letten op juist het tegenovergestelde. Een soort visueel ‘omdenken’. En ik genoot. Opeens werden de omgevallen paddestoelen interessant. De dode bomen. En zelfs het afval bij een piqniq tafel. Hoewel? Dat ging wel erg ver; ik draafde door. Het was tijd om naar huis te gaan. Daar bekeek ik de foto’s en genoot van wat ik zag. Ik ontdekte dat imperfectionisme veel creatiever is dan alles foutloos moeten doen.

P1080002

Wil jij ontdekken hoe de natuur jou kan inspireren? Je bent van harte welkom om een keer mee te doen aan een Walkshop in de Soesterduinen.

Geplaatst op

Ik ben stout

Heel stout. Mijn geheimpje. Misschien zelfs een taboe, maar dat zou je op het verkeerde been kunnen zetten. Een vreemd gezegde trouwens, nu ik het zo opschrijf. Dat heb ik wel vaker als ik ergens op ga focussen. Het grote verschil tussen echt letterlijk en meer figuurlijk. Jaren terug heb ik mij intens verbaasd over het woord ‘koe’. Als je het vaak zegt en er hard bij nadenkt is het uitermate vreemd dat we met deze klanken allemaal weten dat we een wandelende melkmachine bedoelen.

Lekker ver weg afgedwaald van mijn geheimpje. Toch is dit het moment om met de billen bloot te gaan. Dit gezegde liever niet te letterlijk nemen. En zeker niet gaan focussen. Of visualiseren. Alsjeblieft.

Ik kijk graag TV. En ik kijk graag veel. En lang.
Oef, ik voel de schande. De neerbuigende blikken. In hedendaags hoogopgeleid NL is het zooo ‘not done’ om TV te kijken. Alleen Boer Zoekt Vrouw lijkt een uitzondering. Waarom? Waarom?? En de praatprogramma’s. Of het Journaal. Dat lijkt logisch, maar minder als je beseft dat bijna iedereen het nieuws al heeft vernomen via mob of tablet. Netflix hoor ik ook regelmatig voorbijkomen. Bingewatching. Hele series achter elkaar. Dat doe ik nooit. Of beter gezegd; dat abonnement heb ik niet aangeschaft, omdat ik druk genoeg ben met het reguliere aanbod.
Wat ik zoal kijk?
In willekeurige volgorde een grove selectie;
– The Dog Whisperer (Training people, Rehabilitating dogs & Treadmills)
– Property Ladder (eigenwijze mensen verbouwen huizen in UK)
– Criminal Minds (gestoord gedrag analyse)
– Expeditie Robinson (‘onbewoond eiland’, al 100 jaar hetzelfde)
– River Monsters (met mijn held Jeremy Wade)
– Rudolphs Bakery (rustmomentje)
– Deadliest Catch (stoere vissers in Alaska)
– Choccywoccydoodah (Chocolat Art)

Een bonte verzameling. Op zoek naar een rode draad in deze wirwar kom ik op: Samenwerking tussen mensen blijft me boeien, zowel de positieve als de negatieve uitschieters. En wat doe je allemaal voor geld? De magie van mensen met een Passie.
Deze rode lijnen kloppen voor mijn gevoel. Sterker nog. Als ik het zo opschrijf komt het wel erg in de buurt van waar ik met allemaalUNIEK ook mee bezig ben. En als ik dat lijntje dan weer doortrek ben ik eigenlijk met persoonlijke ontwikkeling bezig als ik voor de buis hang. Dat klinkt toch heel anders. Niet stout, maar juist bijna heel professioneel.
Wat is er vanavond op TV?
Rianne & Ellis

Geplaatst op

Schitterende Imperfectie

Wat mooi! Twee woorden die samen zoveel meer zeggen dan apart. Ook de toelichting is prachtig; Kintsugi is de Japanse Kunst om serviesgoed te repareren met goud. Op een heel zichtbare manier zodat de  reparatie schoonheid toevoegt en het gerepareerde object mooier wordt dan het ongerepte origineel.
Elke maandag zit er een kadootje in mijn mailbox. Straatjutten heet het, ook al zo mooi. Richard verzamelt op straatjutten.nl beelden die hem opvallen en vertaalt dat naar een praktische toepassing. Ik word er bijna jaloers van. Maar besef dat genieten van andermans werk ook waardevol is. Je hoeft het niet perse allemaal zelf te doen. Wijze lessen op de maandagochtend.

Terug naar ‘Schitterende Imperfectie’. Het daagt me uit om van iets waarvan ik dacht dat het waardeloos was geworden juist met de reparatie extra waarde toe te voegen.
Misschien mijn spijkerbroek? Die is zo versleten dat er gaten invallen, op ongewenste plekken. Waarmee kan ik repareren? Wat is van zichzelf al mooi en maakt mijn broek schitterend?
Of iets breder? Mijn gezonde weerstand tegen HR-opdrachten vorig jaar. De ruimte om ook ideeën van Allemaal Uniek te kunnen gebruiken motiveert mij om enthousiast aan de slag te gaan. En als ik “the best of both worlds” samenvoeg wordt het resultaat waardevoller.

Met ‘Schitterende Imperfectie’ kun je ook weer spelen. Het hoeft niet perfect. Het hoeft niet de eerste keer goed. Juist de weg die wordt afgelegd maakt het mooier. Het doet me denken aan PermanentBeta.nl waar juist het continu in ontwikkeling zijn tot kunst wordt verheven. De slogan ben ik even kwijt, maar het enthousiasme en de energie die de deelnemers uitstralen is inspirerend. Voor mij gaat het hier over een metamorfose van het traditionele ‘Fouten maken mag’ . Deze veelgehoorde kreet in managementland. Zo makkelijk gezegd. Zo moeilijk gedaan.

Zal ik er een nieuw model voor maken? Niet eens zo’n gek idee! Ik noem het WAW!
Waste + Addition = Wonderful. Recycling 2.0 eigenlijk.
Een Nederlandse vertaling volgt nog. Alternatieven zijn welkom, want mijn model is ‘Schitterend Imperfect’. Het kan natuurlijk schitterender en imperfecter! Maar het hoeft niet..

Kintsugi

Geplaatst op

Mijn Geluksonderbroek

Terwijl ik de was aan het vouwen ben, dwalen mijn gedachten af. Ik denk terug aan een belangrijk moment vorig jaar. De keuze voor een passie. Luisterend naar mijn intuïtie. De keuze voor een ontdekkingsreis op het gebied van Persoonlijke Ontwikkeling met daarbij de boeiende naam “Allemaal Uniek”. Mijn professionele nieuwsgierigheid werd en wordt volop ingezet. Ik wil weten hoe anderen werk maken van Persoonlijke Ontwikkeling. Wat voor producten en diensten hebben ze? Hoe passen ze het toe? En vooral; waar leggen ze de focus op? Inspiratie, Geluk, van Hoofd naar Hart & Succesvol zijn. Er komt veel moois voorbij.

Helaas speelt ook een ander thema; discipline. Ik vind het lastig om regelmatig tijd te reserveren voor de nieuwste ontwikkel oefeningen. Af en toe een hele dag opgesloten worden met anderen werkt beter bij mij. De aanwezigheid van die anderen is belangrijk. Ervaringen delen. Enthousiast raken door hun vragen. Stiekem een beetje blij als je hoort dat zij het ook lastig vinden om echt omzet te maken. En verwondering. Zoveel hetzelfde. En toch ook zo anders. Soms zien ze dat zelf nog niet. Ik sprak de zoveelste coach. Haar verhaal raakte me pas toen ze eerlijk en spontaan antwoord gaf op de vraag wat haar uniek maakt. Met voldoende zelfvertrouwen is het leuk om te netwerken en van anderen te leren. Als je nog onzeker bent is het een drama. Dan is hun gras altijd groener. Onzekerheid en je beperkende ideeën loslaten. Daar gaat het om! En ik realiseer me tegelijkertijd dat het vaak helemaal niet om ontwikkelen gaat. Maar juist over jezelf terugvinden.

Terug naar hoe puur je was als kind. Bij kinderen wordt veel tijd gestoken in het afleren van ‘onaangepast’ gedrag. Het afleren van hun magische fantasie met onbeperkte mogelijkheden. Terwijl dat precies precies is waar de dertigers en veertigers van nu naar op zoek zijn! We kunnen veel leren van kinderen. Zelfs meer dan we dachten. Berthold Gunsther maakt er mooi gebruik van met zijn boek “Omdenken is stom”. Boeiende uitspraken die maken dat volwassenen niet alleen anders naar kinderen luisteren, maar ze ook bewust vragen gaan stellen. Datzelfde gebeurt ook bij “Grote Denkers Kleine Denkers“. Zij hebben een Raad van Stuur beschikbaar met kinderen die bereid zijn mee te denken over organisatie-vraagstukken. Daarmee haal je gegarandeerd onverwachte invalshoeken in huis. Want kinderen zijn puur. Bij de vraag naar wie jou helpt op belangrijke momenten staat dan zomaar de Geluksonderbroek vooraan!

dansend kind

Geplaatst op

Mijn kleine Held

Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik mijn LinkedIn profiel in 2013 zou uitbreiden met de functie Ontdekkingsreiziger. Maar ik heb het gedaan en ben er trots op! Ik praat er ook graag over. Bij diverse netwerken experimenteer ik met de introductie van mijn Ontdekkingsreisbureau. “Huh? Een Reisbureau? In deze crisis?” Het is lastig een hokje te vinden als je bewust op het verkeerde been wordt gezet.. “Oh, Persoonlijke Ontwikkeling. Ja, leuk. Maar dan is die naam echt verkeerd hoor. Die moet je veranderen.”

Uit deze gesprekken komen ook verrassingen. Zoals de vraag naar mijn favoriete Ontdekkingsreiziger. Leuk! Vooral omdat ik niet meteen een antwoord had. Zeker was dat het voor mij niet gaat om Marco Polo of Cristoffel Columbus. Gewoon omdat ik hun verhaal niet ken. En meteen wist ik het wel! Het verhaal waar ik 5 jaar terug niet klaar voor was, maar dat deze zomer duidelijk weer op mijn pad kwam. En mij raakte. Het verhaal van Antoine de Saint – Exupery; de ontdekkingsreis van De Kleine Prins. Een echte favoriet. Ik heb het net weer gelezen en vanochtend viel mij op:

  • Kinderen moeten veel geduld hebben met grote mensen.
  • Het is veel moeilijker over jezelf te oordelen dan over anderen.
  • Bloem; “Mensen? Je weet nooit waar je ze kunt vinden. De wind jaagt ze in het rond. Ze hebben geen wortels. Dat is erg lastig voor ze.”
  • Het geheim van de vos; Werkelijke schoonheid is onzichtbaar.
  • Dorstlessende pillen; wat doe jij met een uur tijdsbesparing?
  • Het kan wel eens op tranen uitlopen als je tam bent gemaakt.
  • Kijk naar de hemel en hoor de sterren lachen.

De Kleine Prins inspireert mij om als kind met verwondering naar grote mensen te kijken en daarmee anders te kijken naar dezelfde dingen. Om pure schoonheid te ont-dekken. Om woorden nog bewuster te kiezen. De Kleine Prins bevestigt voor mij dat reizen en thuiskomen echt met elkaar verbonden zijn. En leert mij.. dat tam zijn niet voor watjes is!

Wie is jouw favoriete Ontdekkingsreiziger? En waarom?

IMG_0839

Geplaatst op

Mijn eerste parasol

Meerdere dagen mooi weer in het vooruitzicht en de zomerkriebels razen door mijn lichaam. Onrust alom. Als de zon schijnt is er 1 prioriteit; genieten van die zon!! En van de warmte. Van het vrije gevoel om zonder jas de deur uit te gaan. Nadat ik in de kledingkast ben gedoken aan de kant waar de echte zomerkleding ligt. Modetrends? Niets mee te maken. Jurkjes die ik al jaren heb en die mij het ultieme zomerdag gevoel geven, worden ook nu weer gedragen. Ik weet dat er een bepaalde mate van rust terugkeert als ik vind dat ik een optimaal genietmoment heb gehad. Lekker fietsen door de duinen, een lunch op een zonnig terras. Op zoek naar de schaduw is ook leuk! Maar dan moet die er wel zijn.. Op mijn balkon is dat niet het geval. Volop zon en nauwelijks wind. Op tropische dagen wordt het er zelfs voor mij te warm. En daarom heb ik afgelopen maandag een nieuwe mijlpaal bereikt.

Ik heb mijn eerste parasol gekocht! Opeens wist ik dat ik er klaar voor was; het ultieme stuk inventaris voor mijn huis. Het enige dat nog ontbrak. Drie jaar lang heb ik spullen gekocht. In de jaren daarvoor waren materiële zaken niet zo belangrijk voor me. Ik woonde in huizen van anderen, gebruikte hun spullen. Geen enkel probleem. Maar sinds ik de trotse bezitter ben van mijn eigen paleisje, wilde ik daar ook spullen in. En ik ben blij met de spullen die ik heb verzameld. Ze passen bij mij, het huis en bij elkaar. Met de parasol is de verzameling compleet. Niets meer nodig.

Sterker nog. Ik overweeg om te gaan minderen. Minimalising en Simplify Your Life zijn aantrekkelijke trends. Ik ga beginnen in de studeerkamer. Zoveel boeken en documenten waar ik eigenlijk echt niets meer mee doe. Maar eerst geniet ik van de zon op mijn balkon, verscholen achter mijn eigen parasol!

P1070460

Geplaatst op

Parttime Goeroe

Een Goeroe was voor mij altijd een een inspirerende, charismatische man in een exotisch land, met een duidelijke boodschap. Denk hierbij aan Mahatma Gandhi, maar ook aan leiders van Indiase Ashrams. Want heel belangrijk bij een Goeroe is dat hij volgers heeft. Veel volgers. Mensen die willen leven zoals hij.

Ik weet niet of deze beschrijving waar is. Voor mij was dat wel zo, maar er zullen legio alternatieven zijn. Want binnen mijn afbakening zouden ook Boedha, Christus enz. Goeroes zijn. En dat klinkt dan weer gek..

Er is sowieso sprake van vertroebeling van mijn oorspronkelijke Goeroe beeld. Dat begon al toen een ex-vriendje zichzelf Goeroe vond. Omdat hij de wereld veel te brengen had met het delen van zijn ellendige levensverhaal. Het feit dat ik geen volgers signaleerde leverde hem de titel “Nep Goeroe” op.

Daarna kwamen de Management Goeroes, waarbij volgers veranderden in mensen die een boek van zo iemand hebben gekocht. En de Internet Goeroes. Eigenlijk weet ik niet eens waarom zij Goeroe zijn; verder dan een specifieke expertise kom ik niet. Zeker waardevol, maar een Goeroe?? Dan kun je Twitteraars met meer dan 10.000 volgers ook Goeroe noemen.

Tamelijk verwarrend, maar het geeft ook ruimte! Wie zijn mijn Goeroes? Ik heb er in ieder geval al twee; mijn WordPress Goeroes! Ik vraag ze om raad bij het maken van mijn website. Omdat ze veel meer weten dan ik, maar ook omdat ik ze vertrouw en ze mij inspireren!

P1050234

%d bloggers liken dit: