De laatste tijd ben ik geobsedeerd door virtuele aandacht. Of het nu gaat om likes op FaceBook, volgers op Twitter of reacties op mijn blog. Met argusogen check ik veelvuldig mijn iPad. En ja, natuurlijk heb ik meldingen ingesteld die mij waarschuwen bij nieuwe respons. Maar je weet nooit..
Dus ben ik jaloers op een jonge schoonheidsspecialiste. Hoe erg. Natuurlijk ben ik trots op haar. Een week na het examen een eigen zaak starten. Super! Plus een mooie website. Hartstikke leuk. Maar in 1 dag 200 likes op FaceBook??
Thuis is het Big Brother in de provincie; via MailChimp zie ik wie mijn mailtjes opent. Of niet. Dit weekend gaf mijn 12-jarig nichtje de 30ste like voor de bedrijfspagina op FaceBook. Bingo! Eindelijk de statistieken voor mij ontsloten. Ik kan het aantal bezichtigingen zien en hun aard (organisch of viraal?).. Vandaag heb ik HootSuite ingesteld; alle Social Media in 1 overzicht. En daarmee is een grens overschreden. Niet eerder heb ik Apps toestemming gegeven tot inzage in mijn gegevens en mijn contacten. Zelfs om namensmij berichten te plaatsen. Nu zijn er meerdere die dat van mij mogen.. Wie weet hoe lang het nog duurt voordat ik €15 per dag ga betalen om 24-96 FaceBook likes bij mijn ‘doelpubliek’ te kopen?
Betalen voor aandacht. Nou dat zal me niet gebeuren! Dat is echt een brug te ver. Het idee alleen al. Ik ga nog liever gratis walkshops geven, waarbij de waardebepaling achteraf wordt uitgedrukt in voor mij gegenereerde FaceBook likes.. Zie je hoe erg ik ermee bezig ben? Zelfs mijn creativiteit focust nu op kwantiteit!
Maar het laat me niet los. Betalen voor aandacht. Hoe erg is het eigenlijk? Als het aanbod maar aantrekkelijk genoeg is. Waarom dan niet betalen? En eigenlijk doe ik dat al. Elke keer als ik mezelf trakteer op een massage. Betaal ik voor de aandacht van een jonge schoonheidsspecialiste.
