Tag: loslaten

Geplaatst op

Happy New Year!

Kerststress?

Niet voor mij. Deze december is relaxed. De inkopen op tijd gedaan. Niet keihard werken voordat de vakantie begint. Of een actielijst waar geen einde aan komt. Eigenlijk is het voor mij juist het tegenovergestelde. Ik voel een rust in mij die ik het hele jaar niet heb gehad. Meerdere lange wandelingen per week, inclusief een vakantie in Zeeland met ex-pleeghond Cartouche. Mijn thuis is gezellig en opgeruimd (alleen de studeerkamer nog). Tijd genoeg om terug te kijken op 2019. Een mooi jaar, met pieken en dalen.

Tadaa!

Mijn favoriete Tadaa!-moment blijkt de bevalling van pleegpoes te zijn. Zo bijzonder om mee te maken. Verwondering. Bewondering. Ik was nerveus en bemoeide me ermee terwijl dit niet nodig was, maar ik kon het niet laten. Ik maakte de bekjes schoon, terwijl moederpoes druk met de placenta bezig was. Ik heb zelfs een navelstrengetje afgebonden (goed voorbereid na talloze Youtube tutorials). En ik heb gehuild toen een van de kittens dood bleek te zijn. Mijn hele wereld bestond die ochtend uit deze poezen familie. Zo intens. De aansluitende 10 weken waren dat ook. Zowel positief als negatief. De ontwikkeling van de kittens is prachtig, maar als het niet goed gaat dramatisch. Het schuldgevoel dat ik had toen ik vond dat ik niet goed genoeg kon zorgen voor zieke Pip. De extra tijd die ik daarvoor kreeg toen ik, na een aanrijding, verplicht een week op de bank moest liggen. Met Pip op mijn borst. Elk uur voeden. We zijn allebei gelukkig helemaal hersteld.

Afronden

In 2019 heb ik veel afgerond. Drie opdrachten, mentorschap, kernteam Agile Organiseren, bestuur KO!, een relatie en ik heb besloten niet verder te gaan met het laseren van het litteken op mijn neus. Ook mijn neus is uniek. En dat is goed. Door deze periode van afronden is ruimte ontstaan. En rust. Terwijl ik nog niet weet wat ervoor in de plaats gaat komen. Ik vind dit een fijne fase, want alles is nu mogelijk. Eerst ga ik nog even verder met afronden. Zaterdagochtend ga ik 5 dagen het klooster in voor een retraite. Helemaal losgekoppeld ga ik ontdekken. Wat? Ik heb nog geen idee. Er is een heel programma met boeiende onderwerpen. Doe ik mee? Trek ik me terug? Ga ik genieten? Waarschijnlijk wel. Ik ben dol op genieten.

Happy New Year!

Ook met Oud & Nieuw ben ik nog in het klooster. Daarom wens ik je bij deze alvast een mooie Oudejaarsavond en een goed begin van een fantastisch 2020! Ik hoop dat het een jaar wordt met veel liefde en Magische Momenten.

Geplaatst op

Voorjaarsschoonmaak

IMG_0139 2

Wat is een passend moment om lentekriebels te krijgen? Voor mij is het dit jaar al vroeg. Nadat mijn leven 4 weken op zijn kop heeft gestaan door het gezelschap van een jonge, grote, enthousiaste, zware, verharende en schetenlatende schat van een hond blijf ik achter in een leeg huis.

Een vies huis

Mijn huis is behoorlijk vies en dat zeg ik niet snel, want een propere huisvrouw zal ik nooit worden. Als ik de tijdelijk geblindeerde ramen ontdoe van plakplastic en houten planken (hond werd onrustig van stadse drukte, na 4 maanden asiel in de zeeuwse polder) zie ik een slagveld. Regelmatig stofzuigen heeft niet kunnen voorkomen dat er plukjes haar ronddwarrelen nu eindelijk de balkondeur weer openkan (hond kon heel hard blaffen; angst voor overlast). Ook zie ik de kwijlvlekken, de sporen van sambal en peper (om hond weg te houden van verboden plekken als tafel en bank), de stukgebeten plantenbladeren en krassen op de vloer.

De eerste kriebels

Nog nasnikkend van het recente afscheid begint het te kriebelen. Niet meer 4 maal daags thuis zijn om hond uit te laten, geen gepieker over de opvoeding, geen afleiding van een speelse puber als ik een boek lees. Geen spierpijn meer, omdat het uitlaten van 40 kilo hond fysiek behoorlijk zwaar is. De wereld ligt voor me open. Het verdriet en de eenzaamheid druk ik voor het gemak even weg.

Aan de slag

Op het balkon zie ik dat de vlinderstruik alweer nieuwe blaadjes krijgt. Lente! Nieuwe start. Weer die kriebels. En het kriebelt zo, dat ik echt iets wil gaan doen. Met mijn handen. Ik krijg zin in een voorjaarsschoonmaak. Ik ken mezelf en weet drommels goed dat ik dit soort impulsen direct moet opvolgen. Ze zijn zo weer weg. Mijn gele electrische ramenwasser gaat in de oplader en de woonkamer haal ik leeg. Ik ga het grondig aanpakken.

Resultaat

Als het donker wordt heb ik 9 grote ramen ramen gelapt. Trots op mezelf. De volgende dag is het tijd voor de vloer. Zuigen, schrobben, dweilen; een grote beurt. Bezweet en zwaar vermoeid realiseer ik me dat ik pas bijna op de helft ben. Respect. Respect voor alle mensen die wel regelmatig schoonmaken. En stug ga ik door. Als de volgende avond mijn huis spik-en-span is, ben ik een tevreden mens.

En het gaat verder

Ik kan niet stoppen. Ik besluit om ook figuurlijk de bezem door mijn huis te halen. De werkkamer is nu wel schoon, maar niet opgeruimd. Er ligt overbodig materiaal. Dingen die ik niet meer nodig heb. Boeken, werkstukken, informatie van oude banen, het kan allemaal weg. Ruimte creëren voor nieuwe initiatieven. Dit is een voorjaarsschoonmaak die veel verdergaat dan mijn huis.

Geplaatst op

Adult Entertainment

Schrikbarend stil. Zo omschreef een vriendin gisteren het uitblijven van een nieuwe blogpost. En dat klopt. Het is me de afgelopen weken niet gelukt om zorgeloos te genieten van mijn “ontdekspeeltuin”. Ik ben zeker 5 keer begonnen met schrijven, maar het stokte. Het ging niet moeiteloos. De inspiratie ontbrak. Ook concentratie is ver te zoeken en ik weet heel goed waarom. Ik zeg het niet snel en gelukkig niet vaak; ik zit in een rotperiode. Niet een dip-dagje of -dagen, maar al weken.

Twee maanden geleden bleek mijn vader ongeneeslijk ziek. Superheftig. Mijn ouders zijn in de 80 en het is hard om te zien wat zij nu mee moeten maken. Ik help zo goed als ik kan en voel me gesteund door familie & vrienden.

De afgelopen 2 weken werd Sam ook ziek. Mijn kat. Dat klinkt voor velen absurd, zo in combinatie met mijn vader, maar dit hakt er stevig in. In plaats van thuis opladen om daarna weer te kunnen helpen is het nu thuis een drama. Ik zie dat Sam pijn heeft en ik maak me zorgen. Verder behandelen of opgeven & loslaten? Ik voel me schuldig als ik hem op zie liggen. Steeds een andere positie om zijn pootje te ontlasten. Of ben ik te dramatisch? Hij eet & drinkt. Poept & plast. De basisfuncties doen het. Alleen zijn linker achterpootje niet. Die is enorm. En er komen ook pijnlijke bulten op zijn staart. Vanavond lijkt hij toch echt wat beter te lopen.. Zou het dan toch? Maar knuffelen doet pijn en hij wil echt alleen zijn. Als ik eerlijk ben weet ik dat het tijd is.
Morgen ga ik weer naar de dierenarts. En moet ik besluiten. Met een brok in mijn keel en een zware last op mijn schouders loop ik rusteloos door “ons” thuis. Alle klusjes zijn gedaan. Sudoku kan ik niet meer zien. De mail moet maar wachten. Het enige dat even rust geeft is mijn “Kleurboek voor volwassenen”.

Blog April

Geplaatst op

Thuis

Ik ben weer thuis. Vorige week ben ik teruggekomen van mijn reis naar Azië. Echt thuiskomen duurde iets langer. Mijn thuisgevoel stond nog in de reismodus. Als ik op reis ben kan ik me overal thuis voelen. ‘Home is where the heart is.’ Of in mijn geval: mijn tandenborstel. Ik heb een reisritueel waarbij het plakken van mijn tandenborstel-koetje op de badkamerspiegel mijn nieuwe thuis markeert. Ook mijn rugzak is belangrijk. Ik heb een haat/liefde verhouding met hem. Hij was te zwaar en ik schaamde me rot dat ik 17kg meezeulde. Tientallen malen heb ik me bij kleine Aziaten verontschuldigd als ze hem van me overnamen, nog net niet kreunend onder het gewicht. Maar ik hield ook van mijn mini-caravan. Het is tijdens mijn reis toch mijn mobiele huis en bevat alles wat ik mee wilde nemen. Op een gegeven moment kon ik er zelfs om lachen. Zoveel reiservaring en dan zo slecht gepakt. Ik reis vaker zwaarder bepakt dan ik zou willen, maar deze keer heb ik spullen en kleding geselecteerd.. zo slecht. En geen idee waarom. Accepteren & loslaten; die grote rode hobbezak hoort gewoon bij mij en bij mijn reizende thuis.

Mijn thuisgevoel op reis zit verder natuurlijk vooral in mezelf. Juist omdat de stabiliteit van mijn vertrouwde omgeving ontbreekt. Tegelijkertijd besef ik dat ik er eigenlijk altijd goed in ben om activiteiten te ondernemen waar ik me lekker bij voel. Op reis heb ik daar nog meer ruimte voor dan in NL. Ik geniet echt intens van de tochtjes op mijn brommertje, van de tropische regenbuien, van de schitterende natuur en de prachtige mensen. Ik ben gelukkig als ik op een schommel zit en zie hoe het langzaam vloed wordt. Gewoon, omdat ik de tijd kan en wil nemen om het te zien. Ik wacht geduldig tot de krabben op het strand weer uit hun holletje durven te komen. Ik geniet van het maken van foto’s, van het heerlijke eten en van de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik leef vooral in het nu, maar kan ook genieten van mooie herinneringen en blij worden van nieuwe plannen. Ik geniet ook van mijn slechte momenten. Omdat ik ook op reis een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ ben. Misschien zelfs wel meer. Dus huil ik als een vriendin ziek blijkt te zijn. En een andere ook. Ik praat erover met de reisgenoten van dat moment. En laat ongegeneerd mijn emoties zien. Juist op reis vind ik dat makkelijk. En als ik me eenzaam voel, dan mag dat. Sterker nog, dan voel ik me de eenzaamste mens van de hele wereld. Dan ben ik echt heeeel erg zielig. Met een passend muziekje trek ik me me terug. En als het over is, of als ik echt trek heb, kom ik weer tevoorschijn. En voel ik me een stuk beter.

Ik heb mij deze reis ook asociaal gedragen. Mijn empathie-radar op 0 gezet. Net als mijn nieuwsgierigheid. Erg vaak. Ik was namelijk ‘schrijver’. Het plan was om een boek te schrijven deze reis. Een nogal vaag plan vonden anderen. Ik eigenlijk ook wel, maar het voelde gewoon goed. Magisch & moeiteloos was voor mij het thema. Heel breed, want ik wilde dat het schrijfproces zelf ook magisch & moeiteloos zou zijn. De eerste 3 weken heb ik geen woord geschreven. Wel heb ik ruimte in mijn hoofd gemaakt. En daar bleek al van alles te gebeuren. En toen ik echt ging zitten, klaar om te schrijven.. Kwamen de woorden als vanzelf. Meestal maar een uurtje of 2 per dag. En dan stopte ik ook weer. Het verhaal groeide. Als vanzelf. Soms lachte ik tijdens het schrijven. Verrast door de ontwikkelingen. Het schrijven werd mijn thuis. Ik koesterde het. Maar het verhaal ging verder. De afronding kwam en bleek onvermijdelijk. Na een dag treuzelen kon ik het niet langer tegenhouden. Op kerstavond was mijn schrijven klaar. Hoofdpersoon Max was thuis, maar ik voelde me ontheemd.

Niemand heeft het nog gelezen. Ikzelf ook niet. Daar ben ik nu pas klaar voor. Ik ben ook weer thuis. Nu kan ik van mijn verhaal mijn boek gaan maken. Samen met anderen, want dit kan ik niet alleen. Wat een mooi thema voor 2015!!

ipp

Geplaatst op

Vrij rijk

Vanaf vandaag ligt de wereld weer helemaal voor me open. Alles is mogelijk. En ik mag helemaal zelf kiezen hoe ik het ga invullen. Wat een rijkdom! Wat een vrijheid!

Vorige week heb ik een interim opdracht afgerond waaraan ik de afgelopen 9,5 maand heb gewerkt. Als niet-moeder durf ik de vergelijking met een zwangerschap te maken. In november begon ik plotseling (in 1 week gevraagd en gestart) en ik had geen idee wat me precies te wachten stond. Een nieuwe organisatie, ontstaan uit twee “ouders”. De eerste maanden werkte ik op een aparte locatie, waar alleen de projectorganisatie kwam. Na 3 maanden mocht iedereen het weten en betrokken we het nieuwe kantoor! Het halfjaar dat volgde was onrustig. Er gebeurde zoveel! Iedereen werkte keihard en ging door, ondanks vermoeidheid of andere lichamelijke klachten. Eind juni was het feest. De officiële start van de organisatie en de definitieve keuze voor mijn opvolgster. Twee maanden resteerden om alles in orde te maken. Opruimen, archiveren en afmaken wat in de maanden ervoor was blijven liggen. De laatste weken was ik druk met de overdracht. Vertellen, laten zien, vragen & antwoorden. Grote lijnen en details. Samen overleggen. Maar ook; geen eigen werkplek meer hebben.. De opvolgster pakte het supergoed op en het werd tijd om los te laten. Eind vorige week was het zover. Kadootjes, bedankjes, mooie complimenten, bloemen en borrel. Een heerlijk afsluiting! Een pijnlijke bevalling is mij bespaard gebleven. De afdeling staat en collega’s & opvolgster kunnen samen verder.

En ik? Mijn cooling down was een weekend vrijwillig achter de festivalbalie van een Street Art Festival. Waar ik alles vergat wat ik net had losgelaten, omdat ik druk was met kassa, muntjes, programmaboekjes, kaartjes, artiesten, andere vrijwilligers en -soms verrassende- bezoekersvragen.

Nu is het maandagochtend. Ik heb gemediteerd. En ik schrijf. Verder niets. Life’s good. Ik voel me rijk. En ik ben vrij!

IMG_20140901_111932

Geplaatst op

Geen doolhof

Zondag was een speciale dag. Een me-time dag. Of eigenlijk een goed-voor-mezelf-zijn-dag. Lekker uitslapen (wat prima gaat als ik eerst opsta om de kat te voeren) en daarna meditatie en yoga. Allebei! Geen iPad, Huawei of iMac. Op 1 mailtje na; checken of de buurtkatten voer nodig hadden. Gezond ontbeten met havermout en later op de fiets naar de Stad Gods. Echt iets voor de zondag. Een flink stuk gefietst om er te komen. De locatie had ik trouwens ook nog opgezocht op Google Maps. Een leven zonder internet is misschien wel Zen, maar ook best onhandig. 1,5 uur fietsen op mijn stadsfiets met te zachte banden en mijn slippertjes aan. Ik hou van zongebruinde voeten.

2 fietsende nonnen in wit habijt. Gevonden! De Stad Gods was verder verlaten, dus vroeg ik de dames of het goed was dat ik dat ‘rondje’ ging wandelen. U bedoelt?? Oh dat. Ja hoor, ik mocht dat ‘rondje’ wel wandelen. Dit begon niet goed! F*ck (sorry non) hoe heet het nu ook alweer? Het is geen doolhof. Het is een …. Nee, ik kwam niet op het woord. Gewoon verdergaan, dan komt het vanzelf. Fiets parkeren en even naar het stiltecentrum – een verbouwde hooiberg – om tot mezelf te komen. 2 lange minuten later.. nog steeds geen alternatief voor doolhof. Dan maar gewoon beginnen.

Ik loop naar buiten en start. Voet voor voet. Bewust. Adem in. Adem uit. Doolhof. Doolhof.. Iets met een ‘y’.. Nee. Loslaten. Loslaten. Leef in het nu. Stap, stap. Aha, mijn voeten worden echt al lekker bruin! Zen, Ellis. Nu! Stap, stap. En eindelijk. Eindelijk wordt mijn hoofd stiller. Ik loop het pad. Ik draai bewust de bochten. En ik word rustig. Ruimte om te genieten, want ik hoef alleen maar te lopen. De weg wijst zich vanzelf. Geen idee hoe lang nog, want ik heb geen overzicht. En dat hoeft ook niet. Stap, stap. Ik zie de kuddes schapen naast mij. Ik hoor de lunchende nonnen. Stap, stap. Ik ruik de bomen en voel de zon.

Na afloop geniet ik nog even van het uitzicht en de stilte voor ik mijn fiets pak en terugga naar de echte wereld. Waar ik meteen een file zie met in de verte  brandweer. Een enorme, zware tak is van de boom gebroken en versperd het fietspad waarover ik aankwam. Geluk gehad! Opgelucht fiets ik verder. En verder. En verder. Moe gefietst kom ik thuis. Eerst genieten van een gerookt makreeltje en walnoten. Alleen fruit was toch niet zo’n goed idee. Met de bruine voetjes op de bank pak ik toch mijn iPad weer. Googelen op ‘geen doolhof’. Vooral uitleg over doolhof. Grrr. Maar dan zie ik het!

ippla·by·rint (het; o; meervoud: labyrinten)

Geplaatst op

Vlinders in mijn oog

Een lazy Friday Afternoon. Geen ToDo-lijst. Aangenaam warm & bewolkt. Vol goede moed fiets ik de duinen in om lekker te schrijven en plannen te maken. Maar het klopt niet. Ik schrijf wel wat, maar ben onrustig en heb een zwaar hoofd. Een fantastisch plan blijkt op 1 A4-tje al klaar.. Lichtelijk geïrriteerd en een beetje ongerust besluit ik weer naar huis te gaan. Vind ik allemaalUNIEK nog wel leuk? Waarom lukt het dan niet als ik het wil? Niet dezelfde weg terug naar huis. Zelfs niet in deze bui. Zonder na te denken kies ik een ander pad. Te druk in mijn hoofd met andere zaken. Wat nou Magisch & Moeiteloos? Ik zie een vrij bankje en stop. Maar ik vind het te vochtig om op te zitten. Oei, wat negatief allemaal. Ik schrik er van. En dan komt het terug. Van behoorlijk ver eerlijk gezegd. Loslaten. Niets moeten. Stel je open en ervaar wat er gebeurt.

Dus ik pak mijn fiets en loop de kant op die me roept. Lopend zie ik heel andere dingen dan daarvoor. En ik krijg zin om te stoppen en foto’s te maken van al het prachtigs dat ik zie. Een bij op een bloeiende distel. Een bloem van rupsen. En vlinders. Heel veel vlinders. Een scherpe foto lukt niet en relaxed besluit ik het idee van het perfecte plaatje te laten varen. Een zijpad lonkt. Na veel modder en plassen kom ik bij een mooi veldje dat ik nooit eerder zag. Het pad loopt dood.. Ik moet terug & accepteer dat. Soms is dezelfde weg terug nodig. Bijvoorbeeld als je je fiets bij je hebt en niet door de brandnetels wil. Ik zie een lelijke dode boom die erg afsteekt tegen de groene rest. Bij het maken van de foto blijkt mijn eerste indruk niet te kloppen. Deze boom heeft een onverwachte schoonheid. Een andere boom. Een hoge kale stam met slechts enkele afgestorven takjes. Maar boven de rest uit een stevig bladerdak. Voor ik verderga sta ik even stil. Ik adem diep in en uit. Ik hoor alleen de vogels. En dan weet ik het; allemaalUNIEK is leuk en mijn Walkshop blijft. Dit soort ervaringen wil ik met anderen delen. Kijken naar jezelf vanuit de natuur. Kijken met vlinders in je ogen!

bij

 

Geplaatst op

Terug naar af

Het blijft me verbazen. Zoveel makkelijker om anderen te adviseren, dan zelf de goede dingen te doen. Hoe vaak moet ik mijn hoofd stoten om te merken dat ik in dezelfde routine ben teruggevallen? Ik hoop stappen te zetten in het land der zelfontwikkeling, maar heel verraderlijk steken oude bekende trekjes steeds de kop weer op. Zo erg dat ik vaak verzucht “Leer ik het dan nooit?”. Niet fijn. Maar misschien is er toch hoop voor mij. Sommigen zeggen dat het slechts terugkomt zolang je er nog iets van te leren hebt. Anderen zeggen dat ik mild voor mezelf mag zijn. Laat het los. Adem in. Adem uit. En ga verder. Ja, maar heb ik ondertussen wel stappen gezet? Heb ik mezelf wel ontwikkeld? Of ben ik terug bij af?

Ondanks de stralende lente schieten beelden van wintersport mij te binnen. Ik houd niet van wintersport. Ik ben wel meerdere keren geweest. Mijn grote favoriet is het sleepliftje. Had mij de hele dag een pannenkoek tussen de benen gegeven en ik was absoluut fan geweest. Het ging anders. Ik vond dat ik moest leren skiën. Na een prettige introductie met het sleepliftje stond ik bovenaan een borstelbaanberg. Geen idee wat te doen. Mijn buurman ‘die-het-mij-wel-even-zou-leren’ vertelde dat ik zigzaggend naar beneden moest. Makkie. En het lukte ook. Alleen de bochten niet.. Dus eindigde ik zowel na de zig als na de zag in de kletsnatte borstelbaangoot. Tamelijk ontluisterd bereikte ik het eind van de borstelbaan. Alwaar ik vriendelijk doch beslist werd verzocht iets anders te gaan doen. Klaar voor het echte werk, zullen we maar zeggen. In de Zwitserse sneeuw heb ik het 2x geprobeerd. Totdat ik omver werd geskied door een voorbijrazende rij peuters. Maar ik gaf niet op. Jaren later weer een poging. Skiles in NL, privéles in Meribel. Ik werkte hard. En wat was ik opgelucht als ik na de les de skies weer af mocht doen. De laatste keer heb ik het bijna leuk gevonden. Ergens in Frankrijk. Twee (wat is makkelijker dan blauwe?) pistes direct naast de berghut/restaurant. Na elk rondje beloonde ik mezelf met een drankje op het zonnige terras. Ik genoot! En besloot officieel te stoppen met skiën.

Ik heb mijn best gedaan. En uiteindelijk mezelf toegestaan om los te laten. Het hoeft niet. Het is goed. Ik blijk geen natuurtalent te zijn (grrr). Ik heb iets gevonden waar ik niet goed in ben (grrrrr). Ik hoef niet alles te kunnen. Of leuk te vinden. ‘Terug naar af’ betekent niet dat je gefaald hebt. Het biedt de mogelijkheid om vanuit je basis nieuwe dingen te ontdekken. Met deze ontdekking zal ‘Terug naar af’ nooit meer hetzelfde zijn..

foto

Geplaatst op

Mijn Geluksonderbroek

Terwijl ik de was aan het vouwen ben, dwalen mijn gedachten af. Ik denk terug aan een belangrijk moment vorig jaar. De keuze voor een passie. Luisterend naar mijn intuïtie. De keuze voor een ontdekkingsreis op het gebied van Persoonlijke Ontwikkeling met daarbij de boeiende naam “Allemaal Uniek”. Mijn professionele nieuwsgierigheid werd en wordt volop ingezet. Ik wil weten hoe anderen werk maken van Persoonlijke Ontwikkeling. Wat voor producten en diensten hebben ze? Hoe passen ze het toe? En vooral; waar leggen ze de focus op? Inspiratie, Geluk, van Hoofd naar Hart & Succesvol zijn. Er komt veel moois voorbij.

Helaas speelt ook een ander thema; discipline. Ik vind het lastig om regelmatig tijd te reserveren voor de nieuwste ontwikkel oefeningen. Af en toe een hele dag opgesloten worden met anderen werkt beter bij mij. De aanwezigheid van die anderen is belangrijk. Ervaringen delen. Enthousiast raken door hun vragen. Stiekem een beetje blij als je hoort dat zij het ook lastig vinden om echt omzet te maken. En verwondering. Zoveel hetzelfde. En toch ook zo anders. Soms zien ze dat zelf nog niet. Ik sprak de zoveelste coach. Haar verhaal raakte me pas toen ze eerlijk en spontaan antwoord gaf op de vraag wat haar uniek maakt. Met voldoende zelfvertrouwen is het leuk om te netwerken en van anderen te leren. Als je nog onzeker bent is het een drama. Dan is hun gras altijd groener. Onzekerheid en je beperkende ideeën loslaten. Daar gaat het om! En ik realiseer me tegelijkertijd dat het vaak helemaal niet om ontwikkelen gaat. Maar juist over jezelf terugvinden.

Terug naar hoe puur je was als kind. Bij kinderen wordt veel tijd gestoken in het afleren van ‘onaangepast’ gedrag. Het afleren van hun magische fantasie met onbeperkte mogelijkheden. Terwijl dat precies precies is waar de dertigers en veertigers van nu naar op zoek zijn! We kunnen veel leren van kinderen. Zelfs meer dan we dachten. Berthold Gunsther maakt er mooi gebruik van met zijn boek “Omdenken is stom”. Boeiende uitspraken die maken dat volwassenen niet alleen anders naar kinderen luisteren, maar ze ook bewust vragen gaan stellen. Datzelfde gebeurt ook bij “Grote Denkers Kleine Denkers“. Zij hebben een Raad van Stuur beschikbaar met kinderen die bereid zijn mee te denken over organisatie-vraagstukken. Daarmee haal je gegarandeerd onverwachte invalshoeken in huis. Want kinderen zijn puur. Bij de vraag naar wie jou helpt op belangrijke momenten staat dan zomaar de Geluksonderbroek vooraan!

dansend kind

Geplaatst op

Haring, gewoon Haring

Tring, Tring! Triiiiiiing!
“Hallo, met Ellis Haring.”
“Met meneer Augurk. Zullen wij een rolmops vormen?”
Klik………..

Een jeugdtrauma in 4 regeltjes. Jaren heb ik geweigerd een telefoon op te nemen. En daarna is het nog heel lang met alleen mijn voornaam geweest. Achteraf zie ik dat het best grappig was. Waarom vond ik het dan zo erg? Ik heb mijn achternaam gehaat. Mijn vader vervloekt om het feit dat ik door hem Haring heet.

Normaal zijn. De grootste wens van mensen met een afwijkend uiterlijk. In ieder geval zij die ik zag in documentaires op televisie. Ze willen niet meer opvallen, nagekeken of beroddeld worden. Ze willen normaal zijn. Opgaan in de menigte. Anonimiteit die vrijheid geeft.
Anders zijn. Dat is de wens van anderen. Afwijkende ideeën. Juist niet zoals de rest. Het kan om kleding gaan. Om kunstenaars. Om dat wat je laat zien. Maar ook om wat je liever voor jezelf houdt.

Of we nu op willen gaan in de massa of juist niet. We zijn allemaal uniek. Als je dat accepteert en ervan geniet, ontstaan er mooie dingen. En het relativeert ook zo lekker.
Mijn kleine tante die ‘De lange haring’ heet.
Of mijn moeder; van huis uit ‘Van den Hengel’…
Allebei bijzonder.
Dus ben ik trots op mijn naam. Ik noem hem meestal zelfs twee keer. Om misverstanden te voorkomen. Haring, gewoon Haring.

rolmops

Geplaatst op

Samen Stil

Begin dit jaar zagen we elkaar voor het eerst. Om te praten over onze Droombaanreis. De pilot van dit digitale initiatief van Talent First werd massaal opgepakt en er kwamen live ontmoetingen in den lande. Een van die groepjes is nog steeds. Zij het in een iets gewijzigde samenstelling. Elke maand komen we bij elkaar. In 2 uur hebben we tijd te kort om ervaringen te delen en tot nieuwe acties te inspireren. Zoveel te vertellen! Best vreemd eigenlijk, dat juist deze 5 vrouwen het plan kregen om ‘Samen Stil’ te zijn. Stil? Dit groepje? “En toch gaan we het doen! Een bijzondere ontdekking.”

En zo geschiedde.. In bospark De Schaapskooi te Epe. Het park was bewoonder dan verwacht en de rondfietsende 65-plussers bleven aardig; ook al groetten wij niet terug. Want het ‘Samen Stil’ werd strikt opgevolgd. Geen woord. Vanaf maandagavond. De uren daarvoor mochten we nog wel praten.. Een soort stoom afblazen zeg maar. We hebben ook meteen een upgrade geregeld; van 6-persoons chaletje naar 10-persoons bungalow. Allemaal een eigen slaapkamer. Aparte meditatieruimte. Ruime keuken. Mooie woonkamer. Heerlijk warm en middenin het groen, rood, oranje en geel van het bos.

We hebben zeven keer gemediteerd. Een sessie duurde 3 kwartier: 2x 20 minuten zitten en tussendoor ‘Walking Meditation’. Heerlijk in het moment zelf, maar daarbuiten was ik toch blij dat het niet op film werd vastgelegd.. We hebben heerlijk gegeten en er was volop creativiteit. Wat er heel weinig was: oogcontact. Voor mijzelf om de kans op spreken te verkleinen. Voor de anderen? Dat hoorde ik woensdag halverwege de ochtend. Toen mochten we weer praten. En onze ontdekkingen delen. Wat was het onwennig! Wat ga je zeggen? Wat is belangrijk genoeg? Of gewoon lekker?

Gemeenschappelijk was het gevoel van dankbaarheid naar elkaar om deze speciale ervaring te delen. En hoe vaak je spontaan dingen zegt, die nu overbodig blijken. Er waren ook verschillen. Met name in het optimaal beleven van de stilte. Wel of niet lezen? En schrijven? Wat moet je allemaal van jezelf of laat je los en zie je wat er komt?
Achteraf blijft mij vooral het gevoel bij dat ik had na de meditaties, tijdens het wandelen en bij het maken van foto’s. Open. Open om volop te genieten van kleine dingen. Rustig en gelukkig. Helemaal in het nu. Thuis is er ook iets veranderd; ik praat veel minder tegen mijn kat.

IMG_0406

Geplaatst op

Echt op reis! Of niet?

Wat verwachtte ik vooraf?
Een weekje Jutland in de herfst. Eerst een leuk weekend in de stad met een oud-reisgenoot en daarna een paar dagen de noord-westelijke Jutse wildernis ontdekken. Wellicht een paar fjorden bewonderen en heel misschien sporen van de kerstman vinden..

Wat gebeurde er?
’s Ochtends eerst naar Pilates en daarna relaxed mijn huis opruimen en (hand-)bagage selecteren. De reis verliep soepeltjes. Geen vertraging. Geen problemen. Beetje saai bijna. Ik hoefde niet eens mijn paspoort te laten zien! In de lucht met kleine slokjes genoten van een flesje rode wijn. En hups, voordat ik het wist waren we in Jutland! Ik werd opgehaald op het vliegveld en in de auto werd mij een uitgebreid programma voor de komende 5 dagen toegelicht. Er was hard gewerkt om mij in het nieuwe huis comfortabel te ontvangen; verhuisdozen na 3 maanden weggewerkt en het bed zou die nacht voor het eerst beslapen worden. Binnen de kortste keren stond een heerlijk maaltijd op tafel. Waarna we meteen op pad gingen voor een cocktailparty met vrienden en bezoek aan een populair café. Het weekend vulde zich met leuke dingen doen, heerlijk eten, veel praten en lekker relaxen. Op maandag geen Jutse wildernis.. Die blijkt er namelijk niet te zijn. Met de auto het strand op, zoals we op zondag deden. Leuk, maar spannender zal het dus niet worden. En dan blijkt de kerstman ook nog eens helemaal niet uit Jutland te komen!
Laat los. Laat los…
En de knop was om. Chillen met boek op de bank. Of eigenlijk op de iPad. En toen het heel even droog was een wandeling in een stormpje. Dinsdag op pad naar het noordelijkste puntje van Jutland, waar 2 zeeën elkaar ontmoeten. Prachtig! De laatste dag werd een vriend ingeschakeld om mij op de fiets een andere kant van de stad te laten zien. Echt leuk en superlief. Vanzelfsprekend werd ik, ruim op tijd, met de auto naar het vliegveld gebracht. Bij mijn diepe dank tijdens het afscheid was het antwoord heel simpel; “Ik wilde je een onvergetelijk bezoek aan mijn land geven”.

Wat heb ik ontdekt?
Communiceren is echt meer dan woorden uitwisselen; via de chat leken we op 1 lijn te zitten. Een combi van samen en alleen. In de praktijk werd geprobeerd mijn alleen-zijn zoveel mogelijk te beperken. Door de warme intentie kon ik heel makkelijk de knop omzetten. Een andere invulling dan verwacht, maar open voor wat het zou brengen.
Je eigen vanzelfsprekendheden worden duidelijk als ze voor anderen niet opgaan. Ik vind het heerlijk om op reis alleen te zijn. Dus toen Denemarken een jaar geleden bij mij op bezoek was heb ik veel alleen-tijd in het programma opgenomen. Nu, na de return-visit, ontdek ik pas dat dat mischien toch anders is opgevat..

IMG_0384

Geplaatst op

Kalverliefde..

Woedend was ik. Stampvoetend ben ik de hele weg naar huis gelopen. Een gulden bespaard, maar ook mijn fiets kwijt. Mijn mooie fiets. Mijn stalen rots in de branding. Wat een stortvloed aan emoties na een dagje Tienertoeren door NL. De woede. Eigenlijk meer op mezelf gericht, dan op de fietsendief. En machteloosheid. Wat kun je nog doen als je 2x langs alle, echt alle, fietsen van het station bent gelopen? Jaloers was ik ook. Op alle mensen die daar nog wel hun fiets hadden staan. En ik voelde me eenzaam. Die fiets was mijn eerste grote-mensen-fiets. We hebben heel wat kilometertjes afgelegd. Vaak kletsend met vriendinnen, maar ook gewoon samen stil. Zelfstandigheid hebben we ontdekt. Niet meer onder begeleiding van Pa, Ma of grote zus. Afstanden die ik alleen niet had kunnen overbruggen heb ik met hem bijna moeiteloos overwonnen.

Mijn eerste lekke band. Hele verhalen had ik er al over gehoord, en eindelijk was ik zelf aan de beurt. Ik wist precies wat er van me werd verwacht. Bandenlichters, fietspomp, even extra op het ventiel letten, beetje schuren, plakken maar. En dan de test. Liefdevol dompelde ik zijn binnenband onder water. Op zoek naar belletjes. Niets. Het was gelukt! Alleen nog oppompen & klaar. Wat was ik trots op ons.

Zijn opvolger was een opoe-fiets. Ook bijzonder, op zijn eigen manier. We zijn lang samen geweest. Woonden in Amersfoort, Deventer en Amsterdam. Hij was duidelijk ouder en meer ervaren. Ik heb hem overgenomen van een dame die te oud voor hem werd. Na jaren trouwe dienst heb ik hem doorgegeven.

Toen kwam de yuppenfiets. De verkoper adviseerde een goedkoper model, maar ik wist dat ik deze wilde hebben. De kleur was echt fantastisch. Het lastige van zo’n exclusief model is dat je er zo zuinig op bent. Hij stond heel wat jaartjes in de schuur. Tot de dag dat ik besloot hem echt te gaan gebruiken. Het waren mooie jaren. Zijn laatste dagen slijt hij in de fietsenflat op Amsterdam Centraal.

Mijn huidige Human Powered Vehicle is super chill. We cruisen door stad en platteland. We genieten volop, maar er zit iets oppervlakkigs aan. De laatste maand van de 3-jarige fietsverzekering heb ik hem de hele maand buiten laten staan. In afwachting van het lot. Als hij zou worden gestolen kreeg ik een flinke som geld uitgekeerd. En zou ik een nieuwe kunnen kiezen. Maar hij is gebleven.

Mijn eerste fiets. De fiets die mij ontnomen is. Hij was mijn eerste grote liefde..

fietsen_strand

Geplaatst op

Ik wil aandacht!

De laatste tijd ben ik geobsedeerd door virtuele aandacht. Of het nu gaat om likes op FaceBook, volgers op Twitter of reacties op mijn blog. Met argusogen check ik veelvuldig mijn iPad. En ja, natuurlijk heb ik meldingen ingesteld die mij waarschuwen bij nieuwe respons. Maar je weet nooit..

Dus ben ik jaloers op een jonge schoonheidsspecialiste. Hoe erg. Natuurlijk ben ik trots op haar. Een week na het examen een eigen zaak starten. Super! Plus een mooie website. Hartstikke leuk. Maar in 1 dag 200 likes op FaceBook??

Thuis is het Big Brother in de provincie; via MailChimp zie ik wie mijn mailtjes opent. Of niet. Dit weekend gaf mijn 12-jarig nichtje de 30ste like  voor de bedrijfspagina op FaceBook. Bingo! Eindelijk  de statistieken voor mij ontsloten. Ik kan het aantal bezichtigingen zien en hun aard (organisch of viraal?).. Vandaag heb ik HootSuite ingesteld; alle Social Media in 1 overzicht. En daarmee is een grens overschreden. Niet eerder heb ik Apps toestemming gegeven tot inzage in mijn gegevens en mijn contacten. Zelfs om namensmij berichten te plaatsen. Nu zijn er meerdere die dat van mij mogen.. Wie weet hoe lang het nog duurt voordat ik €15 per dag ga betalen om 24-96 FaceBook likes bij mijn ‘doelpubliek’ te kopen?

Betalen voor aandacht. Nou dat zal me niet gebeuren! Dat is echt een brug te ver. Het idee alleen al. Ik ga nog liever gratis walkshops geven, waarbij de waardebepaling achteraf wordt uitgedrukt in voor mij gegenereerde FaceBook likes.. Zie je hoe erg ik ermee bezig ben? Zelfs mijn creativiteit focust nu op kwantiteit!

Maar het laat me niet los. Betalen voor aandacht. Hoe erg is het eigenlijk? Als het aanbod maar aantrekkelijk genoeg is. Waarom dan niet betalen? En eigenlijk doe ik dat al. Elke keer als ik mezelf trakteer op een massage. Betaal ik voor de aandacht van een jonge schoonheidsspecialiste.

P1000944