Tag: Magisch

Geplaatst op

Happy New Year!

Kerststress?

Niet voor mij. Deze december is relaxed. De inkopen op tijd gedaan. Niet keihard werken voordat de vakantie begint. Of een actielijst waar geen einde aan komt. Eigenlijk is het voor mij juist het tegenovergestelde. Ik voel een rust in mij die ik het hele jaar niet heb gehad. Meerdere lange wandelingen per week, inclusief een vakantie in Zeeland met ex-pleeghond Cartouche. Mijn thuis is gezellig en opgeruimd (alleen de studeerkamer nog). Tijd genoeg om terug te kijken op 2019. Een mooi jaar, met pieken en dalen.

Tadaa!

Mijn favoriete Tadaa!-moment blijkt de bevalling van pleegpoes te zijn. Zo bijzonder om mee te maken. Verwondering. Bewondering. Ik was nerveus en bemoeide me ermee terwijl dit niet nodig was, maar ik kon het niet laten. Ik maakte de bekjes schoon, terwijl moederpoes druk met de placenta bezig was. Ik heb zelfs een navelstrengetje afgebonden (goed voorbereid na talloze Youtube tutorials). En ik heb gehuild toen een van de kittens dood bleek te zijn. Mijn hele wereld bestond die ochtend uit deze poezen familie. Zo intens. De aansluitende 10 weken waren dat ook. Zowel positief als negatief. De ontwikkeling van de kittens is prachtig, maar als het niet goed gaat dramatisch. Het schuldgevoel dat ik had toen ik vond dat ik niet goed genoeg kon zorgen voor zieke Pip. De extra tijd die ik daarvoor kreeg toen ik, na een aanrijding, verplicht een week op de bank moest liggen. Met Pip op mijn borst. Elk uur voeden. We zijn allebei gelukkig helemaal hersteld.

Afronden

In 2019 heb ik veel afgerond. Drie opdrachten, mentorschap, kernteam Agile Organiseren, bestuur KO!, een relatie en ik heb besloten niet verder te gaan met het laseren van het litteken op mijn neus. Ook mijn neus is uniek. En dat is goed. Door deze periode van afronden is ruimte ontstaan. En rust. Terwijl ik nog niet weet wat ervoor in de plaats gaat komen. Ik vind dit een fijne fase, want alles is nu mogelijk. Eerst ga ik nog even verder met afronden. Zaterdagochtend ga ik 5 dagen het klooster in voor een retraite. Helemaal losgekoppeld ga ik ontdekken. Wat? Ik heb nog geen idee. Er is een heel programma met boeiende onderwerpen. Doe ik mee? Trek ik me terug? Ga ik genieten? Waarschijnlijk wel. Ik ben dol op genieten.

Happy New Year!

Ook met Oud & Nieuw ben ik nog in het klooster. Daarom wens ik je bij deze alvast een mooie Oudejaarsavond en een goed begin van een fantastisch 2020! Ik hoop dat het een jaar wordt met veel liefde en Magische Momenten.

Geplaatst op

Thuis

Ik ben weer thuis. Vorige week ben ik teruggekomen van mijn reis naar Azië. Echt thuiskomen duurde iets langer. Mijn thuisgevoel stond nog in de reismodus. Als ik op reis ben kan ik me overal thuis voelen. ‘Home is where the heart is.’ Of in mijn geval: mijn tandenborstel. Ik heb een reisritueel waarbij het plakken van mijn tandenborstel-koetje op de badkamerspiegel mijn nieuwe thuis markeert. Ook mijn rugzak is belangrijk. Ik heb een haat/liefde verhouding met hem. Hij was te zwaar en ik schaamde me rot dat ik 17kg meezeulde. Tientallen malen heb ik me bij kleine Aziaten verontschuldigd als ze hem van me overnamen, nog net niet kreunend onder het gewicht. Maar ik hield ook van mijn mini-caravan. Het is tijdens mijn reis toch mijn mobiele huis en bevat alles wat ik mee wilde nemen. Op een gegeven moment kon ik er zelfs om lachen. Zoveel reiservaring en dan zo slecht gepakt. Ik reis vaker zwaarder bepakt dan ik zou willen, maar deze keer heb ik spullen en kleding geselecteerd.. zo slecht. En geen idee waarom. Accepteren & loslaten; die grote rode hobbezak hoort gewoon bij mij en bij mijn reizende thuis.

Mijn thuisgevoel op reis zit verder natuurlijk vooral in mezelf. Juist omdat de stabiliteit van mijn vertrouwde omgeving ontbreekt. Tegelijkertijd besef ik dat ik er eigenlijk altijd goed in ben om activiteiten te ondernemen waar ik me lekker bij voel. Op reis heb ik daar nog meer ruimte voor dan in NL. Ik geniet echt intens van de tochtjes op mijn brommertje, van de tropische regenbuien, van de schitterende natuur en de prachtige mensen. Ik ben gelukkig als ik op een schommel zit en zie hoe het langzaam vloed wordt. Gewoon, omdat ik de tijd kan en wil nemen om het te zien. Ik wacht geduldig tot de krabben op het strand weer uit hun holletje durven te komen. Ik geniet van het maken van foto’s, van het heerlijke eten en van de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik leef vooral in het nu, maar kan ook genieten van mooie herinneringen en blij worden van nieuwe plannen. Ik geniet ook van mijn slechte momenten. Omdat ik ook op reis een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ ben. Misschien zelfs wel meer. Dus huil ik als een vriendin ziek blijkt te zijn. En een andere ook. Ik praat erover met de reisgenoten van dat moment. En laat ongegeneerd mijn emoties zien. Juist op reis vind ik dat makkelijk. En als ik me eenzaam voel, dan mag dat. Sterker nog, dan voel ik me de eenzaamste mens van de hele wereld. Dan ben ik echt heeeel erg zielig. Met een passend muziekje trek ik me me terug. En als het over is, of als ik echt trek heb, kom ik weer tevoorschijn. En voel ik me een stuk beter.

Ik heb mij deze reis ook asociaal gedragen. Mijn empathie-radar op 0 gezet. Net als mijn nieuwsgierigheid. Erg vaak. Ik was namelijk ‘schrijver’. Het plan was om een boek te schrijven deze reis. Een nogal vaag plan vonden anderen. Ik eigenlijk ook wel, maar het voelde gewoon goed. Magisch & moeiteloos was voor mij het thema. Heel breed, want ik wilde dat het schrijfproces zelf ook magisch & moeiteloos zou zijn. De eerste 3 weken heb ik geen woord geschreven. Wel heb ik ruimte in mijn hoofd gemaakt. En daar bleek al van alles te gebeuren. En toen ik echt ging zitten, klaar om te schrijven.. Kwamen de woorden als vanzelf. Meestal maar een uurtje of 2 per dag. En dan stopte ik ook weer. Het verhaal groeide. Als vanzelf. Soms lachte ik tijdens het schrijven. Verrast door de ontwikkelingen. Het schrijven werd mijn thuis. Ik koesterde het. Maar het verhaal ging verder. De afronding kwam en bleek onvermijdelijk. Na een dag treuzelen kon ik het niet langer tegenhouden. Op kerstavond was mijn schrijven klaar. Hoofdpersoon Max was thuis, maar ik voelde me ontheemd.

Niemand heeft het nog gelezen. Ikzelf ook niet. Daar ben ik nu pas klaar voor. Ik ben ook weer thuis. Nu kan ik van mijn verhaal mijn boek gaan maken. Samen met anderen, want dit kan ik niet alleen. Wat een mooi thema voor 2015!!

ipp

Geplaatst op

Speeltuin

Vroeger. Op de schommel. Zo hoog mogelijk! En zo lang mogelijk, want ik wist dat andere kinderen ook wilden. Dus genoot ik zo hard mogelijk. Het gevoel te vliegen. En de kriebel in je buik als je van het hoogste punt weer naar beneden ging. Aandacht op je voeten voor de afzet. En dan weer vliegen. Misschien is de schommel ook mijn speeltuinfavoriet door mijn eerste vakantieliefde. Ik zal 8 jaar zijn geweest. Ik op de schommel en hij erachter. Bij elke duw gaf hij een zoentje op mijn kont. Ik vond hem geweldig! Want hij nam het risico de harde schommel op zijn mond te krijgen. Stoere kinderromantiek.

Iets minder vroeger. Mijn kleine nichtjes wisten feilloos alle speeltuinen te vinden. Echt allemaal. En overal. Voor de ouders werd het de normaalste zaak van de wereld. “Natte glijbaan? Oh, dan gaat de jongste eerst. Die draagt een luier!” Opgewonden gegil. Blije gezichten. En een sterke voorkeur voor snelheid & uitdaging. Heel hard van een glijbaan en dan proberen weer terug omhoog te lopen. Regelmatig heb ik ze van het klimrek geplukt. Omdat ze als hangende aapjes naar de overkant wilden klauteren. En het hangen ging prima, maar de handjes verplaatsen nog niet.                                                                      Bijzonder vermakelijk vind ik de interactie in de speeltuinen. Hoe kinderen met elkaar omgaan; lief wachten of stug & stevig voordringen. En de moeders. De overbezorgde moeder die gaat gillen nog voordat haar kind iets doet, omdat ze al voor zich ziet hoe kindlief valt en per ambulance wordt afgevoerd. Of de moeder die zo met zichzelf bezig is dat ze vergeet dat ze in een speeltuin is. En, oh ja, er ook nog een kind van haar rondloopt.

Afgelopen jaar. Allemaal UNIEK is mijn speeltuin. Ik mag vliegen zo hoog als ik wil. Of zandkastelen bouwen. Deze speeltuin is magisch. Alles is mogelijk. En ik ontdek dat er heel veel kind in grote mensen zit. Soms ga ik voor snelheid. Voor uitdaging. Vaker nog zoek ik de moeiteloze weg. En mijn omgeving kan zorgen voor weerstand, me tegenhouden. Of zoveel ruimte bieden dat ik even niet meer weet wat te doen. In deze speeltuin probeer ik van alles. Gewoon omdat het leuk is. Of juist lekker eng. Goed of fout bestaat niet. Het gaat om ontdekken. Niets is gewoon normaal. Alles is bijzonder en we zijn allemaal uniek!

DSCN2234

Geplaatst op

Schitterende Imperfectie

Wat mooi! Twee woorden die samen zoveel meer zeggen dan apart. Ook de toelichting is prachtig; Kintsugi is de Japanse Kunst om serviesgoed te repareren met goud. Op een heel zichtbare manier zodat de  reparatie schoonheid toevoegt en het gerepareerde object mooier wordt dan het ongerepte origineel.
Elke maandag zit er een kadootje in mijn mailbox. Straatjutten heet het, ook al zo mooi. Richard verzamelt op straatjutten.nl beelden die hem opvallen en vertaalt dat naar een praktische toepassing. Ik word er bijna jaloers van. Maar besef dat genieten van andermans werk ook waardevol is. Je hoeft het niet perse allemaal zelf te doen. Wijze lessen op de maandagochtend.

Terug naar ‘Schitterende Imperfectie’. Het daagt me uit om van iets waarvan ik dacht dat het waardeloos was geworden juist met de reparatie extra waarde toe te voegen.
Misschien mijn spijkerbroek? Die is zo versleten dat er gaten invallen, op ongewenste plekken. Waarmee kan ik repareren? Wat is van zichzelf al mooi en maakt mijn broek schitterend?
Of iets breder? Mijn gezonde weerstand tegen HR-opdrachten vorig jaar. De ruimte om ook ideeën van Allemaal Uniek te kunnen gebruiken motiveert mij om enthousiast aan de slag te gaan. En als ik “the best of both worlds” samenvoeg wordt het resultaat waardevoller.

Met ‘Schitterende Imperfectie’ kun je ook weer spelen. Het hoeft niet perfect. Het hoeft niet de eerste keer goed. Juist de weg die wordt afgelegd maakt het mooier. Het doet me denken aan PermanentBeta.nl waar juist het continu in ontwikkeling zijn tot kunst wordt verheven. De slogan ben ik even kwijt, maar het enthousiasme en de energie die de deelnemers uitstralen is inspirerend. Voor mij gaat het hier over een metamorfose van het traditionele ‘Fouten maken mag’ . Deze veelgehoorde kreet in managementland. Zo makkelijk gezegd. Zo moeilijk gedaan.

Zal ik er een nieuw model voor maken? Niet eens zo’n gek idee! Ik noem het WAW!
Waste + Addition = Wonderful. Recycling 2.0 eigenlijk.
Een Nederlandse vertaling volgt nog. Alternatieven zijn welkom, want mijn model is ‘Schitterend Imperfect’. Het kan natuurlijk schitterender en imperfecter! Maar het hoeft niet..

Kintsugi

Geplaatst op

Mijn Geluksonderbroek

Terwijl ik de was aan het vouwen ben, dwalen mijn gedachten af. Ik denk terug aan een belangrijk moment vorig jaar. De keuze voor een passie. Luisterend naar mijn intuïtie. De keuze voor een ontdekkingsreis op het gebied van Persoonlijke Ontwikkeling met daarbij de boeiende naam “Allemaal Uniek”. Mijn professionele nieuwsgierigheid werd en wordt volop ingezet. Ik wil weten hoe anderen werk maken van Persoonlijke Ontwikkeling. Wat voor producten en diensten hebben ze? Hoe passen ze het toe? En vooral; waar leggen ze de focus op? Inspiratie, Geluk, van Hoofd naar Hart & Succesvol zijn. Er komt veel moois voorbij.

Helaas speelt ook een ander thema; discipline. Ik vind het lastig om regelmatig tijd te reserveren voor de nieuwste ontwikkel oefeningen. Af en toe een hele dag opgesloten worden met anderen werkt beter bij mij. De aanwezigheid van die anderen is belangrijk. Ervaringen delen. Enthousiast raken door hun vragen. Stiekem een beetje blij als je hoort dat zij het ook lastig vinden om echt omzet te maken. En verwondering. Zoveel hetzelfde. En toch ook zo anders. Soms zien ze dat zelf nog niet. Ik sprak de zoveelste coach. Haar verhaal raakte me pas toen ze eerlijk en spontaan antwoord gaf op de vraag wat haar uniek maakt. Met voldoende zelfvertrouwen is het leuk om te netwerken en van anderen te leren. Als je nog onzeker bent is het een drama. Dan is hun gras altijd groener. Onzekerheid en je beperkende ideeën loslaten. Daar gaat het om! En ik realiseer me tegelijkertijd dat het vaak helemaal niet om ontwikkelen gaat. Maar juist over jezelf terugvinden.

Terug naar hoe puur je was als kind. Bij kinderen wordt veel tijd gestoken in het afleren van ‘onaangepast’ gedrag. Het afleren van hun magische fantasie met onbeperkte mogelijkheden. Terwijl dat precies precies is waar de dertigers en veertigers van nu naar op zoek zijn! We kunnen veel leren van kinderen. Zelfs meer dan we dachten. Berthold Gunsther maakt er mooi gebruik van met zijn boek “Omdenken is stom”. Boeiende uitspraken die maken dat volwassenen niet alleen anders naar kinderen luisteren, maar ze ook bewust vragen gaan stellen. Datzelfde gebeurt ook bij “Grote Denkers Kleine Denkers“. Zij hebben een Raad van Stuur beschikbaar met kinderen die bereid zijn mee te denken over organisatie-vraagstukken. Daarmee haal je gegarandeerd onverwachte invalshoeken in huis. Want kinderen zijn puur. Bij de vraag naar wie jou helpt op belangrijke momenten staat dan zomaar de Geluksonderbroek vooraan!

dansend kind

Geplaatst op

Magische Mix

Verbinding laat me nog niet los..

Er blijven Verbindingsmomenten opkomen. Van heel praktisch tot meer spiritueel. Deze uitersten ben ik gewend en vind ik prachtig. Mijn eigen Yin & Yang. De overgang verloopt soepel. Ik fladder van de Verbondenheid met de natuur zoals bij het Japanse Shinto, naar de lasdoppen die ik gebruikte om 2 lampen in de gang aan te sluiten. Meteen daarna kom ik bij het samengaan van Werk & Privé. In de afgelopen jaren waren deze 2 gebieden voor mij duidelijk gescheiden. Tijdens de interim-opdrachten was ik de Expert. Effectief & efficiënt, gefocust op het doel en de klant. Daarbuiten alle ruimte voor spontane acties, goede persoonlijke gesprekken en genieten van mooie dingen.

Als Ontdekkingsreiziger besef ik nu dat beide kanten goed zijn. De fase dat alles wat met de harde werkfacetten te maken had fout was, is voorbij. Ik accepteer dat ik van beide kan genieten en profiteren. Afhankelijk van de situatie maak ik een mix. Op dat moment passend. En dan gaat het moeiteloos.

Mijn weekplan bijvoorbeeld. In 2012 ben ik ermee begonnen om mijn tijd niet te verdoen, doelen te stellen en strak af te werken. Nu is het mijn wekelijkse dagboek. Een moment om even uit te zoomen. Terug naar de afgelopen week en vooruit naar de komende. Afsluitend met: en wat ga ik NU doen? De inhoud? Een Magische Mix van persoonlijke ontdekkingen, zowel zakelijk als privé.

Of dit blog. Een jaar geleden was het voor mij ondenkbaar dat ik een blog zou publiceren met persoonlijke inhoud. Het zou eerder gaan over mijn professionele ervaringen. En waarschijnlijk komen die ook nog aan bod, maar nu even niet. Nu is er ruimte voor ontdekkingen. Dat is mijn werk. Heerlijk werk!

Wat is jouw Magische Mix?

Afbeelding