Tag: Moeiteloos

Geplaatst op

Waarom moeilijk doen als het moeiteloos kan?

In de waan van de dag was het een beetje weggezakt, maar sinds een paar weken is het in alle hevigheid terug. Mijn liefde voor Moeiteloosheid. De verwondering als je merkt dat het ook makkelijk kan. Het hoeft niet ingewikkeld. Liever niet zelfs. De flow waar je in komt als er verschillende dingen opeens zomaar lukken. Zodat je in korte tijd opeens heel veel realiseert.

Extra lekker na een ‘moeilijke’ periode

Na mijn reis naar Bali en Sri Lanka raakte ik in een soort van dipje. Vooral professioneel. De escape naar het buitenland zat erop, dus nu moest ik eindelijk maar eens serieus op zoek naar een opdracht. Er moest omzet worden gemaakt. Geld in het laatje. Genoeg gespeeld; tijd voor serieuze zaken. Vond mijn omgeving. In ieder geval een enkeling. En vond vooral ikzelf. Hoewel ik er kramp van in mijn buik kreeg. Ik zou mijn netwerk vertellen dat ik op zoek ben. Dat ik een opdracht nodig heb. De hele wereld moest het weten. Eerst nog even mijn CV op orde en dan moest ik aan de slag. Werken. Moeite doen, want het komt je niet vanzelf aanwaaien. Als ervaren HR pro weet ik natuurlijk precies hoe zo’n CV er uit moet zien. En ik had al een objectieve tegenlezer bereid gevonden. Maar het CV kwam er niet.

Opeens ben ik ziek

De weerstand werd zo groot dat ik er letterlijk buikpijn van kreeg. Ik ging stug door. Totdat mijn lichaam een joker inzette; het plekje dat ik al bijna een jaar op mijn neus heb zitten leek huidkanker. Na een biopt moest ik 2 weken wachten op de uitslag. Mijn wereld stond even op zijn kop. Ik ziek? Een tumor? Naar het ziekenhuis? Ho eens even, dat gebeurt alleen anderen. Ik voelde me kwetsbaar. En onzeker. Gevoelens die ik niet vaak zo bewust heb ervaren. Mijn werk opeens minder belangrijk. Gelukkig bleek de diagnose ‘goedaardig”. De tumor wordt binnenkort verwijderd. Met een speciale techniek om de wond zo klein mogelijk te maken. Daarna is waarschijnlijk geen verdere behandeling nodig. Ik moet alleen geduldig wachten totdat er, ergens in april, plek is in het ziekenhuis.

Heftige emoties en heel veel aandacht van lieve vrienden en familie. Dit heeft mij echt geholpen. Toch had ik ook juist behoefte aan alleen zijn. Vorige week heb ik daarom een paar dagen kluizenieren ingelast. Helemaal alleen, geen afspraken en minimaal contact met de buitenwereld. En het was goed. Het heeft me geholpen om de dingen weer in perspectief te zien. Vanuit rust terugdenken aan mooie, inspirerende gesprekken, aan dingen waar ik blij van word. Aan wat ik echt belangrijk vind in mijn leven.
En moeiteloos hoort daarbij. Vanzelfsprekend. Ik heb mezelf permissie gegeven hier ook vol voor te gaan. Dus geen struggle met een standaard CV, omdat ik gewoon geen standaard carrière heb. Ik kies ervoor mij te gaan presenteren op een manier die bij mij past. En daarmee een plek te vinden die ook echt bij mij past. Geen energie op wat ik niet wil, maar juist op wat ik wel wil. En dan voelt het moeiteloos.

Het is er al, ik hoef het niet zelf te doen

Vandaag ben ik een dagje aan het werk bij Seats2Meet. En de moeiteloosheid werkt. Ik wilde vandaag weer eens ‘een stukje’ schrijven. Nog geen idee waarover. Als ik mijn MacBook openklap zie ik een bericht op LinkedIn; “Agile HR; het einde van de HR Business Partner”. Wow! Dat is precies hoe ik erover denk! Had het zelf willen schrijven, maar het is er dus al. Alles wat ik hoef te doen is het delen op LinkedIn en Twitter. Check!
Zal ik het dan gaan hebben over Kluizenieren? Net als Spaanse Dagen voor mij heel gewoon, maar niet voor veel anderen. Wellicht kan ik ze inspireren? Ik google op Kluizenieren en zie mijn eigen blogpost! Uit 2014, maar nog zeker bruikbaar. Lees maar 🙂 Check!
Aha, het onderwerp is uiteraard ‘Moeiteloos’. Ik wil graag een keer een rijtje maken. Met tips. Gericht op jou als lezer. Dat bewonder ik vaak zo in andere stukjes. En ook nu weer; “6 gouden tips voor een Moeiteloos Leven”. Niets aan toe te voegen. Check!

Mijn werkdag zit erop. Ik ga een stukje wandelen. Lekker.

Geplaatst op

Het perfecte cadeau

schermafbeelding-2016-11-08-om-12-23-14

Ik wilde absoluut geen feestje geven. Niet voor mijn verjaardag. Ook niet mijn vijftigste. En toch heb ik het gedaan. Vooral het argument van vrienden dat zij zichzelf wel kunnen vermaken op een feestje sprak me aan. Zeker toen ze benadrukten dat ik me vooral niet verantwoordelijk moet voelen voor hen. Dat dat zelfs een beetje arrogant zou zijn. Goede vrienden zijn goud waard.

Moeiteloos

Een feestje zou er komen. Enthousiast produceerde ik een vrolijke uitnodiging en maakte een lijst van vriendjes en vriendinnetjes. Als ik het toch allemaal zelf mocht bepalen, dan ook meteen de beslissing om de familie een dag later uit te nodigen. Voor hen wilde ik koken. En dat heeft tijd nodig. En ruimte. Ik dacht natuurlijk ook al aan cadeautjes. Allerlei wilde plannen van voor mijn feestjesbesluit gingen de prullenbak in. 50 mooie gesprekken; weg ermee. 50 bijzondere foto’s met een eigen verhaal; doei! Veel te ingewikkeld. Ik wilde juist ‘Moeiteloos’, want dat is nog steeds mijn thema. En op dat moment ontstond het idee voor wat achteraf Het Perfecte Cadeau blijkt te zijn.

50 ontdekkingen op mijn 50ste

Slechts een kort brainstormpje was er nodig om de “50 ontdekkingen op mijn 50ste” te formuleren. Ze stroomden uit mijn pen. Ik kon het bijna niet bijhouden met schrijven. In no-time had ik er 26. Prima om mee te beginnen. De rest volgde later in het jaar, dat wist ik zeker. Deze lijst plakte ik op een collage die ik nog had liggen en stuurde ik mee met de uitnodiging voor het feestje. Of mijn lieve vrienden mee wilden op ontdekking? En zo ja, welke? En of zij me konden helpen met het realiseren van andere ontdekkingen? Dat soort cadeautjes wilde ik. Alleen de voorpret was al heerlijk.

Iedereen doet mee

Tijdens het feestje kreeg ik vrolijk verpakte wandelboekjes, zakken meel, flessen drank. Allemaal ingrediënten voor mooie ontdekkingen. Uitnodigingen voor expedities naar ongekende oorden. De lieve gevers bleken super enthousiast. Ze waren zelf ook gaan nadenken over ontdekkingen die zij wilden doen. Ze deelden dit cadeau-idee met anderen, die ook enthousiast werden. En vrienden die niet op het feest konden komen deden wel mee met ontdekken. Nog voor mijn eerste ontdekking was het al een Perfect Cadeau.

Genieten

We zijn bijna een half jaar verder. De teller staat op 33 ontdekkingen die ik heb gedaan. Sommigen alleen, andere met vrienden of familie. En het is echt super. Supergaaf. Zo bewust genieten en delen van mooie ervaringen. Op mijn nieuwe collage krijg je een indruk van wat ik heb ontdekt. Een mooi beeld waarvan ik automatisch ga stralen.

De tweede helft

En we zijn er nog niet. Ik ga nog tractor rijden, geblinddoekt boswandelen, logeren bij mijn nichtje, 5-ritmedansen etc. Nog niet afgesproken, maar op mijn wishlist staan een gesprek met een Tibetaanse monnik, een streepjescodekassa bedienen, zweethut en brommertocht in NL. En natuurlijk is er ruimte voor verrassingen!

Geplaatst op

Thuis

Ik ben weer thuis. Vorige week ben ik teruggekomen van mijn reis naar Azië. Echt thuiskomen duurde iets langer. Mijn thuisgevoel stond nog in de reismodus. Als ik op reis ben kan ik me overal thuis voelen. ‘Home is where the heart is.’ Of in mijn geval: mijn tandenborstel. Ik heb een reisritueel waarbij het plakken van mijn tandenborstel-koetje op de badkamerspiegel mijn nieuwe thuis markeert. Ook mijn rugzak is belangrijk. Ik heb een haat/liefde verhouding met hem. Hij was te zwaar en ik schaamde me rot dat ik 17kg meezeulde. Tientallen malen heb ik me bij kleine Aziaten verontschuldigd als ze hem van me overnamen, nog net niet kreunend onder het gewicht. Maar ik hield ook van mijn mini-caravan. Het is tijdens mijn reis toch mijn mobiele huis en bevat alles wat ik mee wilde nemen. Op een gegeven moment kon ik er zelfs om lachen. Zoveel reiservaring en dan zo slecht gepakt. Ik reis vaker zwaarder bepakt dan ik zou willen, maar deze keer heb ik spullen en kleding geselecteerd.. zo slecht. En geen idee waarom. Accepteren & loslaten; die grote rode hobbezak hoort gewoon bij mij en bij mijn reizende thuis.

Mijn thuisgevoel op reis zit verder natuurlijk vooral in mezelf. Juist omdat de stabiliteit van mijn vertrouwde omgeving ontbreekt. Tegelijkertijd besef ik dat ik er eigenlijk altijd goed in ben om activiteiten te ondernemen waar ik me lekker bij voel. Op reis heb ik daar nog meer ruimte voor dan in NL. Ik geniet echt intens van de tochtjes op mijn brommertje, van de tropische regenbuien, van de schitterende natuur en de prachtige mensen. Ik ben gelukkig als ik op een schommel zit en zie hoe het langzaam vloed wordt. Gewoon, omdat ik de tijd kan en wil nemen om het te zien. Ik wacht geduldig tot de krabben op het strand weer uit hun holletje durven te komen. Ik geniet van het maken van foto’s, van het heerlijke eten en van de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik leef vooral in het nu, maar kan ook genieten van mooie herinneringen en blij worden van nieuwe plannen. Ik geniet ook van mijn slechte momenten. Omdat ik ook op reis een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ ben. Misschien zelfs wel meer. Dus huil ik als een vriendin ziek blijkt te zijn. En een andere ook. Ik praat erover met de reisgenoten van dat moment. En laat ongegeneerd mijn emoties zien. Juist op reis vind ik dat makkelijk. En als ik me eenzaam voel, dan mag dat. Sterker nog, dan voel ik me de eenzaamste mens van de hele wereld. Dan ben ik echt heeeel erg zielig. Met een passend muziekje trek ik me me terug. En als het over is, of als ik echt trek heb, kom ik weer tevoorschijn. En voel ik me een stuk beter.

Ik heb mij deze reis ook asociaal gedragen. Mijn empathie-radar op 0 gezet. Net als mijn nieuwsgierigheid. Erg vaak. Ik was namelijk ‘schrijver’. Het plan was om een boek te schrijven deze reis. Een nogal vaag plan vonden anderen. Ik eigenlijk ook wel, maar het voelde gewoon goed. Magisch & moeiteloos was voor mij het thema. Heel breed, want ik wilde dat het schrijfproces zelf ook magisch & moeiteloos zou zijn. De eerste 3 weken heb ik geen woord geschreven. Wel heb ik ruimte in mijn hoofd gemaakt. En daar bleek al van alles te gebeuren. En toen ik echt ging zitten, klaar om te schrijven.. Kwamen de woorden als vanzelf. Meestal maar een uurtje of 2 per dag. En dan stopte ik ook weer. Het verhaal groeide. Als vanzelf. Soms lachte ik tijdens het schrijven. Verrast door de ontwikkelingen. Het schrijven werd mijn thuis. Ik koesterde het. Maar het verhaal ging verder. De afronding kwam en bleek onvermijdelijk. Na een dag treuzelen kon ik het niet langer tegenhouden. Op kerstavond was mijn schrijven klaar. Hoofdpersoon Max was thuis, maar ik voelde me ontheemd.

Niemand heeft het nog gelezen. Ikzelf ook niet. Daar ben ik nu pas klaar voor. Ik ben ook weer thuis. Nu kan ik van mijn verhaal mijn boek gaan maken. Samen met anderen, want dit kan ik niet alleen. Wat een mooi thema voor 2015!!

ipp

Geplaatst op

Speeltuin

Vroeger. Op de schommel. Zo hoog mogelijk! En zo lang mogelijk, want ik wist dat andere kinderen ook wilden. Dus genoot ik zo hard mogelijk. Het gevoel te vliegen. En de kriebel in je buik als je van het hoogste punt weer naar beneden ging. Aandacht op je voeten voor de afzet. En dan weer vliegen. Misschien is de schommel ook mijn speeltuinfavoriet door mijn eerste vakantieliefde. Ik zal 8 jaar zijn geweest. Ik op de schommel en hij erachter. Bij elke duw gaf hij een zoentje op mijn kont. Ik vond hem geweldig! Want hij nam het risico de harde schommel op zijn mond te krijgen. Stoere kinderromantiek.

Iets minder vroeger. Mijn kleine nichtjes wisten feilloos alle speeltuinen te vinden. Echt allemaal. En overal. Voor de ouders werd het de normaalste zaak van de wereld. “Natte glijbaan? Oh, dan gaat de jongste eerst. Die draagt een luier!” Opgewonden gegil. Blije gezichten. En een sterke voorkeur voor snelheid & uitdaging. Heel hard van een glijbaan en dan proberen weer terug omhoog te lopen. Regelmatig heb ik ze van het klimrek geplukt. Omdat ze als hangende aapjes naar de overkant wilden klauteren. En het hangen ging prima, maar de handjes verplaatsen nog niet.                                                                      Bijzonder vermakelijk vind ik de interactie in de speeltuinen. Hoe kinderen met elkaar omgaan; lief wachten of stug & stevig voordringen. En de moeders. De overbezorgde moeder die gaat gillen nog voordat haar kind iets doet, omdat ze al voor zich ziet hoe kindlief valt en per ambulance wordt afgevoerd. Of de moeder die zo met zichzelf bezig is dat ze vergeet dat ze in een speeltuin is. En, oh ja, er ook nog een kind van haar rondloopt.

Afgelopen jaar. Allemaal UNIEK is mijn speeltuin. Ik mag vliegen zo hoog als ik wil. Of zandkastelen bouwen. Deze speeltuin is magisch. Alles is mogelijk. En ik ontdek dat er heel veel kind in grote mensen zit. Soms ga ik voor snelheid. Voor uitdaging. Vaker nog zoek ik de moeiteloze weg. En mijn omgeving kan zorgen voor weerstand, me tegenhouden. Of zoveel ruimte bieden dat ik even niet meer weet wat te doen. In deze speeltuin probeer ik van alles. Gewoon omdat het leuk is. Of juist lekker eng. Goed of fout bestaat niet. Het gaat om ontdekken. Niets is gewoon normaal. Alles is bijzonder en we zijn allemaal uniek!

DSCN2234

Geplaatst op

Free Spirit

Gratis drank? Of vrije geest? Bij de eerste poppen allerlei anekdotes op. Zowel ‘gratis’ als ‘drank’ zijn boeiende onderwerpen. Maar het gaat om de tweede. Een vriendin van mij en ikzelf kregen dit etiketje omdat wij ons leven anders inrichten dan de meeste anderen. Ik weet niet zeker of de boodschapper het positief of negatief bedoelde. Voor mij is het een compliment. En een ontdekking. Dat wat voor mij normaal is wordt met deze titel opeens bijzonder! Het voelt lekker. Maar hoe anders is anders eigenlijk?

Daarvoor moet ik eerst vaststellen wat normaal is. De 0-meting zeg maar. Logisch om met een klassieker te beginnen; Huisje – boompje – beestje. Hmm. Nou nee. Niks bijzonder; ik ben hartstikke normaal. Huisje; check. Boompje; check. 4 zelfs. Beestje; check. Sterker nog. Ik ben helemaal gelukkig met mijn huisje, boompjes en kattenmonster. Waar komt dan die ‘Free Spirit’ vandaan? We gaan een laagje dieper; Kinderen, man & carrière. Ja, nu hebben we iets! Of beter gezegd; niets. Geen ‘check’. Niet eentje. Wel roepen ze alle drie veel reacties op in mijn omgeving. Al jaren. Met name het ontbreken van echtgenoot & kinderen. Een heel scala aan reacties; van diep medelijden tot aan serieuze verwijten. Of afgunst. En die vooral als het gaat om Carrière. Mijn gebrek aan ‘zwoegen’ heeft al menig discussie aangewakkerd. Of eigenlijk alleen gestart. Want ik hou niet van discussiëren. Ik hou van moeiteloos. Dat is iets anders dan niets doen. Het gaat om dat doen wat je energie geeft. En om vertrouwen. Ik geef aan anderen. En dat komt bij me terug. Niet direct. Niet van dezelfde persoon. Ik maak me geen zorgen. Ook niet financieel. Waarschijnlijk is dat wat mij bijzonder maakt. Het wordt zo vaak gebruikt als argument om niet te veranderen. Om niet af te wijken van de rest. Om geen ‘gat op je CV’ te krijgen. Ik heb gaten in mijn CV. En in mijn pensioen. Iemand die zich daaraan stoort vertelt daarmee veel over zichzelf. Niet goed. Niet slecht. Ik ben gewoon blij dat ik anders ben!

oekie-fel-samenwonen---beestje

Geplaatst op

Vrij ingewikkeld

Mijn telefoonabonnement liep af op 13 juli. Daar zou ik eens lekker van genieten! Verlengen? Andere provider? Nieuw toestel? Alles mogelijk. Beetje struinen op internet, bezoekje aan de winkel om toestellen te ‘voelen’ en dan de perfecte keuze.

Eigenlijk is het daar fout gegaan. Ik ben niet goed in perfecte keuzes. Het klinkt zo definitief. Je moet precies weten wat je wilt. En je mag geen fouten maken. Dan zit je eraan vast. Lange termijn beslissingen vind ik lastig. Ik doe het wel natuurlijk, maar het is ingewikkeld. En ik hou niet van ingewikkeld. Ik hou van simpel. En van lijstjes. Mijn top 3 goede lange termijn beslissingen;
• Huis kopen. Alweer 3 jaar gelukkig in mijn paleisje.
• Samenwonen. Het werden 5 mooie jaren.
• Mijn kat. Ruim 12 jaar een team & nog steeds verliefd.

Wat is het geheim van deze successen? Gevoel. Intuïtie. De keuze voor mijn huis in Amersfoort verbaasde vriend en vijand en mijzelf. Na twee weken verliefdheid intrekken bij vriend was tamelijk impulsief. En de reddingsactie om 4 weken oude Sam bij Ma Flodder weg te halen misschien niet eens echt slim. Perfect of rationeel beredeneerd was het in alle gevallen niet.

Waarom koos ik dan voor een rationele strategie bij de keuze van een nieuwe mobiel? Geen idee. Maar dat het niet werkte is wel duidelijk geworden. Tientallen keren heb ik gegoogled, toestellen en prijzen vergeleken. Net zo vaak heb ik de iPad weer dichtgeklapt omdat ik door het bos geen boom meer zag. Wilde ik echt geen iPhone meer? Maar dan wordt mijn agenda niet meer gesynchroniseerd! Of wel? En is Samsung dan de logische opvolger? Of een ander? Moe werd ik van mezelf. En eindelijk, na 4 maanden vogelvrij te zijn geweest, nam ik een beslissing. Als ingewikkeld doen niet werkt, dan doen we het op mijn manier!

Alles van Apple hebben is zooo 2012. En van Windows hou ik gewoon niet. Android als Open Source met Jelly Bean, dat klinkt leuk! Geen idee wat het betekent, maar het voelt goed.. Een wit toestel deze keer. En ik wil er mooie foto’s mee maken. Mijn wishlist was klaar en een uur later de bestelling rond. Na drie dagen werd hij thuisbezorgd door een soort bodyguard met een spannende koffer. Het pakketje werd niet zomaar overhandigd. Identiteit en liquiditeit werd gescand en digitale handtekeningen gezet. En ik werd goedgekeurd! Blij en opgelucht heb ik hem uit zijn cadeauverpakking gehaald. Gestreeld en bewonderd. Ik heb intens genoten voordat ik hem weer opborg…

Het grote wachten is begonnen. Gevoel en intuïtie werkt niet voor iedereen. Providers houden van ingewikkeld. Zij hebben een maand nodig om mijn mobiele nummer uit te wisselen.

P1070700

Geplaatst op

Kalverliefde..

Woedend was ik. Stampvoetend ben ik de hele weg naar huis gelopen. Een gulden bespaard, maar ook mijn fiets kwijt. Mijn mooie fiets. Mijn stalen rots in de branding. Wat een stortvloed aan emoties na een dagje Tienertoeren door NL. De woede. Eigenlijk meer op mezelf gericht, dan op de fietsendief. En machteloosheid. Wat kun je nog doen als je 2x langs alle, echt alle, fietsen van het station bent gelopen? Jaloers was ik ook. Op alle mensen die daar nog wel hun fiets hadden staan. En ik voelde me eenzaam. Die fiets was mijn eerste grote-mensen-fiets. We hebben heel wat kilometertjes afgelegd. Vaak kletsend met vriendinnen, maar ook gewoon samen stil. Zelfstandigheid hebben we ontdekt. Niet meer onder begeleiding van Pa, Ma of grote zus. Afstanden die ik alleen niet had kunnen overbruggen heb ik met hem bijna moeiteloos overwonnen.

Mijn eerste lekke band. Hele verhalen had ik er al over gehoord, en eindelijk was ik zelf aan de beurt. Ik wist precies wat er van me werd verwacht. Bandenlichters, fietspomp, even extra op het ventiel letten, beetje schuren, plakken maar. En dan de test. Liefdevol dompelde ik zijn binnenband onder water. Op zoek naar belletjes. Niets. Het was gelukt! Alleen nog oppompen & klaar. Wat was ik trots op ons.

Zijn opvolger was een opoe-fiets. Ook bijzonder, op zijn eigen manier. We zijn lang samen geweest. Woonden in Amersfoort, Deventer en Amsterdam. Hij was duidelijk ouder en meer ervaren. Ik heb hem overgenomen van een dame die te oud voor hem werd. Na jaren trouwe dienst heb ik hem doorgegeven.

Toen kwam de yuppenfiets. De verkoper adviseerde een goedkoper model, maar ik wist dat ik deze wilde hebben. De kleur was echt fantastisch. Het lastige van zo’n exclusief model is dat je er zo zuinig op bent. Hij stond heel wat jaartjes in de schuur. Tot de dag dat ik besloot hem echt te gaan gebruiken. Het waren mooie jaren. Zijn laatste dagen slijt hij in de fietsenflat op Amsterdam Centraal.

Mijn huidige Human Powered Vehicle is super chill. We cruisen door stad en platteland. We genieten volop, maar er zit iets oppervlakkigs aan. De laatste maand van de 3-jarige fietsverzekering heb ik hem de hele maand buiten laten staan. In afwachting van het lot. Als hij zou worden gestolen kreeg ik een flinke som geld uitgekeerd. En zou ik een nieuwe kunnen kiezen. Maar hij is gebleven.

Mijn eerste fiets. De fiets die mij ontnomen is. Hij was mijn eerste grote liefde..

fietsen_strand

Geplaatst op

Naturally Delicious

Op mijn toilet hangt een Moodboard. Geen betere plek om regelmatig geconfronteerd te worden met mooie plaatjes en woorden die mij raken. Vorige week viel mij op dat ik selectief kijk. Het geheel is altijd duidelijk aanwezig. Maar wanneer ik inzoom op details, focus ik automatisch op slechts enkele woorden en beelden. En deze focus verandert regelmatig.

Het begon met “Allemaal Uniek”. Ik heb dit in januari al uitgeknipt en opgeplakt, realiseer ik me nu. Een paar maanden later bleek het de naam voor mijn Ontdekkingsreisbureau. Daarna kwam “Moeiteloos leven” bij een foto van een zweefmolen. Voor mij is dit het gevoel dat je krijgt als je de dingen doet waar je gelukkig van wordt. Het “Chillen met tuinkabouters” volgde. Ik begrijp nog niet echt waarom.. Het Moodboard bevat in ieder geval boeiende ingrediënten voor mijn ontdekkingsreis.

“Naturally Delicious” heeft de afgelopen weken bijzondere aantrekkingskracht. Zo sterk dat ik er ook echt naar ben gaan leven. Ik eet zoveel mogelijk natuurlijk; groenten, fruit, noten, peulvruchten, vette vis. Dit combineer ik op steeds nieuwe manieren. Gevarieerder dan ik ooit eerder at. En het klaarmaken? Zelfs dat vind ik leuk, want het bewust voeden van je lichaam is een mooi proces. In deze “mood” lukt het me ook om dagelijks te mediteren. En buikspieroefeningen te doen! Geen zware conditiesporten meer, maar Pilates, Yoga en regelmatig fietsen en wandelen in het bos.

Een mooi recept voor een heerlijke manier van leven. Vanuit een nieuw perspectief voel ik me “natuurlijk lekker”! Wat is voor jou Naturally Delicious?

P1070413

Geplaatst op

Magische Mix

Verbinding laat me nog niet los..

Er blijven Verbindingsmomenten opkomen. Van heel praktisch tot meer spiritueel. Deze uitersten ben ik gewend en vind ik prachtig. Mijn eigen Yin & Yang. De overgang verloopt soepel. Ik fladder van de Verbondenheid met de natuur zoals bij het Japanse Shinto, naar de lasdoppen die ik gebruikte om 2 lampen in de gang aan te sluiten. Meteen daarna kom ik bij het samengaan van Werk & Privé. In de afgelopen jaren waren deze 2 gebieden voor mij duidelijk gescheiden. Tijdens de interim-opdrachten was ik de Expert. Effectief & efficiënt, gefocust op het doel en de klant. Daarbuiten alle ruimte voor spontane acties, goede persoonlijke gesprekken en genieten van mooie dingen.

Als Ontdekkingsreiziger besef ik nu dat beide kanten goed zijn. De fase dat alles wat met de harde werkfacetten te maken had fout was, is voorbij. Ik accepteer dat ik van beide kan genieten en profiteren. Afhankelijk van de situatie maak ik een mix. Op dat moment passend. En dan gaat het moeiteloos.

Mijn weekplan bijvoorbeeld. In 2012 ben ik ermee begonnen om mijn tijd niet te verdoen, doelen te stellen en strak af te werken. Nu is het mijn wekelijkse dagboek. Een moment om even uit te zoomen. Terug naar de afgelopen week en vooruit naar de komende. Afsluitend met: en wat ga ik NU doen? De inhoud? Een Magische Mix van persoonlijke ontdekkingen, zowel zakelijk als privé.

Of dit blog. Een jaar geleden was het voor mij ondenkbaar dat ik een blog zou publiceren met persoonlijke inhoud. Het zou eerder gaan over mijn professionele ervaringen. En waarschijnlijk komen die ook nog aan bod, maar nu even niet. Nu is er ruimte voor ontdekkingen. Dat is mijn werk. Heerlijk werk!

Wat is jouw Magische Mix?

Afbeelding