Tag: Natuurlijk

Geplaatst op

Bachelor Bill

Alistair had zijn zaakjes prima voor elkaar. De vrouwtjes waren gek op hem en zijn familie werd steeds groter. Life is good. Bachelor Bill had het lastiger. De vrouwtjes zagen hem niet staan. Ooit zou dat toch anders kunnen? Die ‘ooit’ kwam sneller dan verwacht. Indringers kwamen en vernietigden hun leefomgeving. In een razend tempo gingen de bomen om. Ook duurde het droge seizoen al veel te lang. Alistair wist niet wat te doen. Stoer doen en stoer zijn bleken een te groot verschil. Bachelor Bill daarentegen bloeide op. Hij regelde eten en betrad als eerste de Sanctuary die voor hen werd opgericht. Hij paste zich snel aan de nieuwe situatie aan. Onweerstaanbaar voor de vrouwtjes. Dat wilden zij zien in een man! Zonder om te kijken boden zij zich gewillig aan bij Bill. En Alistair? Hij kon terug naar de bachelors.

Bovenstaande film kreeg ik gisteren te zien bij mijn bezoek aan de Sanctuary. De andere kant van het verhaal, zeg maar. De kritische versie laat zien dat de palm oil plantations op Borneo zoveel regenwoud verwoesten dat de Proboscis apen nog maar een ‘postzegel’ hebben om op te wonen. De gebroeder Lee, grootgondbezitters van deze plantages, hebben besloten van deze postzegel een Sanctuary te maken. Waar veel toeristen op afkomen. En grif entree betalen..

Film en realiteit. Gaat dat samen? Gisteren voor mij wel. Ik bleek de enige passagier in de shuttle bus. Bij de Sanctuary schrok ik een beetje van de afstanden. Dat zou nog een hele (hete) trip worden om de feedings op beide platforms mee te maken! Onnodige zorgen. De chauffeur zette mij af bij de eerste. Daar genoot ik van de “Belanda” apen, zoals de Proboscis ook wel worden genoemd. Omdat ze op de NL man lijken… hihi. Bleek de chauffeur op mij te wachten om me naar een resort te brengen waar ik kon lunchen. En bovenstaande film zag. Ruim op tijd bracht ‘mijn’ chauffeur me naar het andere platform waar een tweede groep apen werd gevoerd. Toen ik ook daar genoeg had gezien werd ik thuisgebracht. Letterlijk. Ik werd voor mijn eigen resort afgezet! En ik was tevreden. Life is good. Net als in de film.

image

Geplaatst op

Alleen op pad

Op de fiets naar het bos. Het begint te regenen. Zachtjes nog. Twijfel of ik mijn paraplu tevoorschijn zal halen. Nee. Ik ben op weg naar de Walkshop om te ontdekken wat de natuur mij kan vertellen. Daar hoort de regen ook bij. Kleine drupjes op je gezicht. Als vanzelf stopt de regen en een stukje blauwe lucht verschijnt.

Bij het verzamelpunt zie ik twee vrouwen een derde troosten. Ik hoef hier niets mee te doen. Niet eens te bedenken waarom ze huilt. Ik hoef er niets mee, want vandaag ben ik alleen. Een prive Walkshop. Ik heb mijn camera bij me en zin om te beginnen. De stiltewandeling is minder vanzelfsprekend dan ik had gedacht. Stilte is meer dan niet praten. Dat wist ik al, maar ervaren is echt anders. Ik geniet intens. Van de kleuren, de geuren, de geluiden. Van mijn gedempte voetstappen op de bladeren. Al klikkend wordt mijn foto-thema duidelijk; boomstammen. De focus niet op de grond of de lucht. Gewoon op ooghoogte.

Ik kijk om me heen en kies een prachtig pad. Ruim, recht en licht. Al bij de eerste stappen voel ik rust. Berg mijn camera op. Adem bewust in en uit. En voel me aangetrokken tot het einde van het pad. Daar is iets. Geen idee wat. Ik kan het niet goed zien, maar wil er echt naartoe. Het is fijn om zo duidelijk een richting te hebben. Even niet denken, even geen keuzes. Genieten van de modderpoelen op het pad. Van kruisingen die niet afleiden. Van het zonlicht door de bomen.

Mijn doel wordt duidelijker. Het is geen mens. Het is geen rotsblok. Het zijn de wortels van een omgevallen boom. Als ik aankom bij de stronk sta ik op een tweesprong. Maar ik wil dichterbij. Over takken stappend stop ik uiteindelijk bij mijn boom. En neem er de tijd voor. De zon schijnt op mijn gezicht. Ik voel intuïtief dat de omgevallen boom voor mij een einde betekent. Zonder te beseffen welk einde. Ik voel geen verdriet. Eerder opluchting.

Nu stap ik terug naar de tweesprong. Welke kant kies ik? Aan de ene kant zie ik blauwe lucht. Aan de andere kant voel ik de zon. Beide richtingen aantrekkelijk. Toch loop ik bijna automatisch de zon tegemoet. Ik zie nog niet wat het gaat brengen. Maar het voelt goed.

P1070579

Geplaatst op

Naturally Delicious

Op mijn toilet hangt een Moodboard. Geen betere plek om regelmatig geconfronteerd te worden met mooie plaatjes en woorden die mij raken. Vorige week viel mij op dat ik selectief kijk. Het geheel is altijd duidelijk aanwezig. Maar wanneer ik inzoom op details, focus ik automatisch op slechts enkele woorden en beelden. En deze focus verandert regelmatig.

Het begon met “Allemaal Uniek”. Ik heb dit in januari al uitgeknipt en opgeplakt, realiseer ik me nu. Een paar maanden later bleek het de naam voor mijn Ontdekkingsreisbureau. Daarna kwam “Moeiteloos leven” bij een foto van een zweefmolen. Voor mij is dit het gevoel dat je krijgt als je de dingen doet waar je gelukkig van wordt. Het “Chillen met tuinkabouters” volgde. Ik begrijp nog niet echt waarom.. Het Moodboard bevat in ieder geval boeiende ingrediënten voor mijn ontdekkingsreis.

“Naturally Delicious” heeft de afgelopen weken bijzondere aantrekkingskracht. Zo sterk dat ik er ook echt naar ben gaan leven. Ik eet zoveel mogelijk natuurlijk; groenten, fruit, noten, peulvruchten, vette vis. Dit combineer ik op steeds nieuwe manieren. Gevarieerder dan ik ooit eerder at. En het klaarmaken? Zelfs dat vind ik leuk, want het bewust voeden van je lichaam is een mooi proces. In deze “mood” lukt het me ook om dagelijks te mediteren. En buikspieroefeningen te doen! Geen zware conditiesporten meer, maar Pilates, Yoga en regelmatig fietsen en wandelen in het bos.

Een mooi recept voor een heerlijke manier van leven. Vanuit een nieuw perspectief voel ik me “natuurlijk lekker”! Wat is voor jou Naturally Delicious?

P1070413