Tag: ontdekking

Geplaatst op

Ochtendrituelen

 

’s Ochtends om 7 uur gaat de wekker. Elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Als ik later dan 1 uur ga slapen dan zet ik hem op 7.30 en in het weekend soms helemaal niet. Meestal schrik ik wakker als hij afgaat. De laatste weken graai ik verward onder de klamboe door naar mijn nachtkastje om het geluid zo snel mogelijk stil te krijgen. En dan begint het beste moment van de dag. Sluimeren. Niet alleen mijn iPhone sluimert. Ik doe dat zelf ook. Zoek mijn favo plekje in bed. Favo positie. Een diepe zucht van geluk. Vaak probeer ik de volle 9 minuten wakker te blijven om optimaal van het sluimeren te genieten. Dit lukt zelden. Veel vaker ga ik in de herkansing. Het ritueel herhaalt zich dan. Nog een keer sluimeren. Op speciale verwendagen kan het zomaar gebeuren dat er tot 8 uur gesluimerd wordt.

Kittenkamer

Maar niet nu. Niet met de kittens in huis. Nu is het veel leuker om uit bed te springen (bij wijze van) en de slaapkamerdeur open te doen. Het gemiauw begint meteen. Een miniconcert begint. En sinds deze week – ze zijn nu 6 weken – verschijnen en kleine, drukbewegende pootjes onder de deur van de kittenkamer. Superschattig. Ik loop er naartoe en begin te praten. Het maakt absoluut niet uit wat ik zeg, dus daar denk ik ook niet echt over na. Het gaat veel meer om de toon en het volume. Voor buitenstaanders zou dit best een vreemde gewaarwording kunnen zijn, besef ik mij nu. Heel voorzichtig schuif ik de deur, inclusief de daarachter liggende kittens, een stukje open. Zo blij met mijn gietvloer, die glijdt prima. 

Ontdekken

Moederpoes staat altijd vooraan. Veel geluid, een paar snelle kopjes en dan zo snel mogelijk de gang op. Alsof er van alles veranderd kan zijn in de afgelopen nacht. Hoe groter de kittens worden, hoe enthousiaster zij ook de gang op willen. Om de wereld te ontdekken. Van hen geen kopjes, maar 2 a 3 klimmen zo hoog mogelijk mijn benen op. Au! Ik aai ze allemaal. Al moet ik ze ervoor onder het schoenenrek vandaan trekken. Stuk voor stuk begroet ik ze en zo leer ik de verschillen. De kleine knuffelaar, de lawaaipapegaai, de dikke buddha, het stoere meisje en de mooi boy. Moeders staat ongeduldig te wachten. Voor een knuffelbeurt, denk ik dan. Meestal is het echter omdat het voerbakje leeg is. Terwijl de kittens de badkamer onveilig maken zorg ik voor 2 volle bakjes met brokjes en daar een beetje water bij. Dat slobbert zo lekker. En ik mag de kattenbakken schoonmaken. 3 stuks. 2 kleine kittenbakjes en 1 supergrote voor moeder. Niet omdat ze zelf zo groot is – ze is graatmager en weegt slechts ruim 2 kilo – maar omdat ze zo hard graaft en rondstapt voordat ze haar ding doet, dat kleinere kattenbakken omvallen. En alle inhoud dus op mijn vloer komt.

En nu ik..

Dit alles gebeurt op mijn nuchtere maag. Met name door die kattenbakken. Maar nu is het even tijd voor mezelf. Ik sneak de woonkamer in. Voordat ik de deur dichtdoe nog even extra checken of er geen kitten tussen zit. Ze worden steeds sneller. Glaasje water, gordijnen open en het balkon op. Even de buitenwereld begroeten. En meteen de planten water geven. Daarna eindelijk ontbijt. Er komen regelmatig geluiden van de gang. Gemiauw in alle toonaarden. Of een klap van iets dat omvalt. Echt serieus kan het niet zijn, want die ruimtes zijn aardig kittenproof. Hoop ik in ieder geval. Met mijn bakje yoghurt zit ik op de bank en lees de krant op mijn iPad. Shit! Weer niet gemediteerd. Het kan nog… Nee, liever nog even kittens kroelen.

 

Geplaatst op

Waarom moeilijk doen als het moeiteloos kan?

In de waan van de dag was het een beetje weggezakt, maar sinds een paar weken is het in alle hevigheid terug. Mijn liefde voor Moeiteloosheid. De verwondering als je merkt dat het ook makkelijk kan. Het hoeft niet ingewikkeld. Liever niet zelfs. De flow waar je in komt als er verschillende dingen opeens zomaar lukken. Zodat je in korte tijd opeens heel veel realiseert.

Extra lekker na een ‘moeilijke’ periode

Na mijn reis naar Bali en Sri Lanka raakte ik in een soort van dipje. Vooral professioneel. De escape naar het buitenland zat erop, dus nu moest ik eindelijk maar eens serieus op zoek naar een opdracht. Er moest omzet worden gemaakt. Geld in het laatje. Genoeg gespeeld; tijd voor serieuze zaken. Vond mijn omgeving. In ieder geval een enkeling. En vond vooral ikzelf. Hoewel ik er kramp van in mijn buik kreeg. Ik zou mijn netwerk vertellen dat ik op zoek ben. Dat ik een opdracht nodig heb. De hele wereld moest het weten. Eerst nog even mijn CV op orde en dan moest ik aan de slag. Werken. Moeite doen, want het komt je niet vanzelf aanwaaien. Als ervaren HR pro weet ik natuurlijk precies hoe zo’n CV er uit moet zien. En ik had al een objectieve tegenlezer bereid gevonden. Maar het CV kwam er niet.

Opeens ben ik ziek

De weerstand werd zo groot dat ik er letterlijk buikpijn van kreeg. Ik ging stug door. Totdat mijn lichaam een joker inzette; het plekje dat ik al bijna een jaar op mijn neus heb zitten leek huidkanker. Na een biopt moest ik 2 weken wachten op de uitslag. Mijn wereld stond even op zijn kop. Ik ziek? Een tumor? Naar het ziekenhuis? Ho eens even, dat gebeurt alleen anderen. Ik voelde me kwetsbaar. En onzeker. Gevoelens die ik niet vaak zo bewust heb ervaren. Mijn werk opeens minder belangrijk. Gelukkig bleek de diagnose ‘goedaardig”. De tumor wordt binnenkort verwijderd. Met een speciale techniek om de wond zo klein mogelijk te maken. Daarna is waarschijnlijk geen verdere behandeling nodig. Ik moet alleen geduldig wachten totdat er, ergens in april, plek is in het ziekenhuis.

Heftige emoties en heel veel aandacht van lieve vrienden en familie. Dit heeft mij echt geholpen. Toch had ik ook juist behoefte aan alleen zijn. Vorige week heb ik daarom een paar dagen kluizenieren ingelast. Helemaal alleen, geen afspraken en minimaal contact met de buitenwereld. En het was goed. Het heeft me geholpen om de dingen weer in perspectief te zien. Vanuit rust terugdenken aan mooie, inspirerende gesprekken, aan dingen waar ik blij van word. Aan wat ik echt belangrijk vind in mijn leven.
En moeiteloos hoort daarbij. Vanzelfsprekend. Ik heb mezelf permissie gegeven hier ook vol voor te gaan. Dus geen struggle met een standaard CV, omdat ik gewoon geen standaard carrière heb. Ik kies ervoor mij te gaan presenteren op een manier die bij mij past. En daarmee een plek te vinden die ook echt bij mij past. Geen energie op wat ik niet wil, maar juist op wat ik wel wil. En dan voelt het moeiteloos.

Het is er al, ik hoef het niet zelf te doen

Vandaag ben ik een dagje aan het werk bij Seats2Meet. En de moeiteloosheid werkt. Ik wilde vandaag weer eens ‘een stukje’ schrijven. Nog geen idee waarover. Als ik mijn MacBook openklap zie ik een bericht op LinkedIn; “Agile HR; het einde van de HR Business Partner”. Wow! Dat is precies hoe ik erover denk! Had het zelf willen schrijven, maar het is er dus al. Alles wat ik hoef te doen is het delen op LinkedIn en Twitter. Check!
Zal ik het dan gaan hebben over Kluizenieren? Net als Spaanse Dagen voor mij heel gewoon, maar niet voor veel anderen. Wellicht kan ik ze inspireren? Ik google op Kluizenieren en zie mijn eigen blogpost! Uit 2014, maar nog zeker bruikbaar. Lees maar 🙂 Check!
Aha, het onderwerp is uiteraard ‘Moeiteloos’. Ik wil graag een keer een rijtje maken. Met tips. Gericht op jou als lezer. Dat bewonder ik vaak zo in andere stukjes. En ook nu weer; “6 gouden tips voor een Moeiteloos Leven”. Niets aan toe te voegen. Check!

Mijn werkdag zit erop. Ik ga een stukje wandelen. Lekker.

Geplaatst op

Het perfecte cadeau

schermafbeelding-2016-11-08-om-12-23-14

Ik wilde absoluut geen feestje geven. Niet voor mijn verjaardag. Ook niet mijn vijftigste. En toch heb ik het gedaan. Vooral het argument van vrienden dat zij zichzelf wel kunnen vermaken op een feestje sprak me aan. Zeker toen ze benadrukten dat ik me vooral niet verantwoordelijk moet voelen voor hen. Dat dat zelfs een beetje arrogant zou zijn. Goede vrienden zijn goud waard.

Moeiteloos

Een feestje zou er komen. Enthousiast produceerde ik een vrolijke uitnodiging en maakte een lijst van vriendjes en vriendinnetjes. Als ik het toch allemaal zelf mocht bepalen, dan ook meteen de beslissing om de familie een dag later uit te nodigen. Voor hen wilde ik koken. En dat heeft tijd nodig. En ruimte. Ik dacht natuurlijk ook al aan cadeautjes. Allerlei wilde plannen van voor mijn feestjesbesluit gingen de prullenbak in. 50 mooie gesprekken; weg ermee. 50 bijzondere foto’s met een eigen verhaal; doei! Veel te ingewikkeld. Ik wilde juist ‘Moeiteloos’, want dat is nog steeds mijn thema. En op dat moment ontstond het idee voor wat achteraf Het Perfecte Cadeau blijkt te zijn.

50 ontdekkingen op mijn 50ste

Slechts een kort brainstormpje was er nodig om de “50 ontdekkingen op mijn 50ste” te formuleren. Ze stroomden uit mijn pen. Ik kon het bijna niet bijhouden met schrijven. In no-time had ik er 26. Prima om mee te beginnen. De rest volgde later in het jaar, dat wist ik zeker. Deze lijst plakte ik op een collage die ik nog had liggen en stuurde ik mee met de uitnodiging voor het feestje. Of mijn lieve vrienden mee wilden op ontdekking? En zo ja, welke? En of zij me konden helpen met het realiseren van andere ontdekkingen? Dat soort cadeautjes wilde ik. Alleen de voorpret was al heerlijk.

Iedereen doet mee

Tijdens het feestje kreeg ik vrolijk verpakte wandelboekjes, zakken meel, flessen drank. Allemaal ingrediënten voor mooie ontdekkingen. Uitnodigingen voor expedities naar ongekende oorden. De lieve gevers bleken super enthousiast. Ze waren zelf ook gaan nadenken over ontdekkingen die zij wilden doen. Ze deelden dit cadeau-idee met anderen, die ook enthousiast werden. En vrienden die niet op het feest konden komen deden wel mee met ontdekken. Nog voor mijn eerste ontdekking was het al een Perfect Cadeau.

Genieten

We zijn bijna een half jaar verder. De teller staat op 33 ontdekkingen die ik heb gedaan. Sommigen alleen, andere met vrienden of familie. En het is echt super. Supergaaf. Zo bewust genieten en delen van mooie ervaringen. Op mijn nieuwe collage krijg je een indruk van wat ik heb ontdekt. Een mooi beeld waarvan ik automatisch ga stralen.

De tweede helft

En we zijn er nog niet. Ik ga nog tractor rijden, geblinddoekt boswandelen, logeren bij mijn nichtje, 5-ritmedansen etc. Nog niet afgesproken, maar op mijn wishlist staan een gesprek met een Tibetaanse monnik, een streepjescodekassa bedienen, zweethut en brommertocht in NL. En natuurlijk is er ruimte voor verrassingen!

Geplaatst op

Beetje dom

skippybal en plu

Zo leuk! Een vriendin bood mij aan haar lekke ergonomische skippybal uit te proberen. Voor een actieve zit. Goed voor je rug. Uiteraard wilde ik dit graag ontdekken.

Skippybal

Een week later gaf ze mij bij Seats2Meet een grote blauwe Ikea tas vol met zilverkleurig plastic. Of rubber. Geen idee. Mijn lekke skippybal en ik bezochten twee workshops, een stoelmassage en de afsluitende borrel. Nauwlettend hield ik de tas in de gaten. Om te voorkomen dat ik hem zou vergeten en de gulle geefster zou denken dat ik haar cadeau niet waardeerde ofzo. Dat mocht niet gebeuren. Het lukt en samen gaan we naar huis. Linea recta naar de slaapkamer. Dat is momenteel de enige kat-vrije ruimte, want mijn pleegkittens en hun moeder mogen alle andere kamers ontdekken. Door deze kittens vergat ik al snel de skippybal. Volledig in beslag genomen door vier stuiterballetjes.

Plu en pomp

Een paar dagen later belt de gulle geefster. Of toevallig haar favoriete plu is meegekomen met de skippybal? Geen idee.. de Ikea tas staat onaangeroerd in mijn slaapkamer. Oei, dat klinkt niet erg enthousiast. Gelukkig blijkt de plu er te zijn. Nog steeds kletsnat, dus snel te drogen in de douche. Ik vertel over mijn vergeefse google-activiteiten om een skippybalpomp te vinden. Deze pomp is noodzakelijk om ergonomisch en optimaal van mijn lekke skippybal te profiteren.

Shopping

Het duurt nog een week voordat ik besluit dat het echt tijd is voor actie.. Ik ga de stad in en zal een pomp vinden. Punt. Maar waar haal je zo’n ding? Niet meer bij de oude vertrouwde V&D. Dan maar naar Perry Sport. Helaas. Vorige week nog volop in de Sale, nu een lege winkel. Xenos? Nee, alleen een ballonpomp. Blokker? Uit het assortiment. Zelfs mijn persoonlijke favoriet stelt teleur; de Hema heeft ze ook niet meer.

Bingo!

Met bezwaard hart betreed ik de Action. Meteen komen beelden in mij op van uitgebuite kinderen in donkere fabriekjes. Maar nood breekt principes. Ja hoor, ze blijken zowel een skippybalpomp (inclusief skippybal) als een voetbalpomp te verkopen. Logischerwijze kies ik de voetbalpomp. En het zal flink pompen worden, want mijn skippybal heeft een doorsnee van 65 centimeter. Ook zonder exacte berekening snap ik dat er heel veel voetballen in mijn skippybal gaan. Jammergenoeg blijkt de laatst overgebleven pomp onvolledig. De verpakking is opengescheurd en de losse, scherpe punt ontbreekt. Shit, het zit me niet mee. Voor deze keer ben ik blij met de overdaad aan Actions en vastberaden fiets ik naar de volgende. Bingo! Hier liggen er wel twintig. Voor €0,79 ben ik een gelukkig mens. Blij fiets ik naar huis.

Anders dan gedacht

Na slechts 5 minuutjes spelen met de miauwende stuiterballen pak ik de skippybal. Voor de eerste keer bekijk ik hem goed. Het ventiel is anders dan verwacht. Er is helemaal geen voetbalpomp nodig. Sterker nog, die past niet eens. Dit ventiel vraagt om een ‘pomp-voor-luchtbedden’.

En die staat gewoon bij mij in de kast.

Zucht.

Geplaatst op

Boeddhaput

Schermafbeelding 2016-06-02 om 11.32.41

De kans is groot dat alleen Amersfoorters de Boeddhaput kennen. Het is de dubieuze titel van een plek in de stad waar de afgelopen jaren slechts een bouwput is te vinden. Of eigenlijk niet eens dat. Een kaal stuk grond. En waarom Boeddha? Niets spriritueels, maar een referentie aan het Chinese restaurant dat in het pand zat voor het werd gesloopt. Zelf heb ik meer met de bestemming daarvoor; Hotel Café Restaurant De Witte.

Geen keukenprinses

Ik blijk een overeenkomst met TV-kok Robert Kranenborg te hebben, zo ontdek ik in de ochtendkrant. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet ligt op het vlak van mijn keukenkwaliteiten. Nee, wij zijn allebei onze carrière gestart in “De Witte’. Er zijn ook verschillen; zowel als het gaat om het vervolg van onze carrières als om de herinneringen aan dit startpunt.

Monumentenzorg

Voor Robert was het zijn opstap naar de haute cuisine. Ver voor mijn tijd blijkt het restaurant van De Witte een Michelinster te hebben gehad. Hij genoot van de hoogspanning waaronder hij werkte (ik niet) en kijkt met smart terug op de tijden van weleer. Stelt zelfs Monumentenzorg voor om dit soort prachtplekken te behouden. Onze verschillen worden groter. Bij Monumentenzorg denk ik aan het grapje dat mijn vader maakte als hij mijn moeder naar de schoonheidsspecialiste bracht. Niet aan De Witte zoals ik het ken.

Kamermeisje

Ik werkte zo’n 10 jaar later als kamermeisje in het hotel. Elke zondag om 8 uur ’s ochtends aan de bak. Blij met mijn eerste baantje leerde ik de trucjes om een bed strak op te maken. De opwinding als er een ‘rijke’ gast vertrok en wij de kamer ingingen, hopend op een grote fooi. De teleurstelling toen een echte sjeik alleen de doosjes van –heel veel- panties achterliet. De spannende verhalen van de nachtportiers die samen op een zolderkamertje in het hotel woonden.. De ontbijtjes die we voor onszelf klaarmaakten in de, door Robert geroemde, maar in mijn tijd behoorlijk ranzige keuken. De ontbijtkelner die verklapte waarom hij bij de start van zijn dienst eerst het licht in de kelder aandeed. Om de kakkerlakken de kans te geven zich te verstoppen. Ik snapte best wel dat hij eigenlijk bang was voor deze beestjes. En elke maand weer naar de boekhouder, omdat hij een foutje in de berekening van mijn salaris had gemaakt. Twee gulden vijfenzestig bruto verdiende ik per uur, ook in die tijd niet veel.

Smartegeld

Met smart denk ik niet aan terug aan De Witte. Ik heb er wel veel geleerd, zoals ik jaren later pas besefte. Over het gedrag van mensen in organisaties. Over mijn eigen gedrag. Dat het bijvoorbeeld niet okay was dat ik mijn lage uurloon compenseerde door af te dalen naar die enge kelder en handenvol sjieke Lindt paaseitjes mee te nemen. Maar wel lekker!

Geplaatst op

Speeltuin

Vroeger. Op de schommel. Zo hoog mogelijk! En zo lang mogelijk, want ik wist dat andere kinderen ook wilden. Dus genoot ik zo hard mogelijk. Het gevoel te vliegen. En de kriebel in je buik als je van het hoogste punt weer naar beneden ging. Aandacht op je voeten voor de afzet. En dan weer vliegen. Misschien is de schommel ook mijn speeltuinfavoriet door mijn eerste vakantieliefde. Ik zal 8 jaar zijn geweest. Ik op de schommel en hij erachter. Bij elke duw gaf hij een zoentje op mijn kont. Ik vond hem geweldig! Want hij nam het risico de harde schommel op zijn mond te krijgen. Stoere kinderromantiek.

Iets minder vroeger. Mijn kleine nichtjes wisten feilloos alle speeltuinen te vinden. Echt allemaal. En overal. Voor de ouders werd het de normaalste zaak van de wereld. “Natte glijbaan? Oh, dan gaat de jongste eerst. Die draagt een luier!” Opgewonden gegil. Blije gezichten. En een sterke voorkeur voor snelheid & uitdaging. Heel hard van een glijbaan en dan proberen weer terug omhoog te lopen. Regelmatig heb ik ze van het klimrek geplukt. Omdat ze als hangende aapjes naar de overkant wilden klauteren. En het hangen ging prima, maar de handjes verplaatsen nog niet.                                                                      Bijzonder vermakelijk vind ik de interactie in de speeltuinen. Hoe kinderen met elkaar omgaan; lief wachten of stug & stevig voordringen. En de moeders. De overbezorgde moeder die gaat gillen nog voordat haar kind iets doet, omdat ze al voor zich ziet hoe kindlief valt en per ambulance wordt afgevoerd. Of de moeder die zo met zichzelf bezig is dat ze vergeet dat ze in een speeltuin is. En, oh ja, er ook nog een kind van haar rondloopt.

Afgelopen jaar. Allemaal UNIEK is mijn speeltuin. Ik mag vliegen zo hoog als ik wil. Of zandkastelen bouwen. Deze speeltuin is magisch. Alles is mogelijk. En ik ontdek dat er heel veel kind in grote mensen zit. Soms ga ik voor snelheid. Voor uitdaging. Vaker nog zoek ik de moeiteloze weg. En mijn omgeving kan zorgen voor weerstand, me tegenhouden. Of zoveel ruimte bieden dat ik even niet meer weet wat te doen. In deze speeltuin probeer ik van alles. Gewoon omdat het leuk is. Of juist lekker eng. Goed of fout bestaat niet. Het gaat om ontdekken. Niets is gewoon normaal. Alles is bijzonder en we zijn allemaal uniek!

DSCN2234

Geplaatst op

Kluizenieren

Wat baalde ik! Ik weet het nog precies. De ontdekking tijdens een training dat ik introvert ben. Jakkes. Dat is helemaal niet okay. Dat is saai. Dat wil ik niet. Extravert, dat klinkt goed! Lekker outgoing, leuk. Alle populaire mensen zijn extravert. Ik schrok best wel van de oordelen die direct bij mij oppopten. Zo ben ik toch juist niet? Na de eerste consternatie stond ik weer open voor voor de trainer. “Waar haal jij je energie vandaan? Bij jezelf of bij anderen?” Ook hier was nog een sociaal wenselijk antwoord mogelijk. Dat stopte bij de toetsvraag; “Als je na een dag hard werken echt moe bent, laad je jezelf dan weer op door alleen te zijn? Of stap je liever een volle kroeg binnen?” Een no-brainer. Keuze A. Die kroeg komt wel een andere keer. Het is al erg genoeg dat ik nog 15 minuten tussen mensen in de trein moet staan. En ze zullen me echt niet lastig vallen.. Introvert dus.

Waarschijnlijk was het in dezelfde periode dat ik het etiketje ‘rustig’ niet meer als kritiek opvatte. En niet lang daarna kwam de ultieme bevestiging. Dacht ik. Jarenlang probeerde ik verborgen te houden dat ik het heerlijk vind om een dagje helemaal niets te hoeven, geen social media of live contact. Opeens benoemde ik spontaan dat ik van kluizenieren hou. Totaal geen verbazing bij vrienden. Zij zien een rode draad; na een drukke periode reageer ik af met kluizenieren. Een echte kluizenaar zien ze niet in mij. Onbewust van enige rode draad geniet ik er gewoon van. Juist als ik er behoefte aan heb. Agenda leeg, telefoon uit. Alleen contact met de kat. Dit jaar zelfs op 1e Paasdag. Lekker!

Een variant die al langer bestaat zijn mijn ‘Spaanse dagen’. Dit voert terug naar de tijd dat ik aan de ruige zuidkust van Spanje woonde. Voor een maand. Daar genoot ik van het ontbreken van actielijstjes of een programma. Ik stond op als ik geen zin meer had om in bed te liggen. En gedurende de dag gebeurde de dingen. Soms veel. Soms weinig. Maar altijd precies goed. Het ultieme in het NU leven vind ik dat. Niet kluizenieren, want er waren vrienden, een exotische tuinman, heerlijke etentjes en dansen op het strand. Een ‘Spaanse dag’ in NL is een dag waarop alles goed is. Ongepland. Je openstellen voor wat de dag gaat brengen. Ook erg lekker!

P1030118

Geplaatst op

Free Spirit

Gratis drank? Of vrije geest? Bij de eerste poppen allerlei anekdotes op. Zowel ‘gratis’ als ‘drank’ zijn boeiende onderwerpen. Maar het gaat om de tweede. Een vriendin van mij en ikzelf kregen dit etiketje omdat wij ons leven anders inrichten dan de meeste anderen. Ik weet niet zeker of de boodschapper het positief of negatief bedoelde. Voor mij is het een compliment. En een ontdekking. Dat wat voor mij normaal is wordt met deze titel opeens bijzonder! Het voelt lekker. Maar hoe anders is anders eigenlijk?

Daarvoor moet ik eerst vaststellen wat normaal is. De 0-meting zeg maar. Logisch om met een klassieker te beginnen; Huisje – boompje – beestje. Hmm. Nou nee. Niks bijzonder; ik ben hartstikke normaal. Huisje; check. Boompje; check. 4 zelfs. Beestje; check. Sterker nog. Ik ben helemaal gelukkig met mijn huisje, boompjes en kattenmonster. Waar komt dan die ‘Free Spirit’ vandaan? We gaan een laagje dieper; Kinderen, man & carrière. Ja, nu hebben we iets! Of beter gezegd; niets. Geen ‘check’. Niet eentje. Wel roepen ze alle drie veel reacties op in mijn omgeving. Al jaren. Met name het ontbreken van echtgenoot & kinderen. Een heel scala aan reacties; van diep medelijden tot aan serieuze verwijten. Of afgunst. En die vooral als het gaat om Carrière. Mijn gebrek aan ‘zwoegen’ heeft al menig discussie aangewakkerd. Of eigenlijk alleen gestart. Want ik hou niet van discussiëren. Ik hou van moeiteloos. Dat is iets anders dan niets doen. Het gaat om dat doen wat je energie geeft. En om vertrouwen. Ik geef aan anderen. En dat komt bij me terug. Niet direct. Niet van dezelfde persoon. Ik maak me geen zorgen. Ook niet financieel. Waarschijnlijk is dat wat mij bijzonder maakt. Het wordt zo vaak gebruikt als argument om niet te veranderen. Om niet af te wijken van de rest. Om geen ‘gat op je CV’ te krijgen. Ik heb gaten in mijn CV. En in mijn pensioen. Iemand die zich daaraan stoort vertelt daarmee veel over zichzelf. Niet goed. Niet slecht. Ik ben gewoon blij dat ik anders ben!

oekie-fel-samenwonen---beestje

Geplaatst op

Samen Stil

Begin dit jaar zagen we elkaar voor het eerst. Om te praten over onze Droombaanreis. De pilot van dit digitale initiatief van Talent First werd massaal opgepakt en er kwamen live ontmoetingen in den lande. Een van die groepjes is nog steeds. Zij het in een iets gewijzigde samenstelling. Elke maand komen we bij elkaar. In 2 uur hebben we tijd te kort om ervaringen te delen en tot nieuwe acties te inspireren. Zoveel te vertellen! Best vreemd eigenlijk, dat juist deze 5 vrouwen het plan kregen om ‘Samen Stil’ te zijn. Stil? Dit groepje? “En toch gaan we het doen! Een bijzondere ontdekking.”

En zo geschiedde.. In bospark De Schaapskooi te Epe. Het park was bewoonder dan verwacht en de rondfietsende 65-plussers bleven aardig; ook al groetten wij niet terug. Want het ‘Samen Stil’ werd strikt opgevolgd. Geen woord. Vanaf maandagavond. De uren daarvoor mochten we nog wel praten.. Een soort stoom afblazen zeg maar. We hebben ook meteen een upgrade geregeld; van 6-persoons chaletje naar 10-persoons bungalow. Allemaal een eigen slaapkamer. Aparte meditatieruimte. Ruime keuken. Mooie woonkamer. Heerlijk warm en middenin het groen, rood, oranje en geel van het bos.

We hebben zeven keer gemediteerd. Een sessie duurde 3 kwartier: 2x 20 minuten zitten en tussendoor ‘Walking Meditation’. Heerlijk in het moment zelf, maar daarbuiten was ik toch blij dat het niet op film werd vastgelegd.. We hebben heerlijk gegeten en er was volop creativiteit. Wat er heel weinig was: oogcontact. Voor mijzelf om de kans op spreken te verkleinen. Voor de anderen? Dat hoorde ik woensdag halverwege de ochtend. Toen mochten we weer praten. En onze ontdekkingen delen. Wat was het onwennig! Wat ga je zeggen? Wat is belangrijk genoeg? Of gewoon lekker?

Gemeenschappelijk was het gevoel van dankbaarheid naar elkaar om deze speciale ervaring te delen. En hoe vaak je spontaan dingen zegt, die nu overbodig blijken. Er waren ook verschillen. Met name in het optimaal beleven van de stilte. Wel of niet lezen? En schrijven? Wat moet je allemaal van jezelf of laat je los en zie je wat er komt?
Achteraf blijft mij vooral het gevoel bij dat ik had na de meditaties, tijdens het wandelen en bij het maken van foto’s. Open. Open om volop te genieten van kleine dingen. Rustig en gelukkig. Helemaal in het nu. Thuis is er ook iets veranderd; ik praat veel minder tegen mijn kat.

IMG_0406

Geplaatst op

Echt op reis! Of niet?

Wat verwachtte ik vooraf?
Een weekje Jutland in de herfst. Eerst een leuk weekend in de stad met een oud-reisgenoot en daarna een paar dagen de noord-westelijke Jutse wildernis ontdekken. Wellicht een paar fjorden bewonderen en heel misschien sporen van de kerstman vinden..

Wat gebeurde er?
’s Ochtends eerst naar Pilates en daarna relaxed mijn huis opruimen en (hand-)bagage selecteren. De reis verliep soepeltjes. Geen vertraging. Geen problemen. Beetje saai bijna. Ik hoefde niet eens mijn paspoort te laten zien! In de lucht met kleine slokjes genoten van een flesje rode wijn. En hups, voordat ik het wist waren we in Jutland! Ik werd opgehaald op het vliegveld en in de auto werd mij een uitgebreid programma voor de komende 5 dagen toegelicht. Er was hard gewerkt om mij in het nieuwe huis comfortabel te ontvangen; verhuisdozen na 3 maanden weggewerkt en het bed zou die nacht voor het eerst beslapen worden. Binnen de kortste keren stond een heerlijk maaltijd op tafel. Waarna we meteen op pad gingen voor een cocktailparty met vrienden en bezoek aan een populair café. Het weekend vulde zich met leuke dingen doen, heerlijk eten, veel praten en lekker relaxen. Op maandag geen Jutse wildernis.. Die blijkt er namelijk niet te zijn. Met de auto het strand op, zoals we op zondag deden. Leuk, maar spannender zal het dus niet worden. En dan blijkt de kerstman ook nog eens helemaal niet uit Jutland te komen!
Laat los. Laat los…
En de knop was om. Chillen met boek op de bank. Of eigenlijk op de iPad. En toen het heel even droog was een wandeling in een stormpje. Dinsdag op pad naar het noordelijkste puntje van Jutland, waar 2 zeeën elkaar ontmoeten. Prachtig! De laatste dag werd een vriend ingeschakeld om mij op de fiets een andere kant van de stad te laten zien. Echt leuk en superlief. Vanzelfsprekend werd ik, ruim op tijd, met de auto naar het vliegveld gebracht. Bij mijn diepe dank tijdens het afscheid was het antwoord heel simpel; “Ik wilde je een onvergetelijk bezoek aan mijn land geven”.

Wat heb ik ontdekt?
Communiceren is echt meer dan woorden uitwisselen; via de chat leken we op 1 lijn te zitten. Een combi van samen en alleen. In de praktijk werd geprobeerd mijn alleen-zijn zoveel mogelijk te beperken. Door de warme intentie kon ik heel makkelijk de knop omzetten. Een andere invulling dan verwacht, maar open voor wat het zou brengen.
Je eigen vanzelfsprekendheden worden duidelijk als ze voor anderen niet opgaan. Ik vind het heerlijk om op reis alleen te zijn. Dus toen Denemarken een jaar geleden bij mij op bezoek was heb ik veel alleen-tijd in het programma opgenomen. Nu, na de return-visit, ontdek ik pas dat dat mischien toch anders is opgevat..

IMG_0384

Geplaatst op

Koffers & komkommers

We zitten midden in de komkommertijd. Een bijzondere naam voor de zomermaanden. Waarom worden komkommers als optimaal vakantiegevoel genoemd? Voor mij is die link er niet echt. Of voor het ontbreken van belangrijk nieuws? Ook hier niet direct een logisch verband. Zo lang ik me kan herinneren zijn komkommers het hele jaar verkrijgbaar.

Ik heb deze zomer geen vaste vakantieplannen. Bij mij staat geen koffer gepakt en het echte vakantiegevoel ontbreekt. Omdat ik al een tijdje geen opdracht doe heb ik geen vast werkritme. Zonder deze verplichting voelt “vrij zijn” anders. Altijd vakantie is ook routine, zeg maar. Een aangename routine!  Terwijl iedereen zijn koffers inpakt, of iets zuidelijker in NL ze alweer uitpakt, droom ik weg.. Waar stopt vakantie en begint het reizen? Is het compleet verschillend? Of eigenlijk gewoon hetzelfde?

Vakantie is een (te) korte onderbreking van de dagelijkse routine. Meer tijd met de familie en het liefst in een situatie die anders is dan thuis. Het Zuiden voor zon & cultuur of het Noorden voor sport & natuur. Met de nodige comfort natuurlijk! Heerlijk. En dan weer naar huis, waar de vakantie al een nieuwe herinnering is geworden.

Bij reizen is onderweg zijn en het buiten je comfortzone treden een manier om jezelf te leren kennen. Anders kijken en openstaan voor onverwachte wendingen. Pieken en dalen. Volop genieten van de reis. En van het thuiskomen. Je kunt hiervoor naar Azië of nog verder weg. Maar het hoeft niet.

Ontdekkingen doe je overal en altijd. Tijdens je vakantie. Op reis. Of thuis. Wat heb jij ontdekt deze zomer?

komkommers1