’s Ochtends om 7 uur gaat de wekker. Elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Als ik later dan 1 uur ga slapen dan zet ik hem op 7.30 en in het weekend soms helemaal niet. Meestal schrik ik wakker als hij afgaat. De laatste weken graai ik verward onder de klamboe door naar mijn nachtkastje om het geluid zo snel mogelijk stil te krijgen. En dan begint het beste moment van de dag. Sluimeren. Niet alleen mijn iPhone sluimert. Ik doe dat zelf ook. Zoek mijn favo plekje in bed. Favo positie. Een diepe zucht van geluk. Vaak probeer ik de volle 9 minuten wakker te blijven om optimaal van het sluimeren te genieten. Dit lukt zelden. Veel vaker ga ik in de herkansing. Het ritueel herhaalt zich dan. Nog een keer sluimeren. Op speciale verwendagen kan het zomaar gebeuren dat er tot 8 uur gesluimerd wordt.
Kittenkamer
Maar niet nu. Niet met de kittens in huis. Nu is het veel leuker om uit bed te springen (bij wijze van) en de slaapkamerdeur open te doen. Het gemiauw begint meteen. Een miniconcert begint. En sinds deze week – ze zijn nu 6 weken – verschijnen en kleine, drukbewegende pootjes onder de deur van de kittenkamer. Superschattig. Ik loop er naartoe en begin te praten. Het maakt absoluut niet uit wat ik zeg, dus daar denk ik ook niet echt over na. Het gaat veel meer om de toon en het volume. Voor buitenstaanders zou dit best een vreemde gewaarwording kunnen zijn, besef ik mij nu. Heel voorzichtig schuif ik de deur, inclusief de daarachter liggende kittens, een stukje open. Zo blij met mijn gietvloer, die glijdt prima.
Ontdekken
Moederpoes staat altijd vooraan. Veel geluid, een paar snelle kopjes en dan zo snel mogelijk de gang op. Alsof er van alles veranderd kan zijn in de afgelopen nacht. Hoe groter de kittens worden, hoe enthousiaster zij ook de gang op willen. Om de wereld te ontdekken. Van hen geen kopjes, maar 2 a 3 klimmen zo hoog mogelijk mijn benen op. Au! Ik aai ze allemaal. Al moet ik ze ervoor onder het schoenenrek vandaan trekken. Stuk voor stuk begroet ik ze en zo leer ik de verschillen. De kleine knuffelaar, de lawaaipapegaai, de dikke buddha, het stoere meisje en de mooi boy. Moeders staat ongeduldig te wachten. Voor een knuffelbeurt, denk ik dan. Meestal is het echter omdat het voerbakje leeg is. Terwijl de kittens de badkamer onveilig maken zorg ik voor 2 volle bakjes met brokjes en daar een beetje water bij. Dat slobbert zo lekker. En ik mag de kattenbakken schoonmaken. 3 stuks. 2 kleine kittenbakjes en 1 supergrote voor moeder. Niet omdat ze zelf zo groot is – ze is graatmager en weegt slechts ruim 2 kilo – maar omdat ze zo hard graaft en rondstapt voordat ze haar ding doet, dat kleinere kattenbakken omvallen. En alle inhoud dus op mijn vloer komt.
En nu ik..
Dit alles gebeurt op mijn nuchtere maag. Met name door die kattenbakken. Maar nu is het even tijd voor mezelf. Ik sneak de woonkamer in. Voordat ik de deur dichtdoe nog even extra checken of er geen kitten tussen zit. Ze worden steeds sneller. Glaasje water, gordijnen open en het balkon op. Even de buitenwereld begroeten. En meteen de planten water geven. Daarna eindelijk ontbijt. Er komen regelmatig geluiden van de gang. Gemiauw in alle toonaarden. Of een klap van iets dat omvalt. Echt serieus kan het niet zijn, want die ruimtes zijn aardig kittenproof. Hoop ik in ieder geval. Met mijn bakje yoghurt zit ik op de bank en lees de krant op mijn iPad. Shit! Weer niet gemediteerd. Het kan nog… Nee, liever nog even kittens kroelen.
