Tag: samen

Geplaatst op

Knuffelkont

Uren, dagen, maanden, jaren. Het is niet meer bij te houden hoe lang ik gepassioneerd persoonlijk aan het ontwikkelen ben. Allerlei interessante fases doorlopen, of er nog middenin. Globaal gezegd van niet blij met mezelf naar zo blij, dat ik het met anderen wil delen. Met een man bijvoorbeeld.

Ben ik zijn type?

Diep van binnen ga ik er nog steeds van uit dat mijn ridder op zijn witte paard onderweg is. Maar door de Wet van de Aantrekkingskracht realiseer ik me dat alleen hieraan denken niet voldoende is. En zelfs dan. Er kan ook best nog het een en ander aan dat beeld worden bijgeschaafd, want een paard is best wel groot en eng. Maar goed, ik wist dat de tijd was aangebroken om actie te nemen. En dat heb ik geweten. De volgende strategie ontstond. Via het internet een select groepje mannen benaderen. Gefilterd op leeftijd en lengte. Verder niet. De ene helft ouder dan ik, de andere jonger. Handig, want dan kon ik tegelijkertijd testen of het klopt dat alle mannen op jongere vrouwen vallen. En meteen mijn foto’s meesturen, want daarmee voorkom ik de afknapper dat ik na een paar intelligente mailtjes, bij het vrijgeven van mijn foto’s “toch niet zijn type’ blijk te zijn.

Een man of liever een hond?

Voor de zekerheid heb ik ook een tweede spoor uitgezet. Pleegopvang voor honden. Zodat ik in ieder geval iets te knuffelen zal hebben. En dit staat al heeel lang op mijn wensenlijstje. Sterker nog, ik heb lange tijd getwijfeld of ik nou liever een hond of een man in mijn leven zou willen.

Knuffel-adresje

Het ene traject loopt voorspoediger dan het andere. Aan aandacht van de mannen geen gebrek. Leuke berichtjes en boeiende dates. Volop in beweging. Van het asiel kreeg ik echter, tot groot verdriet, te horen dat er eigenlijk geen behoefte is aan een extra knuffel-adres. Niet voor honden dan. Voor kittens juist wel, maar da’s pas in het voorjaar.

Boem! Daar gaat mijn hart

Vanochtend veranderde alles. Op mijn iPad zag ik zijn foto. Boem! Daar gaat mijn hart. Hij raakt me. Na alle foto’s is deze speciaal. Meteen. Ook eng natuurlijk, want opeens wordt het echt. Durf ik dat wel aan? Ik ben niet zo van de lange termijn.. Alle pragmatische details gaan overboord. Lange termijn, korte termijn. We zullen zien hoe lang het gaat duren. Ik ga er echt voor deze keer. Binnen 5 minuten een mooi bericht geformuleerd. Hopelijk op tijd, want in dit soort situaties is haast uiteraard geboden. De reactie komt snel. Of ik een paar vragen wil beantwoorden. Tuurlijk. Het is goed om zorgvuldig te zijn. Maar. Maar. Mag ik? Mag ik een poosje genieten, rust bieden, regelmaat, beweging. Ik beloof dat ik niet teveel zal knuffelen. Alleen als hij het zelf ook wil.

Schermafbeelding 2015-12-21 om 12.09.00

Geplaatst op

Ik ben stout

Heel stout. Mijn geheimpje. Misschien zelfs een taboe, maar dat zou je op het verkeerde been kunnen zetten. Een vreemd gezegde trouwens, nu ik het zo opschrijf. Dat heb ik wel vaker als ik ergens op ga focussen. Het grote verschil tussen echt letterlijk en meer figuurlijk. Jaren terug heb ik mij intens verbaasd over het woord ‘koe’. Als je het vaak zegt en er hard bij nadenkt is het uitermate vreemd dat we met deze klanken allemaal weten dat we een wandelende melkmachine bedoelen.

Lekker ver weg afgedwaald van mijn geheimpje. Toch is dit het moment om met de billen bloot te gaan. Dit gezegde liever niet te letterlijk nemen. En zeker niet gaan focussen. Of visualiseren. Alsjeblieft.

Ik kijk graag TV. En ik kijk graag veel. En lang.
Oef, ik voel de schande. De neerbuigende blikken. In hedendaags hoogopgeleid NL is het zooo ‘not done’ om TV te kijken. Alleen Boer Zoekt Vrouw lijkt een uitzondering. Waarom? Waarom?? En de praatprogramma’s. Of het Journaal. Dat lijkt logisch, maar minder als je beseft dat bijna iedereen het nieuws al heeft vernomen via mob of tablet. Netflix hoor ik ook regelmatig voorbijkomen. Bingewatching. Hele series achter elkaar. Dat doe ik nooit. Of beter gezegd; dat abonnement heb ik niet aangeschaft, omdat ik druk genoeg ben met het reguliere aanbod.
Wat ik zoal kijk?
In willekeurige volgorde een grove selectie;
– The Dog Whisperer (Training people, Rehabilitating dogs & Treadmills)
– Property Ladder (eigenwijze mensen verbouwen huizen in UK)
– Criminal Minds (gestoord gedrag analyse)
– Expeditie Robinson (‘onbewoond eiland’, al 100 jaar hetzelfde)
– River Monsters (met mijn held Jeremy Wade)
– Rudolphs Bakery (rustmomentje)
– Deadliest Catch (stoere vissers in Alaska)
– Choccywoccydoodah (Chocolat Art)

Een bonte verzameling. Op zoek naar een rode draad in deze wirwar kom ik op: Samenwerking tussen mensen blijft me boeien, zowel de positieve als de negatieve uitschieters. En wat doe je allemaal voor geld? De magie van mensen met een Passie.
Deze rode lijnen kloppen voor mijn gevoel. Sterker nog. Als ik het zo opschrijf komt het wel erg in de buurt van waar ik met allemaalUNIEK ook mee bezig ben. En als ik dat lijntje dan weer doortrek ben ik eigenlijk met persoonlijke ontwikkeling bezig als ik voor de buis hang. Dat klinkt toch heel anders. Niet stout, maar juist bijna heel professioneel.
Wat is er vanavond op TV?
Rianne & Ellis

Geplaatst op

Thuis

Ik ben weer thuis. Vorige week ben ik teruggekomen van mijn reis naar Azië. Echt thuiskomen duurde iets langer. Mijn thuisgevoel stond nog in de reismodus. Als ik op reis ben kan ik me overal thuis voelen. ‘Home is where the heart is.’ Of in mijn geval: mijn tandenborstel. Ik heb een reisritueel waarbij het plakken van mijn tandenborstel-koetje op de badkamerspiegel mijn nieuwe thuis markeert. Ook mijn rugzak is belangrijk. Ik heb een haat/liefde verhouding met hem. Hij was te zwaar en ik schaamde me rot dat ik 17kg meezeulde. Tientallen malen heb ik me bij kleine Aziaten verontschuldigd als ze hem van me overnamen, nog net niet kreunend onder het gewicht. Maar ik hield ook van mijn mini-caravan. Het is tijdens mijn reis toch mijn mobiele huis en bevat alles wat ik mee wilde nemen. Op een gegeven moment kon ik er zelfs om lachen. Zoveel reiservaring en dan zo slecht gepakt. Ik reis vaker zwaarder bepakt dan ik zou willen, maar deze keer heb ik spullen en kleding geselecteerd.. zo slecht. En geen idee waarom. Accepteren & loslaten; die grote rode hobbezak hoort gewoon bij mij en bij mijn reizende thuis.

Mijn thuisgevoel op reis zit verder natuurlijk vooral in mezelf. Juist omdat de stabiliteit van mijn vertrouwde omgeving ontbreekt. Tegelijkertijd besef ik dat ik er eigenlijk altijd goed in ben om activiteiten te ondernemen waar ik me lekker bij voel. Op reis heb ik daar nog meer ruimte voor dan in NL. Ik geniet echt intens van de tochtjes op mijn brommertje, van de tropische regenbuien, van de schitterende natuur en de prachtige mensen. Ik ben gelukkig als ik op een schommel zit en zie hoe het langzaam vloed wordt. Gewoon, omdat ik de tijd kan en wil nemen om het te zien. Ik wacht geduldig tot de krabben op het strand weer uit hun holletje durven te komen. Ik geniet van het maken van foto’s, van het heerlijke eten en van de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik leef vooral in het nu, maar kan ook genieten van mooie herinneringen en blij worden van nieuwe plannen. Ik geniet ook van mijn slechte momenten. Omdat ik ook op reis een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ ben. Misschien zelfs wel meer. Dus huil ik als een vriendin ziek blijkt te zijn. En een andere ook. Ik praat erover met de reisgenoten van dat moment. En laat ongegeneerd mijn emoties zien. Juist op reis vind ik dat makkelijk. En als ik me eenzaam voel, dan mag dat. Sterker nog, dan voel ik me de eenzaamste mens van de hele wereld. Dan ben ik echt heeeel erg zielig. Met een passend muziekje trek ik me me terug. En als het over is, of als ik echt trek heb, kom ik weer tevoorschijn. En voel ik me een stuk beter.

Ik heb mij deze reis ook asociaal gedragen. Mijn empathie-radar op 0 gezet. Net als mijn nieuwsgierigheid. Erg vaak. Ik was namelijk ‘schrijver’. Het plan was om een boek te schrijven deze reis. Een nogal vaag plan vonden anderen. Ik eigenlijk ook wel, maar het voelde gewoon goed. Magisch & moeiteloos was voor mij het thema. Heel breed, want ik wilde dat het schrijfproces zelf ook magisch & moeiteloos zou zijn. De eerste 3 weken heb ik geen woord geschreven. Wel heb ik ruimte in mijn hoofd gemaakt. En daar bleek al van alles te gebeuren. En toen ik echt ging zitten, klaar om te schrijven.. Kwamen de woorden als vanzelf. Meestal maar een uurtje of 2 per dag. En dan stopte ik ook weer. Het verhaal groeide. Als vanzelf. Soms lachte ik tijdens het schrijven. Verrast door de ontwikkelingen. Het schrijven werd mijn thuis. Ik koesterde het. Maar het verhaal ging verder. De afronding kwam en bleek onvermijdelijk. Na een dag treuzelen kon ik het niet langer tegenhouden. Op kerstavond was mijn schrijven klaar. Hoofdpersoon Max was thuis, maar ik voelde me ontheemd.

Niemand heeft het nog gelezen. Ikzelf ook niet. Daar ben ik nu pas klaar voor. Ik ben ook weer thuis. Nu kan ik van mijn verhaal mijn boek gaan maken. Samen met anderen, want dit kan ik niet alleen. Wat een mooi thema voor 2015!!

ipp

Geplaatst op

Zeepaardje

Stoer. Zo werd ik laatst genoemd. Best wel stoer natuurlijk. En leuk om te horen. Tegelijkertijd maakte het me weer duidelijk hoe sterk mensen reageren vanuit hun eigen referentiekader. Want wat is stoer? Voor mij is dat buiten je comfort zone stappen. Ik werd stoer genoemd omdat ik weer ga reizen. En daarmee stap ik juist in mijn comfort zone. Ik vind het heerlijk om te doen. Ik weet dat er onverwachte gebeurtenissen op mijn pad gaan komen, waar ik geen controle over heb. En ik vertrouw erop dat daaruit mooie ervaringen ontstaan. Ik ga op ontdekkingsreis.

Volgende week vlieg ik naar Singapore. Eindelijk op bezoek bij vrienden die daar al bijna 2 jaar wonen. Na het weekend moet ‘hij’ werken en gaat ‘zij’ met mij naar Sabah, Maleisië. Wij zijn al eerder samen op pad geweest. Naar Zuid Afrika en Mozambique. Op zoek naar de mooiste duiklocaties. En whalesharks. En Manta rays. Een fantastische ervaring. Deze reis gaan we eerst het oerwoud in. Vriendin heeft geregeld dat wij 2 dagen worden ontvangen in een onderzoekscentrum. Toeristen zijn eigenlijk niet welkom, maar ze waren gecharmeerd van mijn Zuid-Afrikaanse Ranger opleiding. Oops, dat is lang geleden.. Naast wonderschone natuur kunnen we daar ook veel kakkerlakken en bloedzuigers verwachten. Duidelijk een gevalletje van NIET mijn comfort zone. Na afloop van deze uitdaging wacht een mooie beloning; 5 dagen naar een eiland om te duiken bij Sipadan. Een toplocatie. Op mijn ‘onder-water-ontmoetingen-wishlist’ staat al jaren een zeepaardje. En hij zwemt daar!

Zonder vriendin gaat mijn reis verder. Ik ga apen en schildpadden bezoeken in Sanctuaries – zo’n mooi woord, dat vertaal ik niet. Daarna vertrek ik naar een Thailand. MIjn eerste idee was om daar 2,5 maand neer te strijken op een eiland om mijn boek te schrijven. Helaas blijkt dit niet zomaar te kunnen. Visumgedoe. Ik ben nog niet op reis, dus in dit stadium is dat wel een dingetje voor mij. Dat het niet gaat zoals ik wil. Irritant. Na een nachtje slapen besloot ik dat ik geen zin had om dit tot op de bodem uit te zoeken. En ook niet om t.z.t. van mijn eiland af te moeten om bij de Immigration Office om een stempeltje te bedelen. Dus maakte ik van de nood een deugd en boekte een ticket naar Myanmar. A.k.a. Birma. Yes! Bijna vergeten, maar dat land wilde ik ook nog ontdekken. En er blijft nog steeds 2x een maand Thais strand over. Met yoga, massages en heerlijk eten. En ruimte om te schrijven, in de flow te raken en mijn boek te creëren. Het thema? Magisch & moeiteloos.

zeepaardje

Geplaatst op

Samen Stil

Begin dit jaar zagen we elkaar voor het eerst. Om te praten over onze Droombaanreis. De pilot van dit digitale initiatief van Talent First werd massaal opgepakt en er kwamen live ontmoetingen in den lande. Een van die groepjes is nog steeds. Zij het in een iets gewijzigde samenstelling. Elke maand komen we bij elkaar. In 2 uur hebben we tijd te kort om ervaringen te delen en tot nieuwe acties te inspireren. Zoveel te vertellen! Best vreemd eigenlijk, dat juist deze 5 vrouwen het plan kregen om ‘Samen Stil’ te zijn. Stil? Dit groepje? “En toch gaan we het doen! Een bijzondere ontdekking.”

En zo geschiedde.. In bospark De Schaapskooi te Epe. Het park was bewoonder dan verwacht en de rondfietsende 65-plussers bleven aardig; ook al groetten wij niet terug. Want het ‘Samen Stil’ werd strikt opgevolgd. Geen woord. Vanaf maandagavond. De uren daarvoor mochten we nog wel praten.. Een soort stoom afblazen zeg maar. We hebben ook meteen een upgrade geregeld; van 6-persoons chaletje naar 10-persoons bungalow. Allemaal een eigen slaapkamer. Aparte meditatieruimte. Ruime keuken. Mooie woonkamer. Heerlijk warm en middenin het groen, rood, oranje en geel van het bos.

We hebben zeven keer gemediteerd. Een sessie duurde 3 kwartier: 2x 20 minuten zitten en tussendoor ‘Walking Meditation’. Heerlijk in het moment zelf, maar daarbuiten was ik toch blij dat het niet op film werd vastgelegd.. We hebben heerlijk gegeten en er was volop creativiteit. Wat er heel weinig was: oogcontact. Voor mijzelf om de kans op spreken te verkleinen. Voor de anderen? Dat hoorde ik woensdag halverwege de ochtend. Toen mochten we weer praten. En onze ontdekkingen delen. Wat was het onwennig! Wat ga je zeggen? Wat is belangrijk genoeg? Of gewoon lekker?

Gemeenschappelijk was het gevoel van dankbaarheid naar elkaar om deze speciale ervaring te delen. En hoe vaak je spontaan dingen zegt, die nu overbodig blijken. Er waren ook verschillen. Met name in het optimaal beleven van de stilte. Wel of niet lezen? En schrijven? Wat moet je allemaal van jezelf of laat je los en zie je wat er komt?
Achteraf blijft mij vooral het gevoel bij dat ik had na de meditaties, tijdens het wandelen en bij het maken van foto’s. Open. Open om volop te genieten van kleine dingen. Rustig en gelukkig. Helemaal in het nu. Thuis is er ook iets veranderd; ik praat veel minder tegen mijn kat.

IMG_0406