Begin dit jaar zagen we elkaar voor het eerst. Om te praten over onze Droombaanreis. De pilot van dit digitale initiatief van Talent First werd massaal opgepakt en er kwamen live ontmoetingen in den lande. Een van die groepjes is nog steeds. Zij het in een iets gewijzigde samenstelling. Elke maand komen we bij elkaar. In 2 uur hebben we tijd te kort om ervaringen te delen en tot nieuwe acties te inspireren. Zoveel te vertellen! Best vreemd eigenlijk, dat juist deze 5 vrouwen het plan kregen om ‘Samen Stil’ te zijn. Stil? Dit groepje? “En toch gaan we het doen! Een bijzondere ontdekking.”
En zo geschiedde.. In bospark De Schaapskooi te Epe. Het park was bewoonder dan verwacht en de rondfietsende 65-plussers bleven aardig; ook al groetten wij niet terug. Want het ‘Samen Stil’ werd strikt opgevolgd. Geen woord. Vanaf maandagavond. De uren daarvoor mochten we nog wel praten.. Een soort stoom afblazen zeg maar. We hebben ook meteen een upgrade geregeld; van 6-persoons chaletje naar 10-persoons bungalow. Allemaal een eigen slaapkamer. Aparte meditatieruimte. Ruime keuken. Mooie woonkamer. Heerlijk warm en middenin het groen, rood, oranje en geel van het bos.
We hebben zeven keer gemediteerd. Een sessie duurde 3 kwartier: 2x 20 minuten zitten en tussendoor ‘Walking Meditation’. Heerlijk in het moment zelf, maar daarbuiten was ik toch blij dat het niet op film werd vastgelegd.. We hebben heerlijk gegeten en er was volop creativiteit. Wat er heel weinig was: oogcontact. Voor mijzelf om de kans op spreken te verkleinen. Voor de anderen? Dat hoorde ik woensdag halverwege de ochtend. Toen mochten we weer praten. En onze ontdekkingen delen. Wat was het onwennig! Wat ga je zeggen? Wat is belangrijk genoeg? Of gewoon lekker?
Gemeenschappelijk was het gevoel van dankbaarheid naar elkaar om deze speciale ervaring te delen. En hoe vaak je spontaan dingen zegt, die nu overbodig blijken. Er waren ook verschillen. Met name in het optimaal beleven van de stilte. Wel of niet lezen? En schrijven? Wat moet je allemaal van jezelf of laat je los en zie je wat er komt?
Achteraf blijft mij vooral het gevoel bij dat ik had na de meditaties, tijdens het wandelen en bij het maken van foto’s. Open. Open om volop te genieten van kleine dingen. Rustig en gelukkig. Helemaal in het nu. Thuis is er ook iets veranderd; ik praat veel minder tegen mijn kat.
