Tag: thuis

Geplaatst op

Ochtendrituelen

 

’s Ochtends om 7 uur gaat de wekker. Elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Als ik later dan 1 uur ga slapen dan zet ik hem op 7.30 en in het weekend soms helemaal niet. Meestal schrik ik wakker als hij afgaat. De laatste weken graai ik verward onder de klamboe door naar mijn nachtkastje om het geluid zo snel mogelijk stil te krijgen. En dan begint het beste moment van de dag. Sluimeren. Niet alleen mijn iPhone sluimert. Ik doe dat zelf ook. Zoek mijn favo plekje in bed. Favo positie. Een diepe zucht van geluk. Vaak probeer ik de volle 9 minuten wakker te blijven om optimaal van het sluimeren te genieten. Dit lukt zelden. Veel vaker ga ik in de herkansing. Het ritueel herhaalt zich dan. Nog een keer sluimeren. Op speciale verwendagen kan het zomaar gebeuren dat er tot 8 uur gesluimerd wordt.

Kittenkamer

Maar niet nu. Niet met de kittens in huis. Nu is het veel leuker om uit bed te springen (bij wijze van) en de slaapkamerdeur open te doen. Het gemiauw begint meteen. Een miniconcert begint. En sinds deze week – ze zijn nu 6 weken – verschijnen en kleine, drukbewegende pootjes onder de deur van de kittenkamer. Superschattig. Ik loop er naartoe en begin te praten. Het maakt absoluut niet uit wat ik zeg, dus daar denk ik ook niet echt over na. Het gaat veel meer om de toon en het volume. Voor buitenstaanders zou dit best een vreemde gewaarwording kunnen zijn, besef ik mij nu. Heel voorzichtig schuif ik de deur, inclusief de daarachter liggende kittens, een stukje open. Zo blij met mijn gietvloer, die glijdt prima. 

Ontdekken

Moederpoes staat altijd vooraan. Veel geluid, een paar snelle kopjes en dan zo snel mogelijk de gang op. Alsof er van alles veranderd kan zijn in de afgelopen nacht. Hoe groter de kittens worden, hoe enthousiaster zij ook de gang op willen. Om de wereld te ontdekken. Van hen geen kopjes, maar 2 a 3 klimmen zo hoog mogelijk mijn benen op. Au! Ik aai ze allemaal. Al moet ik ze ervoor onder het schoenenrek vandaan trekken. Stuk voor stuk begroet ik ze en zo leer ik de verschillen. De kleine knuffelaar, de lawaaipapegaai, de dikke buddha, het stoere meisje en de mooi boy. Moeders staat ongeduldig te wachten. Voor een knuffelbeurt, denk ik dan. Meestal is het echter omdat het voerbakje leeg is. Terwijl de kittens de badkamer onveilig maken zorg ik voor 2 volle bakjes met brokjes en daar een beetje water bij. Dat slobbert zo lekker. En ik mag de kattenbakken schoonmaken. 3 stuks. 2 kleine kittenbakjes en 1 supergrote voor moeder. Niet omdat ze zelf zo groot is – ze is graatmager en weegt slechts ruim 2 kilo – maar omdat ze zo hard graaft en rondstapt voordat ze haar ding doet, dat kleinere kattenbakken omvallen. En alle inhoud dus op mijn vloer komt.

En nu ik..

Dit alles gebeurt op mijn nuchtere maag. Met name door die kattenbakken. Maar nu is het even tijd voor mezelf. Ik sneak de woonkamer in. Voordat ik de deur dichtdoe nog even extra checken of er geen kitten tussen zit. Ze worden steeds sneller. Glaasje water, gordijnen open en het balkon op. Even de buitenwereld begroeten. En meteen de planten water geven. Daarna eindelijk ontbijt. Er komen regelmatig geluiden van de gang. Gemiauw in alle toonaarden. Of een klap van iets dat omvalt. Echt serieus kan het niet zijn, want die ruimtes zijn aardig kittenproof. Hoop ik in ieder geval. Met mijn bakje yoghurt zit ik op de bank en lees de krant op mijn iPad. Shit! Weer niet gemediteerd. Het kan nog… Nee, liever nog even kittens kroelen.

 

Geplaatst op

Voorjaarsschoonmaak

IMG_0139 2

Wat is een passend moment om lentekriebels te krijgen? Voor mij is het dit jaar al vroeg. Nadat mijn leven 4 weken op zijn kop heeft gestaan door het gezelschap van een jonge, grote, enthousiaste, zware, verharende en schetenlatende schat van een hond blijf ik achter in een leeg huis.

Een vies huis

Mijn huis is behoorlijk vies en dat zeg ik niet snel, want een propere huisvrouw zal ik nooit worden. Als ik de tijdelijk geblindeerde ramen ontdoe van plakplastic en houten planken (hond werd onrustig van stadse drukte, na 4 maanden asiel in de zeeuwse polder) zie ik een slagveld. Regelmatig stofzuigen heeft niet kunnen voorkomen dat er plukjes haar ronddwarrelen nu eindelijk de balkondeur weer openkan (hond kon heel hard blaffen; angst voor overlast). Ook zie ik de kwijlvlekken, de sporen van sambal en peper (om hond weg te houden van verboden plekken als tafel en bank), de stukgebeten plantenbladeren en krassen op de vloer.

De eerste kriebels

Nog nasnikkend van het recente afscheid begint het te kriebelen. Niet meer 4 maal daags thuis zijn om hond uit te laten, geen gepieker over de opvoeding, geen afleiding van een speelse puber als ik een boek lees. Geen spierpijn meer, omdat het uitlaten van 40 kilo hond fysiek behoorlijk zwaar is. De wereld ligt voor me open. Het verdriet en de eenzaamheid druk ik voor het gemak even weg.

Aan de slag

Op het balkon zie ik dat de vlinderstruik alweer nieuwe blaadjes krijgt. Lente! Nieuwe start. Weer die kriebels. En het kriebelt zo, dat ik echt iets wil gaan doen. Met mijn handen. Ik krijg zin in een voorjaarsschoonmaak. Ik ken mezelf en weet drommels goed dat ik dit soort impulsen direct moet opvolgen. Ze zijn zo weer weg. Mijn gele electrische ramenwasser gaat in de oplader en de woonkamer haal ik leeg. Ik ga het grondig aanpakken.

Resultaat

Als het donker wordt heb ik 9 grote ramen ramen gelapt. Trots op mezelf. De volgende dag is het tijd voor de vloer. Zuigen, schrobben, dweilen; een grote beurt. Bezweet en zwaar vermoeid realiseer ik me dat ik pas bijna op de helft ben. Respect. Respect voor alle mensen die wel regelmatig schoonmaken. En stug ga ik door. Als de volgende avond mijn huis spik-en-span is, ben ik een tevreden mens.

En het gaat verder

Ik kan niet stoppen. Ik besluit om ook figuurlijk de bezem door mijn huis te halen. De werkkamer is nu wel schoon, maar niet opgeruimd. Er ligt overbodig materiaal. Dingen die ik niet meer nodig heb. Boeken, werkstukken, informatie van oude banen, het kan allemaal weg. Ruimte creëren voor nieuwe initiatieven. Dit is een voorjaarsschoonmaak die veel verdergaat dan mijn huis.

Geplaatst op

Cold Feet

Terwijl ik dit schrijf heb ik dikke sokken aan en schapewollen pantoffels. Mijn vaste outfit voor als ik thuis ben. Of thuis werk, zoals ik het eerst had opgeschreven. Maar dat is niet waar. Het is niet alleen als ik ’werk’. Zeker in de zomer is het bijna continu. Dat komt door mijn vloerverwarming. Ongevraagd (en heel duur) wordt mijn vloer in de zomer niet verwarmd, maar juist gekoeld. Dit gebeurt door koud water door de leidingen in de vloer te jagen. Automatisch. En ik kan het niet stoppen. En de vloer wordt koud! Veels te. Van blote voetjes kan geen sprake zijn. Sokken en pantoffels dus. En als ik vervolgens mijn dakterras op stap, schrik ik van de warmte. Soms ga ik zelfs even naar buiten om mijn voeten op te warmen. En ik heb een oud paar schoenen gesloopt om de zooltjes te gebruiken voor mijn pantoffels. Dat helpt ook weer een beetje.

Nu is het herfst. Sinds vorige week is de vloer minder koud. Toch zit ik hier weer. In vol ornaat. Wellicht is het de houding? Moet ik gewoon even gaan stofzuigen? Dat helpt altijd goed. Vooral als ik het heel grondig doe. Er is een andere oplossing. Vol weemoed denk ik aan de momenten dat ik warme voeten had. Zo warm dat ik zelfs met de koude vloer mijn sokken uit wilde doen. In die situaties deed ik meer uit dan mijn sokken. Alles eigenlijk. En nog steeds niet koud! Ongelooflijk wat een man met je kan doen. Was het gisteren? Vorige week? Vorig jaar? In ieder geval te lang geleden, want mijn voetjes zijn weer koud. Hoewel? Alleen het opschrijven van deze herinneringen verwarmt al een beetje. Een klein beetje. Niet genoeg om de voeten te bereiken.

Een nieuwe uitdaging is geboren; ik wil van mijn Cold Feet af. Helemaal niet zo nieuw als ik het nu doe vookomen, maar sommige dingen hebben tijd nodig. Terwijl de jaren voorbijvliegen kan dan zomaar opeens iets uit het verleden weer actueel worden. Na 12 jaar komen ze terug! Een van mijn TV klassiekers. De serie over de hoogte- en dieptepunten in de relaties van Jenny & Pete, Karen & David en natuurlijk Adam & Rachel. Even geduld, want het filmen moet nog beginnen. Komende winter ga ik de oude afleveringen terugkijken. Barefoot.

Schermafbeelding 2015-10-08 om 11.36.04 ©ITV

Geplaatst op

Dag boom, dag droom

In de tuin van mijn ouders staat een ruim 40 jaar oude lariks. Vorig jaar werd duidelijk dat deze boom gekapt moet worden, hij is veel te groot en zorgt zelfs voor een beetje overlast. Het was best lastig om een stoere bomenkapper te regelen. In januari bleek de aanvraag verdwenen en vorige week werd mij verteld dat er pas vanaf half september weer gekapt kan worden. Omdat dan de vogels zijn uitgebroed. Sinds ik ben benoemd tot ’tuinman van mijn ouders’ baal ik stevig van dit soort tegenslagen. Een dag later was het opeens toch mogelijk, en snel ook. Zonder morren zaten deze tuinman en haar ouders daarom afgelopen maandagochtend om half 8 ’s ochtends klaar voor het schouwspel. We vroegen ons af hoe de hoogwerker de achtertuin zou kunnen bereiken. En hoe ze de kap van onze reuzenlariks zouden aanpakken. “Eerst de top en dan stap voor stap naar beneden werken” gokte ik. Ik bleek er compleet naast te zitten.

Twee stoere bomenkappers arriveerden in een busje met aanhanger. Geen hoogwerker te zien. Wel stak er een ladder onder het donkergroene zeil uit. “Nee toch, een gewone ladder??” Ook nu had ik het fout. We zaten nog niet klaar om vanachter het raam van het spektakel te genieten of er hing al 1 stoere man in de boom. Hij klom nog wat hoger en spotte een nest plus een vogelhuisje met wespen. Ik rende naar buiten om hem te garanderen dat het geen actief nest was, dit om te voorkomen dat de heren onverrichterzake huiswaarts zouden keren.
Hierna begon het pas echt. Kabels, haken, klimharnas en kettingzaag kwamen tevoorschijn. Als eerste werd de boom van zijn onderste takken ontdaan. Gestructureerd en beheerst werkten onze stoere helden door. We moesten dichter bij het raam gaan zitten om de klimmende kapper nog te kunnen zien, daar hoog in de boom. Takken zo groot als kleine bomen gleden langs de stam naar beneden en nadat ook de top was verwijderd begonnen ze aan de stam. Flinke blokken werden aan kabels omlaag geleid. Slechts een enkeling stuiterde ietwat onbeheerst over de dak van het schuurtje. Voordat de laatste blokken uit ons zicht verdwenen heb ik er 1 gered. Als eerbetoon aan onze mooie boom maak ik daar een tafeltje van. Of krukje, maar mijn vader waarschuwde voor de hars die het zitten wat plakkerig kan maken. Ter afronding van dit huzarenstukje werd al het zaagsel met een grote blazer de tuin uit geblazen, wat mij gelukkig een flinke veegbeurt bespaarde.

Naast tuinman ben ik ook superklusser, dus het gat dat onze reuzenlariks in het tuinhek achterliet werd meteen gerepareerd. Ik timmerde er stevig op los en dagdroomde even weg. Ik zag mezelf heel stoer hoog in bomen klimmen en fantastische dingen zien.
“Auww!!”

ipp

Geplaatst op

Mijn kleine Held

Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik mijn LinkedIn profiel in 2013 zou uitbreiden met de functie Ontdekkingsreiziger. Maar ik heb het gedaan en ben er trots op! Ik praat er ook graag over. Bij diverse netwerken experimenteer ik met de introductie van mijn Ontdekkingsreisbureau. “Huh? Een Reisbureau? In deze crisis?” Het is lastig een hokje te vinden als je bewust op het verkeerde been wordt gezet.. “Oh, Persoonlijke Ontwikkeling. Ja, leuk. Maar dan is die naam echt verkeerd hoor. Die moet je veranderen.”

Uit deze gesprekken komen ook verrassingen. Zoals de vraag naar mijn favoriete Ontdekkingsreiziger. Leuk! Vooral omdat ik niet meteen een antwoord had. Zeker was dat het voor mij niet gaat om Marco Polo of Cristoffel Columbus. Gewoon omdat ik hun verhaal niet ken. En meteen wist ik het wel! Het verhaal waar ik 5 jaar terug niet klaar voor was, maar dat deze zomer duidelijk weer op mijn pad kwam. En mij raakte. Het verhaal van Antoine de Saint – Exupery; de ontdekkingsreis van De Kleine Prins. Een echte favoriet. Ik heb het net weer gelezen en vanochtend viel mij op:

  • Kinderen moeten veel geduld hebben met grote mensen.
  • Het is veel moeilijker over jezelf te oordelen dan over anderen.
  • Bloem; “Mensen? Je weet nooit waar je ze kunt vinden. De wind jaagt ze in het rond. Ze hebben geen wortels. Dat is erg lastig voor ze.”
  • Het geheim van de vos; Werkelijke schoonheid is onzichtbaar.
  • Dorstlessende pillen; wat doe jij met een uur tijdsbesparing?
  • Het kan wel eens op tranen uitlopen als je tam bent gemaakt.
  • Kijk naar de hemel en hoor de sterren lachen.

De Kleine Prins inspireert mij om als kind met verwondering naar grote mensen te kijken en daarmee anders te kijken naar dezelfde dingen. Om pure schoonheid te ont-dekken. Om woorden nog bewuster te kiezen. De Kleine Prins bevestigt voor mij dat reizen en thuiskomen echt met elkaar verbonden zijn. En leert mij.. dat tam zijn niet voor watjes is!

Wie is jouw favoriete Ontdekkingsreiziger? En waarom?

IMG_0839

Geplaatst op

Koffers & komkommers

We zitten midden in de komkommertijd. Een bijzondere naam voor de zomermaanden. Waarom worden komkommers als optimaal vakantiegevoel genoemd? Voor mij is die link er niet echt. Of voor het ontbreken van belangrijk nieuws? Ook hier niet direct een logisch verband. Zo lang ik me kan herinneren zijn komkommers het hele jaar verkrijgbaar.

Ik heb deze zomer geen vaste vakantieplannen. Bij mij staat geen koffer gepakt en het echte vakantiegevoel ontbreekt. Omdat ik al een tijdje geen opdracht doe heb ik geen vast werkritme. Zonder deze verplichting voelt “vrij zijn” anders. Altijd vakantie is ook routine, zeg maar. Een aangename routine!  Terwijl iedereen zijn koffers inpakt, of iets zuidelijker in NL ze alweer uitpakt, droom ik weg.. Waar stopt vakantie en begint het reizen? Is het compleet verschillend? Of eigenlijk gewoon hetzelfde?

Vakantie is een (te) korte onderbreking van de dagelijkse routine. Meer tijd met de familie en het liefst in een situatie die anders is dan thuis. Het Zuiden voor zon & cultuur of het Noorden voor sport & natuur. Met de nodige comfort natuurlijk! Heerlijk. En dan weer naar huis, waar de vakantie al een nieuwe herinnering is geworden.

Bij reizen is onderweg zijn en het buiten je comfortzone treden een manier om jezelf te leren kennen. Anders kijken en openstaan voor onverwachte wendingen. Pieken en dalen. Volop genieten van de reis. En van het thuiskomen. Je kunt hiervoor naar Azië of nog verder weg. Maar het hoeft niet.

Ontdekkingen doe je overal en altijd. Tijdens je vakantie. Op reis. Of thuis. Wat heb jij ontdekt deze zomer?

komkommers1

Geplaatst op

Mijn eerste parasol

Meerdere dagen mooi weer in het vooruitzicht en de zomerkriebels razen door mijn lichaam. Onrust alom. Als de zon schijnt is er 1 prioriteit; genieten van die zon!! En van de warmte. Van het vrije gevoel om zonder jas de deur uit te gaan. Nadat ik in de kledingkast ben gedoken aan de kant waar de echte zomerkleding ligt. Modetrends? Niets mee te maken. Jurkjes die ik al jaren heb en die mij het ultieme zomerdag gevoel geven, worden ook nu weer gedragen. Ik weet dat er een bepaalde mate van rust terugkeert als ik vind dat ik een optimaal genietmoment heb gehad. Lekker fietsen door de duinen, een lunch op een zonnig terras. Op zoek naar de schaduw is ook leuk! Maar dan moet die er wel zijn.. Op mijn balkon is dat niet het geval. Volop zon en nauwelijks wind. Op tropische dagen wordt het er zelfs voor mij te warm. En daarom heb ik afgelopen maandag een nieuwe mijlpaal bereikt.

Ik heb mijn eerste parasol gekocht! Opeens wist ik dat ik er klaar voor was; het ultieme stuk inventaris voor mijn huis. Het enige dat nog ontbrak. Drie jaar lang heb ik spullen gekocht. In de jaren daarvoor waren materiële zaken niet zo belangrijk voor me. Ik woonde in huizen van anderen, gebruikte hun spullen. Geen enkel probleem. Maar sinds ik de trotse bezitter ben van mijn eigen paleisje, wilde ik daar ook spullen in. En ik ben blij met de spullen die ik heb verzameld. Ze passen bij mij, het huis en bij elkaar. Met de parasol is de verzameling compleet. Niets meer nodig.

Sterker nog. Ik overweeg om te gaan minderen. Minimalising en Simplify Your Life zijn aantrekkelijke trends. Ik ga beginnen in de studeerkamer. Zoveel boeken en documenten waar ik eigenlijk echt niets meer mee doe. Maar eerst geniet ik van de zon op mijn balkon, verscholen achter mijn eigen parasol!

P1070460

%d bloggers liken dit: