In de tuin van mijn ouders staat een ruim 40 jaar oude lariks. Vorig jaar werd duidelijk dat deze boom gekapt moet worden, hij is veel te groot en zorgt zelfs voor een beetje overlast. Het was best lastig om een stoere bomenkapper te regelen. In januari bleek de aanvraag verdwenen en vorige week werd mij verteld dat er pas vanaf half september weer gekapt kan worden. Omdat dan de vogels zijn uitgebroed. Sinds ik ben benoemd tot ’tuinman van mijn ouders’ baal ik stevig van dit soort tegenslagen. Een dag later was het opeens toch mogelijk, en snel ook. Zonder morren zaten deze tuinman en haar ouders daarom afgelopen maandagochtend om half 8 ’s ochtends klaar voor het schouwspel. We vroegen ons af hoe de hoogwerker de achtertuin zou kunnen bereiken. En hoe ze de kap van onze reuzenlariks zouden aanpakken. “Eerst de top en dan stap voor stap naar beneden werken” gokte ik. Ik bleek er compleet naast te zitten.
Twee stoere bomenkappers arriveerden in een busje met aanhanger. Geen hoogwerker te zien. Wel stak er een ladder onder het donkergroene zeil uit. “Nee toch, een gewone ladder??” Ook nu had ik het fout. We zaten nog niet klaar om vanachter het raam van het spektakel te genieten of er hing al 1 stoere man in de boom. Hij klom nog wat hoger en spotte een nest plus een vogelhuisje met wespen. Ik rende naar buiten om hem te garanderen dat het geen actief nest was, dit om te voorkomen dat de heren onverrichterzake huiswaarts zouden keren.
Hierna begon het pas echt. Kabels, haken, klimharnas en kettingzaag kwamen tevoorschijn. Als eerste werd de boom van zijn onderste takken ontdaan. Gestructureerd en beheerst werkten onze stoere helden door. We moesten dichter bij het raam gaan zitten om de klimmende kapper nog te kunnen zien, daar hoog in de boom. Takken zo groot als kleine bomen gleden langs de stam naar beneden en nadat ook de top was verwijderd begonnen ze aan de stam. Flinke blokken werden aan kabels omlaag geleid. Slechts een enkeling stuiterde ietwat onbeheerst over de dak van het schuurtje. Voordat de laatste blokken uit ons zicht verdwenen heb ik er 1 gered. Als eerbetoon aan onze mooie boom maak ik daar een tafeltje van. Of krukje, maar mijn vader waarschuwde voor de hars die het zitten wat plakkerig kan maken. Ter afronding van dit huzarenstukje werd al het zaagsel met een grote blazer de tuin uit geblazen, wat mij gelukkig een flinke veegbeurt bespaarde.
Naast tuinman ben ik ook superklusser, dus het gat dat onze reuzenlariks in het tuinhek achterliet werd meteen gerepareerd. Ik timmerde er stevig op los en dagdroomde even weg. Ik zag mezelf heel stoer hoog in bomen klimmen en fantastische dingen zien.
“Auww!!”
