Is het de tijd van het jaar? De fase van de maand? Of gewoon een mooie dag? En nog een. En nog een. Het regent Kodak-momentjes. Steeds weer die momenten waar ik een foto van wil maken. Mijn telefoon staat niet stil.
Als ik in de slaapkamer sta om het bed op te maken valt mijn oog op het raam. Of eigenlijk erachter. De groene waas is weer iets groener. Het grijs van de miniknoppen maakt steeds meer plaats voor miniblaadjes. Ik loop naar het raam om het eens uitgebreid te bekijken. Het is zo mooi. En ik verwonder me. Dat dit gewoon gebeurt. Helemaal vanzelf. Het bewaterings-systeem is zelfs nog niet aangesloten. Die van mij dan. Die van de hemel doet het natuurlijk altijd.
Als mijn favoriete buurkindjes op bezoek zijn. Zomaar spontaan, omdat we elkaar buiten tegenkwamen. Ik hoef niets te doen of te bedenken. Ze weten precies wat ze willen. Spelen op het grote bed, met de kussens en de ijsbeer. Ze doen zelf hun schoenen uit. En het lukt de kleinste deze keer om helemaal zelf op het bed te klimmen. Even lekker springen. Weet je wat? Logeren! Logeren! Superspannend, want ik wens ze welterusten en loop de kamer uit. ‘Doeidoei.’ Meteen klop ik op de deur; ‘Mag ik binnenkomen?’ Schaterlachend klimmen ze bovenop de dekens en klappen in hun handjes. ‘Nog een keer!’ 100 Kodak-momentjes in een kwartiertje.
Als ik zondag al om 12 uur met vrienden aan de wijn zit. De start van een tour. 8 restaurants verspreid over de stad met allemaal een bijzondere amuse. En een goed glas wijn. Leuk om elkaar weer te zien bij deze traditie. Zo durven we het na 4 keer wel te noemen. De aard van de gesprekken wordt beïnvloed door het aantal wijntjes dat we proeven. De locaties zijn bekend, de amuses niet. Het is steeds weer een verrassing. 8 plaatjes worden deze middag een Kodak-collage.
Met mijn smart phone kan ik foto’s maken wanneer ik wil. Maar soms ga ik zonder op pad. Dan mis ik de belletjes, appjes en andere berichtjes totaal niet. Wat ik wel mis is mijn ingebouwde camera. Bijvoorbeeld als ik boven een sluis naar beneden kijk om even lekker duizelig te worden van het snel stromende water. Het kolkt en bruist zo mooi. Shit, mijn iPhone ligt thuis aan de oplader… Na een korte teleurstelling realiseer ik me dat ik ook een Kodak-momentje ‘in mijn hoofd’ kan maken. Een prachtige ontdekking. Ik blijf nog even genietend hangen. Opeens springt er een vis omhoog! Glinsterend met oranje vinnen. Klik. Precies op het juiste moment.
