Geld is voor ons vanzelfsprekend als betaalmiddel, maar is ooit gestart als ruilmiddel. Als je iets wilt hebben, dan zoek je de prijs en die betaal je dan. Of niet. Je betaalt niet als je iets te duur vindt. Dat je dus meer euros zou moeten ruilen om te krijgen wat jij wilt hebben. Voor mij is dit een automatische gedachte. Ik noem het mijn prijs-kwaliteit afweging. Anderen noemen het zuinigheid. Mijn resultaat is dat ik bewust consumeer en dat ik weinig dingen heb waarvan ik voel dat het een slechte ruil is geweest. Vind ik. Want er zijn mensen die vinden dat ik juist teveel geld besteed aan reizen, aan massages en aan niet-werken. Nee, als het om geld ruilen gaat zit ik relaxed in mijn comfort zone.
Het wordt ietwat onrustig als ik op reis ben en een verkoper verwacht dat ik het spel van de onderhandeling met hem speel. En nu is er ook in NL een trend waarbij ruilen breder wordt getrokken. Geen vaste prijskaartjes meer, maar waardebepaling achteraf. Bijvoorbeeld bij een workshop of lezing. Op basis van je persoonlijke waardering van de geleverde dienst wordt jouw bijdrage verwacht. Ik vind deze behoorlijk lastig. Ben ik echt vrij om een bedrag te bepalen? Of is er een onuitgesproken sociaal acceptabel minimum? Ik wil niet te weinig geven, maar teveel betalen voelt ook niet fijn.. Om het nog erger te maken zijn er de ‘wensenlijstjes’. In plaats van betalen met geld, vervul je een wens. Van boeken tot massages, van weekendje weg tot introducties bij netwerkcontacten. Help! De stabiele fundering van het ouderwetse prijskaartje zakt onder mijn voeten weg en ik word gedwongen actief na te denken over de waarde van wat ik heb ontvangen en wat ik bereid ben daarvoor terug te geven.
Magic happens outside your comfortzone… Natuurlijk ga ik hiermee aan de slag! Gewoon uitproberen.. Ik heb een bling bling kralenketting. Ruilen?
