Vlinders in mijn oog

Een lazy Friday Afternoon. Geen ToDo-lijst. Aangenaam warm & bewolkt. Vol goede moed fiets ik de duinen in om lekker te schrijven en plannen te maken. Maar het klopt niet. Ik schrijf wel wat, maar ben onrustig en heb een zwaar hoofd. Een fantastisch plan blijkt op 1 A4-tje al klaar.. Lichtelijk geïrriteerd en een beetje ongerust besluit ik weer naar huis te gaan. Vind ik allemaalUNIEK nog wel leuk? Waarom lukt het dan niet als ik het wil? Niet dezelfde weg terug naar huis. Zelfs niet in deze bui. Zonder na te denken kies ik een ander pad. Te druk in mijn hoofd met andere zaken. Wat nou Magisch & Moeiteloos? Ik zie een vrij bankje en stop. Maar ik vind het te vochtig om op te zitten. Oei, wat negatief allemaal. Ik schrik er van. En dan komt het terug. Van behoorlijk ver eerlijk gezegd. Loslaten. Niets moeten. Stel je open en ervaar wat er gebeurt.

Dus ik pak mijn fiets en loop de kant op die me roept. Lopend zie ik heel andere dingen dan daarvoor. En ik krijg zin om te stoppen en foto’s te maken van al het prachtigs dat ik zie. Een bij op een bloeiende distel. Een bloem van rupsen. En vlinders. Heel veel vlinders. Een scherpe foto lukt niet en relaxed besluit ik het idee van het perfecte plaatje te laten varen. Een zijpad lonkt. Na veel modder en plassen kom ik bij een mooi veldje dat ik nooit eerder zag. Het pad loopt dood.. Ik moet terug & accepteer dat. Soms is dezelfde weg terug nodig. Bijvoorbeeld als je je fiets bij je hebt en niet door de brandnetels wil. Ik zie een lelijke dode boom die erg afsteekt tegen de groene rest. Bij het maken van de foto blijkt mijn eerste indruk niet te kloppen. Deze boom heeft een onverwachte schoonheid. Een andere boom. Een hoge kale stam met slechts enkele afgestorven takjes. Maar boven de rest uit een stevig bladerdak. Voor ik verderga sta ik even stil. Ik adem diep in en uit. Ik hoor alleen de vogels. En dan weet ik het; allemaalUNIEK is leuk en mijn Walkshop blijft. Dit soort ervaringen wil ik met anderen delen. Kijken naar jezelf vanuit de natuur. Kijken met vlinders in je ogen!

bij

 

Alleen op pad

Op de fiets naar het bos. Het begint te regenen. Zachtjes nog. Twijfel of ik mijn paraplu tevoorschijn zal halen. Nee. Ik ben op weg naar de Walkshop om te ontdekken wat de natuur mij kan vertellen. Daar hoort de regen ook bij. Kleine drupjes op je gezicht. Als vanzelf stopt de regen en een stukje blauwe lucht verschijnt.

Bij het verzamelpunt zie ik twee vrouwen een derde troosten. Ik hoef hier niets mee te doen. Niet eens te bedenken waarom ze huilt. Ik hoef er niets mee, want vandaag ben ik alleen. Een prive Walkshop. Ik heb mijn camera bij me en zin om te beginnen. De stiltewandeling is minder vanzelfsprekend dan ik had gedacht. Stilte is meer dan niet praten. Dat wist ik al, maar ervaren is echt anders. Ik geniet intens. Van de kleuren, de geuren, de geluiden. Van mijn gedempte voetstappen op de bladeren. Al klikkend wordt mijn foto-thema duidelijk; boomstammen. De focus niet op de grond of de lucht. Gewoon op ooghoogte.

Ik kijk om me heen en kies een prachtig pad. Ruim, recht en licht. Al bij de eerste stappen voel ik rust. Berg mijn camera op. Adem bewust in en uit. En voel me aangetrokken tot het einde van het pad. Daar is iets. Geen idee wat. Ik kan het niet goed zien, maar wil er echt naartoe. Het is fijn om zo duidelijk een richting te hebben. Even niet denken, even geen keuzes. Genieten van de modderpoelen op het pad. Van kruisingen die niet afleiden. Van het zonlicht door de bomen.

Mijn doel wordt duidelijker. Het is geen mens. Het is geen rotsblok. Het zijn de wortels van een omgevallen boom. Als ik aankom bij de stronk sta ik op een tweesprong. Maar ik wil dichterbij. Over takken stappend stop ik uiteindelijk bij mijn boom. En neem er de tijd voor. De zon schijnt op mijn gezicht. Ik voel intuïtief dat de omgevallen boom voor mij een einde betekent. Zonder te beseffen welk einde. Ik voel geen verdriet. Eerder opluchting.

Nu stap ik terug naar de tweesprong. Welke kant kies ik? Aan de ene kant zie ik blauwe lucht. Aan de andere kant voel ik de zon. Beide richtingen aantrekkelijk. Toch loop ik bijna automatisch de zon tegemoet. Ik zie nog niet wat het gaat brengen. Maar het voelt goed.

P1070579