Afgelopen donderdag had ik het voor het eerst in lange tijd weer. Op de middelbare school was het bijna normaal. Elke week weer. Ook bij mijn “vaste” banen had ik het regelmatig. Als interimmer bij opdrachtgevers veel minder, maar het kwam wel voor. Dit jaar was het anders en dat realiseerde ik me donderdag pas..
Weekendgevoel!! Dat heerlijke gevoel dat je vrij bent. Niet hoeft te werken. Voor een paar dagen, maar zo aan het begin lijkt dat een eeuwigheid. De wereld aan je voeten. Met of zonder een volle agenda; in ieder geval anders dan door-de-weeks.
Dit jaar heb ik een flexibele agenda. Ik deel mijn tijd echt zelf in. Dat betekent dat ik ook in het weekend met mijn werk bezig ben. Ontdekkingsreizen en wat je allemaal kunt doen met Allemaal Uniek is boeiend. Ik ontdek hoe het is om stil te zijn, te mediteren, niets te doen. Ik lees over persoonlijke ontdekkingen, praat en schrijf erover, surf het internet en als dat allemaal geweest is droom ik erover. Maar het is geen werk-werk.. Dus als de 90 jarige moeder van mijn zwager vraagt wat ik nou de hele dag doe, stap ik in de valkuil der verwachtingen en noem zoveel mogelijk acties. Vooral om de mogelijke indruk dat ik niets doe weg te nemen. Ze kijkt me doordringend aan. En zegt dat ze er niets van begrijpt, maar dat ik er in ieder geval enthousiast over lijk. Mijn gevoelige snaar is geraakt; falen.
Dus ben ik vorige week flink aan de slag gegaan. Met actielijst en ik heb me eraan gehouden. Donderdagmiddag blikte ik tevreden terug. Hard gewerkt en concrete resultaten. Deze Truus de Mier had dat toch maar even geflikt. Beloning? Weekendgevoel. Drie hele dagen vrij. En dat heeft mooie dingen opgeleverd; op maandag extra zin om, na Yoga, weer aan de slag te gaan. En vooral: de realisatie dat nietsdoen voor mij ook werk is!
